جاودان ایران ما

سپیده بر آمد، ز کوه بلند
بیفشان گلاب و بسوزان سپند

بخوان شعر خونین خورشید را
بر افشان به جان نور امید را

چو دریای جوشان بر آور خروش
به پاس شرف از دل و جان بکوش

که عشق وطن در دل و جان توست
یقین وقت پیروزی از آن توست

به هر اهرمن، دشمن حیله ساز
پی افکن تر از خشم طوفان، بتاز

بود جاودان به تو، ایران تو
که روشن از او، آتش جان تو

بیا تا سنگر به سنگر رویم
ز پا گر فتادیم با سر رویم

به دشمن بتاز در کوه و دشت
حماسه بسازیم از این سر گذشت

بیا بر صف این شب پر خطر
بتاز با شوق صبح ظفر