جبرئیل دوبار به صورت حقیقى و اصلى خود آنگونه که خدا آفریده بود بر پیامبر (صلی الله علیه و|آله) نازل و ظاهر شد؛
بسم الله الرحمن الرحیم
به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگى
وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَىٰ
سوگند به ستاره هنگامى که [براى غروب کردن در کرانه افق] افتد
مَا ضَلَّ صَاحِبُکُمْ وَمَا غَوَىٰ
که هرگز دوست شما از راه راست منحرف نشده ، و [در ایمان و اعتقادش از راه خدا] به خطا نرفته ؛
وَمَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ
و از روى هوا و هوس سخن نمی گوید
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَىٰ
گفتار او چیزى جز وحى که به او نازل می شود نیست .
عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَىٰ
[فرشته] بسیار نیرومند به او تعلیم داده است
ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَىٰ
[همان که] داراى درایت و توانمندى شگفتى است ، پس [به آنچه که مأمور انجامش می باشد] مسلط است
وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَىٰ
در حالى که در افق اعلا بود .
ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ
سپس نزدیک رفت و نزدیکتر شد ،
فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَىٰ
پس [فاصله اش با پیامبر] به اندازه فاصله دو کمان گشت یا نزدیکتر شد
فَأَوْحَىٰ إِلَىٰ عَبْدِهِ مَا أَوْحَىٰ
آن گاه به بنده اش آنچه را باید وحى می کرد ، وحى کرد .
مَا کَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَىٰ
آنچه را دل [پیامبر] دید [به پیامبر] دروغ نگفت [تا او را درباره حقیقت فرشته وحى به وهم و خیال اندازد ، بلکه به حضور و شهودش یقین کامل داشت . ]
أَفَتُمَارُونَهُ عَلَىٰ مَا یَرَىٰ
آیا در آنچه [بر اساس حق] مىبینید با او به سختى مجادله و ستیزه می کنید
وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَىٰ
بی تردید یک بار دیگر هم او را دیده است
سوره مبارک النجم
آیات شریفه 1 تا 13
در آسمان ملکى است به نام «حزقائیل» داراى هجده هزار بال پر قدرت، ما بین هر بال او تا بال دیگر پانصد سال راه ملکوتى است.
روزى
به خاطرش گذشت آیا در فوق عرش چیزى هست، خداوند قادر بالهاى او را دو
چندان کرد و به او امر به پرواز فرمود، آن ملک راه پریدن گرفت بیست هزار
سال به سالهاى ملکوتى پرید بجایى نرسید، باز بالها و قدرت او مضاعف شد و
به امر حق به پریدن ادامه داد، سى هزار سال ملکوتى دیگر پرید ولى به سر یک
ستون از ستونهاى بىشمار عرش نرسید، خداوند عالم به او وحى کرد اگر تا
قیامت دنبال پریدن خود را ادامه دهى به آخر یک قائمه عرش نخواهى رسید،
ناگهان ملک فریاد زد:
سُبْحانَ رَبِّىَ الْأعْلى وَبِحَمْدِهِ
وَإِنَّ یَوْمًا عِنْدَ رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ
و همانا یک روز نزد پروردگارت مانند هزار سال از سال هایى است که شما می شمارید [براى او زمان نزدیک، زمان دور، امروز، دیروز، گذشته و آینده مفهومى ندارد؛ بنابراین فاصله زمانى شما با عذاب الهى شما را دچار این پندار نکند که تهدید به عذاب، تهدیدى طولانى و دروغ است.]
سوره مبارک الحج
آیه شریفه 47
تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ
فرشتگان و روح در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا می روند .
سوره مبارک المعراج
آیه شریفه 4
وَالَّذى بِصَوْتِ زَجْرِهِ یُسْمَعُ زَجَلُ الرُّعُودِ
و درود بر آن مَلَکى که از فریاد زجرش غرّش رعدها شنیده شود.
فرازی از دعای سوّم صحیفه سجّادیه «دعای امام سجّاد /علیه السلام/ بر حاملان عرش»
وَیُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِکَةُ مِنْ خِیفَتِهِ
و رعد تسبیح و حمد خدا می گوید و فرشتگان نیز از بیمش [تسبیح می گویند]
سوره مبارک الرعد1
آیه شریفه 1
فرشتگانی که پاهایشان در طبقات پایین زمین قرار داشته، و گردن هاشان از آسمان فراتر، و ارکان وجودشان از اطراف جهان گذشته، عرش الهی بر دوش هایشان استوار است، برابر عرش خدا دیدگان به زیر افکنده، و در زیر آن، بال ها را به خود پیچیده اند. میان این دسته از فرشتگان با آن ها که در مراتب پایین تری قرار دارند، حجابِ عِزّت، و پرده های قدرت، فاصله انداخته است. هرگز خدا را با وهم و خیال، در شکل و صورتی نمی پندارند، و صفات پدیده ها را بر او روا نمی دارند. هرگز خدا را در جایی محدود نمی سازند، و نه با همانند اوردن، به او اشاره می کنند.
خطبه 1 نهج البلاغه
خداوند سبحان برای سکونت بخشیدن در آسمان ها، و آباد ساختن بالاترین قسمت از ملکوت خویش، فرشتگانی شگفت آفرید، و تمام شکاف ها و راههای گشاده ی آسمان ها را با فرشتگان پر کرد، و فاصله ی جوّ آسمان را از آن ها گستراند، که هم اکنون صدای تسبیح آن ها فضای آسمان ها را پر کرده، در بارگاه قدس، درون پرده های حجاب و صحنه های مَجد و عظمتِ پروردگار، طنین انداز است. در ماورای آن ها زلزله هایی است که گوش ها را کر می کند و شعاع های خیره کننده ی نور، که چشم ها را از دیدن باز می دارد، و ناچار خیره بر جای خویش می ماند.
خدا فرشتگان را در صورت های مختلف و اندازه های گوناگون آفرید، و بال و پرهایی برای آن ها قرار داد، آن ها که همواره در تسبیح جلال و عزّت پروردگار به سر می برند، و چیزی از شگفتی های آفرینش پدیده ها را به خود نسبت نمی دهند، و در آنچه از آفرینش پدیده ها که خاصّ خداست، ادّعایی ندارند.
خطبه 91 نهج البلاغه
" نقل از وبلاگ خدا، اهل بیت (ع)"
http://allahoma-cry.blogfa.com
سلام
با افتخار عضو شدم