روزی
در حضور امام‌حسین(ع) سخن از شخصی به میان آمد که از وابستگان حکومت
بنی‌امیه بود (عبدالله ابن عامر). مطلب آن بود که وی صدقه فراوانی داده و
ظاهرا برای خود فخری به حساب آورده است!
امام حسین(ع) فرمود: مثال این
شخص به کسی ماند که از حاجیان (و کاروانیان حج) اموال دزدیده و سپس آنچه را
که سرقت کرده صدقه دهد. همانا صدقه حقیقی آن است که صاحب آن مال برای بدست
آوردنش به زحمت و تعب افتاده و از عرق جبین مایه گذارد و در کسب آن مال،
چهر‌اش از فرط زحمت غبارآلود شود. همان‌طور که امام‌علی(ع) این‌گونه بود و
از چنین اموالی صدقه می‌داد. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 96، ص 27، ح 56
