امام حسین(ع) در وصیتی به برادرش فرمود: ای برادرم منعی نیست که تو در مدینه بمانی و از سوی من مراقب امور باشی و چیزی از اخبار آنان را از من مخفی مداری!... به درستی که من از روی ناسپاسی و زیاده‌خواهی و برای فساد و ستمگری قیام نکردم، بلکه برای تحقق رستگاری و اصلاح امت جدم پیامبر(ص) قیام نمودم.
می‌خواهم
امر به معروف و نهی از منکر کنم و به سیره جدم محمد(ص) و پدرم علی‌ابن
ابیطالب رفتار نمایم... آنکه مرا به حقانیت می‌پذیرد (بداند که) خداوند
سرچشمه حق است (و پاداش او را خواهد داد) و اگر کسی در این دعوت دست رد بر
من زند، شکیبایی می‌ورزم تا خداوند، میان من و این گروه، بر پایه حقیقت
داوری کند و به حقیقت حکم دهد، که او بهترین داوری‌کنندگان است. برادرم،
این است وصیت من به تو...(1)
____________
1- الفتوح، ج 5، ص 21
