" خاطرات یک معلم ( 1 ) " :

زمان اوج جنگ و بمباران هوایی توسط نیروی های عراقی در شهرها بود .

آن ها سری به یزد زدند ! یادم هست شب ها به محض آژیرقرمز ، چراغ های خوابگاه

خاموش می شد چون مرکز ما نزدیک استانداری بود و موقعیت حساسی داشت و آن

موقع حومه شهر بود .

یک شب که من در حیاط مرکز بودم ، خوابگاه و کلاس های درس به هم وصل بود و با

یک در از هم جدا می شد کل مرکز حیاط بزرگی داشت . چراغ ها خاموش و وضعیت

قرمز شد !

من که از بچگی نترس بودم ودر تاریکی به طرف ساختمان خوابگاه رفتم ! صدای فریاد

و شیون بچه ها تا آسمان بالا می رفت . من عصبانی که این چه وضعیه ! عراقی ها از

سر و صدای بچه ها می فهمند ما کجاییم !                                                 

 در تاریکی از پله ها بالا می رفتم و فریادها آن قدر بلند بود که گوش آدم را کر می کرد .

صدای یکی از بچه ها برایم جالب بود که با لهجه یزدی داد می زد خدایا به دام برس ،

من نمی خواهم بمیرم ! من هم خنده ام گرفته بود و هم عصبانی ، به طرف صدا رفتم

و ناگهان صدای ضدهوایی ، به تشنجات اضافه کرد . و یک دفعه صدای فریادی از نزدیک

خودم شنیدم که یکی داد زد : یکی از بچه ها از پله های طبقه بالا افتاده پایین ! گفتم

وای کی بود ؟ به هر حال به طرف صدای نزدیک خودم رسیدم ، بعد ازمدتی برق آمد .

نمی دانید چه اوضاعی بود . آن خانم متاهل روی زمین نشسته و توی سرش می زد

که نمی خواهد بمیرد . و کسی نمی توانست آرامش کند ! من سرش فریاد زدم چون

از همکلاسی یزدی خودمان بود که بابا عراقی ها رفتند و کسی نمی خواهد بکشتت .

و بعد فهمیدیم در تاریکی دو نفر که از پله ها برای فرار پایین می رفتند یکی دستش

شکسته بود و دیگری هم ضربه مغزی و بیهوش !

(  رویا  )