مـن مـَلک بـودم و فـردوس بـریـن جـایم بـود .........

 

فــاش می‌ گـویـم  و  از گـفـتـۀ  خـود  دلشـــادم

بـــنـدۀ عـــشـقـم  و  از هـر دو  جـهـــان  آزادم

طایــر گـلشـن  قــدسـم  چه  دهم  شـرح  فـراق

کـه در ایــن  دامگـه  حــادثـه  چـُون  افـتـــادم

مـن مـَلک بـودم  و فـردوس بـریـن  جـایم  بـود

آدم   آورد   در ایـــن  دیـــرِ خــراب  آبــــادم

نـیست بر لـوح دلـم  جز الـف  قـامت دوسـت

چـه کـنـم  حـرف  دگـر یـــاد  نـداد  استـــادم

کـوکـب  بخـت  مـرا هـیچ  مـنجّـم  نشنــاخـت

یـارب  از مــادر گـیتی  بـه  چه  طـالع  زادم

تــا شـدم  حـلقه  بگـوش  در میخــانۀ  عــشـق

هردم  آیــد  غمی  از نــو  بـه مبــارک بــادم

پـاک کن  چهرۀ  حـافظ  به سر زلف  زاشک

ورنـه  ایــن  ســـیـل  دمــادم  بـبـرد  بـنیــادم

" حافظ "