چگونگی اعمال دشمنی زنان و فرزندان :

«ابی جارود» از حضرت امام باقر(ع) روایت کرده است که فرمود: این آیه شریفه

که در سوره تغابن آیه 14 آمده: (ای کسانی که ایمان آورده‌اید! همانا بعضی از

همسران و  فرزندانتان (به خاطر ایمانتان) دشمن شمایند. از آنها برحذر باشید.

و اگر (از خلاف آنها) درگذرید و چشم‌پوشی کنید و ببخشایید، همانا خداوند آمرزنده

و مهربان است.)در حق جمعی از مسلمانان نازل شده است که خواستند از مکه به

سوی مدینه هجرت کنند ولی دوستی زن‌ها و فرزندان و اسباب و اموال دامن ایشان

را گرفت.

زنان و فرزندان آنها گفتند: شاهد و گواه می‌آوریم خدا را که اگر تو هجرت کنی، ما

ضایع می‌شویم. تو رها می‌کنی عیالات و اموال خود را در مکه و به مدینه می‌روی،

بدون خانه و مسکن و محتاج می‌شوی. ما بر فراق تو نمی‌توانیم صبر کنیم و با تو

هم توانایی نداریم که هجرت کنیم.

بعضی از آن مردم از سخنان اهل و عیال خود اطاعت کردند و در مکه توقف نمودند

و هجرت نکردند و در این زمان بود که آیه شریفه فوق‌ نازل شد، و بعضی به اهل خود

گفتند: اگر با ما هجرت نکنید و بعد از این خداوند جمع کند میان ما و شما را در دار

هجرت که مدینه است، هرگز نفعی به شما نخواهیم رسانید و چون خداوند میان

آن ها جمع کرد .

امر فرمود به ایشان که آنها را عفو کنند و در حق آنان احسان و نیکویی نمایند

(بنابراین آیه شریفه در زمانی نازل شد که پیامبر گرامی(ص) قصد هجرت داشت

 و گروهی از زنان و فرزندان مانع همراهی شوهرانشان با پیامبر می‌شدند و این

مانع شدن باعث دوری آنها و سرپیچی از فرمان خدا می‌شد و آنها را از هدف اصلی

که همان بندگی خداست دور می‌کرد)

(تفسیر جامع، ج7، ص170)