شیوه­ ی سیلی زدن (عراقی ها)

 

هنگامی که سیلی می­ زدند، باید راست می­ ایستادیم و سر را بالا می­ گرفتیم

و آن­ها هم تا هنگامی که دستشان درد نگرفته یا سِر نشده بود بر چهره­ ی  ما­

می­ کوبیدند.

گاهی دو دست را با هم از دو سو بر گوش­ ها می­ کوبیدند که حالتی چون موج

انفجار در سر ایجاد می شد و موجب پارگی پرده­ ی گوش می­شد. اگر کسی

سرش را بالا نمی­گرفت یا به زمین می ­افتاد، باید دوباره بلند می­ شد، راست

می­ ایستاد و سر را بالا می ­گرفت تا دوباره بر چهره ­ش بکوبند.

از آن­جا که بیش‌تر نگهبانان اردوگاه دُرشت بودند و دستان بسیار سنگینی

داشتند، نوجوان­ ها  نمی­ توانستند هنگام سیلی خوردن روی پا بایستند و پس

از هر سیلی که نقش بر زمین می­ شدند باید دوباره روی پا می­ ایستادند تا

سیلی بعد را بخورند.

آن­ها هنگام سیلی زدن انگشتان خود را باز می ­کردند تا پهنای دستشان صورت،

گردن و گوش را سرخ و کبود کند. گاهی فک بچه ­ها بر اثر ضربه ­ی سیلی جابه

­ جا می­شد؛ به­ گونه ای که خوردن غذا را دشوار می ­کرد.

 

گوشه ای از خاطرات آزاده جمشید سرمستانی

سایت سجاد