خانه‌ای با دیوارهایی از گُل بادام

*

قطره‌ای نور در آسمانی از خستگی

خانه‌ای با دیوارهایی از گُل بادام

خانه‌ای برای شب‌زنده‌داری‌ها

نجوایی که نسیم می‌آورد

از صحرای خواب

رازی افشاشده میان ذهن من

و لایه‌های حریر.

چشمان تو

با اندوه پیوند دارند

وقتی به رنگ‌ها

نام غم می‌افزایند

و دلداری مانند وطن را.

*

روزگارم بد است

ببخشاییدم

که به مرگ رغبت دارم

نام‌ها از اشیا گریخته‌اند

همان‌گونه که اشک از چشمان

و نان

شعر شده است

و ترس، خانه.

و دلتنگی

کالایی قاچاق روی پیاده‌روها

نور زناست

و برف ننگ

و جنگ، گل آیندگان

و گذشته‌ها، گلدان.

(«محمود درویش»، از کتاب «اگر باران نیستی نازنین، درخت باش»،

ترجمه‌ی «موسی اسوار»، انتشارات «سخن»، ۱۳۸۹ – ترجمه‌ی

قسمت آخر شعر از «تراب حق‌شناس»)

(شاعر «فدوی طوقان»، از کتاب « باد خانه‌ی من است گنجشک بهانه»،

تألیف و ترجمه‌ی «موسی بیدج»