آسمان این روزها میهمان زمین است.
شانه‌های ذیقعده را قدسیان با دیبا و سُندُس خَضرای بهشتی آذین بسته‌اند.
ریحانه نازپرورده‌ای از باختر طلوع می‌کند و نور چشم هاشمیان می‌شود.
بر لب پاک رسل، ذکر معصومه شکوفاست.
سوی دیگر، در ارض مُنَوّرِ طوس، اولیای حق هبوط کرده‌اند به تعظیم.
اینجا نقطه ثقل دلدادگی‌هاست.
بر لب نقاره‌ها سخنی نیست الّا قیلاً سلاماً سلاما
کبوترانِ عاشق، پر و بال می‌زنند و دست‌افشانی می‌کنند در دقایق بارش کرامت.
علی و فاطمه دیگری متولد شده‌اند.
و این نوای شورانگیز ملائک است که بی‌صبرانه می‌خوانند: یا ضامن آهو! قدحی از تسنیمِ غمزه‌ات ما را نوش کن.
فاطمه فروغی‌فرد
