معنای احیای شب قدر

کلمه «احیاء» یعنى زنده کردن و احیای این شب‌ها یعنى این شب‌ها را زنده نگهدارى کردن و شب‏ زنده‏دارى کردن...

نقطه مقابل «اماته» که به معنى میراندن است.

این کلمه چنین مى‏‌رساند که شب- که قسمتى از وقت انسان است- دو حالت دارد: ممکن است شبِ کسى زنده باشد و ممکن است شبِ او مرده باشد.

شبِ زنده آن شبى است که انسان تمام یا لااقل پاسى از آن شب را با یاد خدا و با مناجات و راز و نیاز با ذات پروردگار به سر ببرد و شب مُرده آن شبى است که انسان تمام آن شب را با غفلت و فراموشى ذات مقدس پروردگار به‌سر ببرد.

ممکن است کسى خیال کند که این تعبیر یک تعبیر مجازى است، یک نوع تعارف است: شب که زنده و مرده ندارد، شب بالاخره شب است، زمان است.

مقدارى از زمان که این نیم‌کره زمین که ما در روى آن زندگى مى‏‌کنیم مواجه با خورشید نیست و نور خورشید نمى‏‌تابد، به آن مى‏گویند «شب»؛ شب به هر حال شب است؛ شب نه زندگى دارد و نه مردگى.

این سخن راست است ولى آن کسى که مى‏‌گوید احیاء، شب را زنده نگه داشتن، مقصودش این نیست که این قطعه زمان را شما زنده نگه دارید؛ مقصود زنده نگه داشتن خود شماست در این قطعه از زمان یعنى زمان خودمان را زنده نگه داریم،هر کداممان آن زمانى را که در درون ماست زنده نگه داریم.

آن زمانى که در درون ماست چیست؟ آن همان خود ما هستیم، از حقیقتِ ما جدا نیست.

پس زمان خودمان را، شب خودمان را زنده نگه داریم یعنى خودمان یک شب واقعاً زنده باشیم، واقعاً زنده زندگى کنیم نه اینکه مرده زندگى کنیم.

* مجموعه آثار استاد شهید مطهرى‌(آزادى معنوى)

ج‏23، صص: 465-464- با تلخیص و ویرایش