" آری ، کربلا با من سخن گفت .... " :

در صحن بین الحرمین به گوشه ای تکیه داده ام و به آن روز تلخ می اندیشم ، آن روز که

 حسین بن علی و اصحابش چه مظلومانه برای زنده نگه داشتن اسلام به دست فرزندان

شیطان به شهادت رسیدند .آن روز که گل های محمدی ز عطش تشنگی ناله به آسمان

 سر می دادند .

انگارآن روز آفتاب سوزان هم ، دشمنان امام حسین ( ع ) را یاری می کرد تا اهل بیت

پیامبر را تشنه سازد . ناگهان صدایی رشته افکارم را پاره کرد و مرا به خودآورد که

می گفت : آری من در آن جا بودم به اطرافم نگریستم ولی شخصی را ندیدم .همه

زائرین در حال رفت و آمد بودند که باز گفت : در نزد حسین بن علی سیه رویم .

درصدد این برآمدم که بپرسم او کیست ؟ گفتم : تو کیستی که با من سخن می گویی .

چه از من می دانی که این گونه بامن حرف می زنی . انگار ذهن مرا خوانده ای و می خواهی

با من در مورد آن صحبت کنی . گفت : کجایی ؟گفتم : در صحن حرم در کربلا نشستم .

گفت : کربلایم . گفتم : کرب و بلا ؟؟؟ !!

گفت : آری کربلا ، همان جا که میزبانی از آن طاها را به خوبی به جا نیاورد . آری آن

سزمین پربلا ... و ادامه داد . من در آن جا بودم که امام حسین ( ع ) با پسرجوانش

علی اکبرآن شبه رسول وداع گفت . در لحظه رفتن حضرت علی اکبر به میدان جنگ

می توانستم ازچهره حضرت بخوانم که مانندشاخه گلی است که گلبرگ هایش رامی کندند .

آن جا بودم که سکینه به عمویش می گفت : عموجان تشنه ام . از عطش ، توانی در بدن

ندارم . برایمان آب بیاور .

آن یوسف بنی هاشمی ابوالفضل العباس به چشمه فرات رفت که آب برای طفلان برادرش

بیاورد و آن شیرمردهم به شهادت رسید . آری درآن جا بودم که امام حسین ( ع ) با

اهل بیتش وداع گفت و با آن خونخواران اسلام جنگید که نشان دهد هیچ هنگام باطل

نمی تواند برحق استوار گردد . آری در تمام طول جنگ همراهشان بودم اما نتوانستم

به آن ها کمکی کنم .

از روی حسین و اهل بیتش شرمسارم . آری شرمسارم ..... به او گفتم : به خدا سعادتی

به ازآن نیست که خون آن خیرالانام ها در جان توست که صدایی شنیدم  که به من

چیزی هایی می گفت و به خود آمدم و به سمت صدا برگشتم از علم رویا بیرون آمدم.....

( صفورا دایری پور،  دوم علوم تجربی ، دبیرستان شیخ الاسلام )