" بازم دلم بهانه کرده ، بهانه بوسه بر قبر شش گوشه کرده " :

خورشید روز دهم دیگر وسط آسمان جای گرفته است .

امام حسین ( ع) به خیمه گاه آمد و با اهل بیت وادع کرد ؛ خورشید سوزان برسرمبارزان

 می تابید دشت را غباری از غم  فرا گرفته بودکه هرلحظه رایحه بهشت به آن ها نزدیک 

و نزدیک تر می شد و مجاهدان را به سوی خود فرا می خواند . 

نبردآغاز شده بود ، گویی در آن میدان باران سرخ می بارید تنها تفاوتش این بود که باران

 از جنس خون بود نه آب .

لحظه به لحظه از تعداد یاران 72 تن کاسته می شد... دیگر امام تنها شده ، نه برادری نه

یارانش ، حلقه محاصره سپاه دشمن تنگ تر .....

باران تیرها روان و امام بی سلاح ..... به سویش هجوم آوردند ، آه از دل زینب برفراز

قتلگاه بر تل ایستاده و نظلره می کرد و قطرات خون برادر که به آسمان روانه می شد .

آفتاب عاشورا غروب کرد بی حسین

خیمه های تاریک را شعله های آتش کین رو شن کرد و صورت های به خاک نشسته را

اشک ها می شست.....

پاهای کوچک رقیه ( س) آغشته به خاکی که پدر را با خود برد

پاهایی که آشنا به خار بیابان ، آشنا به جفای ستمکاران و یاد پدر را با خود برد .....

( فاطمه نظری ، دوم علوم تجربی ، دبیرستان شیخ الاسلام )