منتقم کربلا در راه است

گفتم: شبى به مهدى، بردى دلم ز دستم
من منتظر براهت، شب تا سحر نشستم

گفتا:چکار بهتر از انتظار جانان
من راه وصل وصل خود را بر روى تو نبستم

گفتم: دلم ندارد بى تو قرار و آرام
من عقده ى دلم را امشب دگر گسستم

گفتا:حجاب وصلم باشد هواى نفست
گر نفس را شکستى، دستت رسد بدستم

گفتم: ببخش جرمم اى رحمت الهى
شرمنده تو بودم، شرمنده‏ى تو هستم

گفتا: هزار نوبت از جرم تو گذشتم
پرونده ى تو دیدم، چشمان خود ببستم

گفتم: که »هاشمى« را جز تو کسى نباشد
چون تیر از کمان هر آشنا بجستم

گفتا: مباش نومید از خانه‏ى امیدم
من کى دل محبّ شرمنده را شکستم؟

منتقم کربلا در راه است

اى غایب از نظرها کى مى ‏شود بیایى
ما را ز غم رها کن بر درد ما دوایى

اى حُسن بى نظیرت کرده مرا اسیرت
نادیده در کمندم دردا از این جدایى

من در خیال خالت در حسرت نگاهم
ترسم که طى شود عمر اى نازنین نیایى

خود باعث حجابم بس که دلت شکستم
شرمنده ى تو هستم تو غایب وفایى

شکرا که این سعادت بر من شده عنایت
این تاج افتخارم داده به من بهایى

جانا به جان زهرا بر»سالکت« نگاهى
ثابت قدم بماند در راه کبریایى