شعر انتظار ..........

اگر چه روز من و روزگار می گذرد

چقدر خاطره انگیز و شاد و رویایی است

قطار عمر که در انتظار می گذرد

به ناگهانیِ یک لحظه عبور سپید

خیال می کنم آن تک سوار می گذرد

کسی که آمدنی بود و هست، می آید

بدین امید، زمستان، بهار، می گذرد

نشسته ایم به راهی که از بهشت امید

نسیم رحمت پروردگار می گذرد

به شوق زنده شدن، عاشقانه می میرم

دو باره زیستنم زین قرار می گذرد

همان حکایت خضر است و چشمه ظلمات

شبی که از بَرِ شب زنده دار می گذرد

شبت همیشه شب قدر باد و، روزت خوش

که با تو روز من و روزگار می گذرد

شهادت امام حسن عسکری ( ع ) خدمت امام عصر ( عج ) تسلیت عرض می کنیم

ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان

سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان

 دوست دارم که به دامان محبت بنهی

از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

معتصم داد به من زهر که با خوردن آن

شمع سان سوخت ز پا تا به سرم مهدی جان

موقع دادن جان از اثر زهر جفا

روز شد تیره به پیش نظرم مهدی جان

ز آتش زهر جفا گر چه به خود می پیچم

یاد آن سینه و آن میخ درم مهدی جهان

داد زهار بستان زان دو نفر روز ظهور

سوختند آن دو نفر برگ و برم مهدی جان

روز موعود تو از ثانی نامرد بپرس

کرد نیلی ز چه روی قمرم مهدی جان

پهلوی مادر ما را بشکست و بشکست

زین جنایت به خدا بال و پرم  مهدی جان

دل ژولیده از این ماتم عظمی خون شد

ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان

(ژولیده نیشابوری)

شعر انتظار ..........

اگر چه روز من و روزگار می گذرد

دلم خوش است که با یاد یار می گذرد

چقدر خاطره انگیز و شاد و رویایی است

قطار عمر که در انتظار می گذرد

به ناگهانیِ یک لحظه عبور سپید

خیال می کنم آن تک سوار می گذرد

کسی که آمدنی بود و هست، می آید

بدین امید، زمستان، بهار، می گذرد

نشسته ایم به راهی که از بهشت امید

نسیم رحمت پروردگار می گذرد

به شوق زنده شدن، عاشقانه می میرم

دو باره زیستنم زین قرار می گذرد

همان حکایت خضر است و چشمه ظلمات

شبی که از بَرِ شب زنده دار می گذرد

شبت همیشه شب قدر باد و، روزت خوش

که با تو روز من و روزگار می گذرد

یک ستاره از آن هزار

ستاره هفتم؛ پدر...

روایتی از شهید عباس صالحی:

میرزا حسن صالحی رفته بود جبهه و بیش از دو ماه در منطقه حضور داشت. عباس هم بی‌تاب رفتن بود و وقتی می‌دید هم سن و سال‌هایش دسته دسته می‌روند و سپاهیان حضرت محمد(ص) قصد عزیمت به منطقه را دارند بی‌تاب‌تر شده بود. رسیده بود تا اذن حضور بگیرد. اما مادر گفته بود:
- پسرم اجازه بده بابا برگرده بعد تو برو...
اما عباس بی‌تاب رفتن بود و خودش را در قبال کشور و شهدا و اسلام مسئول می‌دانست و گفته بود:
- مادرجان ! فرمایش شما درست. ولی الان به من احتیاج دارند. باید بروم! و رفت تا 16 سالگی‌اش را در حجله عشق جشن بگیرد و ملائک نخل‌گردان تولدش باشند.
عباس که به منطقه رفت پدر را زیارت کرد در حالی که لباس رزم به تن داشت و در آغوش آرام گرفت و برای حضور در عملیات با هم وداع کردند و عباس از اینکه بی‌اذن او به جهاد آمده بود حلالیت طلبید و هردو برای رزم در میدان کربلای 5 به میدان جهاد رفتند. هرکدام در هیبت نیروی تیپ و واحدی.
پاتک شدید عراق شروع شده بود و پیکر مجروح عباس در منطقه و دست خاک بعثی‌ها ماند و مدفون شد بی‌آنکه اثری از او باقی بماند. پدر در اوج عملیات و در محور دیگری بود که خبر هجرت عباسش را به او دادند و گفتند که باید برگردد.
میرزاحسن علی‌رغم میل باطنی‌اش از میدان رزم برگشت و پشت خط به انتظار ماند که پیکر شهیدش را بیاورند. اما عباس مفقودالاثر شده بود و میرزاحسن ساک عباس را با خود به ارسک آورد و حالا روضه علی اکبر برای پدر معنی می‌داد که دستی به کمر داشت و ساکی بر دست. پدر آمده بود همانند جدش حسین که به سمت خیمه‌گاه می‌آمد و زیر لب زمزمه داشت:
- جوانان بنی‌هاشم بیایید...
و یکی از میانه فریاد زد:
- بابا آمد... میرزاحسن آمد... پدر آمد...
پدر با ساکی در دست و قامتی که بوی عباسش را با خود برای مادرش هدیه می‌آورد. شاید با خودش می‌خواند:
- یکی خبر بدهد به لیلی
علی شده اربا اربا... علی شده اربا اربا
تا وقتی که مشتی استخوان و پلاکی در تاریخ 15 آبان 1375 به خانه برمی‌گردد بوی وداع لحظه آخر عباس در آغوش پدر جاخوش کرده بود جان نواز خانواده باشد و عطر سجاده‌اش...

ابوالقاسم محمدزاده

کیهان

شهربانو

«اگه دست نداشته باشی چی می‏شه؟ اگه نصف صورتت سوخته باشه؟ اگه موجی شده باشی! اصلاً این‌همه آدم با یه پا چی کار می‏کنن؟ اگه دنیا رو با یه چشم نگاه کنی چی می‏شه؟! اگه اون نخوادت؟ اگه ...»
مرد، روی تخت دراز کشیده بود و زیر لب هذیان می‏‏گفت. سرش باندپیچی‌شده بود و با همان یک‌چشم سالم، اشک می‏ریخت. رد اشک‏ زخم صورتش را می‏سوزاند. سه ماهی می‌شد که به تخت چسبیده بود و با نی غذا می‏خورد. هنوز تصویر خودش را ندیده بود. هنوز کسی جرئت نکرده بود جلویش آیینه بگیرد!
زن، هر روز می‏آمد و برایش گل‌های وحشی می‏آورد. دم اتاق که می‏رسید، می‏ایستاد و خیسی اشک‏هایش را با گوشة چادرش پاک می‏کرد. چهرة زن آفتاب‌سوخته بود و چشم‌هایش جذاب. همیشه به پایین نگاه می‏کرد. نگا‌هش زیر سایة مژه‌ها گیرا بودند؛ اما از لحظه‌ای که شوهرش را آوردند، روزبه‌روز تکیده‏تر می‏شد و فروغ چشم‌هایش کمتر. هیچ‌کس نمی‌دانست گل‏ها را از کجا می‏چیند؟ هرروز، وقتی وارد اتاق می‌شد، می‌دید که چشم آبی‌رنگ مرد از زور گریه سرخ‌شده. دسته‌گل را توی گلدان می‌گذاشت و به او
خیره می‌ماند.
مرد، بویِ چادرِ زن را که عطرِ گل‌ داشت، نفس کشید. آهسته پرسید: «اومدی شهربانو؟»
شهربانو بغضش را فروخورد.
- فردا صورتم رو باز می‌کنن. بعد هم جای چشم خالیم یه چشم‌شیشه‌ای می‌ذارن.
یک‌لحظه سکوت کرد و دوباره پرسید: «شهربانو! تو که نمی‏ترسی... ها؟!»
زن، سرش را انداخت پایین؛ طوری که مرد نتواند صورتش را ببیند. آن‌وقت با دستی که حلقة ساده‏ای در انگشت داشت موهایش را نوازش کرد. مرد مشت‌هایش را گره کرد.
- اصلاً نمی‏خوام فردا بیایی ... چرا نگاهت رو ازم گرفتی؟! بذار چشمات رو ببینم؛ تو که می‏دونی نمی‏تونم سرم رو تکون بدم؟
شانه‏های زن لرزید و به‌طرف پنجره سر چرخاند. ابری خاکستری در آسمان، خبر از باران داشت ...
***
مرد با همان چشمِ نگران، به سقف گچی زُل زده بود. باندهای صورتش را یکی‌یکی باز کردند. دکتر گفت: «خب، حالا چشمت رو ببند.» مرد هراسان تک چشم سالمش را ‏چرخاند. با نگرانی پرسید: «شهربانو! شهربانو که اینجا نیست نه؟!»
- تموم شد؛ درست مثل اولش... چشمت رو گذاشتم سرجاش...
مرد هنوز نگران بود که مبادا شهربانو آنجا باشد. دکتر آیینة کوچکی جلوی صورتش گرفت. چشم‌شیشه‌ای خیره به سقف بود. دستش را روی آیینة چهارگوش گذاشت و آن را لمس کرد. نفسش پس رفت.
- نباید شهربانو ببینه ... نباید ...
خیسی اشک از گوشة چشم سالمش پایین سرید. شهربانو پشت در منتظر بود و دسته‌گل‏ وحشی را توی دست فشرد. دکتر که از اتاق بیرون رفت، به دنبالش روان شد.
- میشه امروز ببینمش؟! صورتش از اولین روزی که دیدم بهتره؟!
دکتر در جا ایستاد! لحظه‌ای مکث کرد. با تعجب برگشت و به صورت آفتاب‌سوخته‌اش نگاه کرد.
- چی؟ مگه روز اول دیده بودیش؟
شهربانو چادرش را توی صورتش کشید و به گل‏های میان دستش زُل زد.
- دیده بودی صورتش سوخته! دیده بودی یه پا و دست و یه چشمش رو توی جبهه ازدست‌داده! دیده بودی و باهاش ازدواج کردی؟!
زن سری به علامت تأیید تکان داد. دکتر دیگر توان پرسیدن نداشت ...
***
شب بود. ماه وسط قاب پنجره می‌تابید. در اتاق باز شد و شهربانو همراه عطر گل‌های وحشی به اتاق آمد. پلک‏های مرد بسته بود. هنوز هذیان می‏گفت: «اگه اون نخوادت؟ اگه شهربانو نخوادت؟» صورتش خیس عرق شده بود و نفسش به‌سختی بالا می‏آمد. زن پتو را تا زیر چانه‏اش بالا کشید و گلدانِ پر از گل‏ را کنار پنجره گذاشت.
مرد تک چشم آبی‌رنگش را باز کرد. شهربانو را دید که بالای سرش نشسته و با نگاهی محبت‌آمیز به او لبخند می‏زند. خواست چیزی بگوید که زن انگشتش را به نشانة سکوت روی لب‏های خشکیده‏اش گذاشت.
- هیس! هیچی نگو... همه چی درست میشه ... از اول شروع می‌کنیم.
قلب مرد آرام شد و با تک چشم سالمش به مهتابِ میانِ پنجره، خیره ماند.

مریم عرفانیان

" کیهان "

صدای پای کاروان می آید ....

 

اشعار برگشت کاروان کربلا

گرچه اشک گرمی ارمغان آورده ام مادر
نسیم سردم و بوی خزان آورده ام مادر

نیاید کس بـه استقبال من زیرا کـه می سوزد
ز هرُم شعله ای کز سوز جان آورده ام مادر

بـه این بی دست و پایی بی پر و بالی نمیدانم
چه باعث شد کـه رو در آشیان آورده ام مادر

اگر من زنده برگشتم ز صحرای شهادت ها
ز صدها مرگ تدریجی نشان آورده ام مادر

رهانیدم ز طوفان ظلم ها کاروانی را
کـه اینک بی برادر کاروان آورده ام مادر

حسینت را نیاوردم من و از داغ جانسوزش
دل خونین و چشم خون فشان آورده ام مادر

بـه جا از یوسفت ماندست یک پیراهن خونین
کـه با خون دل ان را ارمغان آورده ام مادر

کمک کن زینبت را تا کنار قبر پیغمبر
کـه مانند تو جسمی ناتوان آورده ام مادر

روحم حسین ( ع )

 

یاسیدالشهدا

بهترین نقطه دنیاحرم حسین اسـت

پاکتر از دل دریا حرم حسین اسـت
بی پناهی

اگر از غصه بـه خود می پیچی

بهبود همه ی غمها حرم حسین اسـت

ثواب عجیب پیاده روی اربعین

امام صادق ع میفرمایند:
۴۰۰۰ فرشته در اطراف قبرامام حسین ع بوده که جملگى ژولیده و محزونند و تا روز قیامت بر آنجناب میگریند.

هیچ زائرى بـه زیارت ان حضرت نمی‌رود مگر آنکه این فرشتگان بـه استقبالش می روند، و هیچکس با قبر ان حضرت وداع نکرد مگر آنکه این فرشتگان وی را مشایعت میکنند، و مریض نمی‌شود مگر آنکه عیادتش میکنند، و نمی میرد مگر آنکه ایشان بر جنازه اش نماز خوانده و از خدا برایش طلب آمرزش میکنند.

کافی ج ۴،ص۵۸۱کامل الزیارات،ص۱۱۹

 اربعین حسینی

همانا اشک رودیست
کـه اگر بـه دریایِ عشقِ حسین
وصل نشود،
در باتلاقِ سیاهِ دل میماند
پس ” فَابْکِ لِلْحُسَیْن “
سیدالشهدا جان

بیمارِ کربلا، تو دوا کن مــریض را
بــیمارِ کربلا شده ام سالیانِ سال

دوبیتی های اربعین حسینی

سفر کردم بـه دنبال سر تو
سپر بودم برای دختر تو
چهل منزل کتک خوردم برادر
بـه جرم این‌که بودم خواهر تو

حسینم واحسین گفت و شنودم
زیارت نامه ام جسم کبودم
چه در زندان، چه در ویرانة شام
دعا می خواندم و یاد تو بودم

برای هر بلا آماده بودم
چو کوهی روی پا استاده بودم
اگر قرآن نمی خواندی برایم
کنار نیزه ات جان داده بودم

 

جانم حسین ( ع )

 

نزدیکِ اربعین، دلِ جا مانده ها گرفت
یـک بینــوا بــرای خـودش ربـنا گـرفت
‌
هرکـس رسید؛ سـوال کـرد: زائـری؟
از این سوال، دلِ پُرخونِ ما گرفت
‌
آقا مگر “بَدان” بـه حـریمت نمی رسند؟
پس “حُر” کـه بود کـه جام بلا گرفت؟
‌
بـاشد؛ محـل نـده… نبـرم اربعین حرم
اما بدان؛ کـه قلبم از این ماجرا گرفت
‌
آن قدر گریه میکنم کـه بگویند عاقبت
نوکر ز اشـکِ خـود سفرِ کربلا گرفت
‌
اما ز راهِ دور؛ درود حضـرت حسین
بارانِ اشک، از این روضه ها گرفت

در جوار حرمش هرکه دعاگوست، بگو

جای ما در وسط صحن فقط گریه کند..