" جمعه های انتظار " :

کدام القاب حضرت مهدی (عج) بر خونخواهی امام حسین (ع) دلالت

می کند؟

                        

 سالار شهیدان به فرزندش امام سجاد فرمود: «سوگند به خدا؛ خون من از جوشش باز نمی ایستد تا این‌که خداوند، مهدی(عج) را برانگیزد.                        

شکی نیست که امام مهدی (عج)  یگانه منتقم خون امام حسین (ع) است،چنان‌که در دعای ندبه می‌خوانیم:«این الطالب بدم المقتول بکربلا این المنصور علی من اعتدی علیه و افتری...؛کجاست طالب خون حسین (ع) که در کربلا کشته شد؟ کجاست آن‌که بر متجاوزان و مفتریان بر او یاری شده است؟»

در روایات اهل بیت (ع)، به طور اخص ، با القابی  از این  ویژگی آن حضرت یاد شده است که به آنها اشاره می شود:

قائم

«قائم از القاب مشهور حضرت حجت (عج) است که در بیشتر روایات شیعه وارد شده و شیعیان با شنیدن آن به احترام حضرت (ع) و اعلان آمادگی قیام می‌کنند.»(۱)

«قائم به معنی قیام کننده برای گرفتن انتقام خون امام حسین (ع)، از القاب خاصّۀ مشهورۀ متداولۀ آن حضرت است.در زبور برلبوموا نیز به این لقب از ایشان یاد شده است.»(۲)

«امام باقر (ع) در وجه نامگذاری حضرت مهدی (ع) به«قائم آل محمد (ص) و سلّم حدیثی قدسی را روایت فرمود:

هنگامی که جد من حضرت سیدالشهداء حسین بن علی ع شهید شد، ملائکه به درگاه خداوند ضجه و ناله نمودند و نزد پروردگار شکایت کردند … [تا آنکه فرمود] پس خدای عزوجل امامان از فرزندان حسین ع را به آنان نشان داد و ملائکه از دیدن آنها خوشحال شدند. در آن هنگام دیدند که یکی از ایشان در حال قیام است و نماز می خواند. پس خداوند عزوجل فرمود: به وسیله این قائم از آنان (قاتلان حسین) انتقام خواهم گرفت.»(۳)

«در حدیث معراج پیامبر اکرم (ص) باز در این‌باره می‌خوانیم؛ وقتی در عرش الهی چشم رسول گرامی اسلام به نورهای ائمه اطهار (ع) افتاد و دید یکی از آن‌ها با سایر نورها فرق می‌کند، از جانب خداوند متعال ندا رسید که: او همان قائم ماست. او همان کسی است که حلال ما را حلال و حرام ما را حرام خواهد کرد... من به توسط او از دشمنان انتقام خواهم گرفت.» (۴)

«امام صادق (ع) در تفسیر آیۀ ٣٩ از سورۀ مبارکۀ حج که خداوند می‌فرماید: به کسانی که جنگ بر آنان تحمیل گردیده است،اجازۀ جهاد داده شده است،چرا که مورد ستم قرار گرفته‌اند و خدا بر یاری آن‌ها تواناست.»فرمود:اهل سنّت می‌گویند:این آیه در مورد رسول خدا (ص) نازل شده است زمانی که قریش،پیامبر اکرم (ص) را از مکّه بیرون کردند.

در حالی که شأن نزول آیه، در مورد قائم آل محمّد-عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف-است و آیه مربوط است به زمانی که حضرت مهدی-عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف-ظهور می‌کند و به خون خواهی امام حسین (ع) برمی‌خیزد و این معنای جملۀ آن حضرت است که:«ما خون خواهان امام حسین (ع) و طلب‌کنندگان دیه هستیم.»(۵)

ثائر

«در مجمع البحرین آمده : ثائر کسی است که بر هیچ وضعی قرار و آرام نمی گیرد ، تا اینکه خونبهای خویش را بگیرد.»(۶)

«امام باقر (ع) به شیعیان فرمود: در روز عاشورا این‌گونه به هم‌دیگر تسلیت گویید:خدای سبحان در مصیبت و ماتم امام حسین (ع) مزد و پاداش ما را بزرگ گرداند و ما و شما را از انتقام‌جویان خون امام حسین قرار دهد:«عظّم اللّه اجورنا بمصابنا الحسین (ع) و جعلنا و ایّاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الامام المهدی[عج]»(۷)

«هم‌چنین در دعایی که از امام صادق نقل شده است، می‌خوانیم: «أللَّهُمَّ رَبَّ الْحُسَیْنِ اشْفِ صَدْرَ الْحُسَیْنِ وَ اطْلُبْ بِثَأْرِه.»(۸) 

ودر زیارت عاشورا می خوانیم :« ....وَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثاری[کم ]مَعَ اِمامٍ هُدیً ظاهِرٍ ناطِقٍ (بِالْحَقِّ) مِنْکُمْ

و از او خواهم که .... روزیم کند خونخواهی شما را با امام راهنمای آشکار گویای (به حق) که از شما (خاندان ) است.»

مؤتور

«مؤتور» از نظر لغت به کسی گویند که یکی از کسانش کشته شده؛ ولی خونبهای او گرفته نشده است.»(۹)

در برخی از روایات از حضرت مهدی (ع)، به عنوان «موتور بوالده» و یا «موتور بابیه» یاد شده است؛ یعنی، کسی که پدرش کشته شده و از خون او مطالبه و خونخواهی نشده است. مراد از «پدر» در این روایت، ممکن است امام حسن عسکری ع باشد و ممکن است مقصود امام حسین ع باشد و یا اینکه جنس پدر است که شامل تمامی ائمه معصومین (ع) باشد.

امام باقر ع فرمود: «صاحِبُ هَذا الاَمْرِ هُوَ الطَّریدُ الشَّریدُ المَوتُورُ بِاَبیهِ»(۱۰)

منصور

یکی دیگر ازالقاب امام عصر (عج) منصور است.

در زیارت عاشورا می خوانیم:

«وَ اَکْرَمَنی بِکَ اَنْ یَرْزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ»

پس از خداوندی که مقام تو را گرامی داشته و مرا به واسطه دوستی تو عزت و کرامت بخشیده درخواست می کنم که : خونخواهی تو را ، بیاری امامی یاری شده از خاندان محمد صلی الله علیه وآله وسلم به من روزی گرداند.

 در دعای ندبه هم می‌خوانیم: «این المنصور علی من اعتدی علیه» 

«خداوند، حضرت مهدی (ع) را که از فرزندان آن حضرت و وارث خون آن شهید مظلوم است، خون‌خواه حضرتش قرار داده و به وی قدرت و سلطنت عطا فرموده، و او را «منصور» نام نهاده، تا هنگامی که امر ظهور از طرف خدا امضاء شود، با قوّت و قدرت و تأیید خداوند قیام کند و همۀ جباران و ستمگران و ستم‌پیشگان را طعمه شمشیر سازد. در قرآن آمده است:

 وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً فَلا یُسْرِفْ فِی اَلْقَتْلِ إِنَّهُ کانَ مَنْصُوراً(اسرا/۳۳)

و آن‌کس که مظلوم کشته شده، ما به ولیّ او حکومت دادیم که درکشتن اسراف و زیاده‌روی نکند، که او از جانب ما منصور و مورد حمایت است. در «ینابیع المودّه» در تفسیر این آیه مبارکه آمده است که این آیه دربارۀ امام حسین و حضرت مهدی علیهما السّلام نازل شده است. از امام محمد باقر (ع) روایت است که آن حضرت فرمود: «حسین (ع) مظلوم کشته شد و ما اولیاء و وارث خون او هستیم، و قائم ما خون‌خواهی حسین (ع) خواهد کرد. پس هرکسی که به کشتن آن حضرت راضی بوده است به قتل می‌رساند تا آن‌جا که خواهند گفت: او در کشتار اسراف می‌کند.»(۱۱)

و نقل شده است که آن حضرت فرمود: «منظور از «و من قتل مظلوما» حسین بن علی علیهما السّلام است که مظلومانه کشته شد. . .» و سپس فرمود: «آن کس که واقعا مظلوم کشته شده، حسین (ع)، و ولیّ او حضرت قائم (ع) است و اما منظور از اسراف در کشتار، این است که اشخاص دیگری غیر از قاتل اصلی او کشته شود. و امّا مقصود از «انّه کان منصورا» این است که حضرت قائم (ع) که ولیّ حقیقی حسین (ع) و مردی از دودمان رسول خدا (ص) است، از دنیا نمی‌رود تا این‌که به پیروزی کامل برسد...»(۱۲) 

مردی از تفسیر آن آیه شریفه (سوره اسراء، آیۀ  ٣٣ ) از امام صادق (ع) سؤال کرد. حضرت فرمود: «منصور، قائم آل محمّد علیهم السّلام است که ولیّ خون حسین (ع) است و چون ظهور نماید، اقدام به خون‌خواهی حسین (ع) کند و دشمنان را بکشد ... و معنای «فلا یسرف فی القتل» این است که او هرگز به کاری که اسراف محسوب شود دست نمی‌آلاید. سپس فرمود: به خدا سوگند! که حضرت قائم (ع)، بازماندگان کشندگان حضرت حسین (ع) را به واسطۀ کردار پدران و اجدادشان خواهد کشت.(۱۳)

  در کتاب «عیون الاخبار» از عبد السلام بن صالح هروی روایت کرده است که گفت: به امام رضا (ع) عرض کردم که نظرتان دربارۀ این حدیث که از امام صادق (ع) روایت شده است، چه می‌باشد؟ حضرت فرمود: «درست است» . گفتم: پس معنای این آیه که می‌فرماید:

(انعام /۱۶۴)«وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْری»

هیچ‌کس بار گناه دیگری را به دوش نخواهد کشیدچه می‌شود؟ فرمود:

خداوند در تمام گفتارهایش راست و درست فرموده است، لکن فرزندان قاتلان حسین (ع) کسانی هستند که از کردار پدرانشان راضی هستند و به آن افتخار می‌کنند و هرکس که از کاری راضی باشد، مثل آن کسی است که آن را انجام داده است، و اگر کسی در شرق عالم کشته شود و دیگری در غرب عالم، به این قتل راضی و خشنود باشد، نزد خدای تعالی با قاتل شریک خواهد بود. از این‌رو، حضرت قائم (ع) آن‌ها را به قتل می‌رساند.(۱۴)

منتقم

در بعضی از روایات و دعاها از حضرت بقیة اللّه (ع) با لقب «منتقم» یاد شده است. انتقام در لغت به معنی مجازات کردن به کار می‌رود.

  پیامبر اکرم (ص) در خطبه معروف خود در روز عید غدیر وقتی به توصیف امام مهدی (ع) می‌پردازند می‌فرمایند: . . . الا انّه المنتقم من الظالمین الا انّه مدرک کل ثار لاولیاء اللّه عز و جل . . . آگاه باشید که او [خاتم الاوصیاء مهدی موعود (ع)] انتقام‌گیرنده از ستمگران است. . . او خونخواه خون به ناحق ریخته همه بندگان صالح خداست.»(۱۵)

«احمد بن اسحاق می‌گوید: روزی در حضور امام عسکری (ع) بودم که توفیق زیارت فرزند بزرگوارشان امام مهدی (ع) نصیب من شد. شنیدم که آن جانشین بر حقّ حضرت عسکری (ع) فرمودند: «انا بقیة اللّه فی ارضه و المنتقم من اعدائه. . .» من بقیة اللّه در روی زمین خدا هستم که از دشمنان خدا انتقام خواهم گرفت.»(۱۶)

در قسمتی از دعای ندبه در اشاره به این مسئولیت امام زمان (ع) می‌خوانیم:

«این الطالب بذحول الانبیاء و ابناء الانبیاء این الطالب بدم المقتول بکربلا. . .» کجاست آن منتقمی که خون به ناحق ریخته و پایمال شده پیامبران و فرزندان آن‌ها را طلب خواهد کرد؛ کجاست آن‌که از خون شهید کربلا انتقام خواهد کشید؟

سالار شهیدان به فرزندش امام سجاد فرمود: «سوگند به خدا؛ خون من از جوشش باز نمی ایستد تا این‌که خداوند، مهدی را برانگیزد. او به انتقام خون من، از منافقان فاسق و کافر، هفتاد هزار نفر را می‌کشد.»(۱۷)

«امام زمان (ع) وقتی که به مسجد الحرام برسد، مابین رکن و مقام پنج ندا سر دهد:

ألا یا أهل العالم انا الامام القائم الثّانی عشر؛

ألا یا أهل العالم انا الصّمصام المنتقم؛

ألا یا أهل العالم انّ جدّی الحسین قتلوه عطشانا؛

ألا یا أهل العالم انّ جدّی الحسین طرحوه عریانا؛

ألا یا أهل العالم انّ جدّی الحسین سحقوه عدوانا؛

ای مردم جهان! من امام دوازدهم قائم هستم،

ای مردم جهان! من شمشیر برّان انتقام گیرنده هستم.

ای مردم جهان! جدّم حسین (ع) را با لب عطشان کشتند.

 ای مردم جهان! جدّم حسین (ع) را بعد از کشته شدن برهنه بر زمین انداختند.

ای مردم جهان! پیکر جدّم حسین (ع) را پس از کشته شدن، از روی دشمنی، پامال

سمّ اسبان و ستوران قرار دادند.»(۱۸)

منابع:

۱- از حسین (ع) تا مهدی (عج)،محمدرضا فؤادیان ص۳۲

۲-از غروب عاشورای حسینی (ع) تا طلوع ظهور مهدی (عج)ص۵۵ به نقل از تذکره الائمه ص۱۸۴

۳-موعود نامه ، فرهنگ الفبایی مهدویت ،مجتبی تونه ای ص۳۱۸ به نقل از دلائل الامامه ص ۲۳۹

۴- کمال الدین  ترجمه منصور پهلوان ،ج۱،ص۴۷۴

۵-از غروب عاشورای حسینی (ع) تا طلوع ظهور مهدی (عج) حسین احمدی قمی ،ص ۵۸

۶- مکیال المکارم ج ۱ ص۱۰۷ به نقل از مجمع البحرین ج ۳ ص۲۳۴و۲۳۵

۷- از فرات تا فرات  ص ۱۰۱ به نقل از مصباح المتهجد،شیخ طوسی،المحرم و شرح زیارة الحسین (ع)،ص ٧١٣ و ٧١۴؛ بحار الأنوار،ج ٩٨،ص ٢٩٠

۸- بحار الأنوار،ج ٩٨،ص ٢٣١

۹-موعودنامه ص۴۱۴ به نقل از مجمع البحرین، ج ۳، ص ص ۵۰۹

۱۰- همان به نقل از الغیبه، ص ۱۷۹؛ الکافی، ج ۱، ص ۳۲۲

۱۱- ینابیع المودّه، ج  ٣ ، ص  ٣۴٣ ؛ المحجّة، ص  ١٢٨

 ۱۲- تفسیر عیاشی، ج  ٢ ، ص  ٣١٣ ؛ تفسیر برهان، ج  ٢ ، ص  ۴١٩ ؛ بحار الانوار، ج  ۴۴ ، ص  ٢١٨ 

 ۱۳- کامل الزیارات، ص  ۶٣  

۱۴- عیون اخبار الرضا، ص  ٢١٢ ؛ الزام الناصب، ج  ١ ، ص  ٧٢

۱۵-پیمان غدیر: بیعت با مهدی «عجل الله تعالی فرجه الشریف»، محمد بنی هاشمی ص۴۷

۱۶-کمال الدین ، ج ۱، ص۳۸۴

۱۷- ازحسین (ع) تا مهدی (عج) ص۴۹ به نقل ازمناقب ابن شهرآشوب،ج ۴،ص ٨۵؛بحار الانوار،ج ۴۵،ص ٢٩٩؛چشم‌اندازی به حکومت مهدی عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف،ص ١۴٨؛معجم احادیث الامام مهدی عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف،ج ٣،ص ١٨٢:«یا ولدی یا علی و اللّه لا یسکن دمی حتی یبعث اللّه المهدی فیقتل علی دمی من المنافقین الکفرة الفسقة سبعین الفا.»

۱۸- از غروب عاشورای حسینی تا طلوع ظهور مهدی (عج) ص ۵۵ به نقل از إلزام النّاصب ٢:٢٨٢؛معجم الملاحم و الفتن ۴:

" ندای آسمانی» چیست و چه نشانه‌هایی دارد " :

 

حضرت مهدی(عج) با سه لشکر یاری می‌شود؛ مؤمنان، ملائکه و رعب. یکی از 

عوامل ایجاد رعب، امدادهای غیبی است که به کمک حضرت مهدی(عج) می‌آید

و  «ندای آسمانی» از جمله آن‌هاست.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، ندای  آسمانی در نزدیکی ظهور، صدایی است که از آسمان شنیده می‌شود و در آن به  معرفی حضرت مهدی(عج) و بیان نام، نسب و حقانیت ایشان و پیروانش می‌پردازد.

این صدا توسط همگان شنیده می‌شود و می‌توان آن را  معجزه‌ای دانست که بدون هیچ وسیله ارتباطی، همگان حتی افرادی که در خواب  هستند، آن را می‌شنوند، ندای آسمانی با الفاظ «ندا»، «صیحه»، «صوت»،  «اعلان»، «فزعه» و «هدّه» در احادیث شیعه و عامه آمده است.

آری! هر کاری در این عالم هستی برای مقصود و هدفی خاص  صورت می‌گیرد، حال خواست و هدف پروردگار متعال برای معرفی حضرت  صاحب‌الامر(عج) به جهانیان به واسطه فرشته وحی، یعنی جبرئیل امین(ع) چیست؟

 

* اثرات ندای آسمانی

 

سید حسین زمانی در کتاب «ندای آسمانی» درباره اهداف و تأثیرات ندای آسمانی این

 

چنین می‌گوید:

 

- شناساندن حضرت مهدی(عج) به جهانیان

 

قیام امام مهدی(عج) انقلابی جهانی است و شناسایی او  نیز باید جهانی باشد تا حجت بر همگان تمام شود و نگویند راه و مسیر حق را  نشناختیم و ندای آسمانی با اعلام نام و نسبت حضرت مهدی(عج) و بیان حقانیت  او برای جهانیان، بشارت به آمدن او را می‌دهد و با این معیار که مدعیان  دروغین از آوردن آن عاجزند، آن حضرت به همگان معرفی می‌شود.

عبدالله بن ابی یعفور از امام جعفر صادق(ع) می‌پرسد:  مراد از «صوت» چیست؟ آیا مراد، همان ندا دهنده است؟ امام(ع) فرمود: «نعم و  به یعرف صاحب هذا الامر»؛ بله و به وسیله آن، صاحب این امر شناخته می‌شود.

 

-ایجاد رعب و وحشت در دل دشمنان حضرت مهدی(عج)

 

یکی از دلایل پیروزی سریع حضرت مهدی(عج) رعب و وحشتی  است که دشمنان ایشان از وی در دل دارند و یکی از عوامل ایجاد رعب، امدادهای غیبی است که به کمک حضرت مهدی(عج) می‌آید، برای مثال در حدیثی می‌خوانیم  وقتی رومیان می‌بینند، یاران حضرت مهدی بر روی آب راه می‌روند، می‌گویند  یاران او بر روی آب راه می‌روند، پس خود او چگونه است و تسلیم می‌شوند و  یکی از امدادهای غیبی و مواردی که باعث رعب در دل دشمنان حضرت می‌شود، ندای آسمانی است که باعث می‌شود دشمنان حضرت بفهمند در مقابل قدرت آسمانی او  توانی ندارند و نمی‌توانند مقاومت کنند.

امام جعفر صادق (ع) فرمود: «یؤیده ثلاثه اجناد  الملائکه و المؤمنون و الرعب»، حضرت مهدی(عج) با سه لشکر یاری می‌شود؛  ملائکه و مؤمنان و رعب (در دل دشمنان).

در روایات ندای آسمانی می‌خوانیم، وقتی ندا داده  می‌شود، گردن‌های دشمنان حضرت در مقابل آن خاضع می‌شود و به همین جهت، ندای آسمانی را عذابی برای کافران معرفی می‌کنند.

 

- بشارت و امید برای اهل ایمان

 

پیروان حق و حقیقت با شنیدن ندای آسمانی، نشاط و  شادابی خاصی پیدا می‌کنند و آگاه می‌شوند که مولایشان بعد از قرن‌ها انتظار می‌آید و در پرتو آن، حق و عدالت، همه جا را نورانی خواهد کرد؛ به همین  دلیل، روح تازه‌ای با شنیدن آن در وجودشان دمیده می‌شود.

حسن بن محبوب از امام‌رضا(ع) روایت می‌کند که فرمود:  هنگام فقدان ماء معین، بسیاری از مردان و زنان مؤمن، دلسوخته و متأسف و  اندوهناک هستند؛ گویا آنان را در ناامید‌ترین حالاتشان می‌بینم که ندا را  می‌شنوند؛ ندایی که از دور، مانند شنیده شدن از نزدیک شنیده می‌شود و آن  رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران است.

 

- اتمام حجتی برای همگان

 

ندای آسمانی، همگانی است و هر کس با زبان خود، این ندا را می‌شنود و حضرت مهدی(عج) را به وسیله آن با نام و نسب می‌شناسد و دیگر  جایی برای عذر و بهانه باقی نمی‌‌ماند که اگر ما واقعاً می‌دانستیم او حجت  خداوند است، از او پیروی می‌کردیم. مفضل بن‌عمر از امام جعفر صادق(ع) روایت می‌کند که فرمود: «به اسم و کنیه و نسب حضرت ندا داده می‌شود و این مطلب،  دهان به دهان بین اهل حق و باطل و موافقان و مخالفان می‌چرخد تا حجت را بر  آنان در شناختن او تمام کند».

 

* آثار مطرح شدن نشانه‌های قیام

 

همچنین بخش زیادی از روایات مهدویت، مربوط به علامات  قیام امام عصر(عج) است، حال این همه توجه پیشوایان معصوم(ع) به نشانه‌های  قیام برای چیست؟ برای روشن شدن این مطلب، آثار و پی‌آمدهای نشانه‌ها را  توسط پیشوایان دین بررسی می‌کنیم.

 

-امید بخشی

 

نقش حیاتی و شگفت انگیز امید در سعادت فرد و جامعه بر  کسی پوشیده نیست. وقتی امید می‌آید، تلاش و حرکت، جایگزین رخوت و سستی  می‌شود و در یک سخن، انسان با امید زنده است، نشانه‌های قیام، علامت‌های  نزدیک شدن برپایی دولت کریمه اهل بیت(ع) است، با پدیدار شدن هر یک از  نشانه‌ها نور امید در دل‌های مؤمنان، پر فروغ‌تر می‌شود و بر اثر آن،  مقاومتشان در برابر سختی‌های دوران غیبت و حیرت، بیشتر و تلاششان برای  آمادگی همراهی امامشان، فزون‌تر می‌شود.

 

-آماده شدن برای ظهور

 

با تحقق هر یک از نشانه‌های قیام حضرت مهدی(عج) مؤمنان خود را برای آن روز بزرگ و یاری امامشان، آماده‌تر می‌کنند و کسانی که خود را مشغول به کارهای دیگری کرده‌اند، به خود می‌آیند تا گذشته خویش را  جبران کنند و به بیان دیگر، آنان بر اثر پدیدار شدن هریک از نشانه‌ها از  جهت روحی، جسمی، فردی و اجتماعی، خود را برای شرکت در حکومت حضرت آماده  می‌کنند.

از طرف دیگر، بخشی از نشانه‌های قیام، چون سفیانی و  یمانی از امور سیاسی اسلام به حساب می‌آیند که همگان به خصوص مسئولان باید  به آن‌ها توجه کنند و خطر آن‌ها را به حداقل رسانده و به تقویت یاران و  همفکران خود بپردازند.

 

-دلیلی بر حقانیت پیشوایان دین

 

با رخداد هر یک از نشانه‌ها، حقانیت سخن پیشوایان دین، بیشتر نمایان می‌شود و همچنین باعث اطمینان بیشتر به نشانه‌های به وقوع  نپیوسته و تحقق اصل ظهور می‌شود.

 

-روشی برای شناخت و برنامه‌ریزی درست

 

نشانه‌های قیام مهدی آل محمد(ع)، حوادث آینده بشر است.  اهل‌بیت(ع) با بیان آنها، آینده را پیش روی ما گذاشتند تا در هنگام رخ  دادن هریک از آنها، برای مواجهه درست با آنان، برنامه‌ریزی مناسب را انجام  دهیم.

 

-روشی برای شناخت مدعیان دروغین

 

با شناخت نشانه‌های واقعی قیام، به سادگی دروغ بودن  ادعاهای کسانی که پیش از تحقق نشانه‌های حتمی، ادعای مهدویت دارند، روشن  می‌شود، همان‌گونه که در توقیع آخر، دستور به تکذیب مشاهده حضرت مهدی(عج)  قبل از ظهور سفیانی و ندای آسمانی داده شده است.

 

- جلوگیری از انحراف‌های فکری

 

آدمی، همواره مشتاق شنیدن خبرهایی در مورد آینده است.  با طرح این اخبار واقعی از روایات اسلامی، جلوی پخش اخبار کاهنان و  غیب‌گویان شیاد گرفته می‌شود و انسان‌های با ایمان، شناخت درستی از حوادث  آینده پیدا می‌کنند.

 

- احترام به حضرت مهدی(عج) و پیشوازی از آمدن او

 

آغاز هر کاری با مقدماتی صورت می‌گیرد، هر مقدار، آن  کار، اهمیت بیشتری داشته باشد، مقدماتش 

گران سنگ‌تر خواهد بود، پروردگار با  عظمت برخی از نشانه‌های قیام، مانند باران‌های پیاپی و ندای

 آسمانی را، به  پیشوازی نماینده خود و تشکیل دولت کریمه اهل‌بیت(ع) می‌آید.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، ندای آسمانی در نزدیکی  ظهور، صدایی است که از

 آسمان شنیده می‌شود و در آن به معرفی حضرت مهدی(عج) و بیان نام، نسب و حقانیت ایشان و پیروانش

 می‌پردازد. این صدا توسط همگان شنیده می‌شود و می‌توان آن را معجزه‌ای دانست که بدون هیچ وسیله

ارتباطی،  همگان حتی افرادی که در خواب هستند، آن را می‌شنوند، ندای آسمانی با الفاظ  «ندا»، «صیحه»،

«صوت»، «اعلان»، «فزعه» و «هدّه» در احادیث شیعه و عامه  آمده است. آری! هر کاری در این عالم

هستی برای مقصود و هدفی خاص صورت  می‌گیرد، حال خواست و هدف پروردگار متعال برای معرفی حضرت

صاحب‌الامر(عج)  به جهانیان به واسطه فرشته وحی، یعنی جبرئیل امین(ع) چیست؟

* اثرات ندای آسمانی سید حسین زمانی در کتاب «ندای آسمانی» درباره اهداف و تأثیرات ندای آسمانی این چنین می‌گوید:

- شناساندن حضرت مهدی(عج) به جهانیان قیام امام مهدی(عج) انقلابی جهانی است و شناسایی او نیز

 باید جهانی باشد تا حجت بر همگان تمام شود و نگویند راه و مسیر حق را نشناختیم و ندای آسمانی با 

اعلام نام و نسبت حضرت مهدی(عج) و بیان حقانیت او برای جهانیان، بشارت به  آمدن او را می‌دهد و

 با این معیار که مدعیان دروغین از آوردن آن عاجزند، آن حضرت به همگان معرفی می‌شود. عبدالله بن

 ابی یعفور از امام جعفر  صادق(ع) می‌پرسد: مراد از «صوت» چیست؟ آیا مراد، همان ندا دهنده است؟ 

 امام(ع) فرمود: «نعم و به یعرف صاحب هذا الامر»؛ بله و به وسیله آن، صاحب 

 این امر شناخته می‌شود.

-ایجاد رعب و وحشت در دل دشمنان حضرت مهدی(عج)

یکی از دلایل پیروزی سریع حضرت مهدی(عج) رعب و وحشتی است که دشمنان ایشان از وی

 در دل دارند و یکی از عوامل ایجاد رعب، امدادهای غیبی است که به کمک حضرت مهدی(عج)

می‌آید، برای مثال در حدیثی می‌خوانیم وقتی رومیان می‌بینند، یاران حضرت مهدی بر روی آب راه

 می‌روند، می‌گویند یاران او بر روی آب راه می‌روند، پس خود او چگونه است و تسلیم می‌شوند

 و یکی از امدادهای غیبی و مواردی که باعث رعب در دل دشمنان حضرت می‌شود، ندای آسمانی

 است که باعث می‌شود دشمنان حضرت بفهمند در مقابل قدرت آسمانی او توانی ندارند و نمی‌توانند

 مقاومت کنند. امام جعفر صادق (ع) فرمود: «یؤیده ثلاثه اجناد  الملائکه و المؤمنون و الرعب»،

حضرت مهدی(عج) با سه لشکر یاری می‌شود؛  ملائکه و مؤمنان و رعب (در دل دشمنان). در

روایات ندای آسمانی  می‌خوانیم، وقتی ندا داده می‌شود، گردن‌های دشمنان حضرت در مقابل آن

 خاضع  می‌شود و به همین جهت، ندای آسمانی را عذابی برای کافران معرفی می‌کنند.

- بشارت و امید برای اهل ایمان پیروان حق و حقیقت

با شنیدن ندای آسمانی، نشاط و شادابی خاصی پیدا می‌کنند و آگاه می‌شوند که مولایشان بعد از قرن‌ها انتظار می‌آید و در پرتو آن، حق و  عدالت، همه جا را نورانی خواهد کرد؛ به همین دلیل، روح تازه‌ای با شنیدن آن در وجودشان دمیده می‌شود. حسن بن محبوب از امام‌رضا(ع) روایت می‌کند که فرمود: هنگام فقدان ماء معین، بسیاری از مردان و زنان مؤمن، دلسوخته و  متأسف و اندوهناک هستند؛ گویا آنان را در ناامید‌ترین حالاتشان می‌بینم که  ندا را می‌شنوند؛ ندایی که از دور، مانند شنیده شدن از نزدیک شنیده می‌شود و آن رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران است.

- اتمام حجتی برای همگان ندای آسمانی، همگانی است

 و هر کس با زبان خود، این ندا را می‌شنود و حضرت  مهدی(عج) را به وسیله آن با نام و نسب می‌شناسد و دیگر جایی برای عذر و  بهانه باقی نمی‌‌ماند که اگر ما واقعاً می‌دانستیم او حجت خداوند است، از  او پیروی می‌کردیم. مفضل بن‌عمر از امام جعفر صادق(ع) روایت می‌کند که  فرمود: «به اسم و کنیه و نسب حضرت ندا داده می‌شود و این مطلب، دهان به  دهان بین اهل حق و باطل و موافقان و مخالفان می‌چرخد تا حجت را بر آنان در  شناختن او تمام کند».

* آثار مطرح شدن نشانه‌های قیام همچنین بخش  زیادی از روایات مهدویت، مربوط

به علامات قیام امام عصر(عج) است، حال این  همه توجه پیشوایان معصوم(ع) به

نشانه‌های قیام برای چیست؟

برای روشن شدن  این مطلب، آثار و پی‌آمدهای نشانه‌ها را توسط پیشوایان دین بررسی می‌کنیم.

-امید بخشی نقش حیاتی و شگفت انگیز امید در سعادت فرد و جامعه بر کسی پوشیده نیست. وقتی  امید می‌آید، تلاش و حرکت، جایگزین رخوت و سستی می‌شود و در یک سخن، انسان  با امید زنده است، نشانه‌های قیام، علامت‌های نزدیک شدن برپایی دولت کریمه  اهل بیت(ع) است، با پدیدار شدن هر یک از نشانه‌ها نور امید در دل‌های  مؤمنان، پر فروغ‌تر می‌شود و بر اثر آن، مقاومتشان در برابر سختی‌های دوران غیبت و حیرت، بیشتر و تلاششان برای آمادگی همراهی امامشان، فزون‌تر  می‌شود.

-آماده شدن برای ظهور با تحقق هر یک از نشانه‌های قیام حضرت  مهدی(عج) مؤمنان خود را برای آن روز بزرگ و یاری امامشان، آماده‌تر می‌کنند و کسانی که خود را مشغول به کارهای دیگری کرده‌اند، به خود می‌آیند تا  گذشته خویش را جبران کنند و به بیان دیگر، آنان بر اثر پدیدار شدن هریک از  نشانه‌ها از جهت روحی، جسمی، فردی و اجتماعی، خود را برای شرکت در حکومت  حضرت آماده می‌کنند. از طرف دیگر، بخشی از نشانه‌های قیام، چون سفیانی و یمانی از امور سیاسی اسلام به حساب می‌آیند که همگان به خصوص مسئولان باید به آن‌ها توجه کنند و خطر آن‌ها را به حداقل رسانده و به تقویت یاران و  همفکران خود بپردازند.

-دلیلی بر حقانیت پیشوایان دین با رخداد هر یک از نشانه‌ها، حقانیت سخن پیشوایان دین، بیشتر نمایان می‌شود و همچنین باعث اطمینان بیشتر به نشانه‌های به وقوع نپیوسته و تحقق اصل ظهور می‌شود.

-روشی برای شناخت و برنامه‌ریزی درست نشانه‌های قیام مهدی آل محمد(ع)، حوادث

 آینده بشر است.

اهل‌بیت(ع) با بیان آنها،  آینده را پیش روی ما گذاشتند تا در هنگام رخ دادن هریک از آنها، برای  مواجهه درست با آنان، برنامه‌ریزی مناسب را انجام دهیم. -روشی برای شناخت مدعیان دروغین با شناخت نشانه‌های واقعی قیام، به سادگی دروغ بودن ادعاهای کسانی که پیش از  تحقق نشانه‌های حتمی، ادعای مهدویت دارند، روشن می‌شود، همان‌گونه که در  توقیع آخر، دستور به تکذیب مشاهده حضرت مهدی(عج) قبل از ظهور سفیانی و ندای آسمانی داده شده است.

- جلوگیری از انحراف‌های فکری آدمی، همواره  مشتاق شنیدن خبرهایی

 در مورد آینده است.

با طرح این اخبار واقعی از روایات  اسلامی، جلوی پخش اخبار کاهنان و غیب‌گویان شیاد گرفته می‌شود و انسان‌های  با ایمان، شناخت درستی از حوادث آینده پیدا می‌کنند.

- احترام به حضرت مهدی(عج) و پیشوازی از آمدن او آغاز هر کاری با مقدماتی صورت می‌گیرد، هر مقدار، آن کار، اهمیت بیشتری داشته  باشد، مقدماتش گرانسنگ‌تر خواهد بود، پروردگار با عظمت برخی از نشانه‌های  قیام، مانند باران‌های پیاپی و ندای آسمانی را، به پیشوازی نماینده خود و  تشکیل دولت کریمه اهل‌بیت(ع) می‌آید.

" یک تست ساده برای بینایی چشم (تصاویر) " :

با این تست ساده می توانید پی ببرید که چشمانتان تا چه اندازه قدرت بینایی دارند.            

 

 

            

      

به گزارش جام جم آنلاین و به نقل از دیلی میل ، باید مشابه این تست های چشم را ببینید. البته برخی

از این تست ها چندان دقیق نیستند اما روی هم رفته درصد صحیح بودن آنها بالاست، نمونه اش تست

ساده ای که در ادامه می بینید.

در کادر پایین دقت کنید. چه چیزی می بینید؟ این کادر حاوی یک عدد است. خوب دقت کنید.

عددی که در این تصویر گنجانده شده 571 است. اگر بتوانید این عدد را تشخیص بدهید

یعنی قوه بینایی شما بسیار خوب و اصلا در حد عالی است:

   "جام جم "     

چهارشنبه 28 مهر 1395 ساعت 15:41       

" عاشورا در کربلا چه خبر بود؟ / شمشیر هایی که هنوز اشتباهی فرود می آیند! " :

گزارش میدانی تصویری از کربلای معلی    

  

همه تصاویری که درباره واقعه عاشورا در ذهن داری در یک 24 ساعت از برابرت

 

می گذرد، قصه از رجزخوانی های شب عاشورا آغاز می شود با بوی خیمه های

 

سوخته ادامه دار می شود و باغریبانه های شام غریبان به آخر می رسد.     

       

              

  

محرم ،‌ بعد از 1400 سال همچنان محترم ترین مراسم نزد آزادی خواهانی از سراسر جهان است که درباره اش شنیده اند.

پیروان فرق و ادیان اعم از مسیحیان، آشوریان تا اهل سنت، در روز عاشورا و در عتبات مقدسه کربلا با لباس ها و پوشش مذهبی خود در کنار شیعیان داغدار مصیبتی هستند که خبیث ترین ظالمان بر زنان و کودکان و پیر و جوان یک خانواده روا داشتند تا هنوز این سئوال باقی باشد :

"امسال سال چندم عاشوراست که آن راز رشید " شود؟!‎همچنان شهید می مراسم عاشورای کربلا از دیدنی ترین و سوزناک ترین مناسک مذهبی و سنتی به شمار می رود که از بعد از دوران سیاه صدام، هر سال پرشور تر از سال قبل بر پا است،هرچند عوامل شیعه انگلیسی در تلاش بوده اند انحرافاتی در این مسیر ایجاد کنند،اما این اقدامات نتوانسته اصل واقعه عاشورا و سنت های دیرین مذهبی آن را به حاشیه براند.

مناسک عاشورا در کربلا از چند شب قبل آغاز می شود، دستجات با برپا کردن موکب ها و خیمه ها خود را برای برگزاری مراسم آماده می کنند.

ایرانیانی که قصد حضور در مراسم عزاداری عاشورا در کربلا را دارند معمولا ابتدا به نجف رفته و سپس مسیر پرمانع و تحت تدابیر امنیتی و سیطره های بازرسی ارتش عراق که به خاطر خطر داعش هر سال شدیدتر هم می شود را طی می کنند.

از چند کیلومتر مانده به حریم شهر کربلا ورود خودروها به شهر ممنوع است، افراد یا پیاده یا با خودروهایی که دولت عراق تدارک دیده مسیر باقی مانده تا شهر را طی می کنند.

اگر چیزی درباره صحرای محشر شنیده اید، شاید دیدن ده ها هزار نفر در ورودی های کربلا که از زیادی به سیاهی می زند نمایی زمینی از آن واقعه نادیده باشد.

غروب تاسوعای کربلا حال و هوای عجیبی دارد، شبی که در هر کجای تقویم هم باشد به بلندای شب یلداست، صدای نوحه های عربی در جای جای شهر بلند است، همه در تدارک مراسم هستند . شب عاشورا هیات ها با لباس های سفید رنگ و شمشیر به دست با اشعار حماسی و نوحه های عربی رجز خوانی کرده و شمشیرهاست که در آسمان به رقص در می آید، هیات ها با نظم خاصی،" حیدر " گویان وارد حرم حضرت عباس شده و از آنجا از بین الحرمین به حرم امام حسین می روند. عراقی ها شب عاشورا با رجز و چرخاندن شمشیر در آسمان به نوعی در پاسخ به هل من ناصر ینصرنی امام شهیدان ،آمادگی خود را برای دفاع از حریم اهل بیت پیامبر اعلام و "یا لیتنا کنا معک" را تصویر می کنند.

شب عاشورا تا صبح روز بعد حرم در قرق هیات های عراقی است و دروازه های حرمین عمدتا برای ورود هیات ها در نظر گرفته می شود ؛ متاسفانه در سال های قبل هیچ برنامه خاصی برای حضور منسجم ایرانیان با وجود کثرت فراوان دیده نشده و به همین دلیل رفت و آمد ایرانی ها به حرمین در ساعات قرق، دشوار است.

از ساعاتی مانده به بامداد عاشورا رفته رفته دیگر جمعیت در کربلا به اوج خود رسیده و عزاداران فوج فوج و دسته دسته در اطراف حرم در حرکت اند.

برخی در گوشه ای نشسته و مشغول استراحت اند برخی هم در حال خرید لباس های سفید، صیقل دادن شمشیر! .

ایستگاه های صلواتی هم از همه نوع در گوشه و کنار حرمین دیده می شود، از ایستگاه صلواتی تراشیدن موی سر قمه زن ها تا ایستگاه خیاطی و تیز کردن شمشیر، ماساژ و...!

در این شب ها همه نوع نذری هم خواهید یافت، از قلیان گرفته تا سیگار نذری و البته انواع خوردنی هایی که هرکس در حد توانش به زائران تقدیم می کند، یکی با آب معدنی، دیگری با کباب ترکی یا میوه و رانی، به استقبال عزاداران می رود.

پرطرفدار ترین غذای نذری در کربلا قیمه عراقی یا همان قیمه نجفی است . البته در سال های اخیر هیات های ایرانی که در کربلا حسینیه دارند غذاهای ایرانی را هم در کربلا رواج داده اند تا برای عراقی ها هم قیمه ایرانی و قرمه بسیار هوادار داشته باشد.

چای عربی معروف ابوعلی در عین سادگی، از لذیذ ترین چای های دنیاست که ایرانیان در کربلا تجربه می کنند مخصوصا اگر با زغال دم کشیده باشد و البته اگر بانیان موکب ها خوش سلیقگی کرده و لیمو و دارچین هم به آن اضافه کرده باشند دلچسب تر هم می شود؛ در سالهای اخیر موکب ها به خاطر حضور زیاد ایرانیان معمولا چای ایرانی هم برای جلب ذائقه آن ها تدارک می بینند.

خادمان از ساعتی قبل از بامداد عاشورا،‌مثل هر سال محوطه بین الحرمین و ورودی های عتبات مقدسه را با موکت های سرخ رنگ فرش می کنند و خاک های نرمی را که برای زیر پای عزاداران آماده شده را در گرداگرد حرمین میریزند و از سوی دیگر دیوارها نیز با پارچه و پلاستیک های بزرگ پوشانده می شوند.

ریختن شن نرم با دو هدف انجام می شود، یکی نلغزیدن پای افراد هنگام انجام مراسم هروله که ظهر عاشورا بر پا می شود و دیگری آلوده نشدن زمین به خاطر مراسم انحرافی که چند سالی است صبح عاشورا در کربلا رایج شده و برخی هیات ها اقدام به قمه زنی در اطراف و داخل حرمین می کنند.

مراسم عاشورا فقط چند سالی است که در کربلا رایج شده، قبل از سرنگونی صدام و رژیم بعث عراق هرگونه مراسم عزاداری در عراق ممنوع بوده اما اکنون سال به سال مراسم با شکوه بیشتری انجام می شود . نکته ای که در سالهای اخیر به چشم می آید داخل شدن سبک های عزاداری ایران و عراق به یکدیگر است که به علت رفت و آمد زیاد شیعیان دو کشور در مراسم ها و سبک های عراقی سبک های سینه زنی و شورهای ایرانی رایج شده است.

صبح عاشورا شده، با طلوع خورشید و بعد از نماز صبح ، مراسم انحرافی در کربلا آغاز می شود، شمشیرها و قمه هایی که 1400 سال قبل اشتباهی به سمت نوه پیامبر فرود آمد اکنون نیز بر اساس سنتی غلط و بر خلاف تاکیدات مراجع عظام شیعه، بر فرق شیعیان و ارادتمندان اهل بیت پایین می آید! تا برای ساعاتی جوی خون در خیابان های اطراف حرم به راه بی افتد و بوی خون در فضا بپیچد .

البته برخی هم از فرصت خودزنی عده ای استفاده می کنند و صبح عاشورا را در کنار ضریح سیاه پوش و شش گوشه امام حسین که بیرق سیاهی هم بر گنبد دارد و اتفاقا خلوت تر همیشه است می گذرانند.

بیرون مرقد نیروهای هلال احمر و امدادگران با برانکارد و تجهیزات بهداشتی آماده کمک رسانی به قمه زنانی که به علت از دست دادن خون بی حال و بدحال شده اند هستند.

تصاویر قمه زنی روز عاشورا که چند سالی است در رسانه های سعودی نشر داده می شود از جمله تحرکاتی است که تلاش دارد شیعیان را بر خلاف واقع ، اهل خشونت نشان دهد در حالی که این مراسم با عنوان تطبیر بخش حاشیه ای از مراسم با شکوه و پر شور عاشورای کربلا است که اتفاقا بعد از آن ، مراسم اصلی آغاز می شود.

شب و روزعاشورا ورود موبایل و دوربین به داخل حرم کاملا آزاد است، یعنی کاری از دست خادمان بر نمی آید ،زمانی که افراد مسلح به شمشیر و قمه می توانند وارد حرم شوند ، علی القاعده موبایل هم می تواند وارد شود!

از حدود ساعت ده صبح در داخل حرمین شریفین کربلا مراسم سنتی مقتل خوانی برپا است که عراقی ها بسیار با شنیدن آن احساساتی می شوند.

مراسم مقتل خوانی تا حدود ظهر و برگزاری نماز ظهر عاشورا که به سنت نماز امام حسین در روز عاشورا، به صورت جماعت اقامه می شود ادامه دارد.

نمازی که البته با چند امام جماعت برپا می شود و نماینده هرکدام از مراجع عراق در یکی از صحن ها اقامه نماز دارد!

باشکوه ترین قسمت مراسم عاشورا اجرای سنت قدیمی عربی است که بلافاصله بعد از نماز با حضور میلیون ها عراقی که از سراسر این کشور به کربلا آمده اند اجرا می شود، هروله روز عاشورا به یاد هروله حضرت زینب و از خیمه گاه تا قتلگاه.

خیمه گاه حضرت زینب در چند صد متری حرم واقع است که در این محل نیز هر سال خیمه هایی بر پا می شود و بلافاصله بعد از برپایی نماز ظهر به صورت نمادین و با حضور تعزیه خوانانی که لباس های مبدل سرخ سپاه شمر بر تن دارند به آتش کشیده می شود. در این مراسم آنقدر حاضران تحت تاثیر قرار می گیرند که مجری ،بارها باید قبل از شروع برنامه به حضار اطمینان خاطر بدهد فردی که لباس شمر به تن کرده از شیعیان و محبان امام حسین است و فقط دارد نقش بازی می کند!

شمر ظاهری و همدستانش با سوت و تازیانه، سوار بر اسب و در حالی که قافله زنان و کودکان این تعزیه را مورد تاخت قرار می دهند، وارد خیمه گاه می شوند و چند دور دور خیمه می چرخند، سپس قه قهه زنان در میان اشک حاضران، خیمه ها را به آتش می کشند تا مراسم هروله آغاز شود،مراسمی که پر ازدحام ترین برنامه عاشورا است و ارتش عراق هر سال با مشقت آن را کنترل می کند چون میلیون ها نفر دوان دوان در خیابانی باریک به سمت حرم می دوند ؛‌ در حالی که گرمای هوا و ازدحام و نیز گره خوردن جمعیت در پیچ ها و تقاطع ها هر لحظه ممکن است فاجعه به دنبال داشته باشد .

البته مسئولان برگزاری در دو سال اخیر و به خصوص بعد از فاجعه منا در سال گذشته، مسیر هروله را با پنکه های آب پاش تجهیز کرده اند و در سرتاسر مسیر نیز افراد از بام ها اقدام به توزیع آب معدنی و پاشیدن آب روی عزاداران می کنند تا مشکلی بابت گرما و ازدحام ایجاد نشود.

دسته های هروله با نوحه های عربی و احساسی از جمله "یا عباس جیب المای لسکینه" راهی خیابان منتهی به حرم اباعبدالله می شوند، به رسم ادب ابتدا "لبیک یا حسین" گویان وارد حرم "آقای شرف" می شوند .

و سپس واویلا علی العباس و "الی الوداع سیدی" گویان با تکان دادن دست، گویان حرم امام حسین را به طرف مرقد آقای ادب روانه می شوند.

در طول مسیر هم مراسم نوحه خوانی و سینه زنی در بین الحرمین بر پا است و در مقابل جایگاهی که برای این منظور تعبیه شده دستجات هروله دقایقی به عزاداری می پردازند.

در میان هیات های هروله ،کاروان های مختلف از کشورهای دیگر از جمله هیات عزاداران حزب الله لبنان، شیعیان بحرین و.. هم دیده می شود.

مراسم هروله مرد ها که تمام می شود نوبت به زنان می رسد که بعد از ساعات طولانی که حرم در قرق مردان بوده می توانند شیون کنان خود را به حرم امام حسین برسانند.

یکی از دیدنی ترین بخش های مراسم عاشورای کربلا زمانی است که ارتشیان عراق با لباس های نظامی و بعد از پایان ماموریت مهمشان در برقراری نظم و امنیت مراسم، به صورت هیات و هروله کنان به مرقد فرمانده شان یعنی علمدار کربلا آمده و به سینه زنی می پردازند، شیعیان عراق شاید در دوران صدام به صورت مخفی قادر به عزاداری بوده باشند اما نظامیان این کشور بعد از دوران ستم صدام است که قادرند با لباس ارتش عراق به عزاداری مذهبی بپردازند.

با پایان هروله نظامیان عصر سرد عاشورا فرا رسیده، هنوز هیات ها در حال عزاداری هستند، سینه زنی های عربی ادامه دارد البته ایرانیان چندان متوجه آن نمی شوند اما لهجه عربی غلیظ و احساساتی که عراقی ها نسبت به آن نشان می دهند حکایت از واگویه های سوزناکی است که بر زبان جاری می کنند واگویه هایی که معنایش این است، دیگر کار از کار گذشته و موسم فغان فرا رسیده.

حالا غروب دلگیر عاشورا است، غروبی که دیگر کسی نای راه رفتن هم ندارد، هرکسی در گوشه ای از بین الحرمین تاریک و غمزده بر زمین سرد نشسته و خلوتی دارد.

با رفتن عراقی ها به سوی منازلشان ، مراسم شام غریبان ایرانی ترین مراسمی است که در عاشورای کربلا برپا است و در گوشه و کنار زمزمه و گعده های شعر و دلگویه شنیده و دیده می شود.

فردای عاشورا ایرانیان دوباره به نجف می روند تا با چشیدن آرامش عجیب صحن و ایوان طلای حضرت امیر آماده بازگشت شوند تا چهل روز بعد، پیاده برای این تعزیه عظیم مسیر نجف تا کربلا را ستون به ستون قدم بزنند.

شنبه 24 مهر 1395 ساعت 13:39          

" جام جم "

" اشتیاق سید الشهداء (ع) و اصحاب به لقای خدای متعال‏ " :

                        

*************************************

  وجود مقدّس سیّد الشّهداء آنقدر عاشق مرگ بودند که فرمودند چقدر مشتاق

 

و واله پدران و گذشتگان خود هستم و تا چه سرحدّ، من به وَلَه و حیرت در آمدم

 

از شوق دیدار آنها.                        

 متن زیر برشی از کتاب معاد شناسی اثر علامه حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی در مورد اشتیاق سید الشهداء (ع) و اصحاب به لقای خدای متعال‏ است که در پی می آید؛

مرحوم علامه آیه الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی در کتاب نفیس معاد شناسی، مجلد دوم ، مجلس نهم ذیل مبحث «اولیاء خدا ترس و اندوه و سکرات مرگ را ندارند» در خصوص قبض روح مومن و حالات حضرت سید الشهداء (ع) و اصحاب گرانقدرشان چنین آورده اند:

حضور ارواح مقدّسه ائمّه طاهرین در حال احتضار

از تفسیر فُرات بن إبراهیم از أبوالقاسم العلویّ با سلسله سند متّصل خود روایت شده است از أبوبصیر که او می گوید: به حضرت صادق (ع) عرض کردم: فدایت شوم آیا هنگام جان دادن، مؤمن از قبض روح خود ناراحت است؟ حضرت فرمود: سوگند به خدا که چنین نیست.

عرض کردم: چگونه تصوّر میشود که چنین نباشد؟ حضرت فرمود: چون زمان قبض روح مؤمن میرسد، رسول خدا (ص) و اهل بیت رسول خدا: حضرت أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب و حضرت فاطمه و إمام حسن و إمام حسین و جمیع ائمّه علیهم السّلام در نزد او حاضر میشوند. ولیکن شما اسم فاطمه را نبرید و نقل ننموده مخفی بدارید. (شاید به علّت آن باشد که مردم عامّی کیفیّت حضور را نمی‏فهمند و انکار کنند که چگونه ممکن است زن با آنکه نامحرم است حاضر شود) و دیگر آنکه حاضر می شوند جبرائیل و میکائیل و إسرافیل و عزرائیل علیهم السّلام.

در این حال أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب (ع) عرض می کند: ای رسول خدا! این مؤمن از آن کسانی بوده است که محبّت و ولایت ما را داشته است؛ بنابراین من هم او را دوست دارم.

رسول خدا (ص) می فرماید: ای جبرائیل! این مؤمن از کسانی است که علیّ و ذُرّیّة او را دوست دارد؛ بنابراین من هم او را دوست دارم.جبرائیل عین همین عبارت را به میکائیل و إسرافیل می‏گوید: یعنی این شخص علیّ و ذُرّیّه او را دوست دارد من هم او را دوست دارم. و سپس همگی با هم به ملک الموت می‏گویند: این از کسانی است که دوست دارد محمّد و آل او را و دارای ولایت علیّ و ذریّه اوست؛ بنابراین با او طریقِ رفق و مدارا پیش دار.

ملک الموت در پاسخ می‏گوید: سوگند به آن خدائی که شما را برگزید و در مقام و منزلت عالی گرامی داشت و محمّد (ص) را از میان جمیع خلائق به نبوّت انتخاب فرموده و به رسالت اختصاص داد، من نسبت به او مهربانترم از یک پدر مهربان، و شفقت من درباره او افزونتر است از شفقت یک برادر شفیق.

در این حال ملک الموت در مقابل آن شخص محتضر قرار می‏گیرد و به او می‏گوید: آیا از عهده بیرون آمدی و گردن خود را از بار عهده خارج کردی و کلید فکّ و آزادی را گرفتی؟ و آیا تو از عهده امانت بیرون آمدی و آنچه به گروگان در برابر این امانی سپرده بودی باز گرفتی؟ مؤمن در پاسخ می‏گوید: بلی.

ملک الموت می‏گوید: به چه وسیله خود را از عهده خارج کردی و رِهان را فک نموده و گروی خود را پس گرفتی؟ مؤمن می‏گوید: به محبّت محمّد و آل محمّد و به ولایت علیّ بن أبی طالب و ذرّیه او.

ملک الموت می‏گوید: خداوند در مقابل این محبّت و ولایت دو چیز به تو عنایت فرمود: اوّل آنکه از هر چه می‏ترسیدی و در بیم و هراس بودی، خدا تو را در امان قرار داد؛ و دوّم آنکه به هر چه میل و آرزو و امید داشتی، خدا به تو عنایت فرمود؛ حال چشمان خود را باز کن و ببین در مقابل تو چیست.

مؤمن دیدگان باطن و ملکوتی خود را می‏گشاید و به یک یک از حاضرین؛ رسول خدا و ائمّه طاهرین و فرشتگان مقرَّب الهی نگاه می‏کند و با دقّت به یکی پس از دیگری نظر می‏اندازد و برای او دری به سوی بهشت باز می‏شود و نظر به سوی آن می‏ کند.

ملک الموت به او می‏گوید: اینجا جائی است که خدا برای تو معیّن فرموده، و این افراد حاضرین از رسول خدا و ائمّه طاهرین و فرشتگان مقرَّبین رفقا و همنشینان تو هستند. آیا دوست داری که به آنها بپیوندی و با آنها باشی، یا دوست‏ داری به دنیا برگردی؟

مؤمن می‏گوید: نه نه، دوست ندارم، أبدًا نمی‏خواهم به دنیا برگردم، و مرا دیگر حاجتی به دنیا نیست، و با چشم و ابرو اشاره می‏کند که نه چنین میلی ندارم.

حضرت صادق می‏فرماید: آیا شما در حال سکراتِ مؤمن ندیده ‏اید که در آن لحظه آخر چشمان خود را به سمت بالا باز می‏کند و ابروی خود را بالا می‏ اندازد؟ در این حال ندا کننده‏ ای از درون عرش پروردگار جلّ جلاله ندائی به او می‏کند، که علاوه بر آنکه خود او می‏شنود تمام کسانی که در حضور او هستند می ‏شنوند

«: یا أَیَّتُهَا النَّفسُ المُطْمَئِنَّة» مُحَمَّدٍ وَ وَصیِّهِ و الائِمَّةِ مِن بَعدِهِ «ارْجِعِی إِلَی رَبِّکَ رَاضِیَة»

بِالوِلَایَة «مَرْضِیَّةً» بِالثَّوابِ «فَأدخُلِی فِی عِبَدِی» مَع مُحَمَّدٍ و أَهلِ بَیتِه «و ادخُلِی جَنَّتِی»

غَیرَ مَشُوبَة.

«ای نَفْسی که در برابر محبّت و ولایت و پذیرش إمارت و إمامت محمّد و وصیّش و ائمّه طاهرین بعد از وصیّش آرام گرفتی و سکونت دل حاصل کردی و در مقام امن و امان آنها درآمدی! رجوع کن به پروردگارت در حالیکه راضی هست به ولایت، و مورد پسند و اختیار خدا واقع شدی به افاضه ثواب؛ پس داخل شو در زمره بندگان خاصّ من: محمّد و اهل بیت او، و داخل شو در بهشت خالص و پاک‏ بدون مختصر شائبه کدورت و ناراحتی و رنجی که تو را آزار دهد. (بحار الانوار، جلد ۶، ص ۱۶۲)

در بهشت نور محض و آزادی محض و آسایش محض است‏

آری در آن بهشت، نور محض، آزادی محض، آسایش محض است. در دنیا هر راحتی که برای انسان باشد مشوب به نوعی از ناراحتی است؛ سلامت آمیخته با مرض است، راحتی مخلوط با گرفتاری است، نور مشوب با تاریکی است، امان ممزوج با نگرانی است، فراغت توأم با دغدغه و اضطراب و تشویش است ولی در بهشت تمام این جهاتِ منفیّه که موجب تنقّص عیش می شود وجود ندارد؛ آنجا راحتی خالص و نور محض است و بر همین اساس، دیگر حاضر به بازگشت به دنیا نیستند و آن فراغت و انس و الفت با عِلّیّونی‏ها را نمی‏خواهند با گرفتاری و برخورد و معاشرت با سِجّینی‏ها أحیاناً معاوضه کنند.

اشتیاق اصحاب سید الشهدا (ع) به لقای خدای متعال‏

اصحاب سیّد الشّهداء (ع) گفتند: ما بر نمی ‏گردیم. حضرت فرمود: من بیعت خود را از شما برداشتم.

أَلَا وَ إنِّی قَدْ أَذِنْتُ لَکُمْ فَانْطَلِقُوا جَمِیعًا فِی حِلٍّ؛ لَیْسَ عَلَیْکُمْ مِنِّی زِمَامٌ. هَذَا اللَیْلُ قَدْ غَشِیَکُمْ

فَاتَّخِذُوهُ جَمَلًا.

«آگاه باشید که من اجازه دادم به شما در رفتن، همه شما بروید و من گره بیعت را از شما باز کردم و دیگر تعهّدی بر شما ندارم. اینک شب است، سیاهی آن شما را از أنظار پوشانیده است، از این پوشش استفاده کنید و مانند شتر راهواری شب را برای سلامت خود استخدام کنید.» (إرشاد مفید، طبع سنگی ص ۲۵۰)

هر یک از اهل او از بنی هاشم و نیز از اصحاب در پاسخ چیزی گفتند و اظهار شرمندگی نمودند، و از جمله زُهَیر بن القَین برخاست،

فَقَالَ: وَ اللَهِ لَودِدْتُ أَنِی قُتِلْتُ ثُمَّ نُشْرِتُ ثُمَّ قُتِلْتُ حَتَّی أقْتَل هَکَذا ألْفَ مَرَّةِ، وَ أَنَّ اللَهَ عَزّ وَ جَلَّ یَدْفَعُ

بِذَلِکَ الْقَتْلَ عَنْ نَفْسِکَ وَ عَنْ أَنْفُسِ هَؤلَاءِ الْفِتْیَانِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِکَ.

Lزهیر گفت: سوگند به خدا که دوست دارم کشته شوم و سپس زنده گردم و پس از آن دوباره کشته شوم و همین طور کشته شوم تا هزار بار و بدین وسیله خداوند کشته شدن را از تو و از این جوانان اهل بیت تو بردارد.» (همان مصدر ص ۲۵۱)

[اصحاب] در روز عاشورا برای جنگ در راه فرزند پیغمبر از یکدیگر سبقت می ‏جستند، و زندگی برای آنها تلخ بود، و جان در بدن آنها سنگینی می‏کرد و بعضی با تقاضا و تمنّی اجازه نبرد می‏خواستند.

در تاریخ طبری گوید: فَوَقَفَ عابِسٌ أَمامَ أَبی عَبدِاللَهِ (ع) و قالَ: ما أمسَی عَلَی ظَهرِ الارضِ قَریبٌ و لا

یَعیدٌ أَعَزَّ عَلَیَّ مِنکَ، وَ لَو قَدَرتُ أَنْ أَدفَعَ الضَّیمَ عَنکَ بِشَی‏ءٍ أَعَزَّ عَلَیَّ مِن نَفسی لَفعَلْتُ. السَّلَامُ

عَلَیْکَ أشْهَدُ أَنّی عَلَی هُداکَ وَ هَدَی أبیکَ. وَ مَشَی نَحْوَ الْقَوْمِ مُصْلِتًا سَیْفَهُ وَ بِهِ ضَربَةٌ عَلَی جَبینِهِ،

فَنادَی: أَلا رَجُلَ؛ فَأحْجَموا عَنْهُ لِانَّهُمْ عَرَفوهُ أشْجَعَ النّاسِ.

 فصاحَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ: ارضَحوهُ بِالحِجارَةٍ، فَرُمیّ بِها فَلَمَّا رَأَی‏ ذَلِکَ أَلْقَیَ دِرْعَهُ وَ مِغْفَرَهوَ شَدَّ

عَلَی النّاسِ وَ إنَّهُ لَیَطْرُدُ أَکثَرَ مِن مَأتَینِ ثُمَّ تَعَطَّفوا عَلَیْهِ مِن کُلُّ جانِبٍ فَقُتِلَ، فَتَنازَعَ ذَووا عِدَّةٍ

فی رَأسِهِ فَقالَ ابنُ سَعْدٍ: هَذا لَمْ یَقْتُلُهُ واحِدُ وَ فَرَّقَ بَیْنَهُم.ْ بِذَلِکَ.

«عابس بن شبیب شاکری که از اصحاب حضرت سیّد الشّهداء (ع) بوده و از معاریف شجاعان روزگار بود، در مقابل آن حضرت ایستاد و عرض کرد: در روی کره زمین از نزدیکان و ارحام من یا از آشنایان و غیر نزدیکان، هیچ کس در نزد من عزیزتر و گرامی تر از تو نبوده است؛ و اگر می‏توانستم این ستمی را که این قوم بر تو روا می‏دارند، با چیزی عزیزتر و گرامی تر از جان خودم از تو دور کنم، البتّه می‏نمودم. سلام بر تو، شهادت می‏دهم که من بر منهاج و هدایت تو و پدرت هستم؛ آنگاه در حالیکه بر پیشانی او ضربتی رسیده بود با شمشیر برهنه به سوی لشگر حرکت کرد و صدا زد: ألَا رَجُل؟ آیا مردی هست که به نزد من بیاید؟ همگی از دور او فرار کردند؛ چون به شجاعت او پی برده و می‏دانستند که شجاع‏ترین مردم است.

عمر بن سعد فریاد برآورد: او را با سنگ سنگباران کنید لشگریان گرداگرد او از هر طرف او را هدف سنگهای خود قرار دادند و پیوسته به سویش پرتاب می‏کردند.

عابس چون چنین دید، زره از بدن خود افکند و کلاه‏خودِ را انداخت و با شمشیر برهنه بر مردم حمله کرد و بیشتر از دویست نفر که یکجا به او حمله می‏بردند، همه را متواری ساخته و فرار داده و جریحه دار می‏نمود.

در این حال لشگر از چهار طرف او را در پرّه گرفت و آنقدر سنگ زدند تا جان تسلیم کرد. (رضوان الله علیه)

پس از کشته شدن، جماعت بسیاری در تسریع بریدن سر او و ربودن آن نزاع کردند. عمر بن سعد گفت: این مرد را شخص واحدی نکشته است؛ بلکه تمام لشگر در خون او شریک بوده است، و بدین گفتار از بین آنها رفع تنازع و تخاصم نمود.» (مقتل مقرّم، ص ۲۸۸ به نقل از تاریخ طبری)

اشتیاق حضرت سیّد الشهدا (ع) به مرگ برای اعلاء کلمه حق‏

وجود مقدّس سیّد الشّهداء چقدر عاشق مرگ بوده است، در خطبه‏ ای که در مکّه مکرّمه هنگام عزیمت به کوفه ایراد فرمود: وَ مَا أَوْلَهَنِی إلَی أَسْلَافِی اشْتِیَاقَ یَعْقُوبَ إلَی یُوسُف.

«چقدر مشتاق و واله پدران و گذشتگان خود هستم و تا چه سرحدّ، من به وَلَه و حیرت در آمدم از شوق دیدار آنها؛ مانند اشتیاقی که یعقوب به فرزند گمشده‏اش یوسف داشت.» (لُهُوف ص ۵۳)

و در وقتی که حرّ بن یزید ریاحی سر راه حضرت را گرفت و حتّی حضرت را از عدول و انحراف در مسیر منع نمود؛

فَقَامَ الْحُسَیْنُ خَطِیبًا فِی أَصْحَابِهِ فَحَمِداللَهَ وَ أثْنَی عَلَیْهِ وَ ذَکَرَ جَدَّهُ فَصَلَّی عَلَیْهِ ثُمَّ قَالَ: إِنَّهُ قَدْ نَزَلَ

بِنَا مِنَ الأمْرِ مَا قَدْ تَرَونَ؛ وَ إنَّ الدُّنْیَا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَ تَنَکَّرَتْ، وَ أَدْبَرَ مَعْروفُهَا وَ اسْتَسْمَرَّتْ حَذَّاءٌ، وَ لَمْ تَبْق

مِنْهَا إلَّا صَبَابَةٌ کَصُبَابَةِ الإنَاءِ، وَ خَسِیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعَی الْبِیلِ؛ أَلَا تَروْنَ إلَی الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ بِهِ، وَ إلَی

الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهِیَ عَنْهُ؛ لِیَرْغَب الْمُؤْمِنُ فِی لِقَآءِ رَبِّهِ مُحِقًّا. فَإنِّی لَا أَرَی الْمَوْتَ إلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَوةَ مَعَ

الظَّالِمِینَ إلَّا بَرِمَا.

حضرت برای خطبه قیام فرمود در میان یارانش، و سپس حمد خدای را به جای آورده و ثنای او را گفت و نام جدّش رسول خدا را برد و بر آن حضرت درود فرستاد و سپس فرمود:

به درستی که از وقایع و حوادث ناگوار آنچه بر ما وارد شده است همه می‏دانید، و به درستی که دنیا دگرگون شده و با چهره منکر و زشت، خود را نشان داده است، و خوبی‏ها و محاسن دنیا پشت کرده، و شتابان بگذشته است و از واقعیّت و حقیقت آن چیزی نمانده است مگر اندکی که به اندازه آب مختصری است که در وقت خالی کردن ظرف یا کوزه در ته آن می‏ماند، و مگر عیشِ پست و زندگی توأم با ذلّت و دنائتی مانند چراگاه وخیمی که هر چه بوده درو شده و از آن سبزه و خرّمی و حبوبات کاشته شده در آن چیزی نمانده و به صورت زمین بی حاصل و بهره ‏ای درآمده است.

آیا نمی‏بینید که به حقّ عمل نمی‏شود، و از باطل دست کشیده نمی‏شود، تا اینکه مؤمن رغبت به لقای خدای خود به حقّانیّت بنماید؟ پس در این صورت و با وجود چنین شرائط من نمی‏یابم مرگ را برای خود مگر سعادت، و زندگی را با ستمگران مگر ملالت و کسالت و خستگی و افسردگی‏.» (همان مصدر ،ص ۶۹)

" خبرگزاری مهر "

" شهادت گل عباد کنندگان به آستان حضرت ولی عر ( عج ) تسلیت عرض می کنیم " :

 

" شهادت امام سجاد ( ع ) تسلیت عرض می کنیم " :

******************************************

باز گریان غم هم نفسی باید شد

زائر مرغ غریب قفسی باید شد

باز یک عده جفا ، زخم روی زخم زدند

از قضا باز عزادار کسی باید شد 

**

باید امشب همه از شوق پر و بال شویم

تا عزادار عزادار چهل سال شویم

کاسه ای اشک بگیریم روی دست وَ بعد

راهی روضه ی پیغمبر گودال شویم

**

آن کسی که همه اش گریه ی عاشورا بود

آب می دید به یاد جگر سقا بود

چشمایش همه شب هیأت واویلا داشت

تا نفس داشت فقط گریه کن بابا بود

**

زهر نوشید وَ تب کرد محیط جگرش

گُر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش

خشک شد جُلگه ی لبهاش و با خشکی لب

روضه می خواند به یاد لب خشک پدرش

**

آن کسی که خود خورشید به پایش افتاد

ناگهان رعشه بر اندام رسایش افتاد

ضعف شد چیره و زیر بغلش خالی شد

از روی شانه ی افتاده عبایش افتاد

**

وای از ریش سپیدش که حنایی شده بود

ناله اش گفتن اسمی سه هجایی شده بود

دم مغرب افق شهر مدینه اما

جهت قبله ی او کرب و بلایی شده بود

**

این هم از ماهیت نفس نفیس خاک است

سر آقا به روی دامن خیس خاک است

همه اش سجده شده مثل پدر در گودال

خاک سجاده و سجاد انیس خاک است

**

گاه آهسته فقط وای برادر می خواند

لب تشنه «قتلوا» بود که از بَر می خواند

اشک می ریخت وَ هر آینه می گفت حسین

تا دم مرگ فقط روضه ی حنجر می خواند

**

تلخی زهر به کامش عسل و قند آمد

بر لب پر ترکش مطلع لبخند آمد

جلوی چشم ترش کرببلا ظاهر شد

یا اَبِ یا اَبِ گفت و نفسش بند آمد

سعید توفیقی

" جنگ قرقیسیا در آخرالزمان " :

 

 

قرقیسیا شهرى کوچک نزدیک سرچشمه رود خابور در نهر فرات است که امروز به  ویرانه اى نزدیک شهر دیر الزور ، کنار مرز سوریه تبدیل شده و به مرز ترکیه  هم نسبتاً نزدیک است .این شهر ، به سبب قرقیسیا بن طهمورت ملک به این نام  نامیده شد و یا قرقیسیا معرّب کرکیسیا است که برگرفته از « کرکیس » ، نام  محل اسب دوانى است که به عربى «حلبه» مى گویند و در شعر ، بسیارى اوقات  بصورت مقصور مى آید
معجم البلدان حموى  مى گوید : این شهر ، به سبب قرقیسیا بن طهمورت ملک به این نام نامیده شد . حمزه اصفهانى مى  گوید : قرقیسیا معرّب کرکیسیا است که برگرفته از « کرکیس » ، نام محل اسب  دوانى است که به عربى «حلبه» مى گویند و در شعر ، بسیارى اوقات بصورت مقصور مى آید . ( آخرش حذف مى شود ) .

برخى روایات در مورد نبردى بزرگ در آن سامان سخن گفته که بعضى وقت آن را معین کرده و بین بنى عباس و بنى امیه دانسته اند . بعضى روایات هم آن را به سفیانى ربط داده اند که در زمان  امام مهدى(علیه السلام) خواهد بود اما برخى دیگر ، سبب درگیرى را گنجى مى  دانند که در مسیر فرات پیدا مى شود و بین سفیانى و اتراک اختلاف پیش مى آید  .

از جمله روایات ، کافى از امام باقر(علیه السلام) آورده است که  به میسّر فرمود : فاصله شما و قرقیسیا چقدر است ؟ عرض کردم : نزدیک است ،  کنار ساحل فرات ، فرمود : اتفاقى در آنجا خواهد افتاد که از روزى که خدا  آسمان ها و زمین را آفریده و تا زمانى که آسمان ها و زمین وجود خواهند داشت ، مانند آن وجود نداشته و نخواهد داشت . (میدان جنگ) سفره پرندگان خواهد  بود و درندگان زمین و پرندگان آسمان ، از آن سفره سیر خواهند شد . افراد  قبیله « قیس » در آن نبرد کشته مى شود و خونخواه و طرفدارى نخواهند داشت .

صاحب کافى مى گوید : عده اى این روایت را آورده اند و اضافه کرده اند : منادى ندا مى دهد : بیایید و گوشت ستمگران را بخورید !
و همچنین در جای دیگر  از حذیفه بن منصور از امام صادق(علیه السلام) : خدا  مائده (در روایتى « مأدبه» ) و سفره اى در قرقیسیا دارد که فردى از آسمان  از این رخداد مطلع مى شود و مى گوید : اى پرندگان آسمان و درندگان زمین !  بیایید از گوشت بدن ستمگران سیر شوید !
و همچنین از عبد الله بن ابى یعفور آمده است که ابو جعفر(علیه السلام) به من فرمود : فرزندان عباس و  مروان در قرقیسیا نبردى خواهند داشت که در آن نبرد زورمندان به بلوغ  نرسیده، پیر مى شوند . خداوند پیروزى را نصیب شان نخواهد کرد و به پرندگان  آسمان و درندگان زمین وحى مى شود که از گوشت ستمکاران سیر شوید . آن گاه  سفیانى خروج مى کند .

از جمله روایاتى که در مورد خروج سفیانى و  ظهور امام مهدى وارد شده ، حدیثى است که مفید در اختصاص آورده است : جابر  جعفى مى گوید که ابوجعفر(علیه السلام) به من فرمود : اى جابر ! سرِ جایت  بمان و تکان نخور (=کارى نکن )تا نشانه هایى را که برایت مى گویم ، ببینى و آنها را دریابى : نشانه اول ، اختلاف فرزندان فلانى (بنى عباس بر سر مُلک)  است که گمان نمى کنم آن را ببینى ، ولى پس از من اینها را نقل کن . نشانه  دیگر صدایى است که از آسمان شنیده مى شود ، همچنین صدایى که از جانب دمشق  به شما مى رسد و نوید فتح مى دهد . قریه اى از شام به نام « جابیه » فرو مى رود و قسمت راست مسجد دمشق فرو مى ریزد و گروهى از ترکستان خروج مى کنند ، و پس از آن اوضاع مردم آشفته خواهد شد . برادران ترک در جزیره پیاده مى  شوند و جمعى از روم خروج کرده و در « رمله » فرود مى آیند .

اى جابر  ! در آن سال در هر نقطه اى از مغرب زمین ، کشمکش زیادى روى مى دهد .  نخستین سرزمین عرب که خراب مى شود ، شام است . در شام سه پرچم مختلف با هم  جنگ خواهند داشت : پرچم اول اصهب ( سرخ و سفید ) پرچم دوم ابقع (سیاه و  سفید) و پرچم سوم سفیانى است . سفیانى با پرچم ابقع برخورد مى کند و با هم  مى جنگند و او و تمام همراهانش را به قتل مى رساند . بعد پرچم اصهب را تار و مار مى کند . آن گاه هدفى جز رفتن به عراق ندارد . سپس لشکر او به قرقیسیا مى رسد و جنگى در آنجا جنگ درمى گیرد که صد هزار نفر از ستمگران کشته مى  شود .

پس از آن سفیانى هفتاد هزار لشکر به کوفه مى فرستد ، آنها  مردم کوفه را یا مى کشند، یا دار مى زنند ، و یا به اسیرى مى گیرند . در  این بین چند لشکر از خراسان با سرعت برق، منازل میان راه را طى مى کنند .  چند نفر از یاران قائم در میان آنها هستند . سپس مردى از موالى اهل کوفه  قیام مى کند ، ولى سرلشکر سفیانى او را بین حیره و کوفه به قتل مى رساند .

آن گاه سفیانى لشکرى به مدینه مى فرستد . مهدى از مدینه به مکه مى رود . چون  خبر رفتن مهدى از مدینه به سرلشکر سفیانى مى رسد، لشکرى را به دنبال او مى  فرستد، ولى وى را نمى یابند . مهدى مانند موسى بن عمران ، با ترس و لرز  وارد مکه مى شود . سرلشکر سفیانى در بیابان « بیدا » فرود مى آید . در آن  جا گوینده اى از آسمان صدا مى زند : اى بیدا ! این قوم را نابود گردان ، و  با این صدا زمین آنها را در کام خود فرو مى برد . تنها سه نفر از آنها باقى مى ماند که خدا صورت هاى آنها را به عقب برمى گرداند . آن سه نفر از قبیله کلب اند . این آیه درباره اینها آمده است :
« اى کسانى که کتاب  آسمانى به شما داده شد ! ایمان بیاورید به آنچه نازل کردیم ، که آنچه را  نزد خود دارید ، تصدیق مى کند ، پیش از آن که بعضى از صورت ها را تغییر  دهیم ، و آن را به پشت برگردانیم » ( نساء/50 )

در آن روز قائم در  مکه است . او در آن جا به بیت الحرام ( خانه خدا ) تکیه مى دهد ، در حالى  که به آن پناه بُرده است . مى گوید : اى مردم ! ما از خدا و هر کسى که دعوت ما را بپذیرد ، یارى مى طلبیم . من از خانواده محمد ، پیغمبرتان هستم . ما از هر کس به خدا و محمد نزدیک تریم . . .
ابن حماد  گفته « ارطاة »  را نقل کرده که معرکه قرقیسیا را به سفیانى ربط داده و طرفین را ترک و روم قرار داده و مى گوید : وقتى ترک ها و رومیان گرد بیایند و قریه اى در دمشق فرو رود و دیوار سمت غرب مسجد دمشق فرو ریزد ، در شام سه پرچم برافراشته  مى شود : ابقع ، اصهب و سفیانى . در دمشق مردى و همراهانش محاصره شده و  کشته مى شوند و دو نفر از آل ابو سفیان خروج مى کنند که پیروزى با دومى است  . وقتى پیروان « ابقع » از مصر حرکت کنند ، سفیانى با سپاهش بر ضد آنها  شورش مى کند ، و آنقدر از ترکان و رومیان در قرقیسیا مى کشد که درندگان  زمین از گوشت شان سیر مى شوند .

اما این روایت ، فقط سخنى بُریده  است . همچنین چند روایت وجود دارد که احادیث را مربوط به گنجى مى داند که  در آن اختلاف دارند . روشن ترین روایت ، روایتى است که از ابن حماد از  پیامبر آورده شده است : « کوهى از طلا و نقره در مسیر فرات نمایان مى شود  که از هر نُه نفر که براى دستیابى بر آن بجنگند ، هفت نفر کشته مى شوند .  اگر شاهد چنین وضعى بودید ، نزدیک آن نشوید . . . فتنه چهارم هجده سال است ، سپس رخدادهایى نمودار مى شود که خود را نشان مى دهد و فرات کوهى از طلا را نمایان مى کند . امت بر آن هجوم آورده ، از هر نُه نفر ، هفت تن کشته مى  شود .

همچنین در جایی دیگر از على(علیه السلام) : سفیانى در شام  ظهور مى کند ، آن گاه نبردى میان آنها در قرقیسیا رخ مى دهد ]و آن قدر کشته مى دهد[ که پرندگان آسمان و درندگان زمین از لاشه هایشان سیر مى شوند .  سپس در پشت سرشان جنگى رخ مى دهد و گروهى مى آیند تا وارد خراسان شوند .  لشکر سفیانى در پى اهالى خراسان مى آیند ، چنانکه شیعه آل محمد را در کوفه  مى کشند ، آن گاه اهل خراسان در پى مهدى بیرون مى روند .

مقصود از  فتنه چهارم در این حدیث معلوم نیست ، چرا که تعداد فتنه ها در روایات  ناهمگون است . با اینکه تشخیص آخرین فتنه متصل به ظهور مهدى(علیه السلام)  آسان است اما اکثر نصوص مربوط به این معرکه ، مُرسَل و گفته اشخاص بوده و  جزء احادیث نبوى نیست اما اگر درست باشد ، احتمال دارد که گنج مذکور ، منبع نفت یا معدن طلا و نقره باشد که محل درگیرى سه دولت مى شود اما بیشتر  احادیث مى گوید طرف مقابل سفیانى در این معرکه ، ترک ها هستند و چون درگیرى به خاطر ثروتى است که در مرزهاى سوریه و ترکیه وجود دارد ، بنابراین ممکن  است منظور از ترک ها ، اهالى فعلى ترکیه باشند .

برخى روایات مى  گوید پیش از خروج سفیانى ، عده اى در جزیره اى که جزیره ربیعه یا دیار بکر ، نزدیک قرقیسیاست ، فرود مى آیند . شاید مقصود روس ها یا دیگران باشند که  امت ترک نامیده مى شوند .
بر اساس روایات ، مهدى(علیه السلام)  نخستین پرچم خود را براى جنگ با ترکان برمى افرازد . مقصود از جزیره در  اینجا منطقه اى نزدیک موصل است که آن نیز دیار ربیعه نامیده مى شود ، اما «  رمله » که نیروهاى روم در آنجا فرود مى آیند ، شاید « رمله » فلسطین یا  مصر باشد ، والله العالم !

علی کورانی

" تقدیم به سرو روانم ، امام حسین ( ع ) : شعری از رویاپوراحمدگربندی " :

نگاهم به آسمان است

و پای در زمین

قدم هایم در راه ملکوتند

خواهم شمرد از مهد به عرش

گویند :

فاصله عشق و کفر

به اندازه ی یک تار مویی است

در تنگنای غروب عاشورا

دلتنگ تنهایی حسینم

" آیا کسی هست که مرا یاری دهد ؟ "

 می توان از این جا به سویت گذر کرد ؟

 در رهت می توان

 هزاران بار کشته شد

 و دوباره زنده

 در رهت جان دادن شیرین است

 پای در زمین

رهسپار قافله ی عشق

هر صبحگاه با یاد تو

                       برمی خیزم

نگاهم را به باد می سپارم

باد هر صبحگاه

به دشت نینوا خواهد رفت

و مرا بر مرکب عشق

به دیدارت خواهد برد

و به یادت

رو در رو

خواهم بود

و منم درواپسین عصرعاشورا

   هر لحظه به یاد یارانت

هرلحظه به یاد جانم      1

جان خواهم داد

و برمی خیزم

طعم عشق شیرین است     2

**********************

سروده رویاپوراحمدگربندی ، چهارشنبه   1395/7/21 ،

 ساعت 17:40 غروب عاشورا سال 1438/10

1- امام حسین ( ع)

2- عشق به امام حسین ( ع)

" سرنوشت شوم قاتلان امام حسین(ع) " :

  

معرفی چند تن از دشمنان و قاتلان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) که سرنوشت شومی

 درانتظارشان بود 

           

 

                    

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان ، معرفی چند تن از دشمنان و قاتلان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و سرنوشت شوم آنان در این جهان را در این گزارش بخوانید.

- ابن حوزه
عبدالله بن حوزه تمیمی، از هتاکان لشگر عمربن سعد در کربلا که مورد نفرین امام علیه السلام قرار گرفت. وی از قبیله بنی تمیم بود که نامش «ابن جوزه» در برخی نقل‌ها و «تیمی» هم آمده است.

روز عاشورا، آن زمان که لشگر بنی امیه به سپاه امام حسین علیه السلام حمله کرد، ابن حوزه، مقابل لشگر رفت و امام علیه السلام را چند بار با لحن بسیار تند و خشن صدا زد. حسین علیه السلام، در مرتبه آخر جلو آمد. و فرمود چه می خواهی؟ او گفت: ابشربالنار «بشارت باد ترا به آتش دوزخ»

امام علیه السلام فرمود: او کیست؟ گفتند: ابن حوزه تمیمی. آنحضرت گفت: دروغ گفتی من نزد پروردگارم می روم که مهربان است و شفاعتش پذیرفته؛ آنگاه حضرت، او را نفرین کرد و فرمود: خدایا او را به آتش دوزخ ببر.

ابن حوزه خشمگین شد و خواست اسبش را به طرف حضرت بجهاند که اسبش چموشی کرد. و او را از پشت خود انداخت، بطوری که پای چپش در رکاب بود و پای دیگرش واژگون که مسلم بن عوسجه یکی از اصحاب امام علیه السلام، بر وی تاخت و شمشیر به پای او زد و پایش از تن جدا شد. اسب همچنان می دوید و سر او را به هر سنگ و کلوخ و درختی کوبید تا مرد. و روحش به آتش دوزخ رفت.

سپس آن حیوان بر او بگردید و با سم آنقدر او را کوفت و پاره پاره کرد تا اینکه به جز دو پا چیزی از او نماند.

منابع:
1- منتهی الامال
2- نفس‌المهموم
3- فرهنگ عاشورا

- اخنس بن مرثد حضرمی
از عناصر خبیث در لشکر عمر بن سعد در کربلا که عمامه امام حسین علیه السلام را ربود و جنایات دیگری نیز مرتکب شد.

نامش را (احبش بن مرثد بن علقمه حضرمی، احبش بن یزید، اخنس بن مرید)، هم گفته اند.

روز عاشورا سال 61 هـ.ق، بعد از شهادت حسین بن علی علیه السلام، لشگر کوفه به جهت غارت لباس های او، بر جسد مقدسش روی آوردند که «اخنس» ملعون عمامه آن حضرت را برداشت و به سرش بست. او بعدا به مرض «جذام» مبتلا شد اگرچه به روایتی، «جابربن یزید ازدی»، به این جنایت متهم است ولی اکثر مورخین، همین «اخنس» را سارق عمامه امام علیه السلام می دانند.

دیگر از جنایات او این که: چون امام حسین علیه السلام شهید شد، عمربن سعد (لعنه الله علیه) در بین لشگریانش ندا داد که: کیست که داوطلب شود تا بر بدن حسین با اسب بتازد؟ آن ملعون با چند نفر دیگر حاضر بر اینکار شدند.

اخنس آمد و با 9 نفر دیگر با اسب بر بدن آنحضرت تاختند و استخوان سینه و پشت و پهلوی مبارکش را شکستند. و بعدا نزد عبیدالله بن زیاد رفته و جایزه اندکی گرفتند. ابوعمرو زاهد می گوید: وقتی نسب آنها را دیدیم همگی حرامزاده بودند.

سرانجام شوم زندگی او:
به نقل از کتاب «نفس المهموم» و ناسخ التواریخ: مختار ثقفی در زمان قیام خودش به خونخواهی شهداء کربلا، نخست همین جماعت را آورد و دست ها و پاهایشان را با میخ های آهنین بر زمین بست و دستور داد تا با اسب های تازه نعل، آنقدر بر بدن پلیدشان تاختند تا گوشت و پوست و استخوانشان در هم کوبیده شده و هلاک گشتند.

در تاریخ طبری روایتی است که اخنس بعد از این جنایاتش، در جنگی ایستاده بود که تیری ناشناس به او خورد و قلبش شکافت و مرد. (لعنة الله علیه)

منابع:
1- نفس‌المهموم
2- تاریخ طبری
3- موسوعة الامام الحسین به نقل از: لهوف، الدمعة الساکبه، اعیان الشیعه، مناقب- ابن شهرآشوب
4- بحارالانوار

- اسحاق بن حیوه [حیاه] حضرمی
از جنایتکاران لشگر عمر بن سعد در کربلا که لباس امام حسین علیه السلام را سرقت و جنایات دیگری هم مرتکب شد. نام پدرش را حریه، یحیی و حویه، نیز گفته اند.

روز عاشورا، پس از شهادت حسین بن علی علیه السلام، لشگر عمربن سعد به جهت غارت لباس های او بر جسد مقدسش حمله کردند. اسحاق بن حیوه، پیراهن آنحضرت را ربود و به سرقت برد و پوشید، در حالی که در آن پیراهن بیشتر از 110 سوراخ از تیر و نیزه و شمشیر بود. اگرچه این عدد را به اختلاف ذکر کرده اند.

اسحاق بعد از این قضیه به مرض پیسی مبتلا شد و موی سر و رویش ریخت. دیگر از جنایت این ملعون، آنکه وقتی امام حسین علیه السلام شهید شد، عمر بن سعد (لعنة الله علیه) در بین یارانش فریاد زد که: چه کسی داوطلب می شود که بر بدن حسین با اسب بتازد؟ او، (اسحاق حضرمی) با چند نفر دیگر حاضر بر اینکار شدند. آمد و با اسب خویش بر بدن امام علیه السلام تاخت، چندان که پشت و سینه آنحضرت درهم شکست؛ و بعد هم به اتفاق دیگر جانیان، نزد عبیدالله بن زیاد رفتند و جایزه اندکی از او گرفتند. ابوعمر زاهد می گوید: در نسب آنها دیدیم که همگی حرامزاده بودند.

سرانجام شوم زندگی او:
به نقل از «نفس المهموم»، مختار ثقفی در زمان خونخواهی شهداء کربلا، او و دوستانش را گرفت و دست و پایشان را به بندهای آهنین بست و دستور داد آنقدر اسب بر بدن آنها تاختند تا هلاک شدند.

منابع:
1- نفس‌المهموم
2- تاریخ طبری
3- لهوف
4- الدمعه الساکبه (بهبهانی)
5- اعیان الشیعه
6- و به نقل بسیاری دیگر در موسوعه‌الامام الحسین (ع)
7- منتهی‌الامال
8- فرهنگ عاشورا

- اسد بن مالک
از عناصر خبیث و قاتلین در کربلا، و سرسپردگان بنی امیه. نام او به گونه های مختلفی چون اسید بن مالک، و اسید بن مالک حضرمی، ذکر شده است. بعضی از مورخین چون «ابن شهرآشوب در مناقب» و سیدمحسن امین در «اعیان الشیعه» و قاضی نعمان او را شریک در قتل حضرت عبدالله فرزند مسلم بن عقیل (ع) با همدستی عمروبن صبیح صیداوی می دانند و در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه امام زمان (ع) چنین آمده است:

السلام علی القتیل بن القتیل «عبدالله بن مسلم بن عقیل» و لعن الله قاتله عامر بن صعصعه و قیل اسد بن مالک، و امام زمان (ع)، او را لعنت کرده است.

اسید [اسد]، از جمله 10 نفری بود که بعد از شهادت حسین بن علی (ع)، بر بدن مبارک او با اسب تاختند و استخوان ها و سینه آن حضرت را درهم شکستند و چون نزد ابن زیاد ملعون رفتند، خواست اظهار خوش خدمتی کند و جایزه بگیرد، شعری به این مضمون خواند:

ما سینه حسین را درهم کوبیدیم بعد از آن که پشت او را لگدمال کردیم با اسبان قوی هیکل و تیزتاز!! (لعنة الله علیه)

ابن زیاد گفت: شما چه کسانی هستید؟ گفتند: ای امیر ما کسانی هستیم که نیکو خدمت کردیم. ابن زیاد وقعی بر ایشان نگذاشت و فرمان داد تا جایزه کمی به آنها دهند.

چون نسب این ده نفر را بررسی کردند، دیدند که همه حرامزاده و از اولاد زنا بودند.

سرانجام کار او:
زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام در سال 66 هـ.ق، قیام کرد، دستور داد دست و پای آنها را به میخ های آهنین بر زمین بکوبند و حکم داد تا بر بدن ایشان اسب تاختند تا هلاک شده و در زیر سم اسبان نابود گشتند. (ملهوف ص 182، بحارالانوار ج45 ص59)

قولی است مبنی بر اینکه او، همان اسید حضرمی (شوهر طوعه) کسی که در کوفه، حضرت مسلم بن عقیل (ع) را در خانه اش پناه داد و او (اسید حضرمی و به نقلی پسرش بلال) این خبر را به دارالاماره و حکومت وقت داد و مسلم (ع) دستگیر شد. اما ممکن است فقط یک تشابه اسمی باشد. «بهر حال منبع موثقی بر این قول یافت نشد.» آنچه مسلم است اینکه از قتله کربلا بوده و دست ناپاکش به خون پاکان آلوده گشته است.

منابع:
1- موسوعة الامام الحسین به نقل از: حدائق الوردیه، العبرات، و...
2- نفس‌المهموم
3- زیارت ناحیه مقدسه
4- ترجمه ابصار العین

- بحدل [بجدل] بن سلیم کلبی
از عناصر خبیث لشگر عمربن سعد در کربلا!!

در عاشورا سال 61 هـ.ق که لشگر عمر سعد، حسین بن علی (ع) را شهید کردند، برای غارت اموال و لباس های او، بر جسد مقدسش حمله ور شدند که «بجدل بن سلیم، لعنة الله علیه» انگشت آن حضرت را با انگشترش برید و به سرقت برد. و این انگشتر، غیر از انگشتری رسول خدا بود که از ذخایر نبوت است.

مختار ثقفی وقتی به خونخواهی شهداء کربلا قیام کرد، بجدل را دستگیر نمود و دستور داد تا هر دو دست و پایش را قطع کردند و آنقدر در خون خود غلطید تا هلاک شد و مرد.

نکته: روایتی از «محمد بن مسلم از امام صادق (ع)» نقل شده که می گوید:

از امام صادق (ع) از انگشتر (خاتم) حسین بن علی (ع) پرسیدم که به دست که افتاد؟ و یادآور شدم که «من شنیدم در ضمن اموال دیگر به غارت رفته است».

حضرت فرمودند: «چنین نیست که گمان برده اند».

حسین (ع) به پسرش علی بن الحسین وصیت کرد و خاتم خود را در انگشت او کرد و کار امامت را به او سپرد. چنانچه رسول خدا (ص) با علی بن ابیطالب کرد و او با حسن و او با حسین (ع)، سپس این خاتم بعدا به پدر من از پدرش رسید و اکنون در نزد من و به من رسیده است. و من هر جمعه در دست می کنم و با آن نماز می خوانم. محمد بن مسلم می گوید: روز جمعه نزد او رفتم نماز می خواند. چون از نماز فارغ شد دست به سوی من دراز کرد، در انگشتش خاتمی دیدم که نقش نگینش چنین بود لااله الا الله عدة للقاءالله. حضرت فرمود: این خاتم جدم ابی عبدالله الحسین (ع) است. (1- ص 200 در نفس المهموم به نقل (شیخ صدوق) و (روضة الواعظین) 2- موسوعة الامام الحسین به نقل از ترجمه امالی، کمره ای)

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- بحارالانوار ج 45

3- موسوعة‌الامام الحسین

4- منتهی‌الامال

- بدیل بن صریم (حریم)
از قاتلان حضرت حبیب بن مظاهر اسدی و عناصر خبیث و جنایتکار تاریخ.

او از قبیله بنی تمیم و از بنی عقفان بود.

واقعه شهادت حبیب بن مظاهر
ظهر روز عاشورا سال 61 هـ.ق که حسین بن علی علیه السلام در سرزمین کربلا می خواست با یارانش نماز را به جا آورند و از سپاه کوفه مهلتی می خواست.

یکی از مردان سپاه دشمن به نام حصین بن تمیم [نمیر] گفت: نماز شما پذیرفته نیست. حبیب که از اصحاب خاص حسین علیه السلام بود در جوابش گفت: ای احمق نادان! گمان می کنی که نماز از آل رسول قبول نیست ولی از تو پذیرفته است. ناگهان حصین به حبیب حمله کرد و حبیب نیز به او حمله ور شد و ضربه ای بر صورت اسب آن ملعون زد که بر اثر آن، حصین بن تمیم از اسب به زمین افتاد عده ای از نیروهای سپاه کوفه با عجله آمدند و او را نجات دادند، حبیب جنگ سختی کرد و عده زیادی از دشمن را کشت و این بار، «بدیل بن صریم» بر حبیب بن مظاهر حمله نمود و شمشیر بر سر مبارکش زد که حبیب بر زمین افتاد. این واقعه از همین جا با کمی اختلاف نقل شده است برخی مورخین گویند که پس از ضربه شمشیر بدیل بن صریم، دیگر حبیب نتوانست از جا برخیزد و لذا یک مرد تمیمی دیگر سر مبارک او را از بدن جدا کرد.

بعضی مقاتل می نویسند که خود بدیل بن صریم، بعد از اینکه حبیب بن مظاهر بر زمین افتاد سرش را از بدن جدا نمود و آنرا بر گردن اسب خود آویزان کرد. (مجلسی، جلاء العیون)

و عده ای بر این باورند که: بعد از ضربت شمشیر بدیل بن صریم، یک مرد تمیمی دیگر با نیزه بر او حمله کرد و چون حبیب بن مظاهر خواست از زمین بلند شود بار دیگر حصین بن تمیم، با ضربه ای دیگر شمشیر به او زد و آن مرد تمیمی سر از بدن حبیب، جدا کرد. از این رو، همه متفق هستند که بدیل بن صریم، بدون شک از قاتلان حضرت حبیب بن مظاهر اسدی است.

پس از شهادت او، بین حصین بن تمیم و بدیل بن صریم، بحث زیادی درگرفت و هر کدام مدعی کشتن آن بزرگوار بودند و آخر الامر به این نتیجه رسیدند که حصین، سر او را گرفت و در لشگر بنی امیه جولان داد و بعد به بدیل بن صریم برگرداند تا او نزد ابن زیاد برد و جایزه بگیرد. و بدیل بعد از واقعه عاشورا، سر را به گردن اسب خود آویزان کرد و به کوفه آمد تا به قصر عبیدالله بن زیاد برد.

قاسم، فرزند حبیب بن مظاهر در کوفه، که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود با این صحنه روبرو شد مدتی به دنبال آن مرد کثیف می رفت تا سر پدر را از او مطالبه کند. بدیل گفت: که چرا از من جدا نمی شوی؟ قاسم گفت: این سر پدر من است. آن را به من بده تا دفنش کنم! بدیل گفت: ولی امیر راضی نخواهد شد و من امیدوارم که جایزه و انعام خوبی بگیرم.

قاسم گفت: امیدوارم که خدا به خاطر این جنابت، بدترین پاداش را بدهد، او همیشه در انتظار روزی بود تا قاتل پدرش را از صفحه روزگار برچیند و این امر بعد از چند سال در زمان مصعب بن زبیر که به جنگ با جمیرا (خمیرا) لشگر کشیده بود و آن مرد تمیمی در آن لشگر بود، اتفاق افتاد. قاسم بن حبیب توانست داخل اردوگاه مصعب شود و آنجا قاتل پدرش را دید و در نیمروزی، موقعی که قاتل در خیمه ای در خواب بود، او را با شمشیر به قتل رساند و هلاکش کرد.

منابع:

1- موسوعة الامام الحسین به نقل از الدمعة الساکبه، اسرار الشهادة، العوالم بحرانی، کامل ابن اثیر و...

2- نفس‌المهموم

3- فرهنگ عاشورا

4- ابصارالعین

5- منتهی الامال

- بشر بن خوط الهمدانی قانصی

قاتل حضرت جعفر بن عقیل از شهداء کربلا
وی از سرسپردگان عمربن سعد بود که سال 61 هـ.ق، در سرزمین کربلا حاضر و دستش به خون شهداء دیگر آلوده شد نامش به گونه های مختلفی چون: ابی اسماء بشر بن سوط قانصی و بشر بن سوط الهمدانی، بشر بن حویطر قانصی (قایضی)، بشر بن حوط القایضی و.... در تاریخ آمده است.

جعفر بن عقیل برادر مسلم بن عقیل و مادرش خوصاء یا (ام الثغر) دختر عامر از طایفه بنی کلاب است.

وی در روز عاشورا بعد از یکی از برادرانش به میدان جنگ با دشمن رفت و جنگید و عده ای را کشت و در آخر به دست «بشر بن خوط» به شهادت رسید.

برخی مقاتل گویند که جعفر بن عقیل به دست شخص دیگری شهید شده است.

بشر بن خوط همچنین در قتل عبدالرحمن فرزند دیگر عقیل شرکت داشته و با همدستی عثمان بن خالد جهنی آن حضرت را به شهادت رسانده و لباس های او را غارت کردند.

روایتی است که عبیدالله بن جعفر طیار، یکی دیگر از شهداء کربلا به دست بشر بن خوط قانصی، به شهادت رسیده است.

پایان زندگی!!
زمانیکه مختار ثقفی قیام کرد و به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام و شهداء کربلا در سال 66 هـ.ق بپا خاست. «عبدالله بن کامل» یکی از نیروهای تحت امرش را به دنبال «بشر و همدستش عثمان بن خالد» فرستاد. ابن کامل با عده ای هنگام نماز عصر، نزدیک مسجدی در قبیله «بنی دهمان» رفت و به افراد آن قبیله گفت:

این دو نفر را برای من بیاورید که اگر اینکار نشود گناه همه قبیله تان از روز خلقت تا قیامت برگردن من باشد که شما را نکشم.

آنها گفتند: به ما مهلت بده تا آنان را نزد تو آوریم. عده ای سوار رفتند و بشر بن خوط و عثمان بن خالد را، در جبانه کوفه (میدان یا قبرستان) دیدند. هر دو نفر می خواستند به طرف جزیره (شمار عراق) فرار کنند که دستگیر شده و نزد «ابن کامل» آوردند. او به دستور مختار، گردن آنها را زد و جسدشان را در آتش سوزاند. «لعنة الله علیهم».

حضرت مهدی صاحب الزمان (عج) در زیارت شهداء کربلا از ناحیه مقدسه، به جعفر بن عقیل سلام و درود فرستاده و قاتلش را لعنت می فرماید:
السلام علی جعفر بن عقیل لعن الله قاتله و (رامیه) بشر بن خوط الهمدانی.

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- ابصار العین

3- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از: تاریخ طبری، العبرات، تذکرة‌الخواص و...

4- منتهی‌الامال

- حصین بن نمیر
حصین بن نمیر سکونی یا "حصین بن تمیم" از سران امویان و از دشمنان آل علی بن ابیطالب علیه السلام، وی از قبیله کنده و از «بنی تمیم» بود که از جنایت و شقاوت هیچ کوتاهی نکرد. پدرش: "تمیم بن اسامة بن زبیربن ورید تمیمی" همان کسی است که وقتی امیرالمومنین علی علیه السلام فرمود: «سلونی قبل ان تفقدونی» از من هرچه می خواهید بپرسید قبل از اینکه از میان شما نباشم، پرسید تعداد موهای سر من چه قدر است؟ البته حضرت فرمودند: به خدا قسم می دانم ولیکن کجاست برهان آن! یعنی از کجا بر "تو" معلوم کنم که عددش همانست که من می گویم. حصین از دلاوران و شجاعان عرب نیز بود و همیشه با آل البیت علیه السلام دشمنی داشت و از مخالفان سرسخت شیعه بود.

بعضی از اقدامات جنایتکارانه "حصین بن تمیم" یا "نمیر" در دوران زندگی

1- در جنگ صفین در سپاه معاویه، حاکم بنی امیه بود.
2- در زمان خلافت "یزیدبن معاویه" فرمانده گروهی از سپاه او و از دست اندرکاران حکومت بود.
3- سال 60 هجری ق، زمانی که حسین بن علی علیه السلام (امام سوم شیعیان) در مخالفت با یزید قیام کرد و از مدینه به مکه و از آنجا به طرف سرزمین عراق رفت به دستور "ابن زیاد" که کارگزار یزیدبن معاویه در کوفه بود، "حصین بن نمیر" را با لشگر انبوهی بر سر راه آن حضرت به «قادسیه» فرستاد و او پیاده و سواره اش را بین قادسیه و منطقه «حفان تا قطقطانه» و از طرف دیگر تا کوه «لعلع» در بصره مستقر کرد و در مقابل حسین علیه السلام ایستاد.
4- حصین را در قادسیه دستگیر کرد و نزد "ابن زیاد" فرستاد و در همین واقعه، قیس به شهادت رسید.
5- در دوران قیام مسلم بن عقیل قبل از عاشورا سال 61 وی رئیس پلیس "ابن زیاد" بود و ماموریت یافت برای پیدا کردن و دستگیری مسلم، خانه ها را تفتیش کرده و تمام دروازه های شهر کوفه را بست.
6- در حادثه عاشورا سال 61 هـ ق، از فرماندهان گروه تیرانداز بود که به سپاه حسین بن علی علیه السلام حمله کردند.
7- در شهادت حبیب بن مظاهر، از یاران "اباعبدالله حسین بن علی" در عاشورا 61 هـ ق، دستی داشت و بعد از شهادت آن بزرگوار، سر مقدس او را در کوفه برگردن اسب خویش آویخت تا به قصر "ابن زیاد" ببرد، به نقلی بعدها پسر حبیب بن مظاهر یعنی قاسم کمین کرد و او را کشت.
8- سال 64 هـ ق زمانی که "عبدالله بن زبیر" در شهر مکه بر ضد "یزیدبن معاویه" حاکم وقت سر به مخالفت برداشت و به کعبه پناه برد حصین بن نمیر بر کوه "ابوقبیس" منجیق گذاشت و کعبه را هدف قرار داد.
9- سال 65 هـ ق در سرکوبی نهضت «توابین» به سرکردگی سلیمان بن صرد خزاعی، حصین به عنوان فرمانده کل سپاه شام، با وی جنگید تا اینکه سلیمان "رحمه الله" کشته شد.

پایان زندگی جنایتکار تاریخ
و سرانجام سال 66 هـ ق، در نهضت خروج مختار ثقفی، بعد از کشته شدن "ابن زیاد" در جنگ با "ابراهیم اشتر"، "حصین بن تمیم" یا "نمیر" بدست "شریک بن جدیر تغلبی" در نزدیکی موصل کشته شد.

منابع:

1- نفس المهوم

2- منتهی الامال

3- فرهنگ عاشورا

4- تاریخ امام حسین

5- قیام حسینی در آئینه اسناد تاریخی

- حفص
پسر عمربن سعد که در واقعه کربلا همراه پدرش جنایات بسیاری انجام داد و پدرش را به قتل امام حسین علیه السلام و اصحاب تحریک می کرد!!

نام او در برخی مقاتل، آن جایی مطرح شده که قبل از روز عاشورا، هنگامیکه حسین بن علی دانست عمر بن سعد با لشگرش به مقابله با او به سرزمن نینوا فرود آمده و آماده جنگیدن و حمله هستند. کسی را نزدش، فرستاد (ظاهرا آن شخص «عمروبن قرظة بن کعب انصاری» بوده است). و پیغام داد که امشب به دیدار من آی، می خواهم ترا ملاقات کنم و مکان این ملاقات در میان دو لشگر در خیمه ای باشد عمر سعد با پسرش حفص و قریب بیست نفر سوار و حسین علیه السلام هم با همین تعداد آمدند.

چون به یکدیگر رسیدند، امام حسین (ع) به اصحابش فرمود که دورتر روند و فقط برادرش عباس بن علی علیه السلام و فرزندش علی اکبر در کنارش بمانند. عمر سعد هم همینکار را کرد و فقط پسرش و غلامش ماندند. امام علیه السلام و عمربن سعد شبانه و در پنهانی مدتها با هم گفتگو کردند و سپس هر کدام سوی لشگرگاه خود بازگشتند.

پایان زندگی ننگین او:
زمانیکه عمربن سعد به دست مأموران مختار ثقفی، به هلاکت رسید و سر بریده او را نزد مختار آوردند، حفص دستگیر شده و در کنار مختار ایستاده بود و به سر پدر نگاه می کرد. مختار به او گفت: این را می شناسی؟ گفت آری. انالله و انا الیه راجعون. زندگی پس از او زشت است. مختار گفت: راست گفتی و دستور داد همانجا او را کشتند و گفت: آن به جای حسین (ع) و این به جای علی بن الحسین (ع) (حضرت علی اکبر) فرزند حسین، اگرچه هرگز برابر هم نیستند و با خود گفت: چه مقایسه ناعادلانه ای! به خدا قسم اگر سه ربع قریش را بکشم، تلافی یک بند انگشت او را (حسین علیه السلام) نکرده ام. آنگاه مختار، سر هر دو ملعون (پدر و پسر) را برای محمد بن حنفیه به مدینه فرستاد.

گفته اند: تنها در آن روز بود که حضرت سجاد علیه السلام را خندان دیدند. زیرا قبل از آن، در اکثر اوقات، آنحضرت گریان و ناراحت بود!!

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- فرهنگ عاشورا

3- ج 2/ موسوعة‌الامام الحسین به نقل از الفتوح ابن اعثم، ترجمه ارشاد رسولی محلاتی، مقتل الحسین خوارزمی.

4 - تاریخ خلفا رسول جعفریان ج 2 ص 527

- حکیم بن طفیل طایی سنبسی
از عناصر خبیث که در قتل حضرت عباس بن علی (اباالفضل) علیه السلام شرکت داشت. او از قبیله «طی» و از همین جهت طائی می گفتند. سنبسی را نیز با اعراب مختلف، سنبسی و... خوانند. حکیم از سران و اشراف کوفه و از سپاهیان عمر بن سعد در کربلا بود.

روز عاشورا، آن زمان که عباس بن علی علیه السلام، به سمت رود فرات رفت تا برای خیمه های امام حسین علیه السلام آب بیاورد، حکیم همراه «زیدبن ورقاء» در یکی از نخلستان های اطراف کمین کرد و بطور ناگهانی به حضرت اباالفضل حمله برد و دستان حضرتش را قطع کردند.
و چون سپاه دشمن، آن حضرت را احاطه کردند، به تنهایی با آنها آنقدر جنگید تا به شهادت رسید. به نقل برخی مورخین، حکیم بن طفیل در آخرین لحظه، عمودی از آهن به فرق مبارکش زد و آنحضرت نقش بر زمین شد. عده ای نام آن خبیث را، «نوفل ازرق» گفته اند.

بعد از شهادت حضرت عباس علیه السلام حکیم جامه و سلاح او را به سرقت برداشت.

تمام مقاتل، او را از قاتلین حضرت ابالفضل العباس (ع) می دانند.

وی بعد از شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز عاشورا، به دستور عمربن سعد همراه با 10 نفر دیگر بر بدن آن حضرت اسب تاختند و استخوان های سینه و پشت و پهلوی حضرتش را در هم شکستند (لعنت خداوند بر آنها)، وقتی به کوفه به حضور ابن زیاد رفتند، اظهار خوش خدمتی کرده و گفتند ما بودیم که در بعدازظهر عاشورا بر پیکر حسین اسب تاختیم ولی عبیدالله به آنها جایزه اندکی داد. محدثین چون (ابوعمرو زاهد) گویند که چون نسب این ده نفر را بررسی کردیم، دیدیم که همگی حرامزاده و از اولاد زنا بودند.

سرانجام کار او:
مختار ثقفی، سال 66 هـ.ق، که به خونخواهی کشته شدگان کربلا برخاست. عبدالله بن کامل شاکری را با عده ای مامور کرد تا حکیم بن طفیل را دستگیر کردند. او می گفت تیری بر حسین بن علی علیه السلام انداختم ولی به زیر جامه آنحضرت رفت و هیچ زیانی به او نرساند نزدیکان حکیم، نزد «عدی بن حاتم طائی» رفتند و از او خواستند تا ضامن شود و حکیم را آزاد کنند زیرا عدی، هم قبیله آنها بود.

عدی این تقاضا را از «ابن کامل» کرد ولی او گفت: اختیار با من نیست، امر با مختار است. و شیعیان نگران بودند که مبادا امیر (مختار) شفاعت عدی بن حاتم را بپذیرد. لذا به ابن کامل اصرار می کردند که بگذار این خبیث را بکشیم و از این جهت او را برهنه کردند و گفتند تو بودی که فرزند علی علیه السلام را بعد از کشتن برهنه کردی و تو گفتی که بر حسین علیه السلام، تیر انداختی و کارگر نشد، حال ما بر تو تیر می افکنیم تا کارگر شود و آنقدر بر بدن آن تیز زدند تا مانند خارپشت شد و بر زمین افتاد و به هلاکت رسید.

از آن طرف که عدی بن حاتم، نزد مختار رفت تا شفاعت او کند، مختار گفت آیا تو روا داری که کشندگان حسین علیه السلام را شفاعت کنی؟ عدی گفت: بر حکیم بن طفیل دروغ بسته اند. او از کشندگان نبود. مختار گفت: اگر یقین به این حرف کنم، او را رها می نمایم. اما: غافل از اینکه، گروه ابن کامل، حکیم را کشته بودند و خبر قتل او را برای مختار آوردند. حضرت مهدی صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، در زیارت شهدا از ناحیه مقدسه، او را لعنت کرده است. آنجا که بر عموی خود حضرت اباالفضل العباس علیه السلام سلام و درود فرستاده و فرموده:

سلام بر عباس فرزند امیرالمومنین علیه السلام، یاور برادر با جان خویش، آن که از دیروزش برای فردای خویش توشه برگرفته است. فدایی برادر، او که حافظ مشک آب و به سوی برادر شتابان بود و دو دست از بدنش جدا شد. خداوند قاتلان او یزید بن وقاد و حکیم بن طفیل طائی را لعنت کند.

منابع:

1- ابصار العین

2- نفس‌المهموم

3- موسوعه الامام الحسین به نقل از: حدائق الوردیه، مقاتل الطالبین، بحار الانوار مجلسی، و بلاذری در جمل من انساب الاشراف

4- زیارت ناحیه مقدسه

5- منتهی‌الامال

- خولی بن یزید اصبحی
خولی یا خولی: از دژخیمان شهر کوفه که سر حضرت حسین بن علی علیه السلام (امام سوم شیعیان) را از کربلا به کوفه برد و در خانه اش پنهان کرد. همچنین از قاتلان عثمان بن علی فرزند امیرالمؤمنین علیه السلام نیز بود.

پدرش: یزید اصبحی نام داشت.

سال 60 هـ ق، زمانی که عبیدالله بن زیاد، برای جنگ با حسین بن علی علیه السلام، سپاهی از کوفه به کربلا فرستاد، خولی با این سپاه همراه شد و در کربلا در روز دهم محرم (عاشورا) در سال 61 هـ ق، در جنگ با سپاه حسینی، شقاوتهایی از خود نشان داد. حساس ترین زمان شقاوت او، آنگاه که امام علیه السلام از اسب به زمین افتاد و به شهادت رسید و دشمنانش، سر مطهر او را از بدنش جدا کردند. خولی از طرف «عمربن سعد» مأمورین یافت تا آن سر را به همراهی حمیدبن مسلم ازدی، برای ابن زیاد، والی کوفه به آنجا ببرد.

اگرچه نقل دیگری است که: او خود، سر آن حضرت را از بدنش جدا نمود، به اینصورت که، در آخرین لحظات حیات حسین بن علی علیه السلام، که دشمنانش او را تیرباران می کردند، «سنان بن انس نخعی» بر او حمله کرد و نیزه ای برآورد که خولی با عجله آمد و از اسبش پیاده شد تا سر آن حضرت را جدا کند، اما بر خود لرزید که «شمربن ذی الجوشن» به او نهیب زد و گفت: خداوند بازویت را سست کند! چرا اینگونه می لرزی؟ و این مرد خبیث سر آن امام عزیز را از تن جدا نمود.

و نتیجه اینکه: سر منور حسین بن علی علیه السلام را، خولی به کوفه برد. اما شب شد و دیر به (دارالاماره) قصر عبیدالله بن زیاد، رسید و درب آنجا بسته بود. لذا به خانه اش رفت و سر را در زیر طشتی، و به نقلی در «تنور» پنهان کرد.

خولی دو زن داشت، یکی از قبیله حضرمیان، و یکی از قبیله بنی اسد.

نام انها، نوار و عیوف در تاریخ آمده و پدر یکی از آنها، مالک بن عقرب است. وقتی خولی نزد همسرش به اتاق رفت، همسرش پرسید، با خود چه آورده ای؟ خولی گفت: چیزی آورده ام که برای همیشه ثروتمند و بی نیاز خواهیم بود.

سر حسین بن علی علیه السلام را به خانه آورده ام!

همسر او گفت: وای بر تو! مردم سیم و زر به خانه می برند و تو، سر فرزند رسول خدا آورده ای! به خدا سوگند که هرگز در کنار تو نخواهم ماند.

این را گفت و بلند شد و بیرون آمد و ناگهان نظرش بر نوری عظیم افتاد و دید که: نوری به آسمان می رود و این نور از آن سر منور ساطع است و ملائکه به صورت مرغان سپید، در اطراف آن هستند.

در بعضی اقوال تاریخی است که او شبانه، همسرش را ترک کرد و از آن خانه بیرون رفت.

خولی سر را برای ابن زیاد برد تا جایزه بگیرد.

او بعد از واقعه عاشورا همچنان زنده بود تا سال 65 هـ ق، زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حضرت حسین علیه السلام، قیام کرد و دنبال قاتلان آن حضرت بود، «معاذبن هانی» و «اباعمره کیسان» امیر پاسبانان خاص خودش را به دنبال خولی فرستاد. خولی در خانه اش، در بیت الخلاء (مستراح) پنهان شده بود. یکی از همسرانش که کینه او را از آن زمان که سر بریده حسین علیه السلام را آورده بود به دل داشت و دشمنش شده بود، محل اختفای شوهرش را به مأموران مختار با اشاره دستش، به آنها نشان داد که خولی در کجاست! مأموران او را دستگیر کرده و خبرش را به مختار دادند.

به دستور مختار، او را کشتند و جسدش را سوزانده و خاکسترش را بر باد دادند.

امام زمان علیه السلام در زیارت شهدا از ناحیه مقدسه او را لعنت کرده است آنجا که میفرماید: سلام بر عثمان فرزند امیرالمؤمنین همنام «عثمان بن مظعون»، خداوند تیرزنندگانش «خولی بن یزید» و «ابانی دارمی» را لعنت کند.

منابع:

1- نفس المهموم

2- معارف و معاریف

3- فرهنگ عاشورا

4- دائرةالمعارف تشیع به نقل از اعیان الشیعه، تاریخ طبری، تاریخ کامل ابن اثیر و ...

- رشید ترکی
قاتل هانی بن عروه مرادی

او از بستگان عبیدالله بن زیاد (حاکم کوفه در سال 61 هـ.ق) بود، پس از کشته شدن حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام و دستگیری هانی بن عروه، به دستور ابن زیاد، او را به بازار گوسفندفروشان بردند تا بکشند، هانی دستهایش بسته بود و دائما قبیله مذحج را (که قبیله خودش) بود، صدا می کرد و چون یاری نداشت، خواست که به وسیله ای، از خود دفاع کند، وی این غلام ابن زیاد (رشید) او را با شمشیر زد که ضربه اول کاری نبود و هانی گفت: بازگشت بسوی خداست خدایا به سوی رحمت و رضای تو، آنگاه غلام ترک، ضربه دیگری زد و او را کشت. مدتها بعد عبدالرحمان بن حصین، رشید ترکی را در «خازر» همراه عبیدالله دید و چون او را شناخت، با نیزه به او حمله و او را کشت.

منابع:

1- موسوعه الامام الحسین به نقل از: مروج الذهب، مسعودی

2- تاریخ طبری

3- ترجمه ارشاد شیخ مفید (رسولی محلاتی)

4- نفس‌المهموم

- زرعة بن ابان بن دارم
از عناصر خیبث سپاه عمربن سعد که در کربلا، مانع دسترسی حسین بن علی علیه السلام به آب شد، روز عاشورا سال 61 هـ.ق، آن زمان که سپاه کوفه بر حسین علیه السلام حمله کرد و آن حضرت مانند شیر غران روبروی آنها قرار گرفت و شمشیر به آنان کشید و گروه زیادی را مانند برگ خزان بر روی زمین، ریخت، تشنگی زیادی برش غالب شد، از این رو به طرف رود فرات روان شد هرچند که عمروبن حجاج با چند صدسوار اطراف آنجا را محاصره کرده بودند.

کوفیان می دانستند که اگر آن حضرت جرعه ای آب بنوشد این بار چندین برابر از آنها بکشد و بسیاری قلع و قمع کند. همین جا بود که «زرعة بن ابان از قبیله بنی دارم» دستور دارد که:

میان حسین و آب فرات حایل شوید و مگذارید که او بر آب دست پیدا کند و خودش بر اسب سوار شد و مردم هم دنبال او رفتند تا بین حسین علیه السلام و آب مانع شدند.

امام حسین او را نفرین کرد و فرمود: خدایا او را تشنه گردان.

زرعه خشمگین شد و تیری بر چانه آنحضرت زد امام علیه السلام تیر را بیرون کشید و دستش را زیر حنک (چانه) گرفت، هر دو دست از خون پر شد. آنگاه گفت: خدایا از آن چه با پسر دختر پیغمبرت انجام می دهند سوی تو شکایت می کنم، خدایا آنها را یک به یک بشمار و بکش و پراکنده کن و یکنفر از آنها را باقی مگذار.

چیزی از این واقعه نگذشت که خداوند تشنگی را بر زرعة بن ابان، مسلط کرد و او هرگز سیراب نمی شد.

پایان زندگی ننگین او:
اکثر مقاتل نوشته اند که:
زرعة بن ابان، مدت کمی بعد از شهادت امام حسین علیه السلام زیست و بعد مبتلا به عطش شد به گونه ای که از سرما و گرما فریاد می زد گویا آتشی از شکمش شعله می کشید و پشتش از سرما می لرزید. هرچه آب می خورد سیراب نمی شد. آب را برای او سرد می کردند و با شکر مخلوط و پیاپی به او میدادند (شربت بوده) ولی دائما فریاد می زد «آبم دهید».

یک کوزه آب به او می دادند، می خورد و کوزه دیگر می رسید و او بر پشت می افتاد و باز تشنه می شد و فریاد می کرد که تشنگی مرا کشت.

قاسم بن اصبغ بن نباته روایت می کند که: گاهی من از کسانی بودم که او را پرستاری می کردم و برای آرامش و تسکین او جدیت داشتم و آب سرد برایش می آوردند آمیخته با شکر و قدح های پر از شیر و کوزه های پر از آب. او می گفت: وای بر شما، آب به من دهید که از تشنگی می میرم کوزه ها یا کاسه ای پر از آب به او می دادند که برای سیراب کردن یک خانواده کافی بود. او می آشامید و همین که لب خود برمی داشت، لحظه ای دراز می کشید و مجددا می گفت آبم دهید.. اصبغ می گوید: به خدا قسم چیزی نگذشت که شکمش مانند شکم شتر برآمد و ورم کرد و بعد ترکید و او هلاک شد!!

منابع:

1- منتهی الامال

2- تاریخ طبری

3- بحارالانوار مجلسی

4- موسوعه‌الامام الحسین به نقل از: انساب‌الاشراف، العبرات، مناقب ابن شهرآشوب، کامل ترجمه خلیلی و بسیاری دیگر.

5- نفس‌المهموم

- زید بن ورقاء جهنی
از عناصر خبیث و از قاتلان شهداء در کربلا؛ عده ای از مورخین، او را از همدستان قاتل حضرت اباالفضل (ع) می دانند و به نقل بیشتر روایات، او قطع کننده دست راست حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام، در روز عاشورا بود.

آن زمان که حضرتش برای آوردن آب به طرف رود فرات رفته بود، زیدبن ورقاء با حکیم بن طفیل، در نخلستانی اطراف رود فرات کمین کرده بودند. همین که حضرت آب برداشتند تا به خیمه ها برسانند، آن دو نفر حمله کرده و دستان آن حضرت را قطع نمودند بیشتر مورخین گویند که زیدبن ورقاء، دست راست آنحضرت را با ضربت شمشیر، از تن جدا کرد. در بعضی نقل ها گفته شده که نوفل ازرق و حکیم بن طفیل، با همدستی یکدیگر، دستان او را قطع کردند اما در حدیثی از امام باقر علیه السلام، روایت است که فرمودند: زیدبن ورقاء و حکیم بن طفیل طائی هر دو در قتل عباس بن علی علیه السلام شرکت داشتند. (مقاتل الطالبین/ 82- ترجمه رسولی محلاتی)

دیگر از جنایات زیدبن ورقاء، در صحنه کربلا مشارکت او در قتل عبدالله فرزند مسلم بن عقیل است. اگرچه قاتل اصلی او را شخص دیگری بنام «عمروبن صبیح صیداوی» می دانند ولی به گفته خود زید در زمان دستگیریش و به نقل برخی مورخین، آن زمان که عبدالله به میدان جنگ آمد و با دشمن روبرو شد، او تیری بر پیشانی او زد که دست او با همان تیر بر پیشانیش دوخته شد و با تیر بعدی که در شکم او فرود آمد، عبدالله به شهادت رسید، به گفته «ابن اثیر» آن زمانی که او را دستیگر کرده و نزد مختار بردند، خود اعتراف کرد و گفت: من بر جوانی تیری افکندم که دست خود را سپر کرده و بر پیشانی گذاشته بود. این جوان عبدالله بن مسلم بن عقیل بود. همینکه تیر به او اصابت کرد گفت: خدایا! اینان ما را اندک یافتند و ما را خوار کردند آنان را بکش، چنانکه ما را کشتند. آنگاه تیر دیگری سوی آن جوان انداختم و بعد نزدیک او رفتم دیدم که جان داده است. پس آن تیری که بر شکم او زده بودم بیرون آوردم، ولی آن تیری را که در پیشانیش فرو رفته بود، نتوانستم از پیشانی او بردارم و لذا او در قتل عبدالله بن مسلم دست داشت. زید در آخرین ساعات جنگ که امام حسین نیز شهید شده بود، یکی از یاران آنحضرت بنام سویدبن عمر ابن مطاع را به قتل رساند.

سوید که مدتی در میدان با دشمن جنگیده و جراحات زیادی برداشته بود، بیهوش در میان زخمیان افتاده بود، چون کمی به هوش آمد، شنید که کوفیان شادی کنان می گویند که «حسین کشته شد» او که هنوز رمقی در بدنش بود، تاب نیاورد و بپاخاست و با خنجری که در چکمه خود مخفی کرده بود، با زحمت و مشقت زیاد به جنگ پرداخت. تا اینکه زیدبن ورقاء با همدستی عروة بن بکار تغلبی، او را به شهادت رساندند. از آن اخبار معلوم می شود که این عنصر کثیف در همه جا، دستی به خون آلوده کرده است.

سرانجام کار او:
سال 66 هـ.ق، در زمان قیام مختار بن عبید ثقفی، زید توسط عبدالله بن کامل شاکری و عده دیگری، خانه اش محاصره و او دستگیر شد.

زید که مردی دلیر بود، شمشیر در دستش بود و از خانه بیرون آمد. ابن کامل به مامورانش گفت: با شمشیر و نیزه بر او حمله نکنید، بلکه تیر و سنگ بر او بزنید. ماموران چنین کردند تا زید بر زمین افتاد ولی هنوز زنده بود. به دستور «ابن کامل» آتشی بر پا کردند و او را که رمقی در بدنش بود، زنده در آتش سوزاندند.

به یک روایت که در کتاب ناسخ التواریخ نقل شده، او را خدمت مختار آوردند مختار گفت: ای ملعون، بگو تا عبدالله را چگونه کشتی؟ زید گفت: تیری بر چشمش زدم که از سرش بیرون آمد. مختار دستور داد تا او را آویزان کردند، آنگاه خودش تیری بر کمان گذاشت و به چشم او پرتاب کرد، آنچنان که چشم او از سرش بیرون پرید، و بعد آنقدر به او تیر زدند که: گویی بدنش ناپدید و سرش بریده شد.

امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه، او را لعنت کرده است. آنجا که به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام چنین سلام و درود می فرستد:

سلام بر ابی الفضل عباس بن امیر المومنین علیه السلام، او که با دادن جان خود با برادرش همدردی نمود از امروز دنیا، برای فردای قیامت توشه برگرفت و جان خود را فدای برادرش کرد و رفت تا آب بیاورد ولی دو دستش بریده شد. خداوند دو قاتل او «یزید بن رقاد حیتی»، و حکیم بن الطفیل الطائی را لعنت کند.

نام او در تاریخ: زید بن رقاءالجنبی، یزیدبن وقاد، یزید بن رقاد حیتی، زید بن ورقاء الحنفی آمده است.

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- منتهی‌الامال

3- موسوعه‌الامام الحسین (ع) به نقل از ترجمه کامل خلیلی، تاریخ طبری پاینده، انساب الاشراف بلاذری
- سنان بن انس (بن عمرو) نخعی از فرماندهان سپاه عمر بن سعد در عاشورا (61 هـ.ق) که حضرت حسین بن علی (ع) را به شهادت رساند. او از جانیان بزرگ تاریخ است که در واقعه کربلا در قیام امام حسین (ع)، در شنیع ترین جنایت ها، نامش مطرح است.

زمانی که کوفیان (لشگر عمرسعد) به حسین علیه السلام حمله کردند و هر کسی از یک سو آن حضرت را آماج تیر و نیزه قرار داد تمام مقاتل اتفاق نظر دارند بر اینکه: سنان بن انس در آخرین لحظه، نیزه ای بر پشت آن حضرت زد. و آن حضرت از اسب بر زمین افتاد و نیزه از سینه اش بیرون زد، آن ملعون سپس در گلوی امام علیه السلام، تیری فرو کرد. «لمعات الحسین».

بیشتر مورخین گویند که سنان بن انس، در آخرین لحظات عمر حسین (ع)، بالای سرش ایستاد در حالی که ریش امام را در دست گرفته و با شمشیر به گلوی حضرتش می زد می گفت:

من سر ترا جدا می کنم و میدانم که تو زاده رسول خدا و مادر و پدرت از همه بهترند.

سنان بن انس به دستور عمر بن سعد سر مقدس امام حسین علیه السلام را از بدنش جدا کرد و بر نیزه افراشت.

بعدا به خاطر این جنایت، از «ابن زیاد»، درخواست جایزه کرد. (برخی این جنایت را از شمر یا خولی دانسته اند).

سنان بعد از پایان واقعه تلخ روز عاشورا و شهادت حسین بن علی (ع)، بر در خیمه عمر بن سعد آمد و با صدای بلند فریاد زد: شترم را از سیم و زر (طلا و نقره) بار کن که من پادشاه با منزلت و با فر و شکوهی را کشتم که بهترین پدر، مادر و نسب را داشت. عمربن سعد با عصبانیت به او گفت: گواهی می دهم که تو دیوانه ای و هرگز عاقل نبوده ای. بعد دستور داد او را به درون خیمه آوردند چون سنان وارد خیمه شد با چوبدستی خود چند ضربه به او زد و گفت: ای احمق، اینگونه حرف می زنی؟ به خدا سوگند اگر ابن زیاد این سخن را از تو بشنود، گردنت را خواهد زد!

بعد از این جنابت بزرگ، اطرافیان سنان بن انس و مردم دیگر به او می گفتند: تو حسین پسر علی و پسر فاطمه دختر رسول الله را کشته ای. تو بزرگ ترین و مهم ترین شخص عرب را کشتی. نزد امرای خود برو و پاداش خویش از آنها بخواه، وظیفه است اینکه نعمتی بیکران طلب کنی. اگر آنها تمام خزائن و بیت المال ها را به تو ببخشند، در برابر این قتل که تو انجام داده ای، کم و ناچیز است، و هنوز حق ترا ادا نکرده اند. زیرا تو کار مهمی کردی!

پس از مدتی حجاج ثقفی در زمان خود روزی از اطرافیانش پرسید: هر کس به دولت بنی امیه هر خدمتی کرده، برخیزد. جماعتی برخاستند و خدمتشان را بازگو کردند و سنان بن انس برخاست و گفت: من کشنده حسینم. تا آنجا که توانستم به تنهایی او را تیر و شمشیر زدم تا کشته (شهید) شد. حجاج گفت: نیکوخدمتی است.

چون سنان به منزلش برگشت، زبانش بسته و لال و عقلش زایل و دیوانه شد و تا زمان مردن و هلاک شدنش، در همان جا که نشسته بود، غذا می خورد و تخلی می کرد.
هلاکت سنان بن انس: در اینکه پایان کار و سرانجام او چه بوده است، چند نقل وجود دارد:

1- مختار ثقفی، سال 66 هـ.ق، که به خونخواهی حسین بن علی و یارانش (ص)، قیام کرد، و بعضی از قتله کربلا را گرفت و به مجازات رساند، مأمورانش سنان را در شهر بصره، دستگیر کرده خانه اش را ویران نمودند و بند بند انگشتانش را از هم جدا کرد، سپس دست و پایش را بریده و در دیگی از روغن زیتون جوشان انداخت و او دست و پا می زد تا مرد. (لهوف، مثیرالاحزان)

2- زمانیکه مختار ثقفی قیام کرد، به دنبال سنان بن انس فرستاد که می گفت من حسین را کشته ام. ولی او به بصره فرار کرده بود، لذا مأموران مختار نتوانستند بر او دست پیدا کنند و فقط خانه اش را ویران کردند. (نفس المهموم)

3- وی بعد از واقعه کربلا، در زمان قیام مختار و خونخواهی او در نبرد با سپاه ابن زیاد، به رهبری ابراهیم اشتر، اسیر شد. ابراهیم وقتی جنایات سنان بن انس را از زبان خودش شنید. او را با اعمال شاقه مجازات کرد، همین که سنان در آستانه مرگ قرار گرفت سرش را بریدند و بدنش را سوزاندند. (حکایة المختار ص 45)

4- یک نقل هم در لابلای مطالب گذشته مطرح کردیم که در زمان حجاج ثقفی بوده است.

5- سنان بن انس، بعد از کشتن حسین بن علی علیه السلام، نزد عبیدالله بن زیاد رفت و بی آنکه صله و جایزه ای بگیرد به دستور ابن زیاد، گردنش را زدند.

منابع:

1- مقاتل الطالبین (انساب الاشراف، امالی شیخ صدوق، روضة‌الواعظین)

2- نفس‌المهموم

3- تاریخ طبری

4- کامل ابن اثیر

5- منتهی‌الامال

6- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از بسیاری از مقاتل و سیره‌نویسان

- شمربن ذی الجوشن
نام اصلی او شمرابن فرط ضیابی کلابی، از طایفه بنی کلاب، از فرماندهان جنایتکار و بی رحم سپاه کوفه و از بزرگترین قاتلان تاریخ، قاتل امام سوم شیعیان حسین بن علی علیه السلام و از مسببان شهادت اهل بیت پیامبر اسلام و اصحاب امام حسین علیه السلام است. پدرش "ذی الجوشن" که در آغاز اسلام از مسلمان شدن امتناع کرد و به دعوت پیامبر اعتنایی نکرد، تنها وقتی که متوجه پیروزی مسلمانان بر مشرکین شد، اسلام آورد و اسبی بنام "عرجاء" را بعنوان هدیه نزد پیغمبر برد ولی ایشان، هدیه او را قبول نکردند. از مادر "شمر" هم به پست فطرتی و پلیدی یاد شده و چون او دامنش به گناه بی عفتی آلوده شده بود لذا این فرزند (شمربن ذی الجوشن) از راه نامشروع به دنیا آمد. شمر، مردی زشت رو و پیس و آبله رو، و از روسای هوازن بود. اگر چه اول با امیرالمومنین علی بن ابیطالب بیعت نمود و در جنگ صفین در لشگر آن حضرت بود و ضربتی از سپاه شام خورد و مجروح شد او بعدا به گروه خوارج پیوست و در کوفه مسکن کرد و در آن شهر به روایت حدیث پرداخت. او همیشه کینه آل علی را در دل داشت و منتظر فرصت مناسبی بود تا این کینه و عقده های دلش را بیرون بریزد. سال 61 هجری قمری که حرکت امام حسین علیه السلام به سمت عراق شد، شمر اخبار این حرکت را دقیقا پی گیری می کرد. جاسوسان او مسیر حرکت امام را تا ورود به کربلا، برای او گزارش میدادند. در تاریخ این واقعه عظیم، شمربن ذی الجوشن از طرف دولت وقت و دشمنان اسلام، چند جا نقش اساسی داشت.

1- و از جمله افرادی بود که "عبیدالله بن زیاد" حاکم کوفه، او را برای پراکنده کردن مردم کوفه از اطراف مسلم بن عقیل، یار باوفای حسین بن علی، به دارالاماره فرستاد.

2- زمانی که عمربن سعد، فرمانده لشگر کوفه در نامه ای برای حاکم کوفه نوشت که حسین بن علی حاضر شده که یا برگردد و یا به یکی از سرحدات کشور اسلامی برود "عبیدالله حاکم کوفه" نظر داد که باید پذیرفت ولی وقتی شمر از این نامه مطلع شد، او را منع کرد و گفت که اگر حسین بن علی خود را تسلیم نکند و برود، بعدا قدرتمند می شود. پس بهتر است الان که در چنگ شما گرفتار است، نگذارید برود. عبیدالله هم نظر شمر را قبول کرد او را فرمانده سپاه با 4000 جنگجوی زبده کرد و همراه با نامه ای به طرف عمربن سعد فرمانده کوفه در کربلا فرستاد، تا از حسین بخواهد که یا تسلیم شود و یا به جنگ تن در دهد و به دنبال این نامه، گفت ای عمر سعد، اگر اینکار را انجام نمی دهی از لشگر ما کناره بگیر و لشگر را به شمربن ذی الجوشن واگذار.

3- اوج جنایت و شقاوت این مرد از روز عاشورا دهم محرم سال 61 هجری در کربلا است. در آن روز او فرمانده پیاده های لشگر کوفه بود و جنایات بسیار را مرتکب شد. زمانی هم که بسیاری از اصحاب امام حسین شهید شدند، دشمنان امام، به طرف خیمه ها حمله کردند و شمر فریاد زد که آتش بیاورید تا خیمه ها و اهلش را بسوزانم. در این موقع امام علیه السلام در مقابل شمر فرمود: ای پسر ذی الجوشن، خدا ترا به آتش دوزخ بسوزاند. وای برشما، اگر دین ندارید لااقل آزاد مرد باشید و بعد حضرت خواستند که تا من زنده ام به حرم من تعرض نکنید که شمر از کلام امام شرم کرد و برگشت.

4- این جنایتکار، در آخرین ساعتهای روز دهم محرم، زمانی که امام علیه السلام جراحت های زیادی در سر و بدن داشتند، دستور داد تا حضرت را از پشت، تیرباران کردند و سپس آن خبیث کثیف، با چکمه و خنجر برهنه بر سینه فرزند رسول خدا نشست و سر مقدس حضرت را از تن جدا کرد.

5- او بعد از شهادت امام و همه یاران حضرت، می خواست خیمه گاه خاندان وحی را آتش بزند و علی بن حسین، زین العابدین را به قتل برساند که دیگران مانع شدند.

6- در میان مورخین اتفاق نظر است که کسی که به فرمان عمربن سعد، سرهای مقدس شهداء کربلا را نزد "ابن زیاد" برد، او بود و از طرف ابن زیاد هم، سرهای شهداء را مجددا به همراه چند نفر دیگر، نزد یزید حاکم وقت شام برد.

پایان زندگی شمربن ذی الجوشن
زندگی سراسر ننگین و کثیف این مرد، زمانی که مختار ثقفی در سال 66 هجری برای خونخواهی ابا عبدالله الحسین قیام کرد، شمر از کوفه فرار کرد. یکی از غلامان مختار، به دنبال او رفت ولی شمر با ترفندی او را کشت و بعد به قریه دیگری فرار کرد و از آنجا هم باز به قریه «کلتانیه» تا اینکه سپاهیان مختار در آن جا، او را محاصره کردند. یاران شمر همگی پا به فرار گذاشتند. خود او هم فرصت نکرد تا لباس رزم بپوشد، پارچه ای به خود پیچید و با نیزه در مقابل سپاه مختار ایستاد تا اینکه از پای در آمد. بعضی گویند که جسم او را نزد سگان انداختند و بعضی گویند که او را دستگیر کردند، گردنش را زدند و بر بدنش اسب تاختند و سر او را، مختار نزد "محمد بن حنفیه" فرستاد. اقوال دیگری نظیر اینها هم هست. نام قاتل او "ابن ابی الکنود" است که به زندگی پلید و لعین او در سال 66 هجری قمری خاتمه داد.

منابع:

منتهی الامال ج1 ص 594

امالی شیخ طوسی ج1 ص 250

مقاتل الطالبین 118

- صالح بن وهب یزنی جعفی
از قاتلین حضرت سیدالشهداء حسین بن علی (ع) و جانیان لشگر عمربن سعد «لعنته الله علیه». القابش در مقاتل به گونه های مختلفی چون: صالح بن وهب مری، مزنی، صالح بن وهب جعفی آمده است. نام او در حماسه حسینی به عنوان یک عنصر خبیث در چند جا مطرح است.

روز عاشورا، آنگاه که حسین بن علی (ع) به میدان آمد، عمر سعد دستور داد تا لشگرش از هر سو بر آن حضرت حمله کنند. 4000 کماندار تیر می زدند و شمر با چند نفر پیادگان نظام از جمله صالح بن وهب، خولی، سنان بن انس و ... به طرف خیمه های امام که اهلبیت آن جا بودند، رفتند که امام (ع) فریاد زد: ای پیروان آل ابوسفیان! اگر دین ندارید لااقل آزادمرد باشید. من و شما با همدیگر کارزار می کنیم، بر زنان گناهی نیست، تا من زنده ام آن سرکشان را از اهل و عیال من بازدارید. از این رو، شمر بن ذی الجوشن دستور داد که از حرم این مرد دور شوید و به خودش حمله کنید زمانیکه دشمنان رو به امام آورده و از هر طرف بر پیکرش هجوم بردند، آنقدر نیزه و شمشیر زدند تا بدنش مانند خارپشت شد و چون از شدت ضعف و جراحات و تشنگی، چند لحظه ای ایستاد، صالح بن وهب نیزه ای بر پشت آن حضرت زد و حضرت در حالی که می فرمود: بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله، بر روی گونه راست، از اسب بر زمین افتاد.

پس از شهادت امام حسین علیه السلام، عمر سعد فریاد زد: چه کسانی حاضرند بر پیکر حسین اسب بتازند؟ صالح بن وهب با چند نفر دیگر حاضر بر اینکار شدند که: بدن آنحضرت را زیر سم اسبانشان کوبیدند، آنگونه که سینه و پشتش در هم شکست. و بعد این ده نفر نزد عبیدالله رفتند. پرسید اینها کیستند؟ گفتند: آنها که اسب تاختیم! و عبیدالله جایزه بسیار اندکی برایشان مقرر کرد.

ابوعمرو زاهد گفت: وقتی نسب اینها را دیدیم معلوم شد که همه این ده نفر حرامزاده بودند.

و سرانجام ننگین زندگی او:
سال 66 هـ.ق، زمانیکه مختار ثقفی به خونخواهی حسین علیه السلام و بقیه شهداء کربلا قیام کرد، دستور داد این گروه را دستگیر کرده و همه را به پشت بخوابانند و با میخ های آهنی دست و پایشان را به زمین کوبید. آنگاه با اسب هایی که نعل آهنین داشت بر بدنشان تاختند تا هلاک شدند. سپس جسد آنها را سوزاندند. (برخی مقاتل این مطلب را نوشته اند).

منابع:

1- مقاتل الطالبین ترجمه رسول محلاتی/ 121

2- ابصار العین

3- نفس‌المهموم

4- فرهنگ عاشورا

5- موسوعة‌الامام الحسین ج 4

- عبدالرحمان بن ابی خَشکارَه بَجَلی [جَبَلی]
از نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا و قاتل حضرت مسلم بن عوسجه! این عنصر خبیث در دو مقطع حساس تاریخ عاشورا (کربلا) نامش مطرح است. روز عاشورا سال 61 هـ.ق، مسلم بن عوسجه اسدی یکی از یاران حسین بن علی علیه السلام در جنگ تن به تن با دشمن به درجه رفیع شهادت رسید. قاتلش عبدالرحمان که در بعضی نقل ها عبدالله گفته شده فرزند ابی خشکاره با همدستی عبدالله ضبابی و مسلم بن عبدالله ضبابی (خبابی) او را شهید کردند.

این افراد که نامشان در زیارت ناحیه مقدسه آمده، مورد لعنت امام زمان علیه السلام قرار گرفته اند. آنجا که امام مهدی علیه السلام بر مسلم بن عوسجه سلام و درود فرستاده و بعد می فرماید: لعن الله المشرکین فی قتلک مسلم بن عبدالله الضبابی و عبدالله بن خشکاره البجلی. ای مسلم: خداوند لعنت کند کسانی که ترا کشتند. پسر عبدالله ضبابی که در بعضی نقل ها «خبابی» آمده شاید که همان «عبدالله بن خولانی» نیز باشد. (این اسامی در گذر تاریخ به نقل های مختلف درآمد) و دیگر عبدالله [عبدالرحمان] بن ابی خشکاره بجلی [جبلی نیز آمده است].

او بعد از شهادت حسین علیه السلام، ورسی (ورس رنگی است گیاهی که برای سرخ شدن لباس به کار می رفته است) را که با آن حضرت بود با چند نفر دیگر غارت کرد و به یغما برد یعنی همان لباس سرخ رنگ امام علیه السلام را!! (شاید مقصود لباس و پیراهن خونین آنحضرت باشد)

پایان شوم زندگی او
سال 66 / 67 هـ.ق، در زمان قیام مختار ثقفی، عبدالرحمان بدست مأمورانش دستگیر و نزد مختار آورده شد. همین که مختار چشمش به عبدالرحمان و همدستش افتاد فریاد زد: «یا قتله سید شباب اهل الجنه: ای قاتلان و کشندگان نیکان و آقای جوانان بهشت! دیدید که چگونه خداوند شما را به دست انتقام سپرد. امروز خدا شما را قصاص می کند. دیدید که آن پیراهن سرخ رنگ، چه نحوستی برای شما پیش آورد».
و بلافاصله دستور داد آنها را در مقابل بازار و ملاء عام، گردن بزنید. مأمورانش او را کشتند. (لعنة الله علیه)

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- زیارت ناحیه مقدسه

3- فرهنگ عاشورا

4- ترجمه لهوف سیدبن طاووس

- عبدالرحمن بن محمد اشعث (اَشعَث)
عبدالرحمن، از سرکردگان سیاسی و نظامی بنی امیه که نامش در تاریخ با عنوان «ابن اشعث» مطرح شده است.

پدرش: محمد بن اشعث بن قیس کندی ازدی کوفی

مادرش: ام عمرو، دختر سعید بن قیس

برادرانش: صباح، اسحاق و منذر که ظاهرا نائنی و قاسم برادر تنی او بود.

وی از قبیله بزرگ «کنده حضرموت در جنوب عربستان» و بسیار زیرک و با مطانت بود. و خود و خاندانش میانه خوبی با آل پیامبر (ص) نداشتد. به تعبیر امام صادق (ع) اشعث که پدر بزرگش بود شریک در قتل علی بن ابیطالب (ع)، عمه اش جعده، قاتل امام حسن مجتبی (ع) و پدرش محمد بن اشعث که در قتل حسین بن علی (ع) شرکت داشت. عبدالرحمن نیز از همین قبیله سرشناسی بوده که در 40 سال اول خلافت بنی امیه، همکاری با امویان را در برابر دولتمردان و مراکز قدرت دیگر ترجیح میداند- او در ادامه کار خانواده اش در عرصه سیاست وارد شد و نقش او در تاریخ، اولین بار آنجایی است که در سال 60 ه.ق د قیام حضرت مسلم بن عقیل و مخفی شدن او، به مجلسی «عبیدالله بن زیاد» وارد می شود و پدرش محمد را، مشغول گفتگو با عبیدالله می بیند و او ار از محل اختفای حضرت مسلم باخبر می کند که همین امر باعث دستگیری مسلم و شهادت او می شود.

جریانات سیاسی و اقدامات او
سال 66 ه.ق، قیام «مختار ثقفی» او را یکباره به حوادث سیاسی بیشتر کشاند و همراه قبیله اش در خدمت «زبیریان» قرار گرفت تا جائیکه در حجاز اقامت و فرمانده سپاهی شد تا شهر مدینه را از لشگریان بنی امیه حفظ کرد، و مامور جمع آوری مالیات مدینه از طرف حکومت «آل زبیر» شد.

در اوایل قیام مختار، سیاست مماشات و آشتی موقت با او را داشت و حتی با پدرش «محمد» که آماده جنگ با مختار بود مخالفت کرد.

اما اوایل سال 67 ه.ق به بصره رفت و چون پدرش را همراه بزرگان کوفه در جنگ با مختار دید، فورا به کمک او شتافت و مصعب بن زبیر حریف سرسخت مختار را تقویت و حمایت نمود و چون پدر و دو برادرش در جنگ با مختار کشته شدند، نفرت و کینه عمیقی نسبت به شیعیان پیدا کرد و به انتقام خون آنها، شیعیانی که در زندان بودند و حتی اسیران هم قبیله اش را کشت:

بعد از پدرش، با وجود برادران بزرگتر، او جانشین پدر و رئیس قبیله «کنده» شد. شاید این به دلیل محبت فوق العاده اش به پدر بود که او را در سن جوانی (27 سالگی) به این سمت، منصوب کرد.

در حکومت زبیریان، مدتی از طرف «مصعب بن زبیر» (حاکم بلاد شرق اسلامی) حکومت فارس را به جای «مهلب بن ابی صفره» حاکم خراسان بدست گرفت. عبدالرحمن در زمان حکومت مروانیان که برادرش «اسحاق» مدتی فرمانده سپاه اعراب طبرستان بود، فرماندهی قسمتی از این سپاه را به عهده داشت تا با حملات ناگهانی «شبیب» رهبر بزرگ از ارقه خوارج مقابله کند.

از مهمترین حوادث دوران زندگی «ابن اشعث» در زمان حکومت حجاج بن یوسف ثقفی» حاکم عراق می باشد.

او در آغاز حقیقتا قصد همکاری کامل با حجاج را در تمام زمینه های نظامی و اجتماعی داشت و حجاج با وجود مخالفت های شخصی اش با او، در سال 80 ه.ق به علل اساسی، حکومت سیستان را با اختیارات نامحدود به او واگذار کرد، ضمنا فرماندهی لشگری بزرگ و پرزرق و برق که به «جیش الطواویس، یعنی سپاه طاووسان» مشهور بود، بر عهده گرفت این لشگر که از شهرهای بصره و کوفه در شهر اهواز، سپاه واحدی را تشکیل دادند، یکی از اهدافش جنگ با «رتبیل یا زنبیل»، حاکم سجستان (مناطق جنوبی ماوراء النهر، از کابل به سمت جنوب و از ایران به بلاد کرمان به سمت شرق را سجستان گویند) بود.

رتبیل خواهان مصالحه شد ولی عبدالرحمن نپذیرفت و خواست تا تمام منطقه سیستان را تصرف کند. او پس از کسب موفقیت هایی از جمله: تصرف بخشی از آن سرزمین و گرفتن غنائم زیاد بدست اعراب، یکباره تصمیم گرفت تا آن جنگ را تا بهار سال بعد، متوقف کند. این تصمیم را با حجاج در میان گذاشت. حجاج به دلیل زیرکی عبدالرحمان، هرگز نتوانست از نقشه های سری او باخبر شود لذا این پیشنهاد را رد کرد و از او خواست تا به فتوحات ادامه دهد. عبدالرحمان که دائما شورش علیه حجاج را در سر داشت با سپاه عراق که مشکلات کار را درک می کردند سر به مخالفت گذاشته، و حاضر به قبول فرمان حجاج نشدند و همین مسئله بهانه ای برای مخالفت عبدالرحمن با حجاج بن یوسف و حکومت اموی شد و در واقع، بین آن دو اختلاف افتاد.

عبدالرحمن به جای اینکه به فتوحات بپردازد. با لشگر خویش برای عزل حجاج و استیلای عراق بر حجاج شورید و در ذی حجه سال 81 ه.ق وارد شهر بصره شد؛ تمام مردم آن شهر، اعم از قراء و اشراف و بزرگان و سربازان عراقی و موالی مسلمان که از سختگیریهای حجاج خسته بودند، عبدالرحمن را حمایت کردند و چون او زمینه را مساعد دید تابستان سال 81، با همراهی هفتاد هزار و به روایتی صد و پنجاه و سه هزار نفر سرباز و حمایت بالقوه اهالی بصره و کوفه از اشراف اعراق و سپاهی بزرگ از طریق کرمان و فارس عازم بصره شد و قیام کرد. از آن طرف 3 برادرش که ظاهرا ناتنی بودند با استفاده از یک فرصت مناسب مخفیانه فرار کرده و خود را به سرعت در عراق به حجاج رساندند. مردم دسته دسته به عبدالرحمن ملحق می شدند. نقل است که تنها در کرمان، همه 4000 جنگجوی منطقه از مردم بصره و کوفه به شورشیان پیوستند. و تمام عمال حجاج را از مسند حکومت بیرون کرده و کسانی از خودشان به جای آنها گذاشتند. در میان آنها تعدادی زیادی از فقهای عراق از جمله «ابن ابی لیلی» کسی که مورد ضرب و شتم حجاج قرار گرفته بود تا امام علی (ع) را دشنام دهد، بودند (ص/ 585 تاریخ خلفا) همچنین کمیل بن زیاد از محبان علی (ع) فرماندهی گروهی از قراء را به عهده داشت. «عبدالملک»، خلیفه وقت که از این شورش ترسیده بود پیشنهاد کرد که حاضر است حجاج را عزل کند ولی عبدالرحمان و یارانش که احساس پیروزی می کردند و به این تعهد عبدالملک اطمینان نداشتند حاضر نشدند، اضافه بر اینکه اساسا اصل مخالفت آنها، علیه بنی امیه بود نه فقط شخص حجاج!! وی تا آخرین لحظات مردانه جنگید ولی در اواخر سال 82 جنگ با شکست عراقیان پایان گرفت. این قیام که از طولانی ترین و وسیع ترین قیامهای سیاسی و مذهبی ضد امویان در سده اول هجری بود در (دیر الجماجم) بین او و سپاه حجاج جنگی سخت شد و عاقبت به شکست عبدالرحمان و اسارت بسیاری از یارانش انجامید و خود سبب شد تا در درگیریهای بعدی نتواند مقاوم باشد. از این رو از همان راه عراق به سیستان بازگشت و در راه خراسان عده ای از همراهانش از او جدا شدند و خودش به هرات رفته و به «رتبیل» شاه سیستان، پناهنده شد.

به نقلی، او با عده ای از سرداران و محارم خود به کوفه فرار کرد. سال 85، معاهده ای بین «حجاج ثقفی» و «رتبیل» امضاء شد که سر عبدالرحمان جزو تعهدات «رتبیل» بود که برای حجاج فرستد.
پایان زندگی شوم: درباره پایان زندگی عبرت انگیز «ابن اشعث» روایات و اخبار گوناگون و داستان های مختلفی نقل شده، اما آنچه که همه در آن اتفاق نظر دارند اینست که: او زنده به دست حجاج ثقفی نیفتاد. نامه ها و پیام ها و یا تهدیدهای حاکم عراق یعنی حجاج به «رتبیل»، سرانجام او را مجبور کرد تا عبدالرحمان را تسلیم کند. او نیز با توسل به خودکشی در بین راه خود را از بام قصری به زیر افکند و کشته شد. بعضی مورخین گویند: رتبیل، سر عبدالرحمان را برای حجاج فرستاد و با او شرط کرد مدت 7 یا 9 سال جنگ میان آنها متوقف شده و مبلغی نیز بپردازد.

منابع:

1- دائره المعارف بزرگ اسلامی به نقل از: کامل ابن اثیر، وفیات ابن خلکان، تاریخ طبری، ابوالفرج اصفهانی الانحانی، جاحظ، و چندین منبع دیگر

2- تاریخ خلفا ج 2 رسول جعفریان

3- دائره المعارف فارسی (مصاحب)

- عبدالله بن عقبه غنوی
قاتل ابوبکر بن حسن بن علی بن ابیطالب علیه السلام در عاشورا 61 هـ.ق در کربلا!

وی از طایفه غنی می باشد.

ابوبکر فرزند امام حسن مجتبی علیه السلام و مادرش رمله، برادر حضرت قاسم بود که سال 61 هـ.ق در واقعه عاشورا، به دفاع از عم خود، امام حسین علیه السلام به میدان جنگ رفت و نبردی شجاعانه کرد و با ضربت «عبدالله بن عقبه» به شهادت رسید. (دمع السجوم ص408)
اکثر مورخین، وی را قاتل این شهید می دانند و عده معدودی قاتل او را («حرمله» و یا «زجر بن بدر») گفته اند. از امام باقر علیه السلام روایت شده که فرمودند: وی به دست عقبه غنوی به شهادت رسید. اشعاری در همین رابطه از «سلیمان بن قته» سروده شده که: یک بیت آن چنین است:

وعند غنی قطرة من دمائنا *** سنجزیهم یوما بهاحیث حلت

یعنی: در طایفه غنی، قطره ای از خون ما وجود دارد و روزی مناسب از آنان انتقام می گیریم.

سرانجام کار او:
در زمان قیام مختار، سال 66 هـ.ق که به خونخواهی اباعبدالله الحسین و یارانش برخاست، عده ای را مأمور کرد تا دنبال «عقبه غنوی» رفته و او را دستگیر کنند ولی او به بصره و به نقل برخی به «جزیره» فرار کرده بود، مختار دستور داد تا خانه اش را ویران و اموالش را مصادره نمودند.

حضرت مهدی (عج) در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه، سلام و درود بر حضرت ابی بکر بن حسن فرستاده و او را لعنت کرده و می فرماید: السلام علی ابی بکر بن الحسن، الزکی الولی، المرمی بالسهم الردی، لعن الله قاتله عبدالله بن عقبه غنوی.

سلام بر «ابی بکر بن الحسن» آن ولی پاک تیر خورده پیکانی آسیب دیده.

خداوند قاتل او «عبدالله بن عقبه غنوی» را لعنت کند.


منابع:

1- موسوعه الامام الحسین به نقل از: مثیرالاحزان جواهری، الدمعة الساکبه بهبهانی، بحارالانوار، العوالم بحرانی، و چندین منبع دیگر

2- نفس المهموم

3- فرهنگ عاشورا

4- ابصار العین

5- منتهی الامال

- عبیدالله [عبدالله] بن حصین ازدی
از سرهنگان لشگر عمر بن سعد و از عناصر خبیث در کربلا که از عطش حسین بن علی علیه السلام و یارانش اظهار خوشحالی می نمود!

او را از قبیله «بجیله» می دانند.

روز هفتم محرم سال 61 هـ.ق، در نهضت حسینی در کربلا که عمربن سعد به دستور «ابن زیاد» آب فرات را بر سپاه حسینی بست و بسیاری از لشگرش را در اطراف آنجا فرستاد تا میان حسین و یارانش با آب، مانع شدند، «عبدالله بن حصین ازدی» در میان لشگر عمر سعد حاضر بود آنان را در اینکار همراهی و به این عمل، افتخار می کرد. از بین قبیله بجیله با صدای بلند فریاد زد و گفت: ای حسین، این آب را که همرنگ آسمان می بینی، به خدا قطره ای از آن را نچشی تا از تشنگی بمیرید.

حسین بن علی (ع) او را نفرین کرد و فرمود: خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را نیامرز! (طبری)

پایان زندگی ننگین او:
حمید بن مسلم تاریخ نگار کربلا روایت می کند: من بعد از واقعه کربلا او را (عبدالله بن حصین ازدی) که بیمار بود، ملاقات کردم و به آن خدائیکه معبودی جز او نیست، دیدم آب می آشامید تا شکمش پر می شد، آنگاه آن را قی می کرد (برمی گرداند) و فریاد می زد: تشنه ام، تشنه ام دوباره آب می خورد تا شکمش بالا می آمد و باز فریاد می زد: العطش، العطش و سیراب نمی شد. و دائما همین کارش بود تا جانش در آمد و هلاک شد. (لعنة الله علیه).

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- ارشاد (مفید ج 2)

3- فرهنگ عاشورا

44 - عثمان بن خالد جهنی

-قاتل عبدالرحمان بن عقیل از شهداء کربلا
او از طایفه «بنی دهمان» و جزو سربازان و سرسپردگان عمربن سعد بود که در سال 61 هـ.ق در سرزمین کربلا حاضر و دستش به خون شهداء دیگر آلوده شد.

نامش به گونه مختلفی چون، عثمان بن خالد بن اسیر (اشتر) جهنی، اسید الجهنی، و تنها در زیارت ناحیه عمربن خالد بن اسد الجهنی، و دیگر عثمان بن خالد بن اسیر خثعمی، و عثمان بن خالد بن رشیم، در تاریخ آمده است.

اکثر مورخین، او را قاتل عبدالرحمن، برادر مسلم بن عقیل در روز عاشورا می دانند.

عده ای نیز بر این باورند که او با همدستی «بشر بن سوط (خوط) همدانی»، عبدالرحمن را به شهادت رسانده و لباس های او را درربودند.

بعضی مقاتل چون مقتل الحسین مقرم و مقاتل الطالبین و نفس المهموم و مدائنی گویند که عبدالله یکی دیگر از فرزندان عقیل که به «عبدالله الاکبر» مشهور و مادرش کنیزی بود، بدست عثمان بن خالد و مردی از همدان که احتمالا «بشر بن خوط همدانی» بوده، به شهادت رسید.

پایان زندگی او:
زمانیکه مختار ثقفی قیام کرد و سال 66 هـ.ق به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام و دیگر شهداء کربلا بپاخاست، «عبدالله بن کامل»، یکی از نیروهای تحت امرش را به دنبال عثمان بن خالد فرستاد.

ابن کامل با اطرافیان خود هنگام نماز عصر اطراف مسجد «بنی دهمان» که ظاهرا برای قبیله «دهمان» بود، رفت و گفت: اگر «عثمان بن خالد بن اسیر دهمانی» و همدست او بشر بن سوط را برای من بیاورید، گناه همه قبیله از روز خلق تا قیامت بر گردن من، اگر همه شما را نکشم.
آنها گفتند: به ما مهلت ده تا آنها را نزد تو آوریم. عده ای سوار رفتند و آن دو نفر را در جبانه (به میدان یا قبرستان گویند) کوفه دیدند اما می خواستند به طرف جزیره (شمال عراق) فرار کنند که آنها را دستگیر و نزد «ابن کامل » آوردند. او به دستور مختار گردن آنها را زد و جسدشان را سوزاند. حضرت مهدی امام زمان (عج)، در زیارت شهداء کربلا از ناحیه مقدسه، به عبدالرحمن بن عقیل، سلام و درود فرستاده و قاتلش را لعنت کرده و می فرماید:

السلام علی عبدالرحمن بن عقیل، لعن الله قاتله و رامیه «عمر بن خالد بن اسد الجهنی».

منابع:

1- منتهی الامال

2- ابصار العین

3- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از: مناقب ابن شهرآشوب، بحارالانوار مجلسی، اسرارالشهادة دربندی، الامعة الساکبه بهبهانی، و...

4- نفس‌المهموم

- عمر بن سعد
عمر بن سعد معروف به "ابن سعد" فرمانده سپاه عبیدالله بن زیاد در کربلا در سال 61 هجری قمری و جزو منفورترین چهره های تاریخ. در بدخوئی و شقاوت، زبانزد خاص و عام است. پدرش سعدبن ابی وقاص، که از سرداران صدر اسلام بود. تاریخ تولد عمر سعد، به درستی معلوم نیست. به نقل مورخین در زمان حیات پیامبر اسلام و به قولی در دوران عمربن الخطاب به دنیا آمده است. در نوجوانی همراه پدرش در فتح عراق شرکت کرد (در سال 17 هـ ق). او از کسانی بود که در سال 37 هـ ق، در داستان حکمیت امام علی علیه السلام و معاویه، علیه حجربن عدی صحابه امام علی علیه السلام، و یارانش، شهادت به فتنه گری داد و این گواهی دستاویزی برای معاویه شد تا "حجر" و یارانش را در «مرج عذراء» شهید کند. در اواخر خلافت معاویه که «عبیدالله بن زیاد» حاکم بصره شد، عمربن سعد، به خدمت او در آمد و وقتی یزید پسر معاویه خلیفه شد کوفه را به قلمرو حکومت عبیدالله اضافه کرد. زمانی که حسین بن علی علیه السلام، امام سوم شیعیان، از بیعت با یزیدبن معاویه خودداری کرد و از مدینه به مکه مهاجرت نمود عمر سعد، امیر مکه بود که وقتی استقبال حجاج از حسین بن علی را دید، برای یزید نامه نوشت و او را از این قصه مطلع ساخت.

سال 60 هـ ق، نیز زمانی که مسلم بن عقیل نماینده امام حسین علیه السلام به کوفه رفت تا از مردم آنجا برای حسین (ع) بیعت بگیرد، ابن سعد با بعضی از اشراف کوفه، به یزید نامه نوشتند و توصیه هائی به او کردند. از این رو، مسلم به دستور عبیدالله بن زیاد، از طرف یزید دستگیر شد و به جهت خویشاوندی که با عمربن سعد داشت، او را وصی خودکرد، ولی این مرد به او خیانت کرد و اسرار مسلم بن عقیل را فاش نمود. در همین زمان، عبیدالله بن زیاد به کوفه آمد و عمربن سعد را به استانداری (ری) منصوب کرد. ابن سعد با 4000 سپاهی، در بیرون کوفه آماده حرکت به طرف ری بود که خبر حرکت امام حسین (ع)، به سوی کوفه رسید. عبیدالله، از ابن سعد خواست تا قبل از رفتن به ری، حسین و یارانش را سرکوب کند. ابن سعد ابتدا تردید کرد ولی متوجه شد که اگر قبول نکند، حکومت ری از دست او خواهد رفت. از این رو، جاذبه دنیا و ریاست او را گرفت و ماموریت جدید خود را قبول کرد و با لشگر خود به طرف کربلا رفت. روز دوم یا سوم محرم سال 61 هـ ق در کربلا، کسی را نزد حسین بن علی فرستاد و از حضرت خواست که یا با "یزید بن معاویه" بیعت کند و یا به جنگ تن در دهد و زمانی که امتناع امام حسین از بیعت با یزید را دید برای اینکه نشان دهد که در جنگ با امام (ع) راسخ است اولین تیر را به طرف حسین بن علی و یارانش فرستاد و دستور داد تا آب را به روی آنها ببندند.

او پس از شهادت امام (ع) و یارانش، دستور داد که سپاهیانش بر بدن آنها با اسب بتازند. روز 12 محرم بعد از دفن اجساد سپاهیانش، خاندان حسین بن علی (ع) را به کوفه برد. وقتی خدمت عبیدالله بن زیاد رفت، عبیدالله از او خواست تا نامه حکومت ری را به او پس بدهد. عمرسعد که فهمید دیگر حکومت و استانداری ری به او، وصال نمی دهدخودش را چنین توصیف کرد: هیچ کس بدتر از من به خانه اش برنگشت، زیرا از امیری فاجر و ظالم اطاعت کردم و عدالت را پایمال و خویشاوندی را قطع کردم. بعد از واقعه کربلا، ابن سعد مدتی از ترس کشته شدن به دست مردم، پنهان بود. در ایام قیام مختار به کوفه، او فرار کرد ولی وقتی مردم کوفه دوباره بر ضد مختار خروج کردند به کوفه برگشت و با مخالفان مختار، رهبری مردم را مدتی به عهده گرفت. اما چون کوفیان شکست خوردند ابن سعد مجددا از کوفه فرار کرد و به بصره پناهنده شد. به دستور مختار، او را دستگیر کردند و نزد او آوردند. سال 66 هـ ق، در مجلس مختار ابن سعد به همراه پسرش به قتل رسید. مختار، سر او را برای محمدبن حنفیه، برادر امام حسین (ع) فرستاد (و بدین ترتیب، از روزگار حذف شده و به درک واصل شد).

منابع:

1 - دائرة المعارف بزرگ اسلام ج 10

2 - ‌ مقتل الحسین مقرم ص 238

3 - مقاتل الطالبین 97- 106

- عمرو بن حجاج زبیدی
از سران شهر کوفه و فرماندهان اصلی سپاه «ابن زیاد و عمربن سعد» که در مراحل مختلف فعالانه در جبهه دشمن به مقابله با حسین بن علی علیه السلام شرکت داشت.

دخترش «رویحه» همسر هانی بن عروه مرادی بود.

برخی از نقش های او از، دعوت کنندگان امام (ع) به کوفه، موکل رود فرات، فرمانده سپاه دشمن و مأمور بستن آب بر حسین و یاران او...

1- در اولین روزهای نهضت حسینی، او همراه چند نفر دیگر چون: شبث بن ربعی، حجار بن ابجر و...، نامه ای برای امام حسین علیه السلام نوشت، و آن حضرت را به کوفه دعوت کرد!

2- در ادامه قیام امام حسین (ع) وی در روز هفتم محرم سال 61 هـ.ق به دستور «ابن زیاد» با 500 نفر سوار، به کنار رود فرات آمد و میان حسین (ع) و یارانش با آب فرات مانع شد و در واقع، آب را بر روی آنان بست و در برخی از مقاتل آمده که:

زلالی آب را به آنحضرت وانمود کرد و قسم خورد که تا لحظه مرگ (شهادت) ایشان نمی گذارد قطره ای از آن بنوشند. لحن و بیان او، از تشنگی بر سیدالشهداء (ع)، سخت تر و ناگوارتر بود. (تذکرة الخواص ص247)

3- بعد از این ممانعت که عطش در سپاه امام زیادتر شد، عباس بن علی علیه السلام (حضرت اباالفضل) از طرف برادرش مأموریت پیدا کرد تا همراه 30 نفر سواره و 20 نفر پیاده، دنبال آب بروند و نافع بن هلال جملی پیشاپیش آنها حرکت کرد، عمروبن حجاج از او پرسید تو کیستی؟ نافع خود را معرفی کرد. ابن حجاج علت آمدنش را پرسید، نافع گفت: آمده ام تا از آن آبی که ما را محروم کرده ای، برداریم. وی گفت: خودت بنوش. نافع گفت: به خدا سوگند در حالی که حسین و یارانش تشنه اند هرگز به تنهایی آب ننوشم. سپاهیان دشمن متوجه همراهان نافع شدند که در این موقع عمروبن حجاج گفت: نگذارید آنها از آب بنوشند. ما برای همین کار در اینجا هستیم. به دستور حضرت ابالفضل علیه السلام، نافع بن هلال و سوارانش که به آن سپاه حمله کردند، و پیادگان حسینی توانستند مشک ها را از آب پر کرده و به خیمه ها برسانند.
4- وقتی عمرسعد می خواست در شب عاشورا به حسین بن علی علیه السلام و یارانش برای عبادت و نماز مهلت ندهد، او اعتراض کرد و گفت: سبحان الله، اگر اهل دیلم (کنایه از بیگانه) از تو چنین تقاضایی می کردند، سزاوار بود که با آنها موافقت کنی و مهلت دهی!

5- بار دیگر در روز عاشورا (دهم محرم)، این مرد خبیث (عمروبن حجاج) را می بینم که فرمانده جناح راست لشگر عمربن سعد در کربلا بود، بر حسین علیه السلام و یارانش حمله کرد و به سپاهش گفت: ای اهل کوفه، از فرمان امیر (عبیدالله بن زیاد) بیرون نروید و از جماعت جدا نشوید و در کشتن امام علیه السلام، سپاهش را تشویق کرد و گفت: در کشتن آنکه از دین خدا بیرون رفت (حسین بن علی)، شک به خود راه ندهید.

حسین علیه السلام فرمود: ای عمروبن حجاج، مردم را به قتال من تحریک می کنی؟ به خدا قسم وقتی که جان شما گرفته شد و با این اعمال نابود شدید، خواهید دانست کدام یک از ما از دین بیرون رفته و به آتش دوزخ سزاوارتر است!

6- بعضی مقاتل او را به عنوان یکی از قاتلین حضرت «مسلم بن عوسجه» می دانند، آن زمان که سپاهش از طرف رود فرات به سپاه امام (ع) حمله کرد و جنگ سختی شد و در آن حمله و بحبوحه و گرد و غبار زیاد حضرت مسلم بن عوسجه شهید شد. یاران عمروبن حجاج فریاد زدند که ما مسلم بن عوسجه را کشتیم.

7- روز عاشورا نیز، او فرمانده راست لشگر عمربن سعد و شمربن ذی الجوشن فرمانده چپ آن سپاه بود و با (اعور سلمی) در آخرین لحظات حیات حسین بن علی علیه السلام و چهار هزار (4000) مرد کماندار دیگر نگهبانی رود فرات می کرد و به سپاهش فریاد می زد که نگذارید حسین بر آب دست یابد!

8- پس از شهادت امام حسین علیه السلام و یاران که سرهای مقدسشان را به دستور عمربن سعد، از بدن ها جدا کردند، توسط او و شمربن ذی الجوشن و قیس بن اشعث، به کوفه بردند. وی در زمان قیام مختار ثقفی و جنگ او با «عبدالله بن مطیع»، از مشاوران عبدالله بود و مردم را علیه مختار بسیج می کرد.

پایان زندگی ننگین او:
زمانیکه مختار به خونخواهی امام حسین علیه السلام و یارانش قیام کرد، عمروبن حجاج می دانست با پرونده سیاهی که دارد، کمترین مجازاتش، مرگ است و آنقدر ترسیده بود که خانه خود را رها و از راه «واقصه» و «شرافه» توانست از دست مأموران مختار فرار کند. به نقل از ابومخنف که گفت: هیچکس از او خبر نداشت. معلوم نیست ک آسمان او را ربود یا زمین او را فرو برد.

در بعضی نقل ها چون ارشاد، اعلام انوری و احقاق الحق آمده که: مأموران مختار او را در بیابانی پیدا کردند که از شدت تشنگی، از رمق افتاده هلاک شده بود، او را گرفته و سپس سرش را از بدن جدا کردند و نزد مختار بردند.

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- فرهنگ عاشورا

3- موسوعة‌الامام الحسین

4- تاریخ سیاسی اسلام

5- ابصار العین

- عمرو بن سعد بن نفیل ازدی
قاتل حضرت «قاسم بن الحسن بن علی (ع)» و سرسپرده حاکمان بنی امیه در کربلا!

نامش به گونه های مختلفی چون: عمروبن نفیل، عمروبن فضیل، عمروبن سعد ازدی، عمروبن سعد بن مقبل اسدی.

حضرت قاسم که پدرش امام حسن مجتبی (ع) و مادرش «رمله» نام داشت، روز عاشورا سال 61 هـ.ق در حالی که هنوز به سنت بلوغ نرسیده بود، با اجازه از عمویش حسین بن علی (ع) به میدان جنگ رفت تا با دشمنان اسلام نبرد کند. عمروبن سعد بن نفیل، قسم خورد که به او حمله کند و اینکار را کرد و شمشیری بر فرق مبارک قاسم زد و او را به شهادت رساند. روایتی از حمید بن مسلم، راوی این واقعه در کربلا؛

حمید بن مسلم می گوید: من در میان لشگر عمربن سعد در کربلا بودم، دیدم پسری که به میدان و به جنگ با ما بیرون آمد، صورتش گویی پاره ماه بود، شمشیری در دست و پیراهنی در بر و نعلینی در پایش که بند پای چپ آن باز شده بود این نوجوان درنگی کرد تا بند کفش خود را ببندد عمروبن سعد بن نفیل او را دید و گفت: به خدا سوگند، الان بر این پسر حمله می کنم و او را به قتل می رسانم. من به او گفتم: سبحان الله این چه اراده ای است که کرده ای؟ این گروهی که او را احاطه کرده اند، از برای کشتن و کفایت امر او، کافی هستند. دیگر لازم نیست که تو خودت را در خون او شریک کنی!

گفت: به خدا قسم از این فکر برنمی گردم. و بلافاصله با اسب به آن پسر حمله برد و شمشیر را بر سرش فرود آورد. قاسم با صورت به زمین افتاد و فریاد زد «عموجان»!

عمویش حسین علیه السلام، به سرعت چون باز شکاری خود را آنجا رساند.
پایان زندگی ننگین او: حمید بن مسلم گوید: حسین بن علی (ع)، مانند شیری غضبناک با شمشیرش به عمرو بن سعد حمله کرد. او دستش را سپر کرد ولی آنحضرت با شمشیر، دستش را از آرنج جدا کرد و عمرو، از شدت درد چنان فریادی زد که سپاهیان شنیدند و همه اهل کوفه حمله کردند تا او را از دست امام علیه السلام نجات دهند ولی همان هجوم اسب سواران باعث شد تا آن مرد خبیث بیفتاد و نتواند از زمین حرکت کند و زیر سم ستوران پایمال و هلاک شد (لعنة الله علیه) در بین روضه خوان ها مشهور شده که قاسم بن حسن علیه السلام، لگدکوب اسبان شده، در حالی که قاتلش عمروبن سعید [سعد] لگدکوب شد و به جهت بی اطلاع و ناآگاهی عده ای مرجع ضمیر را نشناخته اند. (مقاتل الطالبین، رسولی محلاتی)

امام مهدی (عج)، در زیارت ناحیه مقدسه بر شهدا کربلا، بر او سلام و درود فرستاده و اشاره به کیفیت رفتن اباعبدالله الحسین بن علی (ع) به بالین او نموده و در مورد قاتلش می فرماید: خداوند قاتل تو «عمربن سعد بن نفیل الازدی» را لعنت کند و به جهنم افکند.

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- لهوف

3- منتهی‌الامال

4- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از تاریخ طبری، بحارالانوار و...

- عمرو بن صبیح صیدایی
از عناصر خبیث حکومت بنی امیه و از قاتلان شهداء کربلا

او یکی از 10 نفری است که بعد از شهادت حسین بن علی علیه السلام، بر بدن مبارکش با اسب تاختند. نامش به گونه های عمروبن صبیح صیداوی، صدایی، عمروبن صبح و... در تاریخ ذکر شده است. بیشتر مورخین گفته اند که روز عاشورا سال 61 هـ.ق، در سرزمین کربلا، یکی از فرزندان حضرت مسلم بن عقیل (ع) بنام عبدالله [عبیدالله] و مادرش رقیه دختر علی بن ابیطالب علیه السلام به جنگ و مبارزه با دشمن آمد که «عمروبن صبیح» تیری به طرف او پرتاب کرد. عبدالله دستش را بر پیشانی خود سپر کرد، اما آن تیر دست او را آنچنان بر پیشانی جوان بیست و چند ساله دوخت که عبدالله دیگر نتوانست دستش را حرکت دهد، آنگاه ملعون دیگری، نیزه ای به قلب مبارکش زد و او شهید شد، همدستش را «زید بن ورقاء جهنی» و به نقلی «اسد بن مالک» گفته اند.

برخی دیگر از مقتل نویسان او را به عنوان قاتل «عبدالله بن عقیل» مطرح کرده اند.

و به هر حال همه بر اینکه عمروبن صبیح، قاتل و کشنده بنی هاشم بوده، اتفاق نظر دارند.

بعد از شهادت حضرت امام حسین (ع)، او به فرمان عمربن سعد همراه با دیگر اشقیا، با اسب بر بدن مطهر آنحضرت تاخته و استخوان سینه و پشت و پهلو را درهم شکستند و وقتی به کوفه رسیدند، نزد عبیدالله بن زیاد اظهار خوش خدمتی کرده و جایزه اندکی گرفتند.

محدثینی چون (ابوعمرو زاهد) گویند: چون نسب این ده نفر بررسی شد معلوم گردید که همگی حرامزاده بودند.
اما سرانجام کار او: عمروبن صبیح، در زمان قیام مختار ثقفی، به دستور او توسط عبدالله بن کامل دستگیر شد.

شب هنگام که در پشت بام منزلش خوابیده و شمشیرش را زیر بالین گذاشته بود، ماموران مختار خانه اش را محاصره کردند. او که ناگهان خود را در محاصره شدید دید، خواست شمشیرش را بردارد، اما ماموران زودتر آن را، برداشته بودند. او را نزد مختار آوردند. ادعا می کرد که من در کربلا بودم و بعضی از یاران حسین بن علی علیه السلام را با نیزه زدم و زخمی کردم ولی کسی را نکشتم. به دستور مختار، او زندانی شد و صبح فردا، در مجلس بزرگی که تشکیل شده بود، او و همراهانش را دست بسته به قصر آوردند تا محاکمه کنند. عمرو، فریاد زد: ای مردم کافر و فاجر، [خطاب به اصحاب مختار] اگر شمشیر در دستم بود، می دیدید که قوت بازویم چقدر است و اکنون که باید کشته شوم، همین بهتر که شما مرا بکشید، زیرا بدترین خلق خدایید. پس با هتاکی، سیلی به صورت عبدالله بن کامل زد. وی از حماقت و حمله او خندید و دست او را گرفت و به مختار گفت: امیر، این مرد مدعی است که در کربلا فقط با نیزه بعضی از اصحاب حسین علیه السلام را زخمی کرده، چه دستور می دهید؟

مختار دستور داد نیزه داران آمدند و آنقدر نیزه بر او زدند، تا به هلاکت رسید. حضرت مهدی، امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه، او را لعنت می کند آنجا که می فرماید: السلام علی ابی عبدالله (عبیدالله) بن مسلم بن عقیل، و خداوند قاتل و تیرانداز او، عمروبن صبیح صیداوی را لعنت کند.

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- فرهنگ عاشورا

3- اقبال سیدبن طاووس

4- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از چند منبع

5- کامل ابن اثیر

- قیس بن اشعث

از فرماندهان و سرسپردگان بنی امیه و سپاه عمر بن سعد.

پدرش «اشعث بن قیس کندی» و برادرش «محمد بن اشعث» که هر کدام جداگانه پرونده سیاهی در دشمنی با «آل الله» داشتند. جعده نیز خواهر او بود که قاتل و همسر امام حسن مجتبی امام دوم شیعیان است. نام قیس در واقعه قیام امام حسین علیه السلام در چند مقطع تاریخ مطرح است. سال 60 هـ.ق، او به همراه عده ای دیگر به امام حسین علیه السلام نامه نوشت و آنحضرت را به کوفه دعوت و آمادگی خود را برای یاری آنحضرت اعلام کرد. ولی بعد به لشگر شام پیوست و این مکاتبه و دعوت را انکار نمود و روزی که امام حسین علیه السلام فریاد زد که: «ای شیث بن ربعی و ای حجار بن ابجر و ای قیس بن اشعث و...» مگر شما نبودید که به من نامه نوشتید که میوه ها رسید و باغ ها سبز شده و بر لشگری آماده یاری تو، وارد شو!! قیس بن اشعث گفت: ما نمی دانیم که تو چه می گویی! به حکم پسرعمویت «عبیدالله بن زیاد» سر فروآور، که از جانب آنها نیکی می بینی یا چیزی را که دوست داشته باشی.

«امام علیه السلام فرمود: نه به خدا قسم چون ذلیلان دست در دست شما نمی نهم و مانند بندگان نگریزم» وی در شب دهم محرم سال 61 هـ.ق، (شب عاشورا)، آنگاه که امام علیه السلام و یارانش یک شب را از سپاه عمربن سعد مهلت خواستند تا به راز و نیاز با خدا بپردازند، و عمربن سعد در این امر تردید داشت، به او گفت: درخواست آنها را اجابت کن به جان خودم سوگند که آنها صبح فردا با تو خواهند جنگید.

روز عاشورا (دهم محرم سال 61 هـ.ق) به عنوان فرمانده قبیله «کنده و ربیعه» در سپاه عمربن سعد بود و با حسین بن علی علیه السلام و یارانش جنگ سختی کرد.

پس از شهادت حسین علیه السلام که کوفیان به غارت اموال و خیمه های آنحضرت پرداختند، این مرد خبیث، قطیفه خز (رولباسی) امام را برداشت و سرقت کرد. از همین جهت به او «قیس القطیفه» می گفتند.

بعد از عاشورا و شهادت حسین علیه السلام و یارانش، عمربن سعد دستور داد تا سرهای اصحاب و یاران آنحضرت توسط شمربن ذی الجوشن و عمروبن حجاج و او «قیس» به کوفه فرستاده شد. روایتی است بر اینکه قبایل مختلف، آن سرها را بین خود تقسیم کردند تا به این وسیله (ج2/ ارشاد مفید) نزد عبیدالله بن زیاد و یزیدبن معاویه، تقرب جویند و از این رو، قبیله کنده که رئیس آنها «قیس» بود 13 سر را برداشتند.

پایان شوم زندگی
به روایت خوارزمی و دیگران، وی به مرض «جذام» مبتلا شد و آنقدر بر خانواده اش ناهموار بود که آنها از او دوری کرده، و از خانه بیرونش انداختند و در مزبله (جائی که مدفوع انسان و حیوانات را می ریزند) افکندند و در حالی که زنده بود سگ ها گوشتش را می خوردند. در برخی اقوال آمده که: او که در دوران قیام مختار ثقفی متواری بود، مأموران مختار دستگیرش کرده و به قتل رساندند. (فرهنگ عاشورا محدثی)

منابع:

1- منتهی‌الامال

2- ناسخ‌التواریخ

3- مقتل الحسین مقرم

4- مقتل‌الحسین بحرالعلوم

5- فرهنگ عاشورا محدثی

6- دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی

7- موسوعة‌الامام الحسین به نقل از بسیاری منابع.

- مالک بن نسیر بدی
از افراد خبیث و جانی و جاسوس در سپاه عبیدالله بن زیاد (لعنة الله علیه)

او در قبیله «کنده» بود و نامش به گونه های مختلفی چون: مالک بن نسر، نسیر کندی، مالک بن نسر بدی [کندی] و مالک بن بشیر دیده شده است.

آن زمان که حر بن یزید ریاحی در میان راه مکه تا کربلا، با امام حسین علیه السلام برخورد کرد و می خواست مانع حرکت آن حضرت شود، مالک بن نسیر، به عنوان مأمور و جاسوسی از طرف عبیدالله بن زیاد، سوار بر اسب و مسلح و کمانی بر دوش، از کوفه برای حر نامه ای آورد و وقتی از راه رسید بر حر و سپاهش سلام کرد ولی بر امام حسین علیه السلام و یارانش اعتنایی نکرد. نامه عبیدالله را به حر داد، مضمونش چنین بود:

"به مجرد رسیدن این نامه و فرستاده من، حسین را نگاه دار و در منطقه خشک و بی آب و علفی او را فرود آور، به پیک خود دستور داده ام دائما با تو باشد و از تو جدا نشود تا دستورم را اجرا کنی والسلام."

یکی از یاران امام علیه السلام، بنام ابوالشعثاء کندی، مالک را شناخت، به او گفت: تو مالک بن نسیر بدی هستی؟ گفت: بله. ابوالشعثاء (که نام اصلی او یزید بن زیاد مهاصر) است گفت: مادرت در عزایت بگرید، این چه پیامی است که آورده ای؟ مالک گفت:

من از امام خود اطاعت کردم و به بیعت خودم با او وفا نمودم. ابوالشعثاء گفت: ولی پروردگارت را نافرمانی کردی و در هلاکت خود از امامت پیروی کرده ای و ننگ و آتش دوزخ را برای خود خریده ای! آیا نشنیده ای که خدا در قرآن می فرماید: آنان را پیشوایان قرار دادیم که به آتش (دوزخ) دعوت می کنند و روز قیامت یاری نخواهند شد. (سوره قصص آیه 41)

و مالک دیگر از جواب درمانده شد.

به دنبال این پیک و این نامه، حر بن یزید ریاحی، حسین بن علی علیه السلام و یارانش را مانع شد و در همان صحرای خشک و بی آب (کربلا امروز) آنها را پیاده کرد و این روز دوم محرم سال 61 هـ.ق بود. او را بار دیگر در روز دهم محرم (عاشورا) می بینم. آخرین لحظات حیات امام حسین علیه السلام که هر کدام از سپاه کوفه از سویی به آنحضرت حمله می کردند، این ملعون (مالک بن نسیر) با عجله آمد و حسین علیه السلام را دشنام داد و با شمشیر بر سر حضرتش زد و حسین (ع) «برنس» یا «قلنوه» بر سر داشت (این همان کلاه بلندی است که در جنگها بر سر می گذارند) کلاه پاره شد و شمشیر به سر مبارک اصابت کرد، خون جاری و کلاه پر از خون شد.

سیدالشهداء علیه السلام، او را نفرین کرد و فرمود: به دست راست خود نخوری و نیاشامی و خداوند ترا با ستمکاران محشور کند. حضرت آن کلاه را انداخت و با دستمالی زخم سر را بست و کلاه دیگری بر سر گذاشت و عمامه بست مالک خبیث آمد و آن کلاه را (که گفته اند از خز بوده) با خود به سرقت برد.

وقتی به منزل رفت و آن کلاه را از خون می شست، زنش به او گفت: در خانه من جامه پسر دختر پیغمبر را که دزدیده ای آورده ای؟ بیرون بر! دوستانش می گفتند: این مرد همیشه فقیر و بیچاره بود تا مرد! (نفس المهموم)

سرانجام ننگین او:
سرانجام این جانی خبیث، سال 66 هـ.ق، زمانیکه مختار ثقفی به خونخواهی شهیدان کربلا و حسین بن علی علیه السلام قیام کرد، به دستور مختار دستگیر شد.

مختار مأمورانی را به دنبال او و دیگر قتله کربلا فرستاد و مأموران، او (مالک بن نسیر) و عبدالله بن اسید جهنی و حمل بن مالک محاربی را، در منطقه قادسیه دستگیر کردند و هنگام شب نزد مختار به کوفه آوردند. مختار بر سر آنان فریاد زد: ای دشمنان خدا و قرآن و پیامبر و خاندان وی، حسین بن علی علیه السلام کجاست؟ او را نزد من آورید، کسیکه در نمازمان بر او صلوات می فرستیم کشتید؟

آنها گفتند: خدا ترا رحمت کند. ما را بر خلاف رضایت مان به جنگ او فرستادند، بر ما منت گذار و ما را مکش. مختار گفت: چرا شما بر حسین علیه السلام، منت نگذاشتید و او را کشتید؟ سپس به مالک بن نسیر گفت: آیا تو برنس (کلاه جنگی) آن امام را برداشتی؟

عبدالله بن کامل که از فرماندهان مختار که آنجا حاضر بود گفت: آری، او بود.

مختار دستور داد تا دست و پای او را بریدند و گفت: او را به این حال بگذارید آنقدر به خود بپیچد تا هلاک شود آنها چنین کردند. آنقدر از دست و پایش خون رفت و به خود پیچید تا مرد و به آتش دوزخ واصل شد. لعنة الله علیه. (نفس المهموم)

منابع:

1- ابصار العین

2- موسوعة الامام الحسین

3- فرهنگ عاشورا

4- نفس‌المهموم

5- انساب الاشراف ج 3 ص 203

- مرة بن منقذ
قاتل حضرت علی ابن الحسین (علی اکبر) روز عاشورا در کربلا

از لشگریان عمربن سعد در جنگ با امام حسین علیه السلام. و از طایفه «عبدالقیس» و مردی دلیر و بی باک بود. نام کامل او را «مرة بن منقذ بن نعمان عبدی» گفته اند. در عاشورا سال 61 هـ.ق، آن زمان که حضرت علی اکبر فرزند حسین بن علی علیه السلام، به میدان جنگ رفت و در مقابل سپاه اموی قرار گرفت و تعداد زیادی از دشمنان را کشت و کسی نمی توانست در مقابل او به مبارزه آید مرة بن منقذ، که از دلاوری های آنحضرت، به خشم آمده بود، به میدان آمد و گفت: بزرگترین گناهان عرب بر گردن من که اگر علی اکبر بر من بگذرد و من داغ او را بر دل پدرش نگذارم.

پس همین که آنحضرت بار دیگر با شمشیر به دشمن حمله کرد. مرة، راه را بر او بست و با ضربه ای که به او زد، آنحضرت به زمین بیفتاد. آنگاه مردم اطراف او را گرفتند و با شمشیر پاره پاره اش کردند و فرزند حسین علیه السلام را به شهادت رساندند.

در مورد چگونگی شهادت علی اکبر، نقل های دیگری نیز وجود دارد، از جمله:

اینکه مره همین که در میدان جنگ مقابل علی اکبر، رسید، ابتدا با نیزه به پشت او زد و بعد با ضربه شمشیر، فرق او را شکافت، آنحضرت دست به گردن اسب خود انداخت، ولی اسب که ظاهرا خون روی چشمانش ریخته بود، او را در میان سپاه دشمن برد و دشمن از هر طرف بر او تاخت و بدن مبارکش را پاره پاره کرد.

برخی گفته اند که دشمن تیری بر گلوی او زد که آن تیر، گلو را شکافت و آنحضرت در خون خود غلتید و به شهادت رسید.

چند سال بعد از واقعه کربلا، سال 64 هـ.ق، مختار به خونخواهی شهیدان کربلا قیام کرد و در این رابطه، بیشتر قاتلان آنها از جمله مرة بن منقذ گرفتار شدند.

مختار، عبدالله بن کامل یکی از سرداران خود را با عده ای مامور دستگیری مره کرد.

این گروه مسلح خانه اش را محاصره کردند و چون او، راه فرار را بر خود بسته دید، سوار بر اسبش شد و نیزه بدست از خانه بیرون آمد و به گروه حمله کرد و نیزه ای بر عبدالله یا «عبیدالله بن ناجیه شبامی» زد و او را به زمین انداخت ولی آسیبی نرسید.

ابن کامل، او را با شمشیر زد و چون او دست چپش را سپر کرده بود، از این رو دستش آسیب دید و از کار افتاد و اسبش با شتاب او را از صحنه بیرون برد و به این ترتیب مره فرار کرد و خود را به بصره رساند و به مصعب بن زبیر، ملحق شد. به روایت دیگر که در کتاب ناسخ التواریخ نقل شده، سعر بن ابی سعر، آن خبیث را گرفت و نزد مختار آورد.

مختار از او پرسید: آیا تو علی بن حسین را کشتی؟ گفت من تنها نبودم بلکه هزار نفر با من بودند مختار دستور داد اول دو دست او را بریدند، بعد زبانش را از دهانش بیرون کشیدند سپس هر دو چشمش و بعد لبانش را بریدند و آخر کار سر از بدنش جدا کرده و بعد تنش را در آتش سوزاندند.

منابع:

1- موسوعه‌الامام الحسین به نقل از: بحار الانوار، الدمعه الساکبه، اسرار الشهاده

2- نفس‌المهموم

3- منتهی‌الامال

4- فرهنگ عاشورا

- هانی بن ثبیت حضرمی
از قاتلین شهداء کربلا که دستش به خون چند شهید آلوده بوده است!

نامش به گونه هانی بن ثویب حضرمی، نیز در مقاتل به چشم می خورد.

هانی، شاهد و راوی بعضی صحنه ها در واقعه کربلاست. در روز عاشورا 61 هـ.ق، آن زمان که عبدالله ابن عمیر کلبی، یکی از یاران امام حسین علیه السلام به میدان جنگ آمد و با دشمن روبرو و تعدادی از آنها را به زمین انداخت، هانی بن ثبیت با همدست خود بکیر بن حی تمیمی، به مقابله او آمده و عبدالله را که تا آن لحظه استقامت و شجاعت عجیبی داشت، به شهادت رساندند.

نیز، او قاتل عبدالله فرزند علی بن ابیطالب برادر حضرت ابالفضل علیهما السلام می باشد. عبدالله که مادرش حضرت ام البنین و سن او حدود 25 سال بود، به دستور برادرش حضرت عباس علیه السلام به میدان آمد و با دشمن به جنگ پرداخت که ناگهان هانی بن ثبیت، تیری به او انداخت و او را شهید کرد. برخی از مورخین، هانی را قاتل جعفر بن علی علیه السلام نیز می دانند. جعفر برادر دیگر حضرت اباالفضل و مادرش حضرت ام البنین و 19 ساله بود که بعد از برادرش عبدالله به میدان رفت و دلیرانه جنگید تا به شهادت رسید، هرچند که بعضی مقاتل، هانی را قاتل جعفر بن علی علیه السلام دانسته و حتی در زیارت ناحیه مقدسه از امام زمان علیه السلام، او به عنوان قاتل مورد لعن قرار گفته ولی بعضی از مورخین گویند: خولی بن یزید اصبحی، به سوی او تیری پرتاب کرد و او بر زمین افتاد و ملعون دیگری از قبیله بنی دارم او را به شهادت رساند و سرش را جدا نمود. (مقاتل الطالبین در ابصارالعین/86)

حدیثی را نصر بن مزاحم از امام باقر (ع) روایت کرده است که جعفر بن علی بن ابی طالب (ع)، بدست خولی اصبحی به شهادت رسیده است، نفس المهموم و ابصارالعین از هشام کلبی و ابوالهذیل کوفی روایت کرده اند که: هانی بن ثبیت حضرمی را در زمان خالد بن عبدالله که پیری سالخورده شده بود، در مجلس حضرمیان دیدم. می گفت: من از آنهایی بودم که در مقتل حسین (ع)، حاضر بودند. ده نفر مرد، همه اسب سوار، ناگاه پسری از آل حسین بیرون آمد، چوبی از ستون های خیمه در دستش و ردا و پیراهن در تن، وحشت زده از خیمه بیرون آمد و به سمت راست و چپ و این سو و آن سو نگاه می کرد. گوئی اکنون می بینم آن موقع را که به اطراف می نگرد، مرواریدهای گوشواره اش می لرزید. ناگاه مردی از سپاه دشمن به سرعت آمد و به او نزدیک شد و از روی اسب خم شد و آن پسر را با شمشیر قطعه قطعه و دو نیم کرد. زنی از زنان بدو نگاه می کرد و از غایت وحشت و دهشت، چیزی نمی توانست بگوید و زبانش بند آمده بود. ناقلان گویند:

کشنده این پسر خود هانی بن ثبیت بود ولی از خجالت و ترس، مخفی کرد و نام خود را صریح نگفت. این مطلب را راویان دیگری نیز نقل کرده اند.

هانی بن ثبیت از جمله ده نفری بود که بعد از شهادت حسین بن علی علیه السلام در صحرای کربلا، با اسب بر بدنش تاختند و استخوان های سینه و پهلوهایش را در هم شکستند و وقتی به کوفه نزد عبیدالله بن زیاد رفتند به طمع اظهار خوش خدمتی کرده گفتند ما بودیم که بعدازظهر عاشورا اسب بر پیکر حسین تاختیم ولی عبیدالله جایزه اندکی به آنها داد «لعنه الله علیهم اجمعین».

زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حسین بن علی علیه السلام و یاران او قیام کرد، این گروه را دستگیر نمود و دستور داد تا همه را به پشت خواباندند و با میخ های آهنی دست و پایشان را به زمین کوباند و آنقدر اسب هایی با نعل آهنین بر بدن های آنها تاختند تا هلاک شدند و بعد جسدهای آنها را در آتش سوزاند. «ابوعمرو زاهد» می گوید وقتی نسب آنها را بررسی کردیم دیدیم همه آنها حرامزاده و از اولاد زنا بودند. (نفس المهموم)

امام زمان صلوات الله علیه، در زیارت شهداء از ناحیه مقدسه او را لعنت کرده است. آنجا که به عبدالله و جعفر، دو تن از فرزندان علی بن ابیطالب (ع)، سلام و درود فرستاده و آنها را بزرگ داشته و در آخر فرموده است لعنت خداوند بر قاتل او، «هانی بن ثبیت حضرمی»!!

منابع:

1- موسوعه‌الامام الحسین به نقل از: ترجمه ارشاد رسولی محلاتی، بحار الانوار مجلسی، مقاتل الطالبین، اقبال سیدبن طاووس، اسراء الشهاده دربندی

2- نفس‌المهموم

3- فرهنگ عاشورا

4- قیام حسینی در آیینه اسناد تاریخی

5- ترجمه انصار العین

    

            " جام جم "       

" شام غریبان چه اتفاقاتی رخ داد؟ / شام غریبان حسین امشب است " :

       

وقتی نام عاشورا به گوش می‌رسد، آتش سوزناکی از غم، دل را در بر می‌گیرد

 

و اشک، امان را می‌برد.      

      

            

 به گزارش جام جم آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران ، وقایع دردناک عاشورا تا بعد از ظهر که هنگامه شهادت امام حسین علیه السلام بود یکسری جنایات را به خود دید و از شهادت امام حسین (علیه السلام) به بعد سرزمین کربلا شاهد فجایع و جنایاتی خاص در مورد اهل بیت پیامبر بود.

سال 61 ه.ق عصر روز دهم محرم لشکر یزید بعد از این که امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رساند به دستور فرماندهان خود دست به غارت و آتش زدن خیمه‌ها و آزار و اذیت خاندان نبوت زدند.
آنها به سوی خیمه‌های حرم امام حسین (علیه‌السلام) روی آوردند و اثاث و لباسها و شتران را به یغما بردند و گاه بانویی از آن اهل‌بیت پاک با آن بی‌شرمان بر سر جامه‌ای در کشمکش بود و عاقبت آن لعنت شدگان الهی جامه را از او می‌ربودند.(1)

دختران رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و حریم او از خیمه‌ها بیرون آمده و می‌گریستند و در فراق حامیان و عزیزان خود شیون و زاری می‌نمودند.
بعد از این اموال اهل‌بیت را با سر و پای برهنه و لباس به یغما رفته به اسیری گرفتند. و آن بزرگواران را از کنار پیکر امام حسین (علیه‌السلام) گذراندند. وقتی نگاه اهل‌بیت به کشته‌ها افتاد فریاد کشیدند و بر صورت خود زدند.(2)

 

بعد از به اسارت گرفتن اهل بیت، عمر سعد ملعون در میان یارانش فریاد کشید: چه کسی حاضر است که اسب بر پشت و سینه حسین (علیه‌السلام) بتازد! ده نفر داوطلب شدند و پیکر مطهر امام حسین(علیه‌السلام) را با سمّ اسبان لگدکوب کردند.(3)

در عصر عاشورا عمر سعد سر مبارک امام حسین(علیه السلام) را با خولی بن یزید اصبحی و حمید بن مسلم ازدی نزد عبیداله بن زیاد به کوفه فرستاد و سرهای یاران و خاندان او را جمع کرده (که هفتاد دو سر بود) و به همراهی شمر بن ذی‌الجوشن و قیس بن اشعث به کوفه فرستاد.(4)

سپس کشته‌های خودشان را جمع کرده و دفن نمودند ولی جنازه بی سر و زیر پای اسبان لگدکوب شده امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش تا روز دوازدهم محرم عریان در بیابان کربلا بود تا این که توسط قبیله بنی‌اسد و به راهنمایی امام سجاد (علیه‌السلام) دفن شدند.(5)

شب یازدهم محرم را گویا اسرای اهل‌بیت در یک خیمه نیم‌سوخته سپری نمودند در این رابطه در مقاتل چیزی از احوال اهل‌بیت (علیهم‌السلام) نقل نشده ولی می‌توان تصور کرد که چه شب سختی را بعد از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمه‌ها و اهانت‌ها و ... داشته‌اند.
عمر سعد ملعون در روز 11 محرم دستور حرکت از کربلا به سوی کوفه را می‌دهد و زنان و حرم امام حسین (علیه‌السلام) را بر شتران بی‌جهاز سوار کرده و این امانت‌های نبوت را چون اسیران کفّار در سخت‌ترین مصائب و غم و غصه کوچ می‌دهند.(6)

شاعر عرب این مصیبت عظما را به رشته نظم در آورده:
"یصلی علی المبعوث من ..."؛ این قضیه بسیار شگفت‌آور است که مردم بر پیغمبر مبعوث که از آل هشام است، تحیت و درود بر روح پاکش می‌فرستند و از طرف دیگر، فرزندان و خاندان او را به قتل می‌رسانند!!(7)

در هنگام حرکت از کربلا عمر سعد دستور داد که اسرا را از قتلگاه عبور دهند. قیس بن قرّه گوید: هرگز فراموش نمی‌کنم لحظه‌ای را که زینب دختر فاطمه (سلام‌الله علیها) را از کنار کشته بر خاک افتاده برادرش حسین عبور دادند که از سوز دل می‌نالید ... و امام سجاد (علیه‌السلام) می‌فرماید: ... من به شهدا نگریستم که روی خاک افتاده و کسی آنها را دفن نکرده، سینه‌ام تنگ شد و به اندازه‌ای بر من سخت گذشت که نزدیک بود جانم بر آید و عمه‌ام زینب وقتی از حالم با خبر شد مرا دلداری داد که بی‌تابی نکنم.(8)

(گویا اسرای کربلا را دوبار به قتلگاه می‌آورند، یک دفعه همان عصر روز عاشورا بعد از غارت خیمه‌ها و به درخواست خود اسرا و یک بار هم در روز یازدهم محرم هنگام کوچ از کربلا و به دستور عمر سعد و این کار عمر سعد شاید به خاطر این بود که می‌خواست اهل‌بیت (علیهم‌السلام) با دیدن جنازه‌های عریان و زیر آفتاب مانده شکنجه روحی به اسرا داده باشد.) خیمه های سوخته بعد از این که روز یازدهم محرم اسرا را از کربلا به سوی کوفه حرکت دادند به خاطر نزدیکی این دو به هم روز 12 محرم اسرا را وارد شهر کوفه نمودند گویا شب دوازدهم را اسرا در پشت دروازه‌های کوفه و بیرون شهر سپری کرده باشند.

در اثر تبلیغات عبیدالله بن زیاد علیه امام حسین(علیه‌السلام) و خارجی معرفی کردن آن حضرت، مردم کوفه از این پیروزی خوشحال می‌شوند و جهت دیدن اسرا به کوچه‌ها و محله‌ها روانه می‌شوند و با دیدن اسرا شادی می‌کنند. ولی با خطابه‌هایی که امام سجاد (علیه‌السلام) و حضرت زینب(سلام‌الله علیها) و سایرین از اسرا ایراد می‌کنند و خودشان را به کوفیان و مردم می‌شناسانند و به حق بودن قیام امام حسین (علیه‌السلام) اذعان می‌کنند شادی کوفیان را به عزا تبدیل می‌کنند.

در طول مدتی که در کوفه و در میان مردم به عنوان اسیر جنگی حرکت می‌کردند سرها بالای نیزه بود و اسرا در کجاوه‌ها جا داده شده بودند و آنان که خیال می‌کردند اسرا از خارجیان هستند و بر خلیفه یزید عاصی شده‌اند، جسارت و اهانت می‌کردند، عده‌ای هم از نسب اسرا سؤال می‌کردند با این وضع وارد دارالاماره می‌شوند و در مجلس عبیدالله بن زیاد که حاکم کوفه و باعث اصلی شهادت امام حسین، این ملعون جلوی چشم اسرا و مردم با چوب‌دستی به سر مبارک می‌زد و خود را پیروز میدان قلمداد می‌کرد و کشته شدن امام حسین (علیه‌السلام) را خواست خدا قلمداد می‌‌نمود.(9) ولی با جواب‌هایی که از جانب حضرت زینب و امام سجاد (علیهما‌السلام) می‌شنید بیشتر رسوا می‌شد.

پی‌نوشت‌ها:

به نقل از سایت تبیان
1- ابی مخنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ترجمه و متن کامل وقعة الطف، سیدعلی محمد موسوی جزایری، انتشارات بنی‌الزهرا، چاپ اول 1380.
2- سید بن طاووس، اللهوف علی قتلی الطُّفوف، تحقیق و تقدیم شیخ فارس تبریزیان، ص180.
3- شیخ عباس قمی، ترجمه نفس المهوم (در کربلا چه گذشت)، انتشارات مسجد مقدس جمکران، ص 485/ اولین مقتل سالار شهیدان، پیشین، ص349.
4- شیخ عباس قمی، همان، ص486، و شیخ عباس قمی، ص 351.
5- شیخ عباس قمی، همان، ص492/ اولین مقتل، پیشین، ص353.
6- شیخ عباس قمی، ترجمه نفس المهوم، ترجمه محمدباقر کسره‌ای، انتشارات جمکران، ص490/ ابی محنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ص 351.
7- لهوف سید بن طاووس .
8- در کربلا چه گذشت، ص 492 و حسین نفس مطمئنه، محمدعلی عالمی، انتشارات هاد، ص 306.
9- ابن مخنف، اولین مقتل سالار شهیدان، ترجمه وقعة الطف، سید علی محمد موسوی جزایری، ص 361، و ترجمه نفس‌المهموم، پیشین، ص 519.

" تقدیم به سرورم امام حسین ( ع ) : شعری از رویاپوراحمدگربندی " :

 

این شعر صرفا جهت مطالعه است و کپی برداری پیگرد قانونی دارد

*********************************************************

با تو سخن از عشق گفتن سخت است

               با تو از راز دوباره شکفتن سخت است

               با تو از راز دلتنگی دور

               با تو از عطر خوش خاطره ها

               با تو از یاس سپید گفتن سخت است !

               بی تو پرواز چقدر سَهل است

               بی تو بر سجادۀ نور رفتن سَهل است

                           بی تو از خود دور بودن

                                   بی تو از عطر خوش آلالۀ سبز   1

                                               بی تو ، آزاد و رها بودن

                                                        در دشت خاطره ها

                                                                  سَهل است

          مَنْ بی تو عین پرواز است

          مَنْ با تو عین عصیان است

          در کدامین باغ با من بودی ؟

          در کدامین بیشۀ نور ، پرواز را دیدی ؟

          من وتو ، من و او ، من و ما

                                          همه بیگانۀ این راهید ، می دانید ؟

          در فراسوی تنگ غروب

          در فراسوی تنگ سحری دیگر

                                         یا

           در فراسوی عطش ناک ظهری گرم  

           در برکۀ نور ، غوغایی بود       2    

            پشت در پشت

                            منتظر می مانند

           تا به یک جرعه راز عشق را دریابند                  

           قطره ای بود شفای دل بیمارم را

           " هرکه شد محرم دل در حرم یار بماند

                                   هرکه این کار ندانست در انکار بماند "     3

         راز گلهای شقایق را دانستم

         راز پرواز ، و دوباره شکفتن را دانستم

                                با تو در خود ماندن

                                 با تو در خود دیدن

          سالها ماندن پشت دروازۀ باغ گلها         4

                                        سخت است

          تو به باغ گلهای زمینی دلشادی

          من به باغ گلهای آسمانی دلشادم          5

          بی تو سفری آغازم

          بی تو سفری در پیش است

          تو بمان با آدمیان در مَهد     6

          گل شب بو ، هرشب          7  

          بوی خوش آلالۀ سبز

          با خود آورد از کوه به دشت

          از دشت به کوچۀ باغ دل من

          باور کن

          با تو سخن از عشق گفتن سخت است

          دل من دریایست پر از عشق و صفا

          عشق به معبودی دارم

          که آن آلالۀ سبز در راهش        8

                             درتنگ غروب

                                      بی سَر ، پروازی آغازید

          بوی خوش آلالۀ سبز

          بوی رنگ صفایی دیگر دارد

          بویی که فقط عاشقان راهش دریابند

          باور کن

          با تو از دیدن و رفتن ، گفتن بسیار سخت است

  -------------------------------------------------------------------------

   سرودۀ : رویا پوراحمد گربندی

    1 - امام حسین(ع) وتمامی شهدا

   2  - حوض کوثر

   3 - بیتی از حافظ

   4  - پشت دروازهای باغ بهشت

   5 - شهدا

   6 -  زمین

   7 - جانبازان

   8 - امام حسین(ع)     

" کربلا، یک قرن پیش+ تصاویر "

ارنست هرتسفلد ـ باستان‌شناس و ایران‌شناس آلمانی ـ وقتی برای یک سفر تحقیقاتی

به نینوا رفته بود، عکس‌هایی از حرم‌های زیارتی در سامرا، کاظمین و کربلا برداشت که

حالا هریک حکم سندی تاریخی را دارد.

حدود یک قرن پیش، ارنست هرتسفلد ـ باستان‌شناس و ایران‌شناس آلمانی ـ وقتی برای یک سفر تحقیقاتی به نینوا رفته بود، عکس‌هایی از حرم‌های زیارتی در سامرا، کاظمین و کربلا برداشت که حالا هریک حکم سندی تاریخی را دارد.

 

به گزارش اعتدال به نقل از ایسنا، هرتسفلد بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۳ میلادی همراه با یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه شیکاگو، کاوش‌هایی را در شهر سامرا آغاز کرد و موفق شد مجموعه‌ای با ارزش از کتیبه‌های هخامنشی را شناسایی کند. در همان زمان، او به کاوش و تحقیق در نقاط دیگری از عراق مانند نجف، کاظمین و کربلا مشغول شد.

 

این مستشرق آلمانی که در سال‌های ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۵ میلادی بخش‌هایی از پاسارگاد و پرسپولیس را برای نخستین‌بار کاوش کرد، مدت زیادی در ایران به مطالعه و تحقیق درباره‌ی هخامنشیان، ساسانیان و دوران اسلامی پرداخت و کاوش‌هایی در این زمینه‌ها داشت. او گزارش جامعی درباره‌ی پرسپولیس (تخت جمشید) برای دولت وقت ایران تهیه کرد. این ایران‌شناس آلمانی بین سال‌های ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۴ میلادی در تهران زندگی می‌کرد.

 

عکس‌های باقی مانده از هرتسفلد که به حرم‌های امام حسین (ع) در کربلا، امام حسن عسگری (ع) در سامرا و امامان موسی کاظم و جواد (ع) در کاظمیه یا کاظمین مربوط می‌شود، احتمالا در دورانی گرفته شده که او برای تحقیق و کاوش‌های باستان‌شناسی درباره‌ی تمدن‌های میان‌رودان به عراق رفته بود.

 

در عکس‌های او علاوه‌ بر معماری زیارتگاه‌ها و نمایی از شهر در حدود یک قرن پیش، مردمی که در اطراف حرم‌ها آمد و شد داشتند نیز نشان داده شده است.

 

نتیجه کار هرتسفلد هفت قطعه عکس سیاه و سفید همراه دو کارت‌پستال بود. البته سندی برای این‌که اثبات شود، همه‌ی آن تصاویر توسط این باستان‌شناس آلمانی گرفته شده است، وجود ندارد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 " پایگاه خبری تحلیلی اعتدال "

" سر مطهر امام حسین(ع) در کجا مدفون است؟ " :

  

درباره محلّ دفن سر مبارک امام حسین (ع) به خصوص و سرهای دیگر

 

شهدای کربلا به صورت عموم، در کتاب‏ های تاریخی شیعه و اهل سنّت

 

و نیز منابع روایی شیعه اختلاف فراوانی مشاهده می‏ شود.            

 

             

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از مشرق ، بنا بر برخی اقوال، پس از رفتن ابن­ سعد و یارانش، جماعتی از بنی­ اسد که در نزدیکی کربلا منزل داشتند به صحنه کربلا وارد شدند و چون آن بدن های پاک و مقدس را به آن وضع دیدند دانستند که این بدن ها، اجساد مطهر حسین(ع) و یاران اوست، پس صدا به شیون و زاری بلند کردند و در شب موقعی که ایمن از دشمن بودند بر امام حسین(ع) و یارانش نماز گذاردند و آنها را دفن نمودند.

درباره محلّ دفن سر مبارک امام حسین (ع) به خصوص و سرهای دیگر شهدای کربلا به صورت عموم، در کتاب‏ های تاریخی شیعه و اهل سنّت و نیز منابع روایی شیعه اختلاف فراوانی مشاهده می‏ شود. البته اقوال نقل شده نیاز به بررسی دارد اما هم اکنون مشهورترین قول- که مورد قبول جامعه شیعی قرار گرفته- آن است که سر مبارک پس از چندی به بدن ملحق شد و در سرزمین کربلا مدفون گردید.

برای آگاهی بیشتر به بیان این اقوال می‏ پردازیم:

1. مدینه

1-1. ابن نما حلی(متوفای 841ق) نقل می‌کند: «برخی گفته‌اند عمرو بن سعید سر مطهر امام حسین(ع) را در مدینه دفن کرده است».[1]

2-1. نقل‌هایی نیز وجود دارد که سر مقدس حضرت حسین بن علی(ع) در بقیع کنار قبر مادرش حضرت فاطمه(س) دفن شده است.[2]

3-1. برخی نیز بدون این‌که مکان بقیع را ذکر کنند، گفته‌اند: در مدینه کنار قبر مادرش فاطمه(س) به خاک سپرده شده است.[3]

2. دمشق

1-2. وقتی «منصور بن جمهور» شام را فتح کرد و پس از ورود به شهر، به خزانه «یزید» وارد شد، در آن‌جا سبد سرخ رنگی یافت! به غلام خود گفت: این سبد بسته‌بندی شده را خوب نگهدار که از گنجینه‌های گران‌قیمت امویان است؛ امّا هنگامی که پس از مدّتی آن‌را گشود، دید سر نورانی و عطرآگین امام حسین(ع) در آن است. به غلام دستور داد، پارچه‌ای آورد و بر آن سر نورانی پوشاند و پس از کفن نمودنش، آن‌را در کنار باب «فرادیس» دمشق به خاک سپرد.[4]

2-2. برخی از منابع تاریخی هم بدون نقل این جریان، تنها گفته‌اند که سر مبارک امام حسین(ع) در دمشق دفن شده است.[5]

3. نجف کنار قبر امام علی(ع)[6]

1-3. عمر بن طلحه می‌گوید: امام صادق(ع) زمانی که در حیره بود، به من فرمود: «آیا نمی‌خواهید به وعده‌ای که به شما داده بودم (زیارت قبر امام علی)وفا کنم؟» گفتم: چرا. سپس به همراه آن‌حضرت و فرزندشان اسماعیل سوار بر مرکب شدیم تا این‌که از منطقه سویه -میان حیره و نجف- گذشته و در ذکوات بیض فرود آمدیم و آن‌جا نماز گزاردیم. حضرت صادق(ع) به اسماعیل فرمود: «بلند شو و به جدّت حسین سلام بده». گفتم: قربانت شوم مگر حسین در کربلا نیست؟ فرمود: «چرا، امّا زمانی که سرش به شام برده شد، یکی از دوستان ما آن‌را برداشته و در کنار قبر امیر المؤمنین علی(ع) دفن نمود».[7]

2-3. ابان بن تغلب ‌گوید: با امام صادق(ع) بودم که به صحرای نجف آمدند و دو رکعت نماز خواندند و اندکی پیش‌تر رفتند و آنجا نیز دو رکعت نماز خوانده پس سوار شدند و بعد از طی مسیر اندکی، از چهارپا به زیر آمده و دو رکعت نماز گزاردند. سپس فرمودند: «این، جای قبر حضرت امیر المؤمنین(ع) است». گفتم: آن دو جای دیگر که نماز خواندید چه بود؟ فرمود: «مکان سر حضرت امام حسین(ع) و منبر حضرت قائم(عج)».[8]

3-3. در خبری مرفوع می‌خوانیم: امام صادق(ع) فرمود: «وقتی تو به نجف رفتی دو تا قبر خواهی دید؛ قبر بزرگ و قبر کوچک اما بزرگ آن، قبر امیر المؤمنین(ع) است و قبر کوچک، سر مبارک امام حسین(ع) است».[9]

از این روایات، معلوم می‌شود در آن زمان، جایگاه کوچکی نزد قبر امام علی(ع) در نجف وجود داشت به این عنوان ‌که سر امام حسین(ع) در آن‌جا دفن و یا نگهداری شده بود.

4-3. یونس بن ظَبیان گوید: امام صادق(ع) سوار مرکب شد، من هم در حضور آن‌حضرت سوار شدم تا این‌که آن‌حضرت نزد تپه‌های سرخ پیاده شد و وضو گرفت سپس به مکانی که بلند به نظر می‌رسید نزدیک شد و در آن‌جا نماز خواند و پس از نماز روی آن مکان خم شده و گریست و سپس به مکان بلند دیگری که نزدیک آن بود رفته و عیناً اعمال سابق را بجا آورد و فرمود: «جایی که اول در آن‌جا نماز خواندم جای قبر حضرت علی(ع) بود و آن دیگری جای سر مطهر حسین(ع) بود و ابن زیاد -لعنت خدا بر او باد- وقتی که سر حسین(ع) را به شام فرستاد، بعد از مدتی سر را به کوفه برگرداندند. در پی آن بود که ابن زیاد دستور داد تا سر را از کوفه خارج کنند تا اهل کوفه به جهت آن آشوب نکنند و خداوند برگردانید سر مطهر را نزد قبر حضرت علی(ع) و در آن‌جا دفن شد و "فَالرَّأْسُ مَعَ الْجَسَدِ وَ الْجَسَدُ مَعَ الرَّأْس"؛ یعنی‏ از آن پس سر به جسد ملحق شد و بدن با سر متّصل گردید».[10]

برای جملات پایانی این روایت؛ یعنی «فالرأس مع الجسد...» چند احتمال بیان شده است:

یک. «فالرأس مع الجسد»؛ یعنی بعد از آن‌که سر امام حسین نزد قبر حضرت علی(ع) دفن شد، به جسد اطهر در کربلا ملحق گردیده است.[11] ولی اشکال این احتمال آن است که؛ هنوز در سال ۶۱ هجری قبر امام علی(ع) را در نجف اشرف کسی از اشخاص عادی نمی‌شناخت تا آنچه در برخی روایات‏ آمده که: «لَمَّا حُمِلَ رَأْسُهُ إِلَی الشَّامِ سَرَقَهُ مَوْلًی لَنَا فَدَفَنَهُ بِجَنْبِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ(ع)»[12] تحقّق یابد. به‌علاوه؛ این نقل با آنچه در دیگر منابع تاریخی ذکر شده مبنی بر این‌که امام سجاد(ع) رأس مطهر را از شام به کربلا آورده و به بدن اطهر ملحق کرد، همخوان نیست.[13]

دو. شیخ حر عاملی(ره) بعد از نقل این روایت(فالرأس مع الجسد...)؛ کلام سید ابن طاووس(ره) را نقل کرده و گفته است: «و لا منافات بینهما»؛[14] یعنی در میان عمل اصحاب امامیّه و آن روایات منافات ندارد. و به همین جمله اجمالی اکتفا کرده است.

شاید منافات نداشتن میان عمل اصحاب و آن روایات به این دلیل باشد که ممکن است سر مطهر را در موقع بردن به شام کنار قبر امام علی(ع) گذاشته باشند یا هنگام برگشت از شام سر مبارک را نزد قبر آن‌حضرت گذاشته و از آن‌جا به کربلا برده و با جسد دفن کرده باشند.[15] همان‌طور که صاحب جواهر الکلام(ره) بعد از نقل این دسته از روایات و نیز کلام سید ابن طاوس(ره) می‌گوید: «شاید منافاتی میان آن روایات و عمل اصحاب نباشد؛ زیرا ممکن است سر مطهر را نزد قبر امیر المؤمنین علی(ع) مدتی دفن کنند و بعد از آن به کربلا نقل شده و با جسد دفن شده باشد».[16]

5-3. همچنین در روایتی نقل شده است: امام صادق(ع) از کنار میلِ (نشان) خمیده در راه نجف گذشت و نماز بجا آورد و از آن‌حضرت سؤال شد که آن، چه نمازی‏ بود خواندید؟ فرمود: «این‌جا، جایی است که سر جدّم حسین بن علی(ع) را هنگام آمدن از کربلا و آوردنش برای عبید اللّه بن زیاد ـ که لعنت خدا بر او باد ـ برای [مدّتی] در این‌جا نهادند».[17]

بنابراین، امکانِ گذاشتن سر مطهر در حوالی قبر حضرت علی(ع) به صورت موقت وجود دارد و اکنون مسجدی به نام «مسجد حنانه» بین نجف و کوفه وجود دارد که گفته می‌شود سر امام در آن‌جا قرار داشت.

با این وجود، ممکن است حقیقت امر در آن روایات، سرّی از اسرار باشد که واقع آن بر ما کشف نشده و برای مصالحی که در آن زمان وجود داشت، آن احادیث از ائمه اطهار(ع) صادر شده است.

البته در تحلیل سندی این روایات باید گفت که برخی از افراد موجود در اسناد این روایات مانند «مبارک خباز»[18] در کتب رجالی از او نامی برده نشده و برخی چون «یونس بن ظَبیان»[19] نیز ضعیف‌اند.[20]

محدث قمی(ره) در «منتهی الآمال» می‌گوید: «احادیث بسیار دلالت می‌کند بر آن‌که مردی از شیعیان آن سر مبارک را دزدید و آورد در بالای سر حضرت علی(ع) دفن کرد»،[21] سپس به این روایت اشاره می‌کند که؛ یزید در پاسخ تقاضای حضرت سجاد(ع) که می‌خواست سر پدر را بار دیگر زیارت کند گفت: دیدار سر پدر هرگز از برای تو میسّر نخواهد شد.[22] اما چیزی که جریان سرقت را مورد ابهام قرار می‌دهد این است که؛ اگر سر دزدیده شده و به عراق آورده شده باشد، چرا در کربلا دفن نشد و آن‌را به نجف بردند؟!

درباره پاسخ یزید به امام سجاد(ع) باید گفت: سید ابن طاووس در «اللهوف» تصریح کرده که امام سجاد(ع) سر مبارک را با سرهای سایر شهدا از یزید گرفت. و نیز امام(ع) اصرار ورزید که پارچه دوخته‌شده جده‌اش فاطمه زهرا(س) و مقنعه و قلاده و پیراهن ایشان را از میان غنائم جداسازی کرده و برگرداند که این کار نیز عملی شد.[23]

4. عسقلان و قاهره

1-4. سبط ابن جوزی(متوفای 654ق) نقل کرده است: «سر حسین بن علی(ع) را خلفای فاطمیین از باب فرادیس در دمشق به عسقلان مصر انتقال دادند سپس به قاهره برده و در آن‌جا دفن کردند و آن‌جا بارگاه عظیمی دارد که زیارتگاه است».[24]

2-4. علامه سید محسن امین در «لواعج الاشجان» در این‌باره می‌گوید: «بنا به گفته برخی مورّخان؛ علویین مصر، سری را از عسقلان به قاهره انتقال داده‌اند و به نام سر مطهر امام حسین(ع) در آن‌جا دفن کرده و مشهد بزرگی بالای آن ساختمان بنا نموده‌اند، ولی سؤال این است که واقعاً آن سر، سر امام حسین(ع) بوده است؟!».[25]

همان‌طور که گفتیم؛ برخی از اهل سنت گفته‌اند سر مطهر در خزانه یزید در دمشق بود و آن‌را کفن کرده و در باب فرادیس دفن نمودند[26] و از سوی دیگر برخی گفته‌اند از آن‌جا خلفای فاطمیین نقل داده در عسقلان دفن کردند و بعد از آن از عسقلان به قاهره حمل‏ شده است.[27] نه این‌که سر مبارک به سرقت رفت و در عسقلان به خاک سپرده شد.

معلوم می‏ شود کسی که گفته: سر مطهر به سرقت رفت و به وسیله شیعیان در عسقلان دفن شد، روایت سرقت رفتن سر را به تاریخ دفن شدن سری دیگر در عسقلان ضمیمه کرده و از آن نتیجه اشتباهی گرفته است که نمی‌توان به آن اعتماد کرد.[28]

امام یافعی یمنی مکی(متوفای 768ق) در «مرآت الجنان» می‌گوید: «آنچه گفته شده که سر مطهر امام حسین(ع) به عسقلان نقل شده و یا به قاهره نقل داده‌اند صحیح نیست».[29] از کلام یافعی فهمیده می‌شود که ایشان نیز معتقدند سری که نقل داده ‌شده، سر امام حسین(ع) نبوده است. سپس خود یافعی می‌گوید: «سر را یزید به مدینه منوّره با خاندان رسالت و جمعی از موالی بنی‌هاشم و عده‌ای از موالی ابوسفیان فرستاد و در مدینه در بقیع نزد قبر مادرش فاطمه(س) دفن شد و این صحیح‌ترین اقوال است».[30]

البته اگر سر مطهر را به مدینه برده باشند لزوماً در بقیع نباید دفن شده باشد؛ زیرا معلوم نیست که قبر حضرت زهرا(س) در بقیع باشد. به‌علاوه؛ برخی از مورّخانی که گفته‌اند سر را به مدینه برده‌اند، معتقدند ‌که مجدّداً آن‌را از مدینه به کربلا آورده و به جسد ملحق کرده‌اند.[31] و این قول که از اهل سنت است، قول مشهور میان شیعه را تقویت می‌کند که سر مطهر امام حسین(ع) به کربلا برگردانیده شد و با جسد دفن گردید.

خلاصه این‌که؛ هرگز نمی‌توان به دفن سر آن‌حضرت در مصر اعتماد داشت بویژه این‌که دست سیاست و ریاست خلفای فاطمی آن دیار با آن بازی کرده و از آن منظور سیاسی داشته‌اند.

سؤال: ممکن است به ذهن برخی خطور کند؛ در صورتی که مدفون شدن سر امام حسین(ع) در قاهره در مسجد مشهد الحسین(ع) ثابت نیست، پس چرا این همه در کتب اهل سنت کراماتی از آن بُقعه نقل می‌کنند؟

در پاسخ باید گفت؛ اولاً: وجود قُبه عالی و مسجد بزرگ و ساختمان مهم در جایی - بدون تحقیق - دلیل بر درستی آنچه در میان مردم معروف است نمی‌باشد. جاهای زیادی را در کشورهای اسلامی به عنوان این‌که مدفون در آنها از اولاد ائمه اطهار(ع) است، زیارتگاه کرده‌اند و یا شخص مدفون از فرزندان با واسطه بوده، ولی از فرزندان بدون واسطه شهرت داده‌اند و نیز در بعضی مکان‌ها به بهانه صدور کرامتی مسجد ساخته و شهرت داده‌اند، در حالی‌که پس از تحقیق معلوم می‌شود آن کرامت حقیقت ندارد.

ثانیاً: وقتی مردم در مکانی، امامی از ائمه معصومین(ع) را از راه دور زیارت می‌کنند، بالأخره مورد توجه قرار می‌گیرند؛ زیرا این قدر مردم در آن مکان ایستاده و دائماً متوجه و متوسل به امام معصوم(ع) می‌شوند؛ حتماً حداقل به سلام و توسل چند نفر جواب می‌دهند و به آن مکان عنایت دارند و اگر کسی در آن مکان روی تضرّع به درگاه خداوندی بیاورد و متوسل به اولیای او شود و از خداوند طلب نزول رحمت و سلام نماید قطعاً آن‌جا مورد لطف و توجه قرار می‌گیرد و محل استجابت دعاها می‌شود؛ اما این مطلب دلیل نیست که مدفون در قاهره واقعاً سر مطهر امام حسین(ع) است.

5. کربلا

بنابر نقل مشهور، سر امام حسین(ع) در کربلا به بدنش ملحق شده است:[32]‏

1-5. سید بن طاووس در لهوف: «و اما سر حسین(ع) روایت شده که آن‌را برگردانده و در کربلا با پیکر شریفش دفن کردند و عمل طایفه شیعه هم بر طبق همین معنا که گفتیم بوده است».‏[33] از این کلام فهمیده می‌شود که عقیده شیعه بر آن است که سر امام حسین(ع) به جسد در کربلا ملحق شده است.

2-5. شیخ طبرسی(ره) در «تاج الموالید»: «برخی از اصحاب امامیه گفته‌اند: سر امام حسین(ع) از شام آورده شد و به بدن آن‌حضرت در کربلا ضمیمه شد».[34]

3-5. همچنین ابن فتال نیشابوری(متوفای 508ق) در «روضة الواعظین»،[35] و ابن نما حلی(متوفای 841ق)‏ در «مثیر الاحزان»،[36] همین نظریه علمای امامیّه را ذکر کرده‌اند.

4-5. از کتاب‌های قدیمی که در آن تصریح شده؛ سر مطهر امام حسین(ع) در کربلا در بیستم ماه صفر به جسد ملحق شده کتاب «الآثار الباقیة» ابوریحان بیرونی(قرن 4-5) است. ابوریحان در این کتاب گوید: «و فی العشرین، ردّ رأس الحسین الی مجثمه، حتّی دفن مع جثّته؛ و فیه زیارة الاربعین، و هم حرمه بعد انصرافهم من الشام»؛[37] و در روز بیستم آن (ماه صفر) سر حسین(ع) را به بدنش ملحق شده و در همان‌جا دفن شد.

5-5. ابن جوزی(متوفای 654ق‏) در «تذکرة الخواص» می‌گوید: «مشهورترین اقوال این است که سر حسین بن علی(ع) از مدینه به کربلا آورده شد و به همراه جسد دفن شد».[38]

6-5. زکریا بن محمد قزوینی(متوفای 682ق) در کتاب «عجائب المخلوقات» گوید: «الیوم الاول منه عید بنی امیه ادخلت فیه رأس الحسین رضی اللّه عنه بدمشق و العشرون منه رُدَّت رأس الحسین الی جثته»؛[39] روز اول از ماه صفر عید بنی امیّه است که در آن روز سر حسین(ع) را وارد دمشق کردند و روز بیستم از ماه صفر سر حسین(ع) بر جسم مبارکش در کربلا برگردانیده شد.

" به یاد علمدار کربلا حضرت ابوالفضل عبّاس ( ع ) : شعری از رویاپوراحمدگربندی " :

 

این شعر صرفا جهت مطالعه است و کپی برداری پیگرد قانونی دارد

*********************************************************

عشق حسین(ع) ، یاد حسین ، بُرد مرا ، بر دشت بلا

عشق جگر سوز بُود ، یاد علمدار حسین        1

گرنبُود سوز تو را ،

 یادعلی (ع) باز برد

سبز ترین یاد علمدار حسین

در پی او کو به کوی             2

در نفس او ، جای به جای

عشق علمدارحسین

عشق بی دست حسین            3

عشق چاک چاک حسین              3

عشق پریشان حسین                    3

برعلم و سینه ، مشکِ ابوالفضل حسین

حک شده این یاد به یاد

در همه اعصار به یاد حسین

 " گر بُود ما را صد هزار جان بهر تو باز قربان کنیم و دوباره زنده گردیم

  و دوباره جان قربان کنیم . "

تار چه بود ؟

پود چه بود ؟

هرچه که بود ، سّرعلمدارحسین

سّر بریده سر

فاش کند راز حسین

بوی سپید یاس من

بازبرد مرا به یاد یاران حسین

عشق چه بود ؟

سجده ی بار نخست گفت تو را        4

این که چه بود عشق ، نخست         5

---------------------------------------------------------

سرودۀ : رویاپوراحمدگربندی

  ((   تقدیم به حضرت ابوالفضل عباس ( ع)  ))   

1- حضرت ابوالفضل عباس ( ع)

2- همراهی حضرت ابوالفضل (ع) از کودکی تا لحظه شهادت به همراه

امام حسین (ع)

3- شهادت حضرت ابوالفضل (ع) بی دست ، سینه ایی چاک چاک بامغزی

متلاشی شده

4- سجده ملائکه بر آدم (ع)

5- عشق و روح الهی که بر آدم توسط خداوند دمیده شد 

" بزرگداشت مقام حافظ " :