انواع انسان‌ها در گذرگاه دنیا

​

قال الامام علی(ع):

«الدنیا دار ممرلادار مقر، والناس فیها رجلان:

رجل باع فیها نفسه فاوبقها و رجل ابتاع نفسه فاعتقها».

امام علی(ع) فرمود: دنیا گذرگاهی است که کسی جاویدان در او باقی نمی‌ماند!

مردم (در این بازار دنیا) دو دسته‌اند: یک دسته خود را می‌فروشند و اسیر و

محبوس می‌کنند و دسته دیگر خود را می‌خرند و آزاد می‌سازند.(1)

____________

1- نهج‌البلاغه- حکمت133

​

شعرانتظار ....

​

آقا قسم به جان شما خوب می شوم

باور کنید آخرش به خدا خوب می شوم

حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش

با یک نگاه لطف شما خوب می شوم

این روزها ز دست دل خویش شاکیم

قدری تحملم بنما خوب می شوم

من ننگ و عار حضرتتان تا به کی شوم

کی از دعای اهل بکا خوب می شوم

با یک دعای مادردلسوز و مهربان

ام الائمه جوان خوب می شوم

جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند

من هم شبیه آن شهدا خوب می شوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم

ای بهترین امام بیا خوب می شوم

با این همه بدی به ظهورشما قسم

با یک نسیم کرب و بلا خوب می شوم

"وعجل فرجهم"

​

میلاد امام جعفرصادق ( ع ) مبارک ...... 2

ذکر خدا می‌شنوم از لب شیعه
آمده مثل روز روشن شب شیعه
سلام ما به مکتب و مذهب شیعه
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صادق

تو دُرِّ شش بحر و ششم نور خدایی
تـو نـور و فرقـانی و الشمس‌ضحایی
تــو افتخـار شیعــه تـــــا روز جــزایی
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صادق

عیان شده کواکب اقبال محمّد
بـر لب او حکم خدا، قال محمّد
سلام مـا بـه صـادق آل محمّد
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صادق

ای همـه مــرهون تـو و عنایت تو
چشم همه به مشعل هدایت تو
جهـان پـــر از تجلّـــــیِ ولایـت تو
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صادق

تو آسمان علم و سه مهر منیرت
زراره و مفضــــل و ابــــــابصیـــرت
قلـب تمـــام عـالِمان مرغ اسیرت
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صاد

تــو قبلـــۀ مــــراد و عـــالِمان مـریدت
صدوق و مجلسی،دوشاگرد رشیدت
سلام بر «کلینی» و «شیخ مفید»ت
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صاد

علم بوَد در همه‌جا پشت سر تو
علامـــۀ حلــــی چــراغ دیگــر تو
سـلام بـــــر مکتـب عــالِم‌پرور تو
دستـه‌گل محمّدی امام صادق
خوش‌آمدی خوش‌آمدی امام صادق

میلاد امام جعفرصادق ( ع ) مبارک ...... 1

عیــد خورشیـــد حقـــایق آمـد
صبح صادق گفت که صادق آمد
ششمیـــن حجــــت ششمیــــن داور
جعفر بن محمّد خوش آمد

«امّ فروه» ماه دارد بـه دامن
حضرت باقر! چشم تو روشن
جلــوۀ حســنِ داورت آمـــد عیــد میــلاد پســرت آمد
جعفر بن محمّد خوش آمد

عید میـلاد دو رهبر آمد
دو فروغ حسن داور آمد
عیــد سلطان انببــا آمــد صـــادق آل مصطفـــی آمـــد
جعفر بن محمّد خوش آمد

در همان روزی که احمد آمد
صـــــادق آل محمّــــد آمــد
دو فروزان مهر، دو فروزان ماه آن رسـول‌الله، این ولـی‌الله
جعفر بن محمّد خوش آمد

مـا طرفـــدار عتــرت و قـرآنیم
آل عصمت را در تحت فرمانیم
حضرت صادق،رهنمای ماست رهنمای ما،مقتدای ماست
جعفر بن محمّد خوش آمد

میلاد پیامبر اکرم مبارک ....3

ماه فرو مانَد از جمال محمد
سرو نروید به اعتدال محمد
قدر فلک را کمال و منزلتى نیست
در نظر قدر با کمال محمد
وعده دیدار هرکسى به قیامت
لیلة الاسرى‏ شب وصال محمد
آدم و نوح و خلیل و موسى عیسى
آمده مجموع در ظلال محمد
عرصه دنیا مجال همت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمد
شمس و قمر در زمین حشر نتابند
نور نتابد مگر جمال محمد
وان همه پیرایه بست جنت فردوس
بو، که قبولش کند بلال محمد
شاید اگر آفتاب و ماه نتابد
پیش دو ابروى چون هلال محمد
چشم مرا تا به خواب دید جمالش
خواب نمى ‏گیرد از خیال محمد
«سعدى» اگر عاشقى کنى و جوانى
عشق محمد بس است و آل محمد

سعدی شیرازی

میلاد پیامبر اکرم مبارک ....2

نقطه خط اولین پرگار
خاتم آخر آفرینش کار
نوبر باغ هفت چرخ کهن
درةالتاج عقل و تاج سخن‏
کیست جز خواجه مؤید راى
احمد مرسل آن رسول خداى‏
شاه پیغمبران به تیغ و به تاج
تیغ او شرع و تاج او معراج‏
امى و امهات را مایه
فرش را نور و عرش را سایه‏
پنج نوبت زن شریعت پاک
چار بالش نِهِ ولایت خاک‏
همه هستى طفیل و او مقصود
او محمد رسالتش محمود
ز اولین گل که آدمش بفشرد
صافى او بود و دیگران همه درد
و آخرین دور کاسمان راند
خطبه خاتمت هم او خواند
امر و نهیش به راستى موقوف
نهى او منکر امر او معروف‏
آنکه از فقر فخر داشت نه رنج
چه حدیث است فقر و چندان گنج‏
وانک ازو سایه گشت روى سپید
چه سخن سایه وآنگه ى خورشید؟
ملک را قایم الهى بود
قایم انداز پادشاهى بود
هر که برخاست مى ‏فکندش پست
و آنکه افتاد مى‏ گرفتش دست‏
با نکوگوهران نکو مى‏ کرد
قهر بدگوهران هم او مى ‏کرد
تیغ از این سو به قهر خونریزى
رفق از آن سو به مرهم آمیزى‏
مرهمش دل نواز تنگدلان
آهنش پاى بند سنگدلان‏
آنک با او بر اسب زین بستند
بر کمرها دوال کین بستند
اینک امروز بعد چندین سال
همه بر کوس او زنند دوال‏
گر چه ایزد گزید از دهرش
وین جهان آفرید از بهرش‏
چشم او را که مهر ما زاغ است
روضه گاهى برون ازین باغ است‏
حکم هفصد هزار ساله شمار
تابع حکم او به هفت هزار
حلقه ‏داران چرخ کحلى پوش
در ره بندگیش حلقه به گوش‏
چار یارش گزین به اصل و به فرع
چار دیوار گنج خانه شرع‏
ز آفرین بود نور بینش او
کآفرین‏ها بر آفرینش او
با چنان جان که هر دمش مددى است
ز زمین تا به آسمان جسدى است‏
آن جسد را حیات ازین جان است
همه تختند و او سلیمان است‏
نفسش بر هوا چو مشک افشاند
رطب تر ز نخل خشک افشاند
معجزش خار خشک را رطب است
رطبش خار دشمن این عجب است‏
کرده ناخن براى انگشتش
سیب مه را دونیم در مشتش‏
سیب را گر ز قطع بیم کند
ناخنه روشنان دو نیم کند
آفرین کردش آفریننده
کین گزین بود و او گزیننده‏
باد بیش از مدار چرخ کبود
برگزیننده و گزیده درود

منبع: هفت پیکر نظامی گنجوی

میلاد پیامبر اکرم مبارک ....1

محمّد پرتو عین الیقین است
جهان را رحمتِ جان آفرین است‏

به چشمِ دل نگر او را که بینى
طلوع مهر و ماهش از جبین است‏

طراوت خیزِ گلهاى بهاری
چمن آراىِ باغ فرودین است‏

نسیم مشکبیزِ دشتِ توحید
ریاحین پرورِ گلزار دین است‏

سخن از لعل او، وحى الهى
پیامش جانفروز و دلنشین است‏

چو موسى دست او دست خدایى
چو عیسى معجزش در آستین است‏

صلاى دلکشِ عرش الهى
طنین افگنده در گوش زمین است‏

انیسِ خلوت شب زنده‏داران
شفیعِ بامداد واپسین است‏

محمّد آسمان لطف یزدان
محمّد آفتاب راستین است

زمانه خرّم از میلادِ او باد
دل ما، بوستانِ یاد او باد

محمّد جلوه بستانِ وحدت
دمیده چون گل از دامانِ وحدت‏

به فرش از روشنى آیینه دل
به عرش از نور هستى، جانِ وحدت‏

به فرمان الهى داد سامان
به آیین دگر، بنیان وحدت‏

دلارا گلشنِ جان بخش توحید
عبیر آمیز از باران وحدت‏

تماشایى است بعد از چارده قرن
به ستوارى چنین ارکانِ وحدت‏

به یمن آسمانى راى رهبر
خمینى، اختر تابان وحدت

در ایران، سرزمین خون و شمشیر
ز نو تجدید شد دوران وحدت‏

جهان جنبید و شد از خواب بیدار
به بانگِ آشنا، کیهانِ وحدت

مسلمانانِ عالم سر نهادند
به شادى بر خطِ فرمان وحدت‏

ز دریاى الهى موج آورد
به دامان، گوهر غلطان وحدت‏

جوانان وطن، در جنگ دشمن
چو شیرانند در میدانِ وحدت‏

دلى دارند چون آیینه دوست
سرى دارند در پیمانِ وحدت‏

دعاى خیرِ رهبر، یارشان باد
زمانه خیره در پیکارشان باد

مشفق کاشانی

یک ستاره از آن هزار

ستاره سی و هشتم؛ حیدرعلی

راه پاک شد و معبرها باز. طولی نکشید که دوباره معبرها را آلوده کردند هرچند هنوز پلاک‌ها چشمک می‌زنند. مثل ستاره‌هایی که با آنها می‌شود در دل تاریکی، شمال و جنوب را تشخیص داد. ستاره قطبی و دب اکبر و دب اصغرش را.
راه را برایمان باز کردند و در مسیر پلاک‌هایشان را برایمان آویختند و با سرانگشت وفا، نقطه رهایی را نشانمان دادند. همان‌ها که آشنایان عشق بودند و در بحر عمیق ولایت و شهامت، با بصیرت به عمق و ژرفای گذرگاه ملک و ملکوت رسیدند و پرچمی بر سر راهمان نشاندند که برسر دوراهی نمانیم. همان‌هایی که در سه راه عشق و ایمان و خطر، حق تقدم با آنها بود و ارتباط میان خاک سرخ منطقه و قلب‌ها، وابسته به راز و نیازشان در حالی‌که دستی بر اسلحه داشتند و دستی به گوشی بیسیم‌هایشان. و جسمی که سیبل و آماج تیر و ترکش بود.
از آن دور دست‌ها هنوز صدایشان به گوش می‌رسد:
- دنیا... دنیا.... بهشت....
چه آوای زیبا و دلنشینی است. شنیدن صدای دوستان از عمق تاریخ. از فراسوی زمان و از همین نزدیکی. همین چند سال پیش که خیلی دور نیست. سرزمین عاشقان یادش بخیر...
ناگفته، که نه! نگفته شدیم. از آن‌همه روز که وقتی لحظات آخر عمرش را نفس می‌کشید‌، با همان رمق باقی مانده گفت:
- به امام بگویید از ما راضی هست؟
***
کم سن و سال بود، اما زبر و زرنگ. با وجود سن کمش به جبهه آمده بود. آن‌هم با مشقت و سختی. وقتی برای جبهه به اعزام نیروی بجنورد رفت، تحویلش نگرفتند و گفتند:
- برو بچه جان... برو سر میز مدرسه ات بشین درس‌ات را بخوان!
گفته بود:
- قاسم هم سیزده سالش بود.
کمی جا خورده بودند. حرف قشنگی زده بود‌، اما مرغ مسئول اعزام یک پا داشت.
- اگر شما در جنگ اسیر بشی‌، سبب تبلیغات منفی دشمن علیه جمهوری اسلامی می‌شی. برو درست را بخوان. جبهه مدرسه نیست...
گفته بود:
- امام گفته؛ جبهه دانشگاه است.
کسی معنی حرفش را نفهمیده بود. از قطار اعزامی‌ها جا ماند.
در بحبوحه عملیات‌، گروه سرودی به منطقه آمده بود و سرودی به مناسبت نیمه شعبان اجرا کردند تا رزمندگان روحیه بگیرند و برای عملیات آماده شوند. نوجوانی در میان آنها با صدای خوبی که داشت خوش می‌درخشید و با هیجان و شوق‌، شعرش را می‌خواند و گروه سرود را رهبری می‌کرد.
مراسم تمام شد و هرکسی برای استراحت و آماده شدن برای حضور در عملیات به واحد و یگان خودش رفت.
عملیات شروع شده بود و با پاتک‌های سنگین عراق‌، مجبور به عقب‌نشینی شده بودند. عده‌ای با پای پیاده و عده‌ای با ماشین. اما یک نفر ایستاده بود و فریاد می‌زد:
- کجا می‌رید... بر گردید... بایستید. مقاومت کنید.
فرمانده گردان و معاونش شهید شده بودند و بقیه نیروها که سازمان رزمشان از هم پاشیده بود در حال عقب‌نشینی بودند و تنها او در حالی‌که هنوز بیسیم به پشتش بود و با اسلحه اش به طرف دشمن تیراندازی می‌کرد. تعداد کمی از بچه‌ها ایستادند و مقاومت کردند.
وقتی آرامش نسبی برقرار شد به دنبالش گشتند. نه از نیروهای عراقی خبری بود و نه از آن نوجوان بیسیم چی.
ارتفاعات، نه جای ماندن نیروهای خودی بود و نه محلی برای استقرار دشمن. همچنان از نقطه‌ای صدای فش فش بیسیم می‌آمد.
روی ارتفاعی‌، لابلای سنگ‌ها سنگر گرفته بود و هنوز نوک تفنگش روبه‌روی دشمن بود. فرمانده می‌گفت؛ صدایش زدم که به سمت ما تیراندازی نکند. تکان نخورد و عکس‌العملی نشان نداد.
بیسیم روی پشتش روشن بود‌، ولی خودش آرام خوابیده بود. صورتش را که نگاه کردم جا خوردم. همان تکخوان گروه سرود بود. احساس خجالت کردم. تا لحظاتی پیش روح بزرگی ساکن این بدن و پیکر کوچک بود.
حیدر علی تازه پا به چهارده سالگی گذاشته بود که برای اعزام به جبهه اقدام کرد. متولد 49 بود و سنش کم‌، کسی تحویلش نگرفت. در آستانه پانزده سالگی با گروه سرودی خودش را به جبهه رسانده بود و همانجا با مهری که از او به دل مسئولین افتاده بود ماندگار شد و به مخابرات راه پیدا کرد.
صداقت. جدیت و پشتکارش باعث شد به‌عنوان بیسیم‌چی به عملیات برود و رفت. متولد 1/1/1350 بود و 1365/12/12 در حالی‌که تفنگش را به طرف دشمن نشانه رفته بود و از دیگران می‌خواست که بمانند و مقاومت کنند در سنگر ماند، سنگر دانشگاه...
آری، به دانشگاه جنگ راه پیدا کرد و با بالاترین نمره پذیرفته شد و پایان نامه اش را با امضای سرخ شهادت به سینه آویخت و ستاره‌ای شد در آسمان شهادت.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد....
موضوع: بیسیم‌چی شهید حیدرعلی بابایی

ابوالقاسم محمدزاده

چهار رکن حیاتی زندگی

امام صادق(ع) فرمودند: زندگی دنیایی‌ام را بر چهار چیز بنا کرده‌ام:

1- فهمیدم که عمل مرا دیگری انجام نمی‌دهد پس به کوشش پرداختم.

2- دانستم که خداوند متعال بر حال من اطلاع دارد پس خجالت کشیدم (نافرمانی کنم)

3- فهمیدم روزی مرا دیگری نخواهد خورد،‌ پس آرامش یافتم.

4- دانستم بالاخره روزی به سوی مرگ می‌روم، به همین جهت آماده مرگ شدم. (1)

____________

1- بحارالانوار، ج 75، ص228

با خورشید انقلاب(خاطراتی از رهبر معظم انقلاب)

عبادت در سیره امام خامنه‌ای

نماز شب

نماز شب در منزل آقا، تقریباً به عنوان یک مسئله عادی رایج بود. مثلاً بسیاری هستند که اصرار دارند پنهانی نماز شب را اقامه کنند یا اگر هم انجام می‌دهند، کسی نفهمد، اما آقا و خانواده شان، حالت تبلیغ داشتند و براحتی می‌فرمودند که بروید نماز شب بخوانید.

یک نمونه جالب این است که گاهی تابستانها پیش می‌آمد که حدود دو ساعت و نیم پیش از اذان صبح، آقا تشریف می‌بردند کوه. در راه به من یا یکی از دوستان می‌فرمودند، همین طور که دارید راه می‌روید، می‌توانید نماز شب بخوانید و در حال راه رفتن، شروع کنید نماز شب بخوانید. نه تنها آقا، حتی فرزندان ایشان هم مقیّد بودند که نماز شب بخوانند. بنابراین کسی که مدت کوتاهی با ایشان زندگی می‌کرد، اوّلین ویژگی‌ای که کسب می‌کرد، این بود که نماز شب را به عنوان یک عبادت مستمر و مانند انجام فرایض دینی، مثل نماز یومیه، برای خودش حل شده می‌دانست و معمولاً آقا یک ساعت و نیم پیش از اذان صبح، بیدار می‌شدند و عبادات را شروع می‌کردند تا نماز صبح.

نماز اوّل وقت

ویژگی دوم این است که آقا معمولاً حدود پنج تا ده دقیقه پس از وقت اذان صبح، نماز می‌خواندند و این مدت را صرف عبادات دیگر می‌کردند. در اقامه نماز صبح، ایشان بسیار احتیاط می‌کردند. جالب این است که در اقامه نماز ظهر و عصر، مانند نماز صبح، این احتیاط را نمی‌کردند که سر وقت نماز بخوانند، یعنی گاهی اوقات می‌دیدیم که دیرتر نماز می‌خوانند. از آن سو، آقا در اقامه نماز مغرب و عشا در سر وقت، بسیار مقید بودند. معمولاً اذان رادیو تمام نشده، نماز را شروع می‌کردند.

مراعات حال مردم

با وجود اینکه در اقامه نماز اوّل وقت مغرب و عشا به‌شدّت تقیّد داشتند، در سفری که ما زمینی می‌رفتیم، مسجدی در مسیر ما بود. داشتیم هماهنگ می‌کردیم که به آن مسجدبرویم و آنجا را آماده کنیم تا آقا بروند نماز بخوانند؛ همین که احساس کردند که ممکن است مزاحمتی برای مردم ایجاد شود و احیاناً باید مردم را از مسجد بیرون ببریم و بعد تفتیش کنیم، ایشان فرمودند به آنجا نمی‌رویم و شاهد بودم، تاساعت ده شب که به مقصد برسیم، ایشان نماز را به تأخیر‌انداختند، یعنی تا این حد مقیّد بودند که مراعات حال مردم بشود.

سردار مصطفی متولیان، مسئول سابق حفاظت بیت رهبری

زندگینامه مقام معظّم رهبری، موسسه فرهنگی قدر ولایت

فلسفه خلقت انسان، معرفت و بندگی خدا

قال الامام الحسین(ع):

«ان‌الله عزوجل ما خلق العباد الا لیعرفوه،

فاذا عرفوه عبدوه فاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادهًْ من سواهًْ».

امام حسین(ع) فرمود:

خداوند بزرگ بندگان را نیافریده، مگر برای اینکه او را بشناسند.

هنگامی که او را بشناسند، عبادتش می‌کنند، و هنگامی که بندگی او را کنند،

از بندگی غیر او بی‌نیاز شوند.(1)

____________

1- علل‌الشرایع، ج 1، ص 9

انواع شیعیان

امام صادق(ع) می‌فرماید: شیعیان ما سه دسته‌اند:

دسته اول: آنها که ما را دوست دارند، تا از مواهب دنیا نصیبی ببرند، این افراد خوب صحبت می‌کنند و حدیث ما را حفظ می‌کنند. اما در وقت عمل، از انجام دستورات ما خودداری می‌کنند. جایگاه آنها جهنم است.

دسته دوم: آنها که ما را دوست دارند کلام ما را می‌شنوند و در انجام دستورات ما نیز کوتاهی نمی‌کنند اما هدف آنها این است که به بهانه وابستگی به ما بر مردم مسلط شوند و آنها را غارت کنند. خداوند آنها را نیز عذاب می‌کند.

دسته سوم: گروهی هستند که ما را دوست می‌دارند، کلام ما را حفظ می‌کنند،‌ دستور ما را اطاعت می‌کنند، و با کارهای ما مخالفت نمی‌کنند. آنها از ما، و ما از آنهاییم. (1)

____________

1- بحارالانوار، ج 78، ص380

شعرانتظار ....

تا کِی اینگونه بماند دل ما آقاجان؟
-عاشق و فارق و درگیر و جدا-آقا جان

بی سبب نیست اگر فاصله ها کم نشدند
صاف و صادق نشده سینه ی ما آقاجان

جای جارو زدن حال و هوای دل هم؛
گوشه ای رفته و گفتیم :"بیا آقا جان"

"ما که رندیم و گدا دیر شما ما را بس"
گرچه این بیشتر است از سَرِ ما...آقاجان

تو که دارای جهانی دل ما را بردار
چه کسی میخرَد این سوخته را ؟آقاجان

سیصد و چند شود سال؟که تکمیل شوند
سیصد و چند نفر از همه جا...آقاجان

ما که هستیم؟که لاف از غم عشقت بزنیم
ما کجا؟...عشق کجا؟...درد کجا آقاجان؟

یک شب ای کاش" بیاید به سراپرده ی چشم
در نمازی خم ابروی شما آقاجان"*

ارث ادب باقی بهتر از ارث مال فانی است

 

قال الامام الصادق(ع): «ان خیر ما ورث الاباء لابنائهم الادب لاالمال، فان المال یذهب و الادب یبقی».

امام صادق(ع) فرمود: بهترین چیزی که پدران برای فرزندانشان به ارث می‌گذارند، ادب است نه مال، زیرا مال از بین می‌رود، اما ادب باقی می‌ماند. (1)

____________

1- الکافی، ج 8، ص 150

یک شهید، یک خاطره

پاسخ به امام زمان(عج)

پسرم احمد هیچ‌وقت نمی‌خواست کسی را از خودش رنجیده‌خاطر کند. یادم هست روزی که می‌خواست به جبهه برود، وقتی دید پدرش از رفتن او کراهت دارد و بهانه می‌آورد، خیلی محترمانه گفت: «پدر جان، اگه شما صلاح نمی دونید، جبهه نمی‌رم؛ ولی شما خودتان باید پاسخ امام زمان رو بدید. من دینی به عهده‌دارم که باید انجام بدم.»

پدرش گریه کرد و گفت: «نه پدر جان، من نمی‌تونم چنین مسئولیتی رو بپذیرم، شما برو.»

احمد بدون اینکه دل پدرش را بشکند، موافقت او را گرفت، رفت و شهید شد.

خاطره‌ای از شهید احمد صمیمی ترک

راوی: مادر شهید

مریم عرفانیان