امام علی(ع) پس از ماجرای حکمیت و نیرنگ عمروعاص می‌فرماید: بدانید که نافرمانی از دستور نصیحت‌کننده مهربان دانا و باتجربه، مایه حسرت و سرگردانی و سرانجامش پشیمانی است. من رأی و فرمان خود را نسبت به حکمیت به شما گفتم، و نظر خالص خود را در اختیار شما گذاردم، ولی شما همانند مخالفانی ستمکار، و پیمان‌شکنانی نافرمان از پذیرش آن سر باز زدید، تا آنجا که نصیحت‌کننده در پند دادن به تردید افتاد، و از نصیحت خودداری کرد.(1)
____________
1- نهج‌البلاغه، خطبه 35
قال الامام علی(ع):
«من امرک باصلاح نفسک، فهو احقّ من تطیعه».
امام علی(ع) می‌فرماید: کسی که تو را امر به اصلاح نفس بکند، سزاوارترین
افراد است که حرف او را بپذیری و از او تبعیت کنی.(1)
____________
1- غررالحکم، ص623
ابوالقاسم نسبت به مسائل تربیتی ما خیلی حساس بود. چون پدر نداشتیم و او که برادر بزرگ بود، نقش پدری برایمان داشت.
کلاس پنجم ابتدایی بودم و برای تزئین جلد کتابم، عکس یکی از هنرپیشه‌های بعد از انقلاب را روی جلد چسبانده بودم. برادرم عکس را دیده بود؛ اما نمی‌خواست دل من بشکند و چیزی نگفت. خودش به مدرسه آمده و به معلمم گفته بود: «به خواهرم بگید عکس هنرپیشه رو از روی جلد کتابش برداره؛ ولی نگید که من به مدرسه اومدم تا دلخور نشه ...»
به توصیه معلم عکس را برداشم. سال‌ها بعد فهمیدم ابوالقاسم با این تربیت صحیح می‌خواست که حواسم به درس و کتاب باشد...
ابوالقاسم وهابی خلیلی
راوی: اشرف وهابی خلیلی، خواهر شهید
مریم عرفانیان
دخـتر ته تغاری یک خانواده مذهبی که از نوجوانی حجاب چادر را انتخاب و به محـیط مسجد رفـت و آمد می‌کند. اما اتفاقی چون فوت برادرش، زندگی این خانواده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. مریم به درون خویش فرو می‌رود و به ناگاه در اولین سفر کربلایش، در حرم حضرت عباس(علیه‌السلام) دعا می‌کند همسری برایش قسمت شود که دائم او را به کربلا ببرد.
کمی بعد با آمدن خواهر مهدی نوروزی به خواستگاری‌اش، دعای او مستجاب می‌شود. (مهدی) همیشه می‌گفت: «تنها جایی که دوری‌ات را می‌توانم تحمل کنم، سفر کربلاست. اگر دیدی یک روز نیستم، بدان که رفته‌ام کربلا.» وصلت مریم عظیمی و مهدی نوروزی در 28 خرداد سال 91 رخ می‌دهد. مهدی اصالتاً اهل کرمانشاه است، اما به دلایل شغلی چند سالی می‌شود که در تهران ساکن است و عروس خانم هم که زاده و بزرگ شده کرج است. این دو آن‌چنان زندگی عاشقانه‌ای را با هم آغاز می‌کنند که برای یک لحظه هم طاقت دوری یکدیگر را ندارند.... اما هنر مردان خدا دل کندن از تعلقات است.
هنر همسران و همراهانشان هم همین‌طور. مریم عظیمی و مهدی نوروزی با وجود همه عشق و تعلقاتی که به یکدیگر داشتند، عاقبت در مسیر دفاع از حریم اهل بیت(ع) پا روی همه این تعلقات می‌گذارند. آن هم در حالی که پسرشان محمد‌هادی تازه متولد شده بود. شهید مهدی نوروزی از مدافعان حریم اهل بیت بود که در بیستم دی ماه 1393 در سامرای عراق به شهادت رسید، اما شهرت آقا مهدی به قبل از شهادتش برمی‌گردد. به زمانی که حضور پررنگی در فرونشاندن فتنه سال 88 داشت و ضد انقلاب عکس او را در فضای مجازی با نام «حسین منیف اشمر» منتشر کرده بودند تا این شهید بزرگوار را از اتباع لبنانی دخیل در فرونشاندن فتنه معرفی کنند.
کیهان
وقتی از حبیب‌الله چایچیان(حسان) سخن به میان می‌آید، بی‌درنگ، رضوی سروده «آمدم ای شاه پناهم بده» و عاشورایی سروده «امشب شهادت‌نامه عشاق امضا می‌شود» در ذهن‌ها تداعی می‌شود. آیینی سروده‌هایی که به خاطر برخورداری از مولفه‌های یک شعر آیینی فاخر و سالم، همیشه مورد توجه مداحان و ذاکران هوشمند، سختگیر و مشکل‌پسند بوده است. شعرهایی که به خاطر نرمی و لطافت وزن، طنطنه موسیقی، سلامت زبان، سادگی کلام، و ارجمندی محتوا و مضمون، در ذهن و زبان مردم کوچه و بازار خوش نشسته و به نوحه‌هایی ماندگار تبدیل شده است. نوحه‌هایی دلنشین و خاطره‌انگیز چون: «بار بگشایید این‌جا کربلاست، خیمه‌ها می‌سوزد و شمع شب تارم شده، من زاده علی مرتضایم، دنیاست چو قطره‌ای و دریا زهرا، ناله کن ای دل به عزای علی، و...»
زنده یاد «حسان» در مصاحبه‌ای که در سال‌های پایانی عمر پر برکت خویش با سایت «عقیق» انجام داده بود، داستان سرودن شعر معروف «آمدم ای شاه پناهم بده» را چنین روایت کرده است:
«اشعارم عنایتی است که از سوی ائمه‌اطهار(ع) به من می‌شود. به طور مثال شعر «ای شاه پناهم بده» که درباره امام رضا(ع) است زمانی به من الهام شد که با مادرم به مشهد رفته بودیم. مادرم همیشه ارادت ویژه‌ای به چهارده معصوم(ع) داشت؛ مادر دوبار پشت سر هم و در فاصله زمانی نزدیک به هم سکته کرد. دکتر به من گفت: فردی که این‌گونه سکته کند کمتر زنده خواهد ماند. آن موقع به مادرم گفتم که چه آرزویی دارد. او گفت: آرزوی من این است که یک بار دیگر حضرت رضا(ع) را زیارت کنم. با اینکه راه رفتن برایش دشوار بود و حال خوبی نداشت، دو بازویش را گرفتم تا بتواند یواش یواش حرکت کند و به مشهد رفتیم. حرم مثل همیشه خیلی شلوغ بود. وارد شدن به حرم مشکل و برای مادرم غیرممکن بود. گفتم: مادرجان از همین جا سلام بدهی زیارت است. گفت: ما قدیمی‌ها تا ضریح را نبوسیم به دلمان نمی‌چسبد گفتم: دل چسبی‌اش به این است که حضرت جواب بدهند.
بازوی مادر را گرفته بودم و همین‌طور به سمت ضریح حرکت می‌کردیم که در همین حال این شعر را سرودم: «آمدم ای شاه، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده/ای حَرمَت ملجأ درماندگان، دور مران از در و راهم بده/ای گل بی‌خار گلستان عشق، قرب مکانی چو گیاهم بده/ لایق وصل تو که من نیستم، اِذن به یک لحظه نگاهم بده.» وقتی شعر به «تخلص» رسید، دیدم مادرم با آن ازدحام که آدم سالم نمی‌توانست برود خودش را به ضریح رساند و ضریح را بوسید؛ من هم ضریح را بوسیدم و این شعر در حقیقت زبان حال مادرم در آخرین لحظات عمرش است.»
نام روشن «حسان» برای جامعه شاعران و ذاکران آیینی، نامی بلند، معتبر و قابل احترام است. نکته قابل تامل‌تر آن که بسیاری از ذاکران در ایام ولادت و شهادت خاندان رسالت(علیهم‌السلام)، اشعار حسان را در هیئات مذهبی می‌خوانند، بی‌آن که بدانند نام شاعر این مدایح و مراثی چیست! به عبارتی شهرت و آوازه این اشعار از آوازه‌ای که خود شاعر دارد بیشتر است. این امر موید خلوص شاعر در عرض ادب و ارادت به ساحت بزرگان است.
دقیقه‌ای که در شعر بعضی از شاعران نسل امروز مورد غفلت قرار گرفته است.
به این معنا که منِ شاعر امروز، پیش و بیش از رضایت خدا، به دنبال پسند و خوشایند خلق خدا و لایک و فالوورهای بیشتر هستم. غافل از این که قلمرو شعر دینی و آیینی، عرصه خودبینی و خود فروشی نیست، عرصه خدانگری و حقیقت نوشی است.
ارج و قربی که امروز استاد حسان به عنوان یک شاعر آیینی در ذهن و زبان ما دارد، دقیقا به خاطر توجه به این دقایق و ظرایف بود.
حسان هم قبله و هم قبیله همان شاعرانی بود که توصیف آنان را در آیات ۲۲۴ تا ۲۲۷ سوره شعرا می‌خوانیم. شاعری که شعرش از کژتابی‌های مضمونی و اعتقادی پیراسته، و به صفاتی چون: ایمان، عمل صالح، ذکر کثیر و انتصار(دادخواهی و حمایت از مظلومان) آراسته بود.
زلالی و آراستگی‌های معنوی و مضمونی شعر حسان، ریشه در «خلوص نیت» و «معرفت دینی» او داشت. چرا که او پیش و بیش از هر چیز «دغدغه دینی» داشت و علاوه‌بر «چگونه گفتن» به «چه گفتن» نیز می‌اندیشید. تنزل شعر دینی و آئینی امروز ما به خاطر غفلت از این دقیقه است. به این معنا که بعضی از شاعران روز و روزگار ما به خاطر توجه بیش از حد به «چگونه گفتن» و دلبرانگی کلام(فرم)، رسالت دینی، انسانی، و اجتماعی خود را از یاد برده و به «مشاطه‌گری» و«صورت‌گری» صرف مبتلا شده‌اند. غافل از این که در قلمرو شعر آیینی، التذاذ هنری، زبان‌آوری و صنعتگری یک روی سکه است، و برتر و والاتر از آن آیینگی جان و جهان شاعر است که شعر او را از فرش به عرش می‌برد.
مقبولیت و محبوبیت حبیب‌الله چایچیان نیز به عنوان یک شاعر اصیل آیینی به همین نکته برمی‌گردد: مقدم دانستن «تعهد دینی» بر «تعهد ادبی» در شعر آیینی. حسان رضای خالق را بر رضای خلق برگزید و با پایبندی به ادب و آداب در وادی شعر آیینی گام برداشت. تقید و تعهد مومنانه او به این اصل باعث شد که خدا به او عزت بدهد و شعرش را بر سینه روزگار؛ ماندگار کند.
آمده‌ام آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگان
دور مران از در و، راهم بده
ای گل بی‌خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق و سبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله حاجات مرا هم بده
رضا اسماعیلی
کیهان
پیامبر اکرم(ص) فرمود: روز قیامت، آتش جهنم با سه گروه صحبت می‌کند!
1- حاکم
2- قاری قرآن
3- فرد ثروتمند
به حاکم می‌گوید: ای کسی که خداوند به تو سلطنت ارزانی کرد، چرا عدالت نورزیدی؟! و به قاری قرآن می‌گوید: ای کسی که خودت را برای مردم آراستی، چرا در ارتکاب گناهان با خداوند مبارزه کردی؟! و به ثروتمند می‌گوید: ای کسی که خداوند تو را در دنیا ثروت داد ولی وقتی افراد ضعیف از تو کمی قرض خواستند بخل ورزیدی؟!(1)
____________
1- بحارالانوار، ج 8، ص285
قال الامام علی(ع):
«اذا رغبت فی صلاح نفسک، فعلیک بالاقتصاد والقنوع و التقلل».
امام علی(ع) فرمود:
اگر خواهان خودسازی هستی، باید میانه‌روی، صرفه‌جویی و قناعت و کم‌خواهی را پیشه کنی.(1)
____________
1- تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص 237، ح4766
مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سماکش کشش لیلا برد
من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد
من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم
او که می رفت مرا هم به دل دریا برد
جام صهبا زکجا بود مگر دست که بود
که به یک جلوه دل و دین زهمه یکجا برد
خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
که درین بزم بگردید و دل شیدا برد
خودت آموختی ام مهر و خودت سوختی ام
با برافروخته رویی که قرار از ما برد
همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
غم روی تو مرا دید و ز من یغما برد
همه دلباخته بودیم و هراسان که غمت
همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد
علامه سید محمد حسین طباطبایی
فاضل ارجمند جناب حجت‌الاسلام و المسلمین سید موسی موسوی نقل کرد:
در اواخر سال 1342 و یا اوایل 1343 شمسی و اوان تبعید حضرت امام(ره) به نجف اشرف و اوج دستگیری‌های گسترده شاگردان و یاران اولیّۀ حضرت امام توسط رژیم منحوس بود که خفقان حاکم بر جوّ عمومی کشور، همه را نگران کرده بود و بسیاری حتی بر جان امام هم بیمناک بودند و سرنوشت نهضت، بسیار مبهم به نظر می‌رسید.
مرحوم آیت‌الله حاج شیخ عباس تهرانی «که از اصحاب مرحوم آیت السالکین عارف ربّانی میرزا جواد آقای ملکی تبریزی و از دوستان امام بودند و همان روزها در بین خواص مطرح بود که ایشان مکرّر توفیق محضر قدسی حضرت بقیة الله (أرواحنا فداه) را یافته‌اند» روزهای جمعه بعد از دعای ندبه درس اخلاقی در مدرسۀ حجتیه داشتند که عموم بزرگان اهل معرفت امروز حوزه، در آن شرکت می‌کردند.
یک روز جمعه در سال مزبور جمعی از دوستان اهل معنی از جمله دو نفر از دوستان مهذّب بنده: حجج اسلام میرشمسی و معتمدی، که هر دو اهل سلوک و مقامات بالای عرفانی هستند، پس از مراسم دعا و درس اخلاق به منزل مرحوم حاج شیخ عباس تهرانی [در محلّۀ عشقعلی] رفتند که بنده متأسفانه با اینکه مصمّم به رفتن بودم، محروم شدم.
وقتی دوستان برگشتند گفتند: به جهت نگرانی شدیدی که از آیندۀ امام و انقلاب بود، از ایشان راجع به وضعیت آینده سؤال کردیم.
ایشان با اطمینان خاصی لبخند زدند و فرمودند: نگران نباشید. خداوند منّان اراده فرموده حاج آقا روح الله سالم به ایران برگردد؛ ولی نه به این نزدیکی.
این هجرت حدود پانزده سال طول می‌کشد و ایشان در شرایطی با عزّت به ایران برمی‌گردد که شاه را قبلاً بیرون رانده و خدا اراده کرده به دست ایشان «که از نسل حضرت فاطمه(س) است» پس از قرن‌ها تشکیل حکومت اسلامی بدهد و این پرچم در دست نسل حضرت فاطمه می‌ماند تا تحویل صاحب اصلی‌اش حضرت بقیه‌الله «ارواحنا فداه» شود.
*کتاب: خاطره‌های آموزنده، نوشته آیت‌الله محمدی ری شهری انتشارات دارالحدیث قم
اشکی چکید و چشم همه را بهار کرد
نوری رسید و دیده ی ما بی قرار کرد
از روزنی دمید و دل ما را شکار کرد
ما را اسیر پنجره های نگار کرد
یک پنجره گشا و دلم پر بهانه کن
سیبی روانه کن دل من را نشانه کن
هر کس دمیده هر نفسی که مسیح نیست
غیر از کلام حق به مدیحت فصیح نیست
عشقی شبیه عشق تو آقا صریح نیست
هر پنجره که پنجره های ضریح نیست
باید دخیل حضرت خورشید ها شویم
باید که سائل در امیدها شویم
این مرغ جان ز سینه چو آزاد می شود
دل رهسپار پنجره فولاد می شود
تا که کسی دلش پی امداد می شود
راهی به سوی صحن گوهرشاد می شود
سوگند می خورم به خدا جبرئیل بود
آن سائلی که بر حرم تو دخیل بود
فخری نداری این که ملک زائرت شود
فخر ملک بود که دمی ناظرت شود
حکم خداست آن چه که در خاطرت شود
وقت حساب اهل جهان حاضرت شود
این گفته ی خداست علینا حسابهم
این گفته ای دگر که الینا ایابهم
آن کس که هست حق به رضایش رضا تویی
آن کس که هست ضامن حکم قضا تویی
آن کس که هست نور دل مرتضی تویی
آن کس که هست عشق دل ما رضا تویی
بی تو بهانه ای به وجود همه نبود
بی تو به عاشقان همه دم زمزمه نبود
هر کس زیارت تو کند تا خدا رود
یعنی که عاشقت حرم کبریا رود
هر کس دخیل پنجره ات شد کجا رود
از گنبد طلای تو تا کربلا رود
نه نه کسی که زائر تو شد به عالمین
باشد همان زمان به خدا زائر حسین
شان زیارت تو فراتر ز کربلاست
یعنی حریم عشق تو بهتر ز کربلاست
یعنی بهشت قبر تو برتر ز کربلاست
اما به بوی سیب معطر ز کربلاست
هر کس به مشهد تو رود کربلایی است
هر دل به عشق تو شود عاشق خدایی است
آقا قسم به عشق ، که دل بر تو بسته ایم
در سایه سار نام بلندت نشسته ایم
از غیر مهر تو به دو عالم ، گسسته ایم
پیمان اگر که بود به جز تو شکسته ایم
ما را خدا به حب ولایت سرشته است
ما را برای عشق رضا حق نوشته است
بر سائلان درگه خود یک نگاه کن
نیمه نگاه خود به من روسیاه کن
ما را گدای خود کن و عبد الاه کن
آقا عنایتی به من بی پناه کن
تنها پناه جمع غریبان تویی رضا
مهمان جان نه صاحب این جان تویی رضا
محمد مبشری
ای ابتدای صحبت و ختم کلام ما
جاروکشی صحن تو شغل مدام ما
در بین خادمان تو ثبت است نام ما
ما برده ی توایم و دو عالم غلام ما
ای هشتمین امام!امام همام ما!
مژده رسید، غنچه ی زهرا دمیده است
آورده اند:"قامت هارون خمیده است"
نورت پدیده ایست که فوق پدیده است
قبل از سلام ما به تو از تو رسیده است
هر روز صبح زود جواب سلام ما
مشهد گدا پر است و کسی کم نمی برد
هم می برد ز فیض شما ،هم نمی برد
هدیه کسی برای کسی غم نمی برد
اهل بهشت را به جهنم نمی برد!!
کم نیست در مقام زیارت مقام ما
استاد درس عشق در این مکتبم رضاست
بیماری ام رضاست،دوای تبم رضاست
در قلب من رضاست، به روی لبم رضاست
نان شبم رضاست، نماز شبم رضاست
دایم به ذکر می گذرد صبح و شام ما
چشمت دلیل ذوق هنرمندهای ماست
شیرینی تو بیشتر از قندهای ماست
میلاد تو گشایش لبخندهای ماست
دیوان عشق، "از تو نوشتند" های ماست
"ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما"
صحنت پر از امید و لبالب اراده است
فرقی نداشت، هر که سواره ، پیاده است
یک دست زلف یار و یکی جام باده است
ابرو گشاده ایم که دستت گشاده است
مشهد به نام توست ولیکن به کام ما
در شان و رتبه ی تو غزل دل نگفته است
هرگز کسی قصیده ی قابل نگفته است
حافظ مجاز گفته و بیدل نگفته است
مضمون تازه ایست که "دعبل" نگفته است
ما هرچه گفته ایم سرودی به نام ماست
آن شب که صرف یاد تو شد خوش به حال ماست
وان شب که صرف بی خبری شد زوال ماست
عالم اگر که مال تو باشیم مال ماست
فتوا رسیده است که مستی حلال ماست
بی اذن توست آب خوش اما حرام ما
تو عشق را به اهل جنون یاد می دهی
بنیاد عقل یک شبه بر باد می دهی
امشب برات پنجره فولاد می دهی
حتما به هر که خواست گهرشاد می دهی
خوبی مرام توست، نه مثل مرام ما….
صیاد جز کنار تو زانو نمی زند
خورشید در رواق حرم سو نمی زند
مشهد که بی امید کسی رو نمی زند
با خانه ی خدا حرمت مو نمی زند
ای مشهد تو شعبه ی بیت الحرام ما!
ای گنبد تو خانه ی خورشید یا رضا!
ای مامن شبانه ی خورشید یا رضا!
زد تکیه بر تو شانه ی خورشید یا رضا!
گرم دمت زبانه ی خورشید یا رضا!
خورشیدی و حرارت تو بار عام ما
مظاهر کثیری نژاد
ای حجت زمانه(عج) ، زمانه چه بد شده ست
یک تکه ابر بین من و نور سد شده ست
دیگر برای غنچه سری تب نمی کند
در خانه ای که خار گل سرسبد شده ست
قران به روی طاقچه ها خاک می خورد
من منتظر که باز ببینم نود شده ست
بعد از گذشت جمعه فراموش می شوی
یادت همیشه غرقه ی این جزر و مد شده ست
دنیا میان لجه ی خون غوطه می خورد
انسان به زیر پای هوسها لگد شده ست
تا آفتاب عدل تو از شرق رو کند
از ایستگاه عشق چه ایکاش رد شده ست
پنهان نمی کنم که در این انتظار تلخ
حال دل شکسته ی من باز بد شده ست
احسان اکابری
از امام علی(ع) پرسیدند علم چیست؟ امام در پاسخ فرمودند: علم و دانش چهار جمله است:
1- خدا را به اندازه نیازی که به او داری عبادت کن.
2- به اندازه طاقتی که در برابر عذاب جهنم داری خدا را نافرمانی کن.
3- برای دنیایت به اندازه عمری که در آن سپری می‌کنی کار کن.
4- برای آخرتت به اندازه مدتی که در آن هستی کار کن. (1)
____________
1- تنبیه‌الخواطر، ج 2، ص 37
در جنگ صفین، تیری بر ران مقدس امام علی(ع) وارد شد، هرچه کردند در موقع عادی خارج نمایند، از شدت درد و ناراحتی نتوانستند. خدمت امام حسین(ع) جریان را عرض کردند، ایشان فرمودند: صبر کنید تا پدرم به نماز بایستد، زیرا در آن حال چنان از خود بیخود می‌شود که به هیچ‌چیز متوجه نمی‌شود. به دستور امام حسین(ع) در حال نماز تیر را خارج کردند. بعد از نماز حضرت متوجه شد خون از پای مقدسش جاری است. سوال کرد: چه شد؟ عرض کردند: تیر را در حال نماز از پای شما بیرون کشیدیم.(1)
____________
1- انوار نعمانیه، سید جزایری، ص 342
قال‌الامام الصادق(ع):
«العالم من صدق فعله قوله، و من لم یصدق فعله قوله، فلیس بعالم».
امام صادق(ع) فرمود: عالم کسی است که رفتار او گفتارش را تصدیق کند، و هر کس
که کردار او سخن وی را تصدیق نکند، و عمل او برخلاف گفته‌اش باشد، عالم نخواهد بود.(1)
____________
1- اصول کافی، ج 1، ص 18
در جنگ صفین، تیری بر ران مقدس امام علی(ع) وارد شد، هرچه کردند در موقع عادی خارج نمایند، از شدت درد و ناراحتی نتوانستند. خدمت امام حسین(ع) جریان را عرض کردند، ایشان فرمودند: صبر کنید تا پدرم به نماز بایستد، زیرا در آن حال چنان از خود بیخود می‌شود که به هیچ‌چیز متوجه نمی‌شود. به دستور امام حسین(ع) در حال نماز تیر را خارج کردند. بعد از نماز حضرت متوجه شد خون از پای مقدسش جاری است. سوال کرد: چه شد؟ عرض کردند: تیر را در حال نماز از پای شما بیرون کشیدیم.(1)
____________
1- انوار نعمانیه، سید جزایری، ص 342
