امام علی(ع) در مورد چگونگی مصرف مال می‌فرماید: هرکس از شما که مالی دارد، از فساد برحذر باشد که هر آینه، اگر بخشیدن آن مال، نابجا و ناصواب باشد، ریخت‌وپاش و اسراف است.
و هرچند نام وی را در میان مردم بالا می‌برد، اما وی را نزد خداوند پایین و پست می‌گرداند.
هیچ‌کس نیست که مالش را ناصواب و ناروا و برای غیرشایستگان صرف کند، جز آنکه خداوند سپاس خود را از وی دریغ دارد و دوستی جز او در دل‌شان افتد.(1)
____________
1- الکافی، ج4، ص31، ح3
قال النبی(ص):
ایاک و التبذیر، فان الله تعالی یقول: ان المبذّرین کانوا اخوان الشیاطین».
پیامبر اکرم(ص) فرمود:
از ریخت و پاش حذر کن، زیرا که خداوند متعال می‌فرماید: ریخت‌وپاش کنندگان برادران شیاطین هستند! (1)
____________
1- عدهًْ الداعی، ص 74
فرمانده گروه کومه‌له پس از اشغال پادگان سنندج، سرهنگ ایرج نصرت زاد، فرمانده تیپ یکم لشکر 28 را که اسیرشان شده بود به بدترین شکل ممکن دید. خم شد و چانه نصرت زاد را میان مشت‌هایش گرفت و گفت:
- در چه حالی فرمانده... مرا می‌شناسی؟
سرهنگ نصرت زاد، آب دهانش را به صورت سرتیپ یحیوی که حالا پرچمدار گروه کومه‌له شده بود انداخت و گفت:
- نمک به حرام! تو به کشور و ملتت خیانت می‌کنی. من قسم خورده‌ام که تا آخرین قطره خونم از کشور و ملتم دفاع کنم.
چند روز بعد جنازه شهید ایرج نصرت زاد در حالی در بیابان‌های اطراف سنندج پیدا شد که حکایت از بدترین و سخت‌ترین شکنجه‌هایی داشت که او در راه انقلاب متحمل شده بود.
ابوالقاسم محمدزاده
من را نمی‌شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می‌نازم
شادم که مثل عده معدودی، شعری برای نام نمی‌سازم
شعرم برای توست شعاری نیست، کشتی برای موج‌سواری نیست
باور مکن که دل به زمین دادم، وقتی تویی بهانه پروازم
هر جا که نام نامی تو آنجاست، قلبم بهانه غزلی دارد
این سوز ریشه‌ای ازلی دارد، پس با غم عزیز تو دمسازم
شعرم اگر چه هیچ نمی‌ارزد، سوزانده است نام و نشانم را
می‌سوزم و به هیزم ابیاتم، بیتی به عشق شعله می‌اندازم
یا صاحب‌الزمان و زمین موعود، دانای هر که آمد و هر چه بود
گم‌نامم و تویی تو، که می‌دانی، تنها به نام سبز تو می‌نازم
نغمه مستشار نظامی
یکی از شب‌های زمستان که برف روستا را سفید پوش کرده بود، اسحاق گفت: «دختر عمو، برو خانة بابای من و یه کلنگ بگیر و بیاور. اگه پرسیدند می‌خواهی چکار کنید هیچی نگو...»
به خانة پدرشوهرم رفتم و کلنگ را آوردم. پرسیدم: «می‌خوای چیکار کنی؟»
- برای این که در خونه رو از جا بردارم.
اسحاق این را گفت و شروع کرد به کندن! همان‌طور که کار می‌کرد ادامه داد: «می برمش برای همان پیرزن و پیرمردی که چند روز پیش بردمت خونه‌شون.»
یادم آمد با هم به خانة پیرمرد و پیرزنی در تایباد رفتیم که از یک پلاستیک برای در خانه‌شان استفاده کرده بودند. برف آن‌قدر زیاد بود که درون خانه‌شان هم رفته بود. آنها حتی هیزم یا کُنده‌ای نداشتند که آتش درست کنند! برای گرم کردن خودشان زیر یک لحاف و کرسی کوچک رفته بودند.
کارش که تمام شد پرسید: «بالاخره این رو ببرم برای اون‌ها؟ ثواب داره‌هااا.»
گفتم: «اشکالی نداره، می‌تونی ببری.»
در را روی شانه‌اش گذاشت و بیرون رفت.
همان شب، هر طور که بود خودش را به تایباد رساند و در را برای خانة پیرمرد و پیرزن نصب کرد.
خاطره‌ای از شهید اسحاق اسدی جیزآبادی
راوی: رضوان اسدی، همسر شهید
مریم عرفانیان
آن کس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند
حضرت حجت (عج) به حکم ولی‌الله الاعظم و خلیفه‌الله، در همه جا حاضر است و هرگز به این معنا غایب نیست. او در حال حضور خویش همه را بهره می‌دهد. از زمانی که ایشان زاده شد و ولایت و امامت را در پنج سالگی به عهده گرفت، تا کنون حضور داشته و به حکم ربوبیت و پروردگاری طولی، بر همه هستی در راستای تکامل آنان کمک و یاری می‌رساند. از این رو ایشان هرگز غایب در برابر حاضر نبوده است. اگر برای ایشان غیبتی است دربرابر ظهور است. به این معنا که همواره حاضر است ولی ظهوری ندارد نه اینکه حضوری نداشته باشد. آن که حاضر است اوست و آن که انتظار ظهور او می‌رود اوست. غیبت ایشان در برابر ظهور ایشان است نه غیبت در برابر حضور. از این رو همچون خورشیدی در پس ابر به همه روشنایی می‌دهد و همگان از وجودش بهره می‌برند. از زمانی که ولایت یافت عصر صاحب الزمان(عج) آغاز شد و از آن زمان انسان‌ها به برکت وجودی ایشان رشد و تعالی خویش را شروع کرده‌اند. این‌گونه است که در عصر ایشان این همه پیشرفت و تعالی در جوامع بشری رخ داده است.
زمان ظهور ایشان که از پرده غیب بیرون می‌آیند و چشمان همگان به جمال ایشان می‌افتد، زمانی است که ظلم و جور همه جا را فرا می‌گیرد: ملئت الارض ظلما و جورا؛(کتاب سلیم بن قیس، ص 429) در این زمان جور حاکمان و سلطه‌گران زیاد می‌شود و ظلم و بی‌عدالتی و بیداد قدرتمندان فزونی می‌یابد. این بدان معنا نیست که در عصر پیش از ظهور گناه زیاد می‌شود. گفته نشده است که در آن زمان گناه زیاد می‌شود بلکه گفته شده است که ظلم وجور زیاد می‌شود که ظلم و جور به ویژه دومی ارتباط تنگاتنگی با حکومت‌های ستمگر دارد. بنابراین پیش از ظهور، آنچه فراوان است ظلم و جور است نه گناه. در این دوره است که مردم از ظلم و جور خسته می‌شوند و خواهان عدالت می‌گردند. تا انسان از ظلم و جور خسته نشود که: لیقوم الناس بالقسط (حدید، آیه 25) انجام نمی‌شود. در این آیه گفته شده است که مردمان به قسط و عدالت قیام می‌کنند و آن را بر پا می‌دارند. به این معنا که تا مردم نخواهند در هیچ جامعه‌ای عدالت نمی‌تواند تحقق یابد. عدالت امری نیست که بتوان از بالا با دستور و حکم و فرمانی اجرا کرد؛ عدالت امری است که باید از میان مردم برخیزد و مردم آن را بر پا دارند. از این رو مردم خسته از ظلم و جور حکومت‌های ستم پیشه، خود قیام می‌کنند و خواهان عدالت و ظهور کسی می‌شوند که این عدالت را به نام مردم مدیریت کند. بنابراین صاحب‌الزمان (عج) مدیریت‌کننده عدالت است و آن که عدالت را بر پا می‌دارد خود مردم هستند.
حضرت حجت (عج) به حکم ولی‌الله الاعظم و خلیفه‌الله، در همه جا حاضر است و هرگز به این معنا غایب نیست. او در حال حضور خویش همه را بهره می‌دهد. از زمانی که ایشان زاده شد و ولایت و امامت را در پنج سالگی به عهده گرفت، تا کنون حضور داشته و به حکم ربوبیت و پروردگاری طولی، بر همه هستی در راستای تکامل آنان کمک و یاری می‌رساند. از این رو ایشان هرگز غایب در برابر حاضر نبوده است. اگر برای ایشان غیبتی است دربرابر ظهور است. به این معنا که همواره حاضر است ولی ظهوری ندارد نه اینکه حضوری نداشته باشد. آن که حاضر است اوست و آن که انتظار ظهور او می‌رود اوست. غیبت ایشان در برابر ظهور ایشان است نه غیبت در برابر حضور. از این رو همچون خورشیدی در پس ابر به همه روشنایی می‌دهد و همگان از وجودش بهره می‌برند. از زمانی که ولایت یافت عصر صاحب الزمان(عج) آغاز شد و از آن زمان انسان‌ها به برکت وجودی ایشان رشد و تعالی خویش را شروع کرده‌اند. این‌گونه است که در عصر ایشان این همه پیشرفت و تعالی در جوامع بشری رخ داده است.
زمان ظهور ایشان که از پرده غیب بیرون می‌آیند و چشمان همگان به جمال ایشان می‌افتد، زمانی است که ظلم و جور همه جا را فرا می‌گیرد: ملئت الارض ظلما و جورا؛(کتاب سلیم بن قیس، ص 429) در این زمان جور حاکمان و سلطه‌گران زیاد می‌شود و ظلم و بی‌عدالتی و بیداد قدرتمندان فزونی می‌یابد. این بدان معنا نیست که در عصر پیش از ظهور گناه زیاد می‌شود. گفته نشده است که در آن زمان گناه زیاد می‌شود بلکه گفته شده است که ظلم وجور زیاد می‌شود که ظلم و جور به ویژه دومی ارتباط تنگاتنگی با حکومت‌های ستمگر دارد. بنابراین پیش از ظهور، آنچه فراوان است ظلم و جور است نه گناه. در این دوره است که مردم از ظلم و جور خسته می‌شوند و خواهان عدالت می‌گردند. تا انسان از ظلم و جور خسته نشود که: لیقوم الناس بالقسط (حدید، آیه 25) انجام نمی‌شود. در این آیه گفته شده است که مردمان به قسط و عدالت قیام می‌کنند و آن را بر پا می‌دارند. به این معنا که تا مردم نخواهند در هیچ جامعه‌ای عدالت نمی‌تواند تحقق یابد. عدالت امری نیست که بتوان از بالا با دستور و حکم و فرمانی اجرا کرد؛ عدالت امری است که باید از میان مردم برخیزد و مردم آن را بر پا دارند. از این رو مردم خسته از ظلم و جور حکومت‌های ستم پیشه، خود قیام می‌کنند و خواهان عدالت و ظهور کسی می‌شوند که این عدالت را به نام مردم مدیریت کند. بنابراین صاحب‌الزمان (عج) مدیریت‌کننده عدالت است و آن که عدالت را بر پا می‌دارد خود مردم هستند.
" کیهان "
سه‌شنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۱ - ۱۶:۰۱
سال هشتاد و یکم شماره ۲۳۲۶۰
این هفته هم گذشت تو اما نیامدی
خورشید خانواده زهرا نیامدی
از جاده همیشه چشم انتظارها
ای آخرین مسافر دنیا نیامدی
صبحی کنار جاده تو را منتظر شدیم
اما غروب آمد و آقا نیامدی
از ناز چشم‌های تو اصلا بعید نیست
شاید که آمدی گذر ما نیامدی
امروزمان که رفت چه خاکی به سرکنیم
آقای من اگر زد و فردا نیامدی
فرصت بهانه ای است که پاکیزه تر شویم
تا روبرویمان نشدی تا نیامدی
یابن الحسن بیای قنوتم وظیفه است
دیگر به ما چه آمده ای یا نیامدی
علی اکبر لطیفیان
آیت‌الله حاج آقا مرتضی تهرانی در پاسخ اینجانب (ری‌شهری) که پرسیدم: آیا کسی را دیده‌اید که مطمئن باشد محضر ولی عصر(عج) را درک کرده است؟
فرمود: دو مورد دارم:
یکی سید کریم پینه دوز است. من در کودکی همراه پدرم به مغازۀ ایشان رفتیم، _ مغازه وی در بازاری بود که یک سرش به سه راه کوچه غریبان و یک سرش به بازار سید اسماعیل متصل می‌شد، عرض این مغازه حدود یک متر و نیم و طولش دو سه متر بود، و کف آن حدود پنجاه سانت از کف بازار بالاتر بود _ پیرمردی در این مغازه حضور داشت که جعبه‌ای را برعکس کرده و روی آن ابزار تعمیر کفش گذاشته و مشغول کار بود، پدرم سلام کرد و لب مغازه نشست.
من که ناظر صحنۀ گفت‌وگوی آنها بودم احساس می‌کردم که گویا از نظر معنوی تعادلی میان آنها برقرار است.
پیرمرد، در حالی که مشغول کار بود نگاهی به پدرم کرد و گفت: دیروز آقا لطف کردند، چند دقیقه‌ای تشریف آوردند و آنجا (اشاره به نقطه‌ای از مغازه) نشستند و از من احوالی پرسیدند.
پیرمرد ضمن اشاره به یک قوطی حلبی شبیه قوطی‌های سوهان که در آن چند حبّۀ نبات زرد رنگ به‌اندازه نخود پخته بود، گفت: آقا این را مرحمت کردند، من می‌دهم به شما.
حدود ده دقیقه تا یک ربع ساعت آنجا ماندیم و بعد حرکت کردیم. پنج شش قدم که آمدیم، پدرم به من گفت: این آقا اسمش آقا سید کریم پینه دوز است. این مرد از اولیای الهی است. فهمیدی مقصودش از این جمله که گفت: آقا تشریف آوردند و از من احوالپرسی کردند چه کسی بود؟
گفتم: نه.
فرمود: مقصودش امام زمان _ صلوات الله علیه _ بود.
بعد نبات را به من داد و من آن را میل کردم.
تأیید سند یک روایت
مورد دوم، جریانی است که حیدر آقا معجزه (فرزند مُرشد چِلویی) برایم نقل کرد. وی گفت:
من دربارۀ صحت این روایت: «نَزِّهونا عن الربوبیة وقولوا فینا ما شئتم»، ما را از ربوبیت تنزیه کنید آن‌گاه هر چه خواستید در مورد ما بگویید. (مجلسی, بحار الأنوار, ج 25 ص 347) که دربارۀ مقام اهل بیت(ع) وارد شده، تردید داشتم. مضمون این روایت به من نچسبیده بود. نمی‌دانستم این روایت از اهل بیت صادر شده یا نه. در سفری که به عتبات داشتم، در زیارت سامرا هنگامی که به سردابی که امام زمان(عج) در آنجا غایب شده است رفتم، این سؤال از ذهنم گذشت که این حدیث از خاندان شما صادر شده یا نه؟
آقا فرمودند: بر می‌گردی تهران می‌روی پیش میرزا عبدالعلی تهرانی، سؤالت را از او می‌پرسی، زیرا او از زبان ما سخن می‌گوید!
من آقا میرزا عبدالعلی را نمی‌شناختم، وقتی به تهران برگشتم، آدرس منزل ایشان را گرفتم و خدمت ایشان رسیدم. پس از سلام و احترام نشستم، خواستم مسئلۀ خود را بگویم، ایشان فرمود: می‌دانم کدام روایت را می‌گویی!
از جا برخاست، رفت از کتابخانه کتابی را آورد و باز کرد، روایت را آورد و خواند و فرمود: این روایت از اهل بیت(ع) صادر شده است!
من جریان سرداب را برای ایشان تعریف کردم و گفتم: پاسخ سؤالم را حواله کردند به اینجا!
ایشان پس از شنیدن سخن من خیلی‌گریه کرد. هِق‌هِق می‌کرد و اشک از ریشش پایین می‌آمد.
من پس از این جریان ایشان را رها نکردم، چون در سرداب به خودم گفته شده بود: او از زبان ما سخن می‌گوید!
*کتاب: خاطره‌های آموزنده، نوشته آیت‌الله محمدی ری‌شهری انتشارات دارالحدیث قم
مهدی آمد سینه‌ها آگاه شد
چهره‌ی نورانیش چون ماه شد
مهدی آمد شد امید فاطمه
کارهای شیعه رو به راه شد
مهدی آمد دین حق رونق گرفت
روزگار از نور او دلخواه شد
مهدی آمد شد عمود دین حق
یوسف از حسنش برون ازچاه شد
مهدی آمد گشت ختم‌الاوصیاء
بر زمین و آسمانها شاه شد
سامرا رشک برین از نور او
سینه‌ی سینای عالم طور او
چشم وا کردم تماشایت کنم
گم شدم شاید که پیدایت کنم
من شدم مجنون لیلایت ولی
تا زیارت بین صحرایت کنم
دوش گردیدم مطهر از گناه
تا که سجده بر قدمهایت کنم
خیره در آیینه‌ی حسنت شدم
تا تماشا قد و بالایت کنم
درخماری بودم و مستت شدم
ایستادم تا که شیدایت کنم
در سحر آمد ندا یار آمده
یوسف کنعان به بازار آمده
قال‌الامام علی(ع):
«لاتودبوا اولادکم باخلاقکم، لانهم خلقوا لزمان غیر زمانکم».
امام علی(ع) فرمود:
فرزندان خود را به اخلاق خودتان تربیت نکنید، برای اینکه آنها برای
زمانی غیر از زمان شما آفریده شده‌اند.(1)
____________
1- اسلام و مقتضیات زمان، شهید مطهری(ره)، ج 1، ص 273
با اینکه جلال‌الدین مدتی در آمریکا درس خوانده بود؛ اما بسیار مذهبی، ساده پوش و مهربان بود.
وقتی از سرکار برمی‌گشت، سرش را روی زمین می‌گذاشت و همان‌طور می‌خوابید. هر بار می‌پرسیدم: «مادر! تشک برات بندازم؟»
سری به نفی تکان می‌داد و می‌گفت: «نه! اگه شما هم ببینید که اونجا مردم چه جوری می‌خوابند، هیچ‌وقت روی تشک نمی‌خوابید.»
اگر خوشمزه‌ترین و رنگین‌ترین غذا‌ها توی سفره می‌بود، ساده‌ترین آنها را برای خوردن انتخاب می‌کرد.
او فقر را می‌دید و خودش از حداقل امکانات هم استفاده نمی‌کرد؛ ساده می‌پوشید، ساده می‌خورد و ساده هم زندگی می‌کرد.
خاطره‌ای از دانشجوی شهید جلال‌الدین موفق
راوی: مادر شهید
مریم عرفانیان
روایت صدثانیه‌ای
نگهبان در ورودی پایگاه هوایی از ورودش ممانعت کرده بود. نیم ساعتی روی جدول حاشیه خیابان نشسته بود که به مسئول وقت فرودگاه گفته بودند دم در مهمان داری.
وقتی مسئول فرودگاه اهواز دم در آمد دید که عباس بابایی فرمانده عملیات نهاجا دم در روی جدول نشسته. گفته بود:
- چرا اینجا نشستی؟ خیلی آرام و خونسرد به مسئول فرودگاه اهواز گفته بود:
- نگهبان بنده خدا گفت؛ هواپیما رو بانده و شما نمی‌توانی وارد شوی. من هم همین‌جا نشستم تا مانع پرواز هواپیما نشم.
عباس بابایی که مسئولیت به آن بزرگی داشت نه تنها سرباز را تنبیه نکرد بله درخواست تشویق نگهبان دم در را داشت.
ابوالقاسم محمدزاده
