شعرانتظار .....

شعر انتظار .....

بیمار می شوم که پرستاری ام کنی
خود را زمین زدم که هواداریم کنی

گوشم پر از نصیحت و حرف است ای رفیق
من آمادم که رفع گرفتاریم کنی

گفتی تو سنگدل شده ای خب شدم ولی
نزد تو آمدم که قلم کاریم کنی

اصلا مرا به چوب ادب بستنت چه بود ؟
اصلا که گفته بود فلک کاریم کنی ؟

نانی ز من بگیری و نانی دگر دهی
بر تو نیامده که دل آزاریم کنی

رودست خوردم از همه حتی زدست خویش
کی خواستم که کاسب بازاریم کنی ؟

فریادم از قلیلی آب و طعام نیست
من جار می زنم که شبی جاری ام کنی

با من دوباره قصه شاه و گدا نخوان
حیف است صرف قصه تکراریم کنی

من اختیار خویش به دست تو داده ام
حیف است وقف آتش اجباری ام کنی

فردا بیا و نامه ما را به آب ده
ز آن بیشتر که مجرم طوماری ام کنی

اوقات خویش ز ناله ام اعلام می شوند
وقتش رسیده ساعت دیواری ام کنی

دعوای ما به قوت خود باقی است و باز
من بر همان سرم که سحر یاری ام کنی

شعرانتظار .....

شعر انتظار ....

انگار نه انگار نه انگار نه انگار

یک بار نه ده بار نه صد بار که بسیار

بر ما تو وفا کرده ولی خیر ندیدی

از جانب همسایه دیوار به دیوار

ما ایل یهودا و شما یوسف زهرا

با حیله ی اعداء به دل چاه گرفتار

یک عمر چه دیدی؟ چه ندیدی؟ چه کشیدی؟

از این همه بی عرضۀ بی همّتِ بی عار

گِل باد دهانم، چه بگویم که بگویند:

دست از سر این مردم بی حوصله بردار

آیینه شکست است، بگو از چه شده سَلب

از دیدۀ آلودۀ ما فرصت دیدار

«گفتی که بیایید ولی خلق نشستند»

آقا نکشد منّت این قوم طلبکار

یک روز می آیی و صدا می زنی، امّا

ما نیز همه خواب ولی خفته ی بیدار

اصلاً به روی خویش نیاورده و شاید

انگار نه انگار نه انگار نه انگار

عیدفطر مبارک

همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز
شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهه آخر ماه اول راه سحر است
بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد، ور نه
سر این سفره تو حال و هوا مانده هنوز

کار ما نیست به معراج تقرّب برسیم
یا علیّ دگری تا به خدا مانده هنوز

گوئیا سفره او دست نخورده مانده است
او عطا کرد، ولی باز عطا مانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن این اشکم نیست
دستم از دامن محبوب جدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت‌ها رفت
باز در نامه من جرم و خطا مانده هنوز
علی اکبر لطیفیان

(خاطره‌ای به روایت شهید مطهری)

دوست دشمنان و دشمن دوستان

مرد محترمى از طلبه‌‏هاى بسیار فاضل بود. مرد بسیار روشنفکر و متدینى است.
اول بارى که این آدم‌، کلاهى- غیر معمم - مى‏‌شود، وقتى که وارد یکى از مجامع مى‏شود، تمام دوستان و رفقایش او را که مى‌بینند شروع‏ مى‌کنند به حمله کردن و تحقیر کردن.
آنچنان او را ناراحت و عصبانى مى‏‌کنند که با اینکه طبعاً آدم حلیمى است، برمى‏‌گردد یک حرف بسیار منطقى به آنها مى‏‌زند. مى‌گوید‌:
رفقا! من یک حرفى با شما دارم: شما دوست دشمنانتان هستید و دشمن دوستانتان.
برایتان توضیح مى‌دهم:
من فردى هستم مثل شما؛ مثل شما فکر مى‌کنم، مثل شما به خدا و قرآن و پیغمبر و ائمّه معتقدم، مثل شما درس خوانده‌‏ام، مثل شما تربیت شده‌‏ام. من با شما در هزار چیز اشتراک دارم.
حداکثر به قول شما یک گناه مرتکب شده‏‌ام
- اگر این گناه باشد- لباسم را عجالتاً تغییر داده‏‌ام، رفته‏‌ام دنبال کارى، کسبى، زندگى‌‏اى.
فرض مى‏‌کنیم این گناه باشد. شما با من آنچنان رفتار مى‏‌کنید که مرا مجبور مى‌کنید که با شما قطع رابطه کنم.
و یک انسان هم که بى‌ارتباط نمى‌‏تواند باشد، مجبورم بعد از این با صنف مخالف و دشمن شما دوست باشم‌، چون شما دارید به زور مرا از خودتان طرد مى‌‏کنید. پس به این دلیل، شما دشمن دوست خودتان هستید که من باشم. ولى شما دوست دشمنانتان هستید.
بعد مثال مى‌زند، مى‏‌گوید: فلان شخص در همه عمرش هیچ وقت اساساً تظاهرى هم به اسلام نداشته است، علامتى از اسلام در او نبوده، به قرآن و اسلام اظهار اعتقاد نکرده است، معروف است به اینکه ظالم و ستمگر و فاسق و شراب‏خوار است. همین آدم که شما از او انتظار ندارید، یک‏دفعه مى‌‏بینید آمد به زیارت‏ حضرت رضا. همه‌تان مى‌گویید معلوم مى‌شود آدم مسلمانى است.
این دفعه وقتى او را مى‌بینید، با او خوش‏ و بش
مى‌‏کنید. یعنى از هزار خصلت او نهصد و نود و نه تاى
آن بر ضد شما و دین شماست. چون از او انتظار ندارید، همین‌قدر که یک زیارت‏ حضرت رضا آمد

مى‌گویید نه، معلوم شد مسلمان است.
اما در مورد آن کسى که از هزار خصلت، نهصد و نود و نه خصلتش مسلمانى است، یک خصلتش به قول شما خلاف است، به خاطر این خصلت مى‌گویید این دیگر مسلمان نیست و از حوزه اسلام خارج شد.
پس شما دوست دشمنانتان هستید یعنى کمک به دشمنانتان مى‏ کنید و دشمن دوستانتان هستید یعنى در واقع دشمن خودتان هستید.
* مجموعه آثار استاد شهید مطهرى(حماسه حسنی 1و2)) ؛ ج‏17 ص252-253- با ویرایش جزئی

شهادت حضرت علی ( ع ) ....... 3

​​​

شک ندارند که تو پاک و بهارآمیزی
مثل نور از دل هر روزنه، روح‌انگیزی  

حرَجی نیست به این مردم ِخواب‌آلوده
که ندارند به جز کینه و نفرت چیزی

 دشنه‌ها تشنۀ بوسیدن ثارالله‌اند
خوب می‌دانی و از سجده نمی‌پرهیزی

شب معراج محمد شده؛ ماه رمضان
باید از سجدۀ خونین شده‌ات برخیزی

از رخ پنجره‌ها رنگ پریده، برخیز! 
اشک بر گونۀ آیینه چکیده، برخیز!

وای از بغض زمین و شب و بی‌خوابی‌ها! 
وای از گریۀ بی وقفۀ مرغابی‌ها!  

بعد سی سال ِ پر از درد، چه آمد به سرت؟ 
نفسی تازه کن ای مرد! چه آمد به سرت؟  

پشت قرآن به تو گرم است؛ به عدل و دادت 
سورۀ فجر به فریاد ِ لبالمرصادت

 آسمان جا شده در دستِ پر از پینۀ تو 
عرش، پنهان شده در سینۀ بی‌کینۀ تو  

چاه‌ها! خاطره‌ها ! فُزتُ و رب الکعبه
آه‌ها! دلهره‌ها ! فُزتُ و رب الکعبه  

حسنا محمدزاده

شهادت حضرت علی ( ع ) ....... 2

در میان آید اگر پای عدالت می‌نهد
داغ بر دستِ برادر، خشم سوزان علی

پرچم فتحی درخشان بود در روز نبرد
چون درفش صبح صادق، گَرد جولان علی

کودک باهوش عقل و علم بازیگوش را
با هزاران خون دل پرورده دامان علی

کودکستان شهادت، دورة آمادگی‌ست
تا که روزی راه یابی در دبستان علی

در کویر خاک، باغ لاله‌پوش کربلا
هست چشم‌انداز سبزی از گلستان علی

از تب حسرت زلیخای شهادت بارها
پیرهن‌ها چاک زد در یوسفستان علی

کعبه از شوق لقای او گریبان چاک زد
هست یعنی کعبه هم از سینه‌چاکان علی!

نقش آن چاک گریبان، ماند در بیت عتیق
تا نشانی باشد از زخم نمایان علی

در میان تنگدستی‌ها، شهادت مرده بود
گر نبود او را دمادم روزی از خوان علی

کی شهادت با علی یک‌دم جدایی داشته‌ست؟
بوده این مسکین، تمام عمر، مهمان علی!

چون هزاران عاشق مسکین، شهادت سال‌ها
زردرویی‌ها کشید از درد هجران علی

با شهادت از رگ گردن علی، نزدیک‌تر
او در این حسرت که بیند روی تابان علی

از چه مرگ سرخ را شیرین نباشد کام و لب
خورده عمری روزی شیرین از احسان علی

ای شهادت، یازده تَنگِ شکر بردی، بس است!
رو که تنگِ آخرین ماراست از خوان علی

نیست چندان اعتباری گوهر جان را، «فرید»!
تا بگویم ای سر و جانم به قربانِ علی

در میان آید اگر پای عدالت می‌نهد
داغ بر دستِ برادر، خشم سوزان علی

پرچم فتحی درخشان بود در روز نبرد
چون درفش صبح صادق، گَرد جولان علی

کودک باهوش عقل و علم بازیگوش را
با هزاران خون دل پرورده دامان علی

کودکستان شهادت، دورة آمادگی‌ست
تا که روزی راه یابی در دبستان علی

در کویر خاک، باغ لاله‌پوش کربلا
هست چشم‌انداز سبزی از گلستان علی

از تب حسرت زلیخای شهادت بارها
پیرهن‌ها چاک زد در یوسفستان علی

کعبه از شوق لقای او گریبان چاک زد
هست یعنی کعبه هم از سینه‌چاکان علی!

نقش آن چاک گریبان، ماند در بیت عتیق
تا نشانی باشد از زخم نمایان علی

در میان تنگدستی‌ها، شهادت مرده بود
گر نبود او را دمادم روزی از خوان علی

کی شهادت با علی یک‌دم جدایی داشته‌ست؟
بوده این مسکین، تمام عمر، مهمان علی!

چون هزاران عاشق مسکین، شهادت سال‌ها
زردرویی‌ها کشید از درد هجران علی

با شهادت از رگ گردن علی، نزدیک‌تر
او در این حسرت که بیند روی تابان علی

از چه مرگ سرخ را شیرین نباشد کام و لب
خورده عمری روزی شیرین از احسان علی

ای شهادت، یازده تَنگِ شکر بردی، بس است!
رو که تنگِ آخرین ماراست از خوان علی

نیست چندان اعتباری گوهر جان را، «فرید»!
تا بگویم ای سر و جانم به قربانِ علی

در میان آید اگر پای عدالت می‌نهد
داغ بر دستِ برادر، خشم سوزان علی

پرچم فتحی درخشان بود در روز نبرد
چون درفش صبح صادق، گَرد جولان علی

کودک باهوش عقل و علم بازیگوش را
با هزاران خون دل پرورده دامان علی

کودکستان شهادت، دورة آمادگی‌ست
تا که روزی راه یابی در دبستان علی

در کویر خاک، باغ لاله‌پوش کربلا
هست چشم‌انداز سبزی از گلستان علی

از تب حسرت زلیخای شهادت بارها
پیرهن‌ها چاک زد در یوسفستان علی

کعبه از شوق لقای او گریبان چاک زد
هست یعنی کعبه هم از سینه‌چاکان علی!

نقش آن چاک گریبان، ماند در بیت عتیق
تا نشانی باشد از زخم نمایان علی

در میان تنگدستی‌ها، شهادت مرده بود
گر نبود او را دمادم روزی از خوان علی

کی شهادت با علی یک‌دم جدایی داشته‌ست؟
بوده این مسکین، تمام عمر، مهمان علی!

چون هزاران عاشق مسکین، شهادت سال‌ها
زردرویی‌ها کشید از درد هجران علی

با شهادت از رگ گردن علی، نزدیک‌تر
او در این حسرت که بیند روی تابان علی

از چه مرگ سرخ را شیرین نباشد کام و لب
خورده عمری روزی شیرین از احسان علی

ای شهادت، یازده تَنگِ شکر بردی، بس است!
رو که تنگِ آخرین ماراست از خوان علی

نیست چندان اعتباری گوهر جان را، «فرید»!
تا بگویم ای سر و جانم به قربانِ علی

قادر طهماسبی (فرید)

شهادت حضرت علی ( ع ) ....... 1

هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهانِ علی(ع)
چون کبوتر ماند در چاه شب، افغانِ علی

ای غم! از درد علی بویی نیاوردی به دست
عودسان هرچند عمری سوختی جانِ علی

نالة مجروح دارد ساز غم، امشب مگر
خورده زخم از ناترازان، فرق میزان علی؟

داده بود انگشتری را بر گدای دیگری
داد جان را بر شهادت لطف حیران علی

از شکافِ زخم، جان را داد با شرمندگی
بر فقیری چون شهادت لطف عریان علی

سر برآورده‌ست چون خورشید از جَیب فلک
نالة افتاده در چاه زنخدانِ علی

کشتزار آخرت را آبیاری کرده است
در بیابان غریبی چشم گریانِ علی

چون علی نشناخت خود را در جهان، یک حق‌شناس
ماند در ابهام، سیمای درخشان علی

از علی کی زودتر ای صبح، سر برداشتی؟
یک شب از بالین شب تا صبح پایان علی

گرچه ای بغض، آبرویت را علی هرگز نریخت
همچو سنگ آویختی دست از گریبان علی

چاشنی دارد اگر مرگ و حیات از شور عشق
آبرویش مایه دارد از نمکدان علی

از دهانی بر دهانی می‌رود چون بوی گل
قصّۀ از گوش‌های خلق، پنهانِ علی

از می تکرارِ نامش عاشقی سیراب نیست
کز خدا جوشیده نام حال‌گردان علی

قادر طهماسبی (فرید)

شعر انتظار .....

وقت آن شد تا که چندین بیت نقاشی کنم
شاعری هستم که عشق تو مرا نقاش کرد

مانده ام از حد فاصل های بینا بینمان
تا به کی باید برای دیدنت ای کاش کرد...

جمعه بار غفلت من را به دوشش می کشد
هفته ها رفت و ولی چشمان من رویت ندید

درک من از غیبتت تا مرزهای هیچ بود
باید اول طرحی از نامردمی ها را کشید

پای لیلا بودنت باید که مجنونی کنم
بوسه هایی باید از پای سگ کویت گرفت

می نویسم از نیایش های صبح انتظار
ندبه هایی که هوای مستی از بویت گرفت

ای که انوار وجودت نور ایمان من است
مرحمت کن یک شبی بر سرزمین من بتاب

یک کرم کن تا شبی را در جوارت باشمو
لحظه ای کن این دعا بر روسیاهت مستجاب

شعر انتظار .....

هزار بار هم افتد اگر به رخسارت

به چشم کس نَبُوَد باز تاب دیدارت

به شوق گرمی دستانت آمدم خورشید

بیا و راه بده ذره را به دربارت

به سایه سار بهشت خدا چه حاجتمان

بس است بر سرمان سایه سار دیوارت

هزار یوسف مصری کلاف حُسن به کف

نشسته اند به صف در میان بازارت

به شیوه ی پدرانت چه میشود بینم

کنار سفره ی ما باز کردی افطارت

برو سفر به سلامت که هر کجا هستی

امام آخر دنیا خدا نگهدارت

هر سؤالی دارید از امام علی(ع) بپرسید

قال الامام علی(ع):

«سلونی قبل ان تفقدونی، فانی لااسأل عن شییء دون العرش الا اخبرت عنه».

امام علی(ع) فرمود: از من (هر چه می‌خواهید) بپرسید پیش از آنکه مرا از دست بدهید، هر

چه از مادون عرش الهی از من سؤال شود، همه را پاسخ می‌دهم.(1)

ــــــــــــــــــــــــــــــ

1- کنزالعمال، ج 13، ص 165

شاخص علم الهی علی(ع)

«اصبغ ابن نباته» می‌گوید: وقتی شخصی نزد امیرالمؤمنین علی(ع) می‌ایستاد. امام به بعضی از آنها می‌فرمود: تو در چنین روز و ساعتی به چنین بیماری مبتلا می‌شوی، و در ماه و سال فلان از دنیا می‌روی! سعد می‌گوید: این روایت را برای حضرت باقر(ع) گفتم. ایشان فرمود: بله این طور بود. عرض کردم: فدایت شوم چرا شما این کار را انجام نمی‌دهید و به ما نمی‌گویید؟ حضرت فرمود: ای سعد! پدرم زین‌العابدین(ع) باب این کار را بست، و باز نمی‌شود تا قائم آل‌محمد(عج) ظهور کند.(1)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- مدینهًْ‌العاجز، سیدهاشم بحرانی، ص 112