____________
1- نهج‌البلاغه- خطبه 150
قال الامام العسکری(ع): در تفسیر آیه الم ذلک الکتاب فرمود:
«یا محمد! هذا الکتاب الذی انزلناه علیک، هوالحروف المقطعه التی منها:
الف، لام، میم، و هو بلغتکم و حروف هجائکم، فاتوا بمثله،
ان کنتم صادقین واستعینو اعلی ذلک بسائر شهدائکم.».
امام حسن عسکری(ع) فرمود: ای محمد! این کتابی که بر تو نازل کردیم،
مجموعه‌ای از حروف مقطعه است که از جمله آنها: الف و لام و میم است.
این قرآن به زبان شما و با الفبای شما است،
پس اگر راست می‌گویید مانند آن را بیاورید و در این راه از دیگر حاضرانتان نیز کمک بگیرید.(1)
____________
1- معانی‌الاخبار، شیخ صدوق، ص 4
سال پنجم درس می‌خواند. یک روز همان طور‌که دست بر صورتش گذاشته بود، با ناراحتی وارد خانه شد. از پلک‌های
پف کرده‌اش فهمیدم گریه کرده است. او را کنار کشیدم و پرسیدم:
«حسن! چرا ناراحتی؟»
جواب داد:
«معلم سر کلاس به من سیلی زد.»
نگران شدم و دوباره پرسیدم:
«چرا؟»
دوباره جواب داد:
«نمی‌دونم!»
پسرم آن روز چیزی نگفت، اما وقتی روز بعد از همکلاسی‌اش علت را جویا شدم فهمیدم حسن سر کلاس اعلامیه توزیع کرده بود. معلم پرسیده بود:
-«آقاسی‌زاده! چه چیزی بین بچه‌ها پخش کردی؟»
حسن جواب داده بود:
-«چیزی نیست.»
آن وقت معلم از شاگردان پرسیده بود و بچه‌ها هم چون حسن را دوست داشتند گفته بودند:
-«ما چیزی ندیدیم.»
معلم حسن را جلوی تخته‌سیاه برده و گفته بود:
«باید بگویی چه چیزی رو رد کردین؟»
و جواب سکوت او سیلی بود که به صورتش زده شد.
همان سیلی باعث شد تا حسن با سیل خروشان مبارزات همراه شود؛ سیلی که کاخ ظلم را فروریخت.
* خاطره‌ای از شهید حسن آقاسی‌زاده شعرباف
راوی: تقی آقاسی‌زاده شعرباف، پدر شهید
مریم عرفانیان
رها کنید دگر صحبت مداوا را
فراق اگر نکشد، وصل می کشد ما را
تمام عمر تو ما را نظاره کردی و ما
ندیده ایم هنوز آن جمال زیبا را
شراره های دلم اشک شد، ز دیده چکید
ببین چگونه به آتش کشید، دریا را
قسم به دوست که یک موی یار را ندهم
اگر دهند به دستم، تمام دنیا را
به شوق آنکه ز کوی تو ام نشان آرد
به چشم خویش کشیدم غبار صحرا را
جنون کشانده به جایی مرا که نشناسم
طریق کعبه و بتخانه و کلیسا را
تمام عمر به خورشید و ماه ناز کنم
اگر به خانه تاریک من نهی پا را
نسیم صبح ز راهی که امدی برگرد
ببر سلام ز من، آن عزیز زهرا را
به راه عشق سرودست وپا بده میثم
ولی زدست مده دوستی مولا را
غلام رضا سازگار
کی شود از تو بیاید خبری مهدی جان
برسداین شب ما را سحری مهدی جان
ز فراق رخ تو تا به سحر ناله زنم
ناله دلشدگان را اثری مهدی جان
آه و افسوس که عمرم به فراق تو گذشت
حاصلم نیست بجز چشم تری مهدی جان
مادرت گفت میان در و دیوار بیا
که مرا حاصل خون پسری مهدی جان
بین چه سان سیلی دشمن رخ من کرده کبود
که چنین تیره نگشته قمری مهدی جان
صورت نیلی خود را ز علی پو شاندم
تا نبیند ز کبودی اثری مهدی جان
سید حسین هاشمی نژاد
باز در بحـر ولایـت گهـری پیـدا شد
ابر، یک‌سو شد و قرص قمری پیدا شد
گلشن عشـق و امیـدِ پسـر فاطمه را
الله‌الله! چــه مبـارک ثمـری پیدا شد
یک‌صدا خنده‌زنان اهل سماوات و زمین
همـه گفتنـد حسین دگـری پیـدا شد
یاحسین ای پسر فاطمه چشمت روشن
ذکر و تسبیح و دعا را پدری پیـدا شد
یم توحید به جوش آمد و در دامن آن
صدفی گشت عیان و گهری پیـدا شد
همه خوبان جهان یکسره کردند اقرار
که ز خوبان جهان خوب‌تری پیدا شد
روی حق روی نبی روی امامان یکسر
همـه در صورت زیبـاپسری پیدا شد
مژده ای اهـل تـولا شـب میلاد آمد
جان بگرید به کف حضرت سجاد آمد
سورۀ نـور حسین‌بـن‌علـی سیمـایش
دو جهـان شیفتۀ حسن جهـان‌آرایش
چشم مادر به تماشای جمالش روشن
جـای گل‌بوسۀ بابا بـه همۀ اعضایش
نقش فرقان محمد خط و خال و حسنش
جـای پیشانـی جبریل به خاک پایش
شجـر نـور بــود آیتــی از جلـوۀ رخ
ملک العرش بـود بنـده و او مولایش
این همان سورۀ طور است و کتاب مستور
که بـود قـلب حسین‌بن‌علی سینایش
پای داوود پیمبـر بـه زمین می‌چسبد
گـر بـه هنگـام تضـرع شنود آوایش
نور بر عرش کند سر ز مناجات شبش
روح بخشـد بر وی با دم روح‌افزایش
پای تا سر قـد و بـالای علی را بیند
چشم بابا بـه تمـاشای قد و بالایش
معنی پنج کتاب است نهان در نفسش
چـارده سـورۀ نـور است رخ زیبایش
به جـلال و شـرف و قدر ندارد همتا
در همه عالم چون خالق بی‌همتایش
نه عجب عالم اگر گردد فرمانبر او
ابر بـارد بـه منـاجات غـلام در او
غلامرضا سازگار
ای دعـا گشتـه دعـا بـا نفـس روح‌فزایت
وی اجـابت زده هنگـام دعـا بوسه به پایت
چشم اربـاب کـرم از همه‌سو باز به دستت
دست اربـاب دعـا بستـه بـه دامـان ولایت
عاشق خُلق نکویت همه جا دوست و دشمن
دشمن و دوست کند از دل و جان مدح و ثنایت
کثـرت خلـق الهـی همـه از یمـن وجودت
وسعت مـلک خداونـد بود صحن و سرایت
مصحف تو که زبـور و صحف آل رسول است
وحـی مُنزَل بُـوَد ای روح مناجـات، دعایت
تـو گـل سرسبـد گلشـن کشتـی نجــاتی
رخ گـل انداختــه از بوسـۀ مصباح هدایت
گــره از کـار فـروبستــۀ عالم تـو گشایی
گرچه بسته است به زنجیر، ید عقده‌گشایت
ملک و جن و بشر، ارض و سما گوش، سراپا
تا دل شب شنوند از لب جان‌بخش، صدایت
حلقـۀ سلسله‌ها یکســره در حلقۀ ذکرت
به فلک مـی‌رسد از حلقـۀ زنجیـر، ثنایت
گل لبخند تو بر سنگ لب بام، عجیب است
با وجودی که کند سنگ عدو گریه برایت
تو پیـام‌آور خــون گلـوی خـون خـدایی
بـوده در کرب‌و‌‌بلا مقتل خون غار حرایت
هیجده داغ بـه دل داشتـی و باز شکفتی
ای زده صبر و رضا خنده به لبخنـد رضایت
جای تو همچو خداوند بـود در دل مؤمن
ظاهراً دید عـدو گوشۀ ویران شده جایت
می‌دمـد از نفس روح‌فـزا بــوی حسینت
می‌زند مـوج ز فریـاد درون خون خدایت
نسل‌هـا یکسره چشم‌اند به دیـدار جمالت
نسل‌هـا یکسره گوش‌اند بـه آوای رسایت
سعی تـو بــوده ره قـرب الــی‌الله تعالی
کربلا مـروه شـده، شـام بلا بـود صفایت
به پدر حکم شهادت به تو فرمان اسارت
بـا حسین‌بن‌علـی بـود یکـی جام بلایت
با وجودی که دو بازوی تو در سلسله بسته
بـود از چـار طـرف دیدۀ سائل به عطایت
بستـه درهای جهان بر تو و پشتِ درِ بسته
ملک و جن و بشـر، یکسره هستند گدایت
این عجب نیست که چون پای به محراب‌گذاری
ذات معبـود دهــد سیــد عبــاد، نـدایت
نه عجب گر ملک العرش کند سرمۀ چشمش
آن غبـاری کـه ز صحـرا بنشیند به ردایت
«میثم» و سایۀ لطف تـو و فـردای قیامت
ای پنـاه همـه در روز جــزا ظـل همایت
غلامرضا سازگار
تو آمدی برسی به مقام سرداری
که خون سرخ خدا با شما شود یاری
تو آمدی که به اذن خدا به دست تو
خدا گره بگشاید زکار بسیاری
تو آمدی که به اذن خدا کرم بکنی
بشر رها شود از بند هر گرفتاری
تو آمدی که بشر از شما بیاموزد
برادری و ادب ورزی و وفاداری
شما که اید که یعقوب در تمام عمر
ندیده است شما را به هیچ بازاری
شباهتی است میان تو و پدر آقا
که یک دم از دو دم ذوالفقار کراری
بدون بودن تو این جهان کسی کم داشت
تو آمدی که به معنا رسد علمداری
ستاره ها همه انگشت در دهان گفتند
که ماه روی زمین پانهاده انگاری
فرات قطره ای از آب مشک تو بوده است
و علقمه که به عشق شما شده جاری
خدا رسانده تو را به مقام سرداری
که خون سرخ خدا را شما کنی یاری
_Karbobala.jpg)
مژده ای حزب خدا یار حسین آمد
سید و سالار انصار حسین آمد
عید میلاد علمدار حسین آمد
صدق و صفا آمد، عشق و وفا آمد
ای ماه خیرالناس خوش آمدی عباس
نور باران خانه حیدر شده امشب
فاطمه ام البنین مادر شده امشب
غرق شادی ساقی کوثر شده امشب
فخر عرب آمد، روح ادب آمد
ای ماه خیرالناس، خوش آمدی عباس
درد بی درمان عالم را دوا آمد
قهرمان سقای دشت نی نوا آمد
بر حسین فرمانده کل قوا آمد
آرام جان آمد جان، جهان آمد
ای ماه خیرالناس، خوش آمدی عباس
آمد آن ماهی که دارد چشم دریایی
باشدش از کودکی بر عالم آقایی
می کند فردا علمداری و سقایی
ماه حرم آمد، بحر کرم آمد
ای ماه خیرالناس، خوش آمدی عباس
یا امیرالمؤمنین نازم به احساست
گشته عالم زنده از بوی گل یاست
بوسه زن بر دست و بر بازوی عباست
باب المراد آمد، روح جهاد آمد
ای ماه خیرالناس، خوش آمدی عباس
ای گل ام البنین دستم به دامانت
جان من جان همه عالم به قربانت
تو کریمی و منم محتاج احسانت
دل منجلی آمد، نجل علی آمد
فرزند خیرالناس، خوش آمدی عباس
ای تمام انبیا زوّار قبر تو
باغ قرآن تشنه باران ابر تو
جان فدای مکتب ایثار و صبر تو
حق جلوه گر آمد نوری دگر آمد
ای ماه خیرالناس، خوش آمدی عباس
رنج تـو را به گنجِ فراوان نمیدهم
درد تـو را به دارو و درمان نمی دهم
زخم تـو را به مرهم و خاک تـو را به مشک
خار ره تـو را به گلستان نمیدهم
سنگ غم تـو شیشه قلب مرا شکست
این سنگ را به گوهر غلطان نمیدهم
عمری بـه بزم روضه ات الفت گرفته ام
این روضه را به روضه رضوان نمی دهم
مـن با محبت تـو در این عالم آمدم
والله بی محبت تـو جان نمی دهم
مهر تـو را به مهر و مه و آسمان دهم؟
هرگز! خداگواست بـه قرآن نمی دهم
یک قطره اشک در غم تـو هستی مـن اسـت
این قطره را به بحر خروشان نمیدهم
از کودکی بـه بزم عزایت گریستم
این گریه را به صد گل خندان نمیدهم
مـن گوشه گیر مجلس انس تـو بوده ام
این گوشه را به عالم امکان نمیدهم
مـن چشم خود بـه اشک عزای تـو شسته ام
این چشم را به چشمه حیوان نمیدهم
مـن خاک آستان حبیب تـو میثمم
این رتبه را به افسر شاهان نمی دهم
یک سجده که از مـن بپذیرند ندارم
بگذار که رو بر روی خاک تـو گذارم
با هر دمم از چشمه خورشید دمد گل
یک آه اگر در غمت از سینه برآرم
هر کس هدفی داشته از آمدن خویش
مـن آمده ام درغم تـو اشک ببارم
رضوان مـن و خلد مـن و حور مـن این اسـت
تـو دل ببری از مـن ومن جان بسپارم
مـن زاده فریادم و ذریه اشکم
بی گریه مبادا گذرد لیل و نهارم
هرگز نزنم سینه بـه زیرعلم کس
در سینه فقط عشق علمدار تـو دارم
نه کار بـه شهرم بود و نی بـه دیاری
هر جا که غم توست بود شهر و دیارم
با آنکه بود خانه قلبم حرم تـو
شوق حرمت برده زدل صبر و قرارم
بشکن بربا شعله برافروز بسوزان
زیرا که تعلق بـه تـو دارد دل زارم
مـن میثمم و وصف شما میوه نخلم
در حشر همین اسـت همین اسـت شعارم
هزار مرتبه گر سر برند از بدنم
خدا نیاورد ان دم که از تـو دل بکنم
بـه نوک نیزه مجسم کنم جمالت را
بـه چوب محمل زینب جبین دل شکنم
تمام عمر سخن از تـو گفته ام چـه شود؟
که وقت مرگ بود نامت آخرین سخنم
گریستم بـه تـو، یک عمر و از تـو میخواهم
در آخرین نفسم باز بر تـو گریه کنم
در آشیانه تن با تـو بوده ام مانوس
مباد بی تـو از این آشیانهِ پر بزنم
سری که خاک تـو نبود بـه دورش اندازم
دلی که بر تـو نسوزد در آتشش فکنم
بـه خاک کربلا سجدهِ کرده ام عمری
که بوی تربت پاک تـو خیزد از کفنم
کریم تر ز کریمان روزگار تویی
گناه کارتر از هر گناهکار منم
بـه چشم مـن نگهی کن که وقت جان دادن
تـو را نگه کنم و جان برآید از بدنم
ز سرشکستگی میثم از گنه فریاد
مگر بـه سنگ شما خانواده سر شکنم
بیسـت و دوی بهمــــــن(۲) روز از خود گذشتــــــن
روز آزادی مـــــــــــــــا روز نجـــــات میــــــهن
روز پـــیـــــــروزی مــــــا روز شکست دشــــــمن
بیســــــت و دوی بهمــــــن بیســت و دوی بهمــــــن
به پیش ای رهروان راه الله رسیده مژده پیروزی ما
زریشه برکنیم بنیاد دشمـــن به یاری خداوند توانـــــا
الله یــــــــاور ماســـــــــــت خمینی رهبر مـــــــاست
الله یـــــــــاور ماســــــــــت خمینی رهبر مـــــــاست
ای دشمـــــــن سـتـــمـــــگر ای ظالـــــمــــان کافـــــر
خون شمـــــــا می ریزیــــم مـــــــــــا ملــــــت دلاور
خون شمـــــــا می ریزیــــم مـــــــــــا ملــــــت دلاور
الله یـــــــــاور ماســــــــــت خمینی رهبر مــــــــاست
الله یـــــــــاور ماســــــــــت خمینی رهبر مــــــــاست
بیســت و دوی بهمـــــن(۲) روز از خود گذشـــــــتن
روز آزادی مــــــــــــــا روز نــــجات میهـــــــن
روز پـــیـروزی مــــــــــــا روز شکست دشمـــــــن
بیســـــت و دوی بهمـــــــن بیست و دوی بهمـــــــن
کتــــــاب ما قــــــرآن است مکتب ما اسلام اســـــت
کتــــــاب ما قــــــرآن است مکتب ما اسلام اســـــت
همـــــرزمان همـــــرزمان ای امـــــت مسلمـــــــان
همـــــرزمان همـــــرزمان ای الـــگوی دلیـــــــران
بر دشمـــــنان بتـــــازیـــــد ای پاســــداران قـــــرآن
الله یـــــــــــاور مــــــــاست خمینی رهبر مـــــــاست
یاد آن روزی که بهمن گل به بار آورده بود
و آن زمستانی که با خود نوبهار آورده بود
یاد باد آن دل تپیدن های مشتاقان یار
و آن عجب نقشی که آن زیبا نگار آورده بود
عشق را صد رشته جان، در لعل نوشین بسته بود
حسن را صد چشم دل، آیینه وار آورده بود
از گلستان شهیدان تا به مهرآباد عشق
موج دریای زمان، چشم انتظار آورده بود
منکران گفتند با یک گل نمی گردد بهار
لیک ما دیدیم، یک گل صد بهار آورده بود
در نگاهش جلوه گل بود و با غوغای عشق
در چن هر گوشه ای را صد هزار آورده بود
به لاله ی در خون خفته. شهید دست از جان شسته
قسم به فریاد آخر. به اشک قلتان مادر
که راه ما. باشد آن. راه تو . ای شهید
که راه ما باشد آن راه تو ای شهید.
همه به پیش. همه به پیش. به یک صدا.
“جاویدان ایرانه عزیز ما”
قسم به اسم آزادی. به لحظه ای که جان دادی
به قلب از هم پاشیده. شهیده در خون غلتیده
که راه ما. باشد آن. راه تو. ای شهید
که را ه ما باشد آن راه تو ای شهید
همه به پیش. همه به پیش. به یک صدا.
“جاویدان ایرانه عزیزه ما
