عید فطر بر عاشقان ولایت مبارک

بگذشت مه روزه، عید آمد و عید آمد

بگذشت شب هجران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد، عذرای تو وامق شد

معشوق توعاشق شد، شیخ تو مرید آمد

شد جنگ و نظر آمد، شد زهر و شکر آمد

شد سنگ و گهر آمد، شد قفل و کلید آمد

جان از تن آلوده، هم پاک به پاکی رفت

هرچند چو خورشیدی بر پاک و پلید آمد

از لذت جام تو دل مانده به دام تو

جان نیز چو واقف شد، او نیز دوید آمد

بس توبه شایسته برسنگ تو بشکسته

بس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد

باغ از دی نامحرم سه ماه نمی زد دم

بر بوی بهار تو، ازغیب رسید آمد

مولوی

عید سعید فطر خجسته باد

عید آمد و عید آمد و آن بخت سعید آمد

برگیر و دهل می زن، کان ماه پدید آمد

مولانا

طوفان الاقصی در راه است ......

در شهر صدای آتش و آوار است

برخیز، کدام خفته‌ای بیدار است

ای خواب‌دلانِ ساحلِ آرامش!

یک شهرِ شکسته آن‌ورِ دیوار است

این قافله قصدِ دودمانت دارند

نیرنگ برای آسمانت دارند

امشب شبِ جشن است و خدایانِ جهان

صد نقشه برای کودکانت دارند

این قوم به انجماد دادند تو را

سرمایۀ غم زیاد دادند تو را

آنان‌که چو بید از تو می‌لرزیدند

ای شمع! به دستِ باد دادند تو را

از خاکِ خودت محافظت کن، غزّه!

از این‌همه گل مراقبت کن، غزّه!

تا لحظۀ زیبای شکفتن در خون

با جان و تنت مقاومت کن، غزّه!

ای کاش دوباره عشق آغاز شود

تا بار دگر غزّه سرافراز شود

صدها غزل نگفته دارند، اگر

یک‌روز دهانِ سنگ‌ها باز شود

سرزمین مقدس

تو سرزمین مقدس تو با صفا بودی
تو جلوه گاه مقامات انبیا بودی

پر از ترنم یاد خداست حافظه ات
معطر از نفس انبیاست حافظه ات

تو سرزمین عروج و تو وادی معراج
ولی به روی گلوی تو چکمه ی تاراج

هوا عوض شد و بادی وزید و طوفان شد
بهار دستخوش هجمه ی زمستان شد

تفنگ کهنه ی تو خالی از فشنگ مباد
در این نبرد تو را لحظه ای درنگ مباد

میان دست تو سنگی که هست سجیل است
حریف ابرهه ها غیرت ابابیل است

غمت مباد که زخمی است دست خالی تو
چرا که خیمه زده فتح در حوالی تو

غمت مباد که فرعون یکه‌تاز شده ست
که ایستادگی تو حماسه ساز شده ست

اگرچه هجمه ی طغیان گرفته دریا را
بزن به نیل دوباره عصای موسی را

همیشه بر سر پیمان خود بمان ای قدس
بمان و سوره "والفتح" را بخوان ای قدس

بیا که دشمنت افتاده از نفس امروز
مبارک است! رهایی تو از قفس امروز

ببین که نسل تو نسل قیام و فریاد است
برای چیدن زیتون تازه آماده ست

"رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند"

در آسمان تو باران نور نزدیک است
بایست! مژده که صبح ظهور نزدیک است..

سیدعلیرضا شفیعی

شعر بلند روز قدس

درخت سیب را می آورند
با دستبند
به جرم این که چرا
سیب هایش را چون سنگ، پرتاب کرده است!
درخت پرتقال را می آورند
به جرم این که چرا
میوه های امسالش خونین است!
درخت زیتون را می آورند
به جرم این که چرا
یک در میان گلوله به دنیا آورده است!
دادگاه، رسمی ست
متّهم موجی ست که به او ایست داده اند
و نایستاد
متّهم کبوتری ست
که از قبه الصخره نرفت
متّهم، گنجشکی ست
که زبان عبری نمی داند!
دادگاه، رسمی ست
متّهم، درخت "سدره المنتها" ست
و جاده ای که به معراج می رود
متّهم، تمام سنگ قبرهایند
که "بسم الله" دارند
و تمام مادران
که در شکم هاشان،
فرزندانی دارند،

سنگ در مشت

علیرضا قزوه

رازی مگو

رازی مگو

امشب به شهر کوفه غوغایی به پا بود
شوری به پا از ماتم شیر خدا بود

امشب سخن از هر دری می‌گفت مولا
از قطعه قطعه پیکری می‌گفت مولا

امشب علی با زینبش رازی مگو داشت
گویی سخن از بوسه زیر گلو داشت

امشب حکایت از یزید و ملک ری داشت
صحبت ز قرآن خواندن بالای نی داشت

امشب علی بوسید چشم مست عباس
دست حسینش را سپرده دست عباس

❆❆❆❆

اذان آخر

اذان آخر

طبیبا وامکن زخم سرم را
مسوزان قلب زینب دخترم را

طبیبا کار من از درمان گذشته
زد آتش زخم سر این پیکرم را

طبیبا نسخه ننویسی که باید
اجل برچیند امشب بسترم را

ببند آنگونه فرقم را که در قبر
نبیند فاطمه زخم سرم را

من آن یارم که شستم در دل شب
تن خونین تنها یاورم را

درود زندگی را گفتم آن روز
که زد در کوچه قنفذ همسرم را

در و دیوار مسجد هست شاهد

خدا داند نوایم جز علی نیست

غریبم آشنایم جز علی نیست
انیس ناله‌هایم جز علی نیست

اسیرم، مستمندم، بی‌نوایم
خدا داند نوایم جز علی نیست

مناجات و دعا از من نخواهید
مناجات و دعایم جز علی نیست

دلم تا شهر کوفه پر کشیده
که من حال و هوایم جز علی نیست

محراب دعا

محراب دعا

علی امشب چرا بهرعبادت بر نمی خیزد
چرا شیر خدا از بهر طاعت بر نمی‌خیزد

خداجویی که از یاد خدا یک دم نشد غافل
چه رخ داده که از بهر عبادت بر نمی‌خیزد

از آن ضربت که بر فرق علی زد زاده ملجم
یقین دارم که از جا تا قیامت بر نمی‌خیزد

به محراب دعا در خون شناور گشته شیر حق
دیگر بهره دعا آن ابر رحمت بر نمی‌خیزد

طبیب زخم سرش را دید و گفت با حسرت
علی دیگر از این بستر سلامت بر نمی‌خیزد

معنای احیای شب قدر

کلمه «احیاء» یعنى زنده کردن و احیای این شب‌ها یعنى این شب‌ها را زنده نگهدارى کردن و شب‏ زنده‏دارى کردن...

نقطه مقابل «اماته» که به معنى میراندن است.

این کلمه چنین مى‏‌رساند که شب- که قسمتى از وقت انسان است- دو حالت دارد: ممکن است شبِ کسى زنده باشد و ممکن است شبِ او مرده باشد.

شبِ زنده آن شبى است که انسان تمام یا لااقل پاسى از آن شب را با یاد خدا و با مناجات و راز و نیاز با ذات پروردگار به سر ببرد و شب مُرده آن شبى است که انسان تمام آن شب را با غفلت و فراموشى ذات مقدس پروردگار به‌سر ببرد.

ممکن است کسى خیال کند که این تعبیر یک تعبیر مجازى است، یک نوع تعارف است: شب که زنده و مرده ندارد، شب بالاخره شب است، زمان است.

مقدارى از زمان که این نیم‌کره زمین که ما در روى آن زندگى مى‏‌کنیم مواجه با خورشید نیست و نور خورشید نمى‏‌تابد، به آن مى‏گویند «شب»؛ شب به هر حال شب است؛ شب نه زندگى دارد و نه مردگى.

این سخن راست است ولى آن کسى که مى‏‌گوید احیاء، شب را زنده نگه داشتن، مقصودش این نیست که این قطعه زمان را شما زنده نگه دارید؛ مقصود زنده نگه داشتن خود شماست در این قطعه از زمان یعنى زمان خودمان را زنده نگه داریم،هر کداممان آن زمانى را که در درون ماست زنده نگه داریم.

آن زمانى که در درون ماست چیست؟ آن همان خود ما هستیم، از حقیقتِ ما جدا نیست.

پس زمان خودمان را، شب خودمان را زنده نگه داریم یعنى خودمان یک شب واقعاً زنده باشیم، واقعاً زنده زندگى کنیم نه اینکه مرده زندگى کنیم.

* مجموعه آثار استاد شهید مطهرى‌(آزادى معنوى)

ج‏23، صص: 465-464- با تلخیص و ویرایش

خطا از من است، می دانم

خطا از من است، می دانم.

از من که سال هاست گفته ام “ایاک نعبد”

اما به دیگران هم دل سپرده ام

از من که سالهاست گفته ام ” ایاک نستعین”

اما به دیگران هم تکیه کرده ام

اما رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم

" صلی الله علیک یا صاحب ازمان "

کنارش ایستاده بودم شنیدم که می گفت :

" صلی الله علیک یا صاحب ازمان "

بهش گفتم :

چرا الان به امام زمان سلام دادی ؟!

گفت : شاید این وزش باد و نسیم ، سلام من و به

امام زمان برساند ..... !

( شهید ابو المهدی المهندس )

فلسفه استغفار پیامبر(ص)

در میان خصوصیاتى که برای ماه مبارک رمضان ذکر شده ماه توبه است، ماه انابه است. توبه یعنى بازگشت از یک راه غلط، از یک کار غلط، از یک فکر غلط. انابه یعنى رجوع الى‌‌الله، بازگشت به سمت خدا. این توبه و انابه، به‌طور طبیعى یک معنائى را در خودش مندرج دارد. وقتى می گوئیم از راه خطا برگردیم، معنایش این است که نقطه‌ خطا را، راه خطا را شناسائى کنیم؛ این خیلى مهم است. ما همین طور که داریم حرکت می کنیم، غالباً اینجور هستیم که از کار خودمان، از خطاى خودمان، از تقصیرى که می‌کنیم، غفلت می‌کنیم؛ توجّه نمی‌کنیم به اشکالى که در کار خودمان وجود دارد. این خود، هم خود شخصى است، هم خود جماعى؛ ملّت خودمان، حزب خودمان، جریان خودمان، جناح خودمان. هرچه که به خود انسان ارتباط پیدا می‌کند، عیوب آن غالباً مورد غفلت قرار می‌گیرد؛ لذا دیگران عیب ما را باید به ما بگویند. اگر خودمان می‌فهمیدیم و اصلاح می‌کردیم، نوبت نمی‌رسید به دیگران؛ احتیاج نبود که دیگران به ما بگویند.

توجه به عیب خود، قدم اول توبه

این توبه و انابه که فرمودند، قدم اوّلش این است که به عیب کار توجّه کنیم، بفهمیم کجاى کار ما اشکال دارد؛ خطامان کجاست، گناهمان کجاست، تقصیرمان کجاست. از شخص خودمان هم شروع کنیم، تا بعد برسیم به دایره‌هاى جماعى وسیع‌تر. اول، شخص خود را محاسبه کنیم، ببینیم کجا اشتباه کردیم؛ این وظیفه‌ همه است. از ما آدم‌هاى معمولى که تقصیر و گناه و خطا در کارمان زیاد است، بگیرید تا انسان‌هاى برجسته، تا بندگان صالح خدا، حتّى تا اولیاءالله؛ آنها هم همین جورند، آنها هم احتیاج به استغفار دارند، آنها هم احتیاج به توبه دارند.

روایتى است از نبى مکرم اسلام(صلّى‌الله‌علیه‌و‌آله‌)، که این حدیث را هم شیعه نقل کرده‌اند، هم اهل سنت نقل کرده‌اند. از قول حضرت نقل شده است که فرمود: انّه لیغان على قلبى (مستدرک الوسائل، ج5، ص 320)؛ دل من را غبار می‌گیرد، ابر می‌گیرد. «یغان»، «غین» به معناى «غیم» است؛ یعنى ابر. مثل روى خورشید را، روى ماه را که ابر بپوشاند، یک حالت تیرگى نسبى، جلوگیرى از آن درخشش. فرمود: گاهى دل مرا آن حالت ابر‌آلودگى و مه‌آلودگى فرا می‌گیرد. و انّى لأستغفر الله کلّ یوم سبعین مرّة (همان)؛ در هر روزى من هفتاد مرتبه استغفار می کنم.

معنی توبه پیامبر

در یک روایت دیگر ‌ـ که این از طرق ماست‌‌ـ دارد که: کان رسول‌الله‌(ص) یتوب الى الله فى کلّ یوم سبعین مرّة.‌ (ارشاد القلوب‌، ص 45) اینجا دیگر تعبیر توبه دارد. از قول امام صادق‌(ع) نقل شده است که پیغمبر روزى هفتاد مرتبه توبه می‌کرد، من غیر ذنب؛ بدون اینکه گناهى کرده باشد. خب، پیغمبر که معصوم است؛ از چه توبه می‌کند؟ مرحوم فیض(ره) می‌گوید: انّ ذنوب الأنبیاء و الأوصیاء‌(ع) لیس کذنوبنا بل انّما هو ترک دوام الذّکر و الاشتغال بالمباحات. ممکن است در کوچه و بازار و زندگى معمولى براى نبى و ولى لحظه‌ غفلتى پیش بیاید؛ آن چیزى که اکثریت زندگى ما را تشکیل می‌دهد، براى او ممکن است یک لحظه‌اى پیش بیاید، مشغول و سرگرم به یک امر مباحى بشود؛ خود همین براى پیغمبر استغفار دارد. بنابراین، این مخصوص ما نیست؛ این براى همه است.

وظیفه سنگین کارگزاران

این براى کارگزاران وظیفه‌ لازم‌ترى است. یعنى من و شما که در بخشى از کارهاى کشور مسئولیتى داریم یا تأثیرى داریم، در یک حوزه‌ خاص اجتماعى نفوذى داریم، وظیفه‌مان در امر استغفار و توبه‌ الى‌الله و انابه‌ الى‌الله سنگین‌تر است؛ خیلى باید مراقب باشیم. گاهى حتّى در زیرمجموعه‌ من و شما یک تخلّفى صورت می‌گیرد؛ اگر به‌نحوى این تخلّف مستند به ما باشد، ما مسئولیم. مثل اینکه مثلاً کوتاهى کردیم در ابلاغ، کوتاهى کردیم در گزینش این شخص، کوتاهى کردیم در برخورد با تخلّفات، این موجب شده است که تخلّفى به وجود بیاید. قوا انفسکم و اهلیکم نارا وقودها النّاس و الحجارة (تحریم، آیه‌ 6 )

پس نتیجه این شد که در ماه رمضان در حد توان خودمان باید مراقبت کنیم، رفتار خودمان را تصحیح کنیم؛ فکرمان را، قول‌مان را، عمل‌مان را تصحیح کنیم؛ بگردیم اشکالاتش را پیدا کنیم، آن اشکالات را برطرف کنیم. این تصحیح در چه جهتى باشد؟ در جهت تقوا. در آیه‌ شریفه‌ روزه می‌فرماید: لعلّکم تتّقون ‌(بقره، آیه‌‌ 183)؛ روزه براى تقواست. بنابراین، این تلاشى که در راه ماه مبارک رمضان انجام می‌گیرد، در جهت تقوا باشد.

* بیانات در دیدار کارگزاران نظام - 27/5/1389

منتقم کربلا در راه است .......

ای کوی تو کعبه نیاز، ادرکنی
وی روی تو قبله نماز ادرکنی

ای منتظرت مدینه و مکه بیا
یا حضرت فارس الحجاز، ادرکنی
---
به سر شوق سر کوی تو دیرم
به دل، مهر مه روی تو دیرم

بت من، کعبه من، قبله من
تویی هر سو نظر سوی تو دیرم
---
دو چشمانت پیاله پُر زِ مِی بی
خراج ابروانت مُلک ری بی

همی وعده کُنی امروز و فردا
نمی دانم که فردای تو کی بی
---
اگر یار مرا دیدی به خلوت
بگو ای با وفا ای با مروت

گریبانم ز دستت چاک چاکو
نخواهم دوخت تا روز قیامت

منتقم کربلا در راه است .......

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل
لطیفه های عجب زیر دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که این مفرح یاقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت
ولی خلاصه جان خاک آستانه توست

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی
در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز
از این حیل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست