" قصه ی اندوه آلاله ها ...... " :

محرم می آید و قصه ی اندوه  آلاله  را در گوش جان ها زمزمه می کند .

دوباره شهر بوی غمی آسمانی می گیرد .

خیابان ها ، سیاه پوش  زخم بزرگ  تاریخ می شوند .

محرم می رسد با یک دنیا اشک و غم

محرمی که یادآور کربلاست .

همان سرزمینی که تمام هستی به گردش طواف می کند .

محرم می آید ،

روزهای گریه بر عزیز ؛

 روزهای عطش  و تشنگی ، ایثار و شهادت و .......

گاه می اندیشم به بیابان های عطش ، به بوته های سوخته ، به قلب های کوچک اما به وسعت تاریخ

به کودکان نینوا و یتیمان کربلا آن ها ، یادآوری دردشان ، تمام وجودم را می سوزاند .

گاه کربلا را به خاطرمی آورم دشت نینوا را ..........

کربلا با حسین ( ع ) معنا می یابد 

او که عطر حضورش را از خیمه هایی که آکنده از نگاه سکینه بود حس می کنم و فریادش را که در بلندای آسمان

به گوش می رسد ،

هنوز نوای کربلایی اش همه جا شنیده می شود .

" اگر دین ندارید لااقل آزاده مرد باشید "

کربلا یعنی صبر و ایستادگی زینب ، امان از دل زینب ......امام از دل پردرد زینب .......

امام از صبر زینب ...... کدام مصیبت را باور کند و بر کدام عزیزش بگرید و ناله سر دهد .........

کربلا یعنی درد یعنی بلا و مصیبتی که بر سر عشق آمد یعنی تشنگی و عطش ........

( زهرا جلال زاده ، دوم ریاضی ، دبیرستان شیخ الاسلام )