" چه بنویسم از آن روزها " :

چه بنویسم از آن روزها ، چگونه عظمت آن روزها را بر صفحه کاغذ بنگارم .

بیش از هزار چهارصدسال از سال واقعه کربلا می گذرد و تو هر سال رخت سیاه می پوشی ....

حسی غریب نمی گذارد در خانه بنشینی حسی که تو را به حسینیه و تکیه مسجد می کشاند ،

اگر هم بمانی صدای طبل ها و نوای سوزناک مرثیه خوان ها دلت را بر کوچه و خیابان میر کشاند ،

دسته های کبوتران سیاه پوش می آیند و می روند و تو هر بار مثل کبوتری دل شکسته دلت را همراه با گروه کبوتران از راه رسیده پر می دهی ،

 یک جا ایستاده ای اما دلت میان دسته های سینه زنی است که بر سر و سینه می کوبند ، بی اختیار بغض می کنی

پرده ای از اشک جلوی چشمانت را می گیرد و گاه گریه امانت نمی دهد ........

هر سال که محرم از راه می رسد این داغ کهنه ،

این زخم قدیمی سرباز می کند ؛

داغی که آتش در دل ها می افکند و شورها به پا می کند و تو هر سال این قدر را که مرور می کنی آرزو می کنی کاش آن روز با حسین بودی .........

محرم  که می آید آسمان بهانه ی باران دارد

و آفتاب داغ تر از همیشه می تابد ، شب هایی که تاریک تر از همیشه است

ماهی که هم رنگ عشق است و 72 تن از بهترینان عالم جامه شهادت پوشیدند

تا بهترینان آینده بیاموزند آیین زیستن را و مردانه بودن را محرم که می آید

کوچه ها یک رنگ دارد رنگی که با صبر و شهادت و شجاعت یاران حسین ( ع ) آمیخته است

آری رنگ سیاه ، رنگ غم و اندوه چشم هایم پر از اشک ، دل ها بهانه ی گریستن دارد

و لب های ترک خورده از تشنگی .........

انگار شرمنده می شود قطره های بنوشد دستانمان از خورشیدی که بر عاشورا تابید ،

خجالت می کشد تا به آسمان دراز شود و طلب آمرزش کند

کاش ماهم در صحنه ی عاشورا بودیم تا جرعه ای آب

برای کودکان تشنه می بردیم ،

پرو بال شهدا را می بوسیدیم و در حسرت آن روزها نمی ماندیم

( فاطمه دامن نور ، دوم علوم تجربی ، دبیرستان شیخ الاسلام )