" زیبایی عاشورا در دستان حسین ( ع ) بود " :

به نام خداوندی که سردار عشق را آفرید

حسین در میدان جنگ همچون خورشیدی با اشعه های نورانی و آتشین خودابرهای سیاه

 و غبارآلود را می درید و یکی پس از دیگری را مهمان گور می کرد زیبایی عاشورا در

دستان حسین بود .

ظهر هنگام خدا عاشقش حسین را صدا زد : او حیران ماند ، دیگر نه جنگی می شناخت

نه میدان جنگی و نه یارانی . با تیرباران رو به پروردگارش قائم شد .

آن لحظه برایش به غیر از خدا احدی نبود و باران های تیر برایش مثل نسیمی روح بخش

شده بود .

جنگ حسین با دشمنان اوج جوانمردی و دلاوری بود غروب عاشورا تنها گفت : آیا کسی هست

 که مرا یاری کند ؟  در واقع او عالم را برای رستگاری صدا می زد  و در همان هنگام  رو به

سوی معبود حرکت کرد . آن زمان که کربلا شهر بلا شد و اما زینب ( س ) همچو کوهی استوار

نظارگر شجاعت برادر بود .

نتیجه : محرم و  عاشورا  یعنی آغازگر تبلور عشق خدایی

( فرزانه علیزاده ، سوم علوم تجربی ، دبیرستان شیخ الاسلام )