" خاطرات آزادگان( 22 ) " :

حال عراقی ها را گرفتن لذت بخش بود

یک روز  من و ولی پور ( اینجا را دقیق بیاد میارم) باهم داشتیم قدم می زدیم که

 

  گروهبان رحیم صدامون زد و در حالیکه باد به غب غب انداخته بود و خیلی سرخوش

 

بود و  با افتخار از فرهنگ  امت عرب بویژه عراقیها و اینکه  اعراب  دارای تمدن کهن

 

و فرهنگ  غنی هستند  و بقیه ملل دنیا پشیزی ارزش ندارند سخنوری می کرد. ما

 

هم همینطور نگاهش  می کردیم .

 

ولی پور هم که استاد پوزخند زدن تمسخر آمیز بود ( البته الان دیگه برای  خودش

 

رجل سیاسی شده دیگه این کارها را نمیکنه ، فقط ترکه چوب میگیره دستش و علنا 

 

کتک می زنه !!!!!)  چند بار سرش را بالا و پایین کرد و همراه همین کار پوزخند های

 

  مثال زدنی خودشو زد ، من هم همینطور ساکت گوش می دادم .

 

 چون ساکت بودم ، رحیم باورش  شده بود که من حرفهای بی ربط رحیم را قبول کرده

 

و  باوردارم. در حالیکه از ولی پور  بشدت عصبانی بود ، رو به من کرد و گفت  : مگه

 

اینطور نیست حمید ؟ من داشتم فکر  میکردم خدایا جوابشو چی بدم ، ذاتا رحیم  پررو

 

هست اگر کوتاه بیام که دیگه هیچ .  یکدفعه یاد فحش و ناسزاهایی افتادم که شب و

 

روز نثارمان می کردند.

 

با آرامش بهش گفتم  : آره واقعا شما دارای فرهنگ غنی هستید و ما از شما چیزهای

 

زیادی یادگرفتیم. رحیم  شتابزده پرید وسط حرفهای من و  درحالیکه ذوق زده شده بود

 

و فکر میکرد من تاییدش  کردم با خوشحالی   پرسید مثلا چه چیزهایی ؟ منم شروع

 

کردم به بازگو کردن تمام فحش  های عراقیها نظیر : کلب ابن الکلب ، قشمار ، قندره

 

و ... .

رحیم بشدت عصبانی شد و دو سه تا چک آبدار زد تو گوش من و ولی پور و  با پوتین

کوبید تو ساق پاهامون و گفت پس اینم بهش اضافه کنید . سخت  اما شیرین بود  .

در هر حال ، حال عراقیها را گرفتن لذت بخش بود.

خاطرات حمید رضایی از گروهبان رحیم  - جماعت خمسین