خدا
در قرآن برای گناهان نامهایی بیان میکند که بیانگر نوع، اثر و مراتب
گناه است. گاه از آن به «اثم» و گاه دیگر به «ذنب» و گاه سوم به نام دیگری
یاد میکند. واژه ذنب در لغت به معنای دنباله و در اصطلاح رفتاری است که
دنباله بدی دارد و نشانه آن نیز میماند.
البته ممکن است، هر ذنبی، گناه نباشد؛ زیرا مراد عملی است که دارای
پیامدها، آثار و تبعاتی است. به عنوان نمونه در آیات 1 و 2 سوره فتح وقتی
از ذنب پیامبر(ص) سخن میگوید، به معنای گناه نیست، بلکه کاری است که تبعات
و پیامدهایی داشته است. به عنوان نمونه فعالیتهای جنگی پیامبر(ص) تبعاتی
داشته و عدهای را کشته و زخمی کرده است؛ بنابراین، افراد در دل از ایشان
کینهای خواهند داشت؛ اما خداوند این تبعات را میپوشاند و نمیگذارد تا
خودنمایی کند و تاثیری در روند تبلیغ پیامبر(ص) ایجاد کند.
بنابراین،
هر کاری که دارای تبعات و پیامد و دنباله باشد، ذنب نامیده میشود. در
اصطلاح عربی، ذنوب به معنای دلو پُرآب آمده است؛ چون این چنین حالتی موجب
میشود تا خطی از آب روی زمین کشیده شود و تبعات و آثاری داشته باشد.
خداوند میفرماید: فَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُواْ ذَنُوبًا؛ پس برای کسانی
که ستم ورزیدند، دنبالهها و آثاری است.(ذاریات، آیه 59)
گناه را ذنب میگویند چون دنبالهای دارد که همان عقوبت دنیوی و عذاب اخروی است.
" کیهان "