آتش شکفت خیمه ی خورشید را شکست ....

 

شمشیر خورد حنجره از بغض تا شکست

آتش شکفت خیمه ی خورشید را شکست

طوفان گرفت و صاعقه برنیزه ها شکست

باران شب به شیشه ی غم بی هوا شکست

لرزید دست وپای زمین از هجوم درد

حتی زمین به حرمت او بی صدا شکست

دستی رسید و لشکر پاییز شعله خورد

هر فصل در حوالی زخمی جدا شکست

مردی که جای هر قدمش اشک خانه کرد

تا کوچ پنجره در کوچه ها شکست

آمد که منتشر کند از داغ لاله را

پیوست با شقایق و مرداب شکست

" مهزاد متقی "