ملکوت نگاه بارانی ات // راوی یک مدینه اندوه است

 

        ملکوت نگاه بارانی ات

      راوی یک مدینه اندوه است

      سالیانی ست از غم غربت
      خاطر خسته ‌ی تو مجروح است

      این اهالی ظلمت دنیا
      مردمان قبیله ‌ی وهمند

      در سلوک هدایت و رحمت
      اشتیاق تو را نمی فهمند

      ماتم این شکنجه های کبود
      غصه ها بی مجال پیرت کرد

      سینه‌ ی غرق نور و سنگ ستم
      داغ چندین بلال پیرت کرد

      بی کسی خو گرفته بود آقا
      با اهالی شعب دلتنگی

      می شکستی چنان غریبانه
      در حوالی شعبه دلتنگی

      دیده هر دم غروب عام الحزن
      چشم بارانی و پُر ابرت را

      تو چه کردی در این غریبستان
      که خدا می ستود صبرت را  

      با عمو در دل پریشانت
      حس آرامش عجیبی بود

      آه دیگر پس از ابوطالب
      مکه زندان بی شکیبی بود

      داغها یاس بیقرارت را

      در غم خود سهیم می کردند

      مادری را به عرش می‌ بردند
      دختری را یتیم می کردند

      ماه عالم بگو چه آورده
      به سر تو محاق خاکستر

      دختر تو چقدر دلخون شد
      بر سرت ریخت داغ خاکستر

      خوب دیدی میان این مردم
      دم به دم جوشش عواطف را

      بوسه ‌ی سنگ و زخم پیشانی
      غصه پُر کرده بود طائف را

      قلبتان را چقدر می آزرد
      داغدار غم اُحد بودن

      زخمی از عهد بی بصیرت‌ ها
      خسته از همرهان خود بودن

      ناگهان بر تن تو گل کردند
      زخمها، لاله ها، شقایقها

      لب و دندان تو شده مجروح
      آخر از لطف این منافقها

      چه کشیدی در آن غروبی که
      تن مجروح حمزه را دیدی

      دلت آقا کدام سو می رفت
      بر دلش زخم نیزه را دیدی

      دید خیبر که گفتی آزاده
      آب را بر کسی نمی بندد

      گرچه از فرقه ‌ی یهودیها
      به اسیران کسی نمی خندد

      همه دیدند روز خندق هم
      رحم و آزادگی شعارت بود

      در مرام تو پیکر کشته
      ایمن از غارت و جسارت بود

      بر سر و سینه و گلوی حسین
      بوسه هایت چقدر معروف است

      روضه خوان را ببخش آقا جان
      روضه از این به بعد مکشوف است

      با تماشای قد و بالایش
      از نگاه تو آرزو می ریخت

      آه، ناگاه اگر زمین می خورد

      آسمان بر سرت فرو می ریخت

      پیش چشمت محاصره کردند
      پیکر ماه بی پناهت را

      خوب تکریم کرد امت تو
      نیزه در نیزه بوسه گاهت را

      زینت شانه های تو حالا
      شده پامال نعل مَرکَبها

      آیه آیه، ورق ورق، پرپر
      ارباً اربا، مُقطّع الأعضا

      سر خورشید غرق خونت را
      روی نیزه ببین چهل منزل

      بارش سنگها چه خواهد کرد
      با لبی نازنین چهل منزل

      خون او خون تازه ای جوشاند
      در رگ دین و مکتبت آقا

      تا ابد شور نهضتش باقی ‌ست
      تا ابد کُلّ یومٍ عاشورا