کسانی که از هم می‌پرسند: «چگونه هنوز هم زنده ایم؟»

 

در خیابان کسانی هستند که به آدم نگرانی تعارف می‌کنند

اما من که دغدغه خوشبختی‌ام نیست

به شادی این خوشبخت‌های کوچک می‌خندم

پس می‌آیم با زنبیل‌هایی از ترانه و آویشن

و مردانی را سلام می‌دهم

که تو را در تنفس خود دارند

و یک لبخند تو را

به هزار بار عافیت محض

ترجیح می‌دهند

کسانی که از هم می‌پرسند:

«چگونه هنوز هم زنده ایم؟»

نشاط سرودهایم را حفظ می‌کنم

و ترانه‌هایم را از زیبایی می‌آکَنَم

و با تمام حنجره‌های صبور

آواز می‌خوانم

 

نشاط سرودهایم را حفظ می‌کنم

میان آفتاب و مردم راه می‌روم

و ترانه‌هایم را که از امید سرشارند

در جیبشان می‌ریزم

در سبدهای خالیشان

در دلشان

 

و دفتر لبخندهایم را

با مردم کوچه و خیابان

ورق می‌زنم

 

با کودکان امسال

مردان سال‌های دیگر

که منشور تحقّق آفتاب را

در سر انگشتان خویش دارند

کودکانی روشن

کودکانی از پشت آفتاب

از صلب سخاوتمند بهار

 

کودکانی که هر پنجشنبه عصر

در بهشت شهیدان

آینده وطنم را به شور می‌نشینند

کودکانی که مسیر بهار را تعیین می‌کنند

 

نشاط سرودهایم را حفظ می‌کنم

و ترانه هایم راز آب و آفتاب پر می‌کنم

برای بهاری که هست

برای بهاران در راه

 

نشاط سرودهایم را حفظ می‌کنم

با تمام حنجره های تشنه

فریاد می‌زنم:

تحقق آفتاب حتمی است

پرندگان می‌آیند

 

 

" سلمان هراتی "