ازدواج حضرت علی ( ع) و حضرت فاطمه ( س ) مبارک 1

  

 

 

 

بلبلى شد نغمه‏ خوان از ساز عشق

با گلى گوید به شادى راز عشق

 

مى‏دهد از عشق یک عاشق خبر

رونماید عاشقى را، در سحر

 

از دو گل گوید سخن آن باخبر

تا شود با این خبر یک باهنر

 

گوهرى دارد نبى، نام آشنا

آنکه باشد معدن مهر و وفا

 

نام او را فاطمه، احمد نهد

عاشقى را هر قدم یادش دهد

 

عاقبت بالغ شود آن نوبهار

گو که آید میوه ‏اش آنجا به بار

 

هر کسى گرد برایش خواستگار

زین سبب آید به سویش بیقرار

 

چون دلش خواهد شود داماد گل

مى ‏رود رو سوى او با یاد گل‏

 

لیک احمد با خیال بو تراب

می کند هر خواستگارش را جواب‏

 

او به هر کس این چنین گوید سخن

نغمه ‏اى خوش آورد در این چمن‏

 

اى برادر، از کلام من مرنج

فاطمه باشد در این عالم چو گنج‏

 

منتظر هستم رسد فرمان ز حق

تا بیابم بر وصالش مستحق

 

هر کسى آمد سخن بود این چنین

این سخن جارى شد از سلطان دین‏

 

مصطفى هر جا چو یک مرد بشیر

مى‏ کند تنها اشارت بر امیر

 

فاطمه را با على هم خانه دید

آن دو را در خانه، هم پیمانه دید

 

هر صحابى، زین سبب شد ناامید

بى‏ گمان در گوشه ‏اى تنها خزید

 

عاقبت یارى رود سوى على

گوید او را، اى تویى ما را ولى‏

 

هرچه گشتم در بیابان یا که شهر

کس ندیدم لایق زهرا به دهر

 

جز تو کس با فاطمه هم‏شأن نیست

بنده ‏اى زیباصفت در شهر کیست؟

 

مصطفى هر جا اشارتها کند

پرده‏ ها بر این عبارتها کند

 

نام تو در پرده‏ ها گوید به شوق

مى ‏کند با نام تو در خانه ذوق‏

 

پس گذار این دم، به سویش پا به پیش

تا شوى با مصطفى فامیل و خویش

 

مهر زهرا را به عالم چون کمند

بى‏ گمان در این زمان بر خانه بند

 

مرتضى تا این سخن از او شنید

برق شادى از دو چشمانش جهید

 

زین سبب سوى نبى گردد روان

عشق خود را مى‏ کند در دل نهان‏

 

 گو به پایش این زمان زنجیر هست

دست و پایش را کسى با چرم بست‏

 

عقل، مى‏ گوید على، آنجا نرو

لیک دل گوید على، سویش برو

 

عقل، گوید شرم کن در این مدار

دل ولى گوید رسان خود را به یار

 

زین کشاکش مرتضى حیران شود

 بى‏ گمان در گوشه ‏اى نالان شود

 

با چنین حالى رسد بر سر درش

او نبیند هیچکس را در برش‏

 

پس به در کوبد در ایندم شرمسار

 سوى در آمد نگارش با وقار