در محضر امام خمینی(ره)

هق‌هق گریه‌های امام در مناجات شعبانیه

از سال 65 که امام بیمار شدند، یعنی پس از ملاقات عید نوروز، قلبشان درد گرفت و در همین بیمارستان بقیهًْ‌الله که جنب حسینیه است، بستری شدند، قرار شد که هر شب ما در هال پشتی، کنار اتاق امام بخوابیم که اگر آقا کاری داشتند. خدمتشان باشیم. از آن پس شاهد  بودیم که شب‌ها، چه بیمار بودند و چه سلامت، سحرخیزی ایشان محرز بود، دستکم یک ساعت مانده به اذان صبح بیدار می‌شدند و به نماز شب و مناجات می‌پرداختند.

در ماه‌های شعبان و رمضان، مدت شب بیداری ایشان بیشتر می‌شد، یادم می‌آید، ماه‌های شعبان که فرا می‌رسید، حضرتش دعای شعبانیه را پس از نماز شب، بلند بلند می‌خواندند، بسیار اتفاق می‌افتاد که سرشان را به دیوار می‌گذاشتند و هق‌هق گریه را سرمی‌دادند، بیشتر این ما بودیم که از های‌های گریه‌شان بیدار می‌شدیم، می‌دیدیم که امام در حال مناجات است و گاه به‌شدت می‌لرزد و می‌گرید. سوز و گداز عاشقانه مناجات امام نیز بر ما اثر می‌گذاشت وما در کنار خلوت انس او با گریه‌هایش همراه می‌شدیم.(۱)

خلوت رازآلود امام

آقا شب‌های سه‌شنبه برنامه خاصی داشتند و ساعاتی به خلوت می‌نشستند، پیش از آن غسل می‌کردند و داخل اتاق که می‌شدند، احدی حق نداشت وارد شود. خودش تنها بود و کسی را به اتاق راه نمی‌داد، تا دو سه ساعت این خلوت ادامه می‌یافت.(۲)

ــــــــــــــــــــــــــــــ

۱-  سیدرحیم میریان، خدمتکار امام، هفته‌نامه کیهان‌هوایی، ویژه‌نامه چهارمین

سالگرد رحلت امام.

۲- حاج عیسی جعفری، خدمتکار امام، هفته‌نامه کیهان‌هوایی، ویژه‌نامه

چهارمین سالگرد رحلت امام.