حضرت موسی(ع) با مقام بزرگ نبوت، قناعت به آن مقام نکرد، و به مقام شامخ علم خود وقوف نفرمود، آن حضرت به مجرد آنکه شخص کاملی را مثل حضرت خضر ملاقات کرد. با آن تواضع و خضوع گفت: هل اتبعک علی ان تعلمن ممّا علّمت رشداً». اجازه می‌دهید دنبال شما بیایم؟ می‌خواهم از حقایقی که به شما آموخته‌اند و مایه رشد است به من هم یاد بدهید.(1)
و ملازم خدمت او شد تا علومی که باید استفاده کند فرا گرفت. حضرت ابراهیم(ع) به مقام بزرگ ایمان و علم خاص به انبیاء قناعت نکرد و به خدا عرض کرد: «رب ارنی کیف تحیی الموتی» پروردگارا! به من نشان بده مردگان را چگونه زنده می‌کنی؟(2)
از ایمان قلبی خواست ترقی کند به مقام اطمینان شهودی. بالاتر آنکه خدای تبارک و تعالی به جناب ختمی‌مرتبت دستور می‌دهد به کریمه شریفه «و قل رب زدنی علماً» و بگو! پروردگارا علم مرا زیاد کن.(3)
ـــــــــــــــــــــــ
1- کهف- 66
2- بقره- 260
3- آداب‌الصلوهًْ، امام خمینی(ره)، ص196
