دعای هفتم صحیفه سجادیه 1

​

اندکی درنگ
انسان همیشه به دنبال غلبه بر مشکلات و رسیدن به آرامش و احساس
خوشایند بوده، اما امروز که انسان از همیشۀ خود ناآرا متر و مضطر بتر
است، بیشتر از هر زمان دیگری به دنبال آرامش م یگردد و هر راه پیشنهادی
را به امید نیل به گمشد هاش امتحان می کند؛ غافل از اینکه این راه ها
روی شناخت صحیحی از انسان بنا نشده اند.
زندگی پر است از حوادث و پیشامدهای تلخ و شیرین. یک پیشامد
ناگوار م یتواند همچون زلزل های بنیا نکَن ارکان وجود انسان را تخریب کند
و هیچ کاری هم از این را هها ساخته نیست. به همین خاطر است که بشر
امروز از همیشۀ خود دردمندتر است. او هر راهی را امتحان م یکند، غافل
از این که تنها با یاد خدا و در پناه اوست که دلش آرام م یگیرد:

«
آ گاه باشید، تنها با یاد خدا د لها آرامش می یابد!
رازِ این رهایی، در ریشۀ انسان نهفته است. انسان از دیار خاک نیست.

در برهوت مادّیت و در این خاکستان، دلش ب یقرارِ کسی است. ریشۀ
انسان آن جایی است که روح در آن دمیدند:
روح خویش در آن دمیدم. » این است که انسان بدون ایمان به خدا، هیچ
معنایی برای زندگی نم ییابد و هیچ ملجأ و پناهی ندارد که در هجوم
مشکلات و مصائب به او پناهنده شود. ایمان است که دل انسان را به
«عروة الوثقی » که ریسمان و دستاویزی ناگسستنی است گره م یزند و
انسان را از میان بحرا نها و اضطرا بهای زندگی به سلامت عبور م یدهد؛
چرا که به نیروی شکس تناپذیر ی تکیه کرده که هم هچیز در یدِ قدرت
اوست و هی چچیزی در برابر ارادۀ او نم یتواند قَد عَلم کند.
راه نجات از بحران های روزگار و وضعیت های دشوار، تضرّع و اظهار

عجز و نیاز به درگاه الهی است. در سورۀ انعام می فرماید:
سوی ام تهایی که پیش از تو بودند، ]پیامبرانی[ فرستادیم؛ آ نها را به
تنگی معیشت و بیماری دچار ساختیم تا زاری و اظهار خاکساری کنند .»
پس در این وضعیت باید به درگاه خدا تضرّع و زاری، و اظهار ضعف و
ناتوانی کرد و به نیروی بیکران او متوسّل شد. این، شیوۀ همۀ پیامبران و
اولیای الهی است که در روزهای سخت زندگی به درگاه الهی گریه و تضرع
م یکنند. آ نها به خوبی م یدانند که در هجوم مصائب و بحرا نهای زندگی
باید در کجا پناه بگیرند. زیر بارا نهای سی لآسای حادثه که انسا نهای
بسیاری غرق و نابود م یشوند، آ نها به نیروی بیکران الهی متوسّل شده
1. ص: 72 .
2 . انعام: 42 .