رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد!

   

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد! 

 اشتباه می‌کنند بعضی‌ها 

که اشتباه نمی‌کنند! 

باید راه افتاد، 

مثل رودها که بعضی به دریا می‌رسند 

بعضی هم به دریا نمی‌رسند. 

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد! 

"سیدعلی صالحی"

جرعه های معرفت-شرح حدیث معصومین (ع) در کلام رهبر انقلاب

 

 

 

 

بهشت تضمینی با شش شرط

عَن انسِ بنِ مالک قالْ: قالَ رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله): تَقَبَّلُوا لِی بِسِتٍّ أَتَقَبَّلُ لَکُمْ بِالْجَنَّهًِْ (۱)

]پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند:]

 این شش چیز را شما قبول کنید، ما هم در مقابل، بهشت را برای شما قبول می‌کنیم؛ یعنی قول می‌دهیم.

- إِذَا حَدَّثْتُمْ فَلَا تَکْذِبُوا؛ ]

هرگاه سخن گفتید،] دروغ [مگویید[.

- وَ إِذَا وَعَدْتُمْ فَلَا تُخْلِفُوا؛ ]هر گاه وعده دادید، خُلف وعده نکنید[.

- وَ إِذَا ائْتُمِنْتُمْ فَلَا تَخُونُوا؛

 ]هرگاه امینتان دانستند، خیانت نکنید[

 در امانت مالی، امانت موقعیت و مسئولیت، امانت سخن و حرف و خبر خیانت نشود.

- وَغُضُّوا أَبْصَارَکُمْ؛

 ]چشمانتان را[ از چیزهایی که خلاف محارم الهی است [فرو بندید.[

- وَاحْفَظُوا فُرُوجَکُمْ؛ شهوت خودتان را نگه دارید.

- وَ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَ أَلْسِنَتَکُمْ؛ زبان و دست خودتان را نگه دارید؛ یعنی در اختیار داشته باشید.

شرح حدیث در ابتدای درس خارج؛ 94/2/25

________________

۱) الامالی شیخ صدوق، ص ۱۵۰

پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

ویژگی‌های رهبر اسلامی

 

قال‌الامام علی(ع):

 

«ایها الناس! ان احق‌الناس بهذا الامر اقواهم علیه، واعلمهم بامرالله فیه»

امام‌علی(ع) فرمود:

 

ای مردم! سزاوارترین اشخاص به خلافت، آن کسی است که در تحقق حکومت

 

نیرومندتر، و در آگاهی از فرمان خدا داناتر باشد. (1)

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

1- نهج‌البلاغه - خطبه 173

میلاد نور ، امام موسی کاظم ( ع) مبارک

  

بزم ما را باز آمد عالم آرایی دگر

کز قدومش بزم ما گردیده سینایی دیگر

قرنها بگذشته از موسی و شرح رود نیل  

آمده اینک به فتح نیل موسایی دگر

صادق آل نبی را داده حی بی نیاز  

از برای تشنگان علم دریایی دگر

گرچه زهرا به عالم نیست همتایی ولی

شد حمیده با چنین فرزند زهرایی دگر

ای صبا برکو به زهرا دیده روشن چون خدا

داده بر فرزند تو شمس دل آرایی دگر

میلاد امام موسی کاظم ( ع) خجسته باد

  

مژده‏ اى دل که به ماتاج سرى داد خدا

شب ما سوته دلان را سحرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش

تیر جانسوز دعا را اثرى داد خدا

شجرطیبه ى گلشن طاها را باز

هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا

تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف

صدف بحر ولا را گهرى داد خدا

اى صبا فاطمه را مژده بده کز ره لطف

صادق آل نبى را پسرى داد خدا

ملک از کنگره ى عرش برین مژده دهد

که به ما ناجى نیک و سیرى داد خدا

بهر آزادى ابناء بشر باردگر

به بشر رهبر فریادگرى داد خدا

تا کندزیرو زبر کاخ ستم را اى دل

مژده ‏ى آیت فتح و ظفرى داد خدا

تا به پرواز در آید به جهان طایر فکر

امشب از شوق و شعف بال و پرى داد خدا

شادمانم من ژولیده که از رحمت خود

به من بى هنر امشب هنرى داد خدا

سرنوشت مخالف حکم الهی غدیر

در روز غدیر خم وقتی خطبه و سخنان پیامبر(ص) تمام شد، مردی به نام «جابر بن نضر» یا بنا به گفته برخی به نام «حارث بن نعمان» حضور پیامبر(ص) آمد و عرض کرد: یا محمد! به ما دستور دادی، به یگانگی خداوند و پیامبری تو شهادت دهیم و از ما خواستی نماز و روزه، حج و زکات انجام دهیم، همه را پذیرفتیم. ولی به این مقدار بسنده نکردی و امروز، پسر عمویت «علی» را بر ما گماردی و او را به همه ما ترجیح دادی و فرمودی: «من کنت مولاه فعلی مولاه».

 

آیا آنچه گفتی از سوی خداوند بود یا خواست خودت؟ رسول خدا(ص) فرمودند: سوگند به آن خدایی که جز او معبودی نیست، آنچه گفتم به دستور خداوند بوده است. آن مرد با ناراحتی پشت به رسول خدا نموده و رفت تا بر شترش سوار شود ولی در بین راه با خدا چنین مناجات کرد: بار خدایا اگر آنچه (محمد) می‌گوید حق است، فرمان بده از آسمان بر ما سنگ ببارد یا عذابی دردناک به سوی ما روانه‌ساز، این جمله را گفت، هنوز به شترش نرسیده بود که ناگاه سنگی از آسمان فرود آمد و سر او را نشانه گرفت، از مغز سر وارد بدنش شد و از پایین بیرون آمد و او را درجا کشت و به دنبال آن این آیات از سوره معارج نازل شد:

سئل سائل بعذاب واقع، للکافرین لیس له دافع، من الله ذی‌المعارج»

سائلی از خداوند بزرگ طلب عذاب کرد، عذابی که بلافاصله واقع شد و هیچ قدرتی آن عذاب را از کافران نمی‌تواند دفع کند. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- الغدیر، ج 1‍، ص 239

شعر انتظار ..... 15

 

بهار گمشده

با چتر آبی ات به خیابان که آمدی

حتماً بگو به ابر، به باران که آمدی

نم نم بیا به سمت قراری که در من است

از امتداد خیس درختان که آمدی

امروز روز خوب من و روز خوب توست

با خنده روئیت بنمایان که آمدی

فواره های یخ زده یک باره وا شدند

تا خورد بر مشام زمستان که آمدی

شب مانده بود و هیبتی از ناگهان تو

مانند ماه تا لب ایوان که آمدی

زیبایی رها شده در شعرهای من!

شعرم رسیده بود به پایان که آمدی

پیش از شما خلاصه بگویم ادامه ام

نه احتمال داشت نه امکان که آمدی

گنجشک ها ورود تو را جار می زنند

آه ای بهار گمشده... ای آن که آمدی 

شعر انتظار ..... 14

بدون تو

این لحظه‌ها قیامت عظمای چیستند؟

چون آیه‌های واقعه هستند و نیستند

این لحظه‌ها که بی‌تو سراسیمه می‌دوند

ای کاش این دقایق آخر بایستند

یا لااقل برای کسی بازگو کنند

چشمان بی‌قرار‌ِ که را می‌گریستند

این چرخ چرخهای مداوم برای کیست؟

تب‌‌‌‌دار می‌وزند، مگر شعله زیستند؟

تب‌دار می‌وزند، سرآسیمه می‌دوند

در جست‌وجوی روشن چشمان کیستند؟

یک روز سرد: جمعة ی دیگر بدون تو

ای کاش این دقایق بی‌تو بایستند

فرهاد صفریان

عید غدیر 2

 

گوش‌هـا بـاز کـه امروز هزاران خبر است

خبری خوب‌‌تر از خوب‌تر از خوب‌تر است

صـف ببندیـد کـه هنگـام نماز روح است

در گشایید که جبریل امین پشت در است

همگـی عیـد بگیریـد کـه عید آمده است

ایـن همـان عیـد خدای احد دادگر است

سـورۀ مائده خوانیـد کـه صـد مائـده نور

از خـدا در دل هــر آیـۀ آن مستتر است

هـر طـرف مـی‌نگرم قافلـه در قافلـه دل

هر دلی بال‌زنـان سوی علـی رهسپر است

این همان عید غدیر است که در خم غدیر

گوش‌هـا یکسـر بـر خطبـۀ پیغامبـر است

خطبۀ ختم رسل حکم خدا مدح علی است

خطبه‌ای که سندش مستند و معتبـر است

ایهـا النـاس هـر آنکـس کـه منـم مولایش

ایــن علـی او را تـا روز جــزا راهبــر است

این علی بعـد نبـی رهبر و مـولای شماست

این علی منجی یک خلق به موج خطر است

این علـی وجـه خـدا چشـم خدا گوش خدا

این علی دست خدا بازوی فتـح و ظفر است

من همـان شهــر علومــم همه باشید گواه

که علـی تـا ابدالدهـر بـر این شهر، در است

این امـام است امـام است امـام اسـت امـام

که امامت به وجودش همه‌جا مفتخر است

چشم، بی‌نور علی تا صف محشر کـور است

دین بی مهر علی پیکر بی‌دست و سر است

شرر نار همان بغض علی بـغض علـی است

مهـر او پیشِ روی آتـش دوزخ سپـر است

بــه تمـام بشـر اعـلام کنــد ختـم رسل

که علــی بـن ابیطالـب خیــرالبشر است

خصـم او را پسـر مـادر خـود باید خواند

غیر از این چاره نداریم که او بی‌پدر است

بی‌نمــازی اسـت اگـر بی‌علی آرید نماز

این نمازی که اجرش همه نار سقر است

مهر پروندۀ اعمـال شما مهـر علـی است

بی‌علی طاعت کونیـن زیان و ضرر است

گر دو صد کـوه طلا در ره معبـود دهید

بی تـولّای علـی جملـه هبا و هدر است

هر که شد خصم علی خصم نبی خصم خداست

در حقیقـت ز زنــازاده زنازاده‌تــر است

دشمن آل محمّـد چـو بــه محشـر آید

آتش خشم خدا از نفسش شعله‌ور است

به سر دوش رسول و به کف پای علی

بنویسیـد علـی بـت شکـن بی‌تبر است

بـی‌ولایش نفسـی گـر بزنــد جبـراییل

کمتر از مرغ زمین خوردۀ بی‌بال و پر است

جنـت از مهـر محبّـان علـی شاخـۀ گـل

دوزخ از بغض غلامان علی یک شـرر است

بــی تولّای علــی نیـست رسـالت کامـل

ثمــر بــاغ نبــوّت همه از این شجر است

نخل‌هــا جملــه گواهـند خــدا مـی‌داند

که علی تشنه، ولی تشنۀ اشک سحر است

سجده بی‌مهر علی سجده به بت باشد و بس

روزه بـا بغـض علـی نیــز گنـاه دگر است

جنّت و کوی علی هست چو یک قطعه زمین

کوثـر و مهر علی قصـۀ شیـر و شکـر است

صورت حق و علی صورت غیب است و شهود

طلعت احمد و او سـورۀ شمس و قمـر است

«میثم»این فخر تو را بس که از این مزرع عمر

نخـل سرسبـز تـو را بـار ولایـت ثمر است

استاد سازگار

عدید غدیر 1

مرا غدیر نه برکه، که بیکران دریاست

علی نه فاتح خیبر،که فاتح دلهاست

مرا غدیر نه برکه، که خم جوشان است

علی نه ساقی کوثر،که کوثر عظماست

مرا غدیر نه یک برگ سرد تاریخ است

علی نه شافع محشر، که محشر کبراست

مرا غدیر حریم وصال محبوب است

علی نه همسر زهرا که کیمیای ولاست

مرا غدیر بود پایگاه دانش و دین

علی نه کاتب قرآن که آیت عظماست

مرا غدیر نه یک واژه در دل تاریخ

که جان پناه همه رهروان راه خداست

مرا غدیر نه یک روز اختلاف افکن

که همچو چشمه ی مبعث زلال وحدت زاست

مرا غدیر ندای بلند آزادی است

علی نه حامی بوذر که روح صدق و صفاست

مرا علی نبود خلقتی خدا گونه

چو غالیان نسرایم که مالک دو سراست

اگر نه عالم و عادل مرا نمی شاید

ستایمش که علی عالی و علی اعلاست

بخوان ز سوره انعام علت درجات

علی ز علم و عمل بر جهانیان مولاست

مگوکه مولد او کعبه شد که می گویم

به هر مکان که علی هست کعبه خود آنجاست

هر آن که دم زند از عشق آن ولی والا

علی صفت اگرش نیست، کار غرق خطاست

بخوان تو نامه مولا به مالک اشتر

که طرز فکر علی از خطوط آن پیداست

ببین که در دل آن رادمرد بی همتا

به یاد قسط و عدالت چه محشری بر پاست

بکوش رنگ علی گیری و صفات علی

هزار نکته باریک تر ز مو اینجاست

به سالروز امامت به جشن عید غدیر

که اشک شوق به چشمان عاشقان پیداست

گل (امید) به لب ها نشاندم و گفتم

خوشا دلی که در آن مُهر مهر میر ولاست

در غم از دست دادن شهیدان رجایی و باهنر

خواهم از طوفان غم ، چون ابر در هامون بگریم

دیده را دریا کنم ، درسوگ یاران خون بگریم

ازغم مرگ عزیزان جوی ها بندم به دامن

بهر آن دریا دلان ، صد دجله وجیحون بگریم

درعزای عاشقان ِ کوی لیلای ِ حقیقت

سر نهم اندربیابان ، زار چون مجنون بگریم

با دلی سوزان و با اشکی دمادم شمع آسا

در غم پروانگان با آه آتش گون بگریم

با دو چشم خونفشان در مرگ جانسوز رجایی

روز وشب درکنج حسرت با دلی محزون بگریم

یاد ِ روی ِ باهنر ،  درخاطرم چون نقش بندد

برجفای نقش بند گنبد گردون بگریم

بهر هفتاد و دو تن بسیار کردم گریه اما

در عزای این دو تن ، شاید کز آن افزون بگریم

بنگرم چون ماجرای قتل این مردان حق را

برشقاوت ها و پـَستیهای خصم دون بگریم

نی غلط گفتم نشاید بر شهیدان مویه کردن

برکسی کو شـَد به بزم قرب واصل ، چون بگریم

شور بختی بین که ما از کاروان ماندیم برجا

( جذبه ) می شاید که براین بخت نامیمون بگریم

محمود شاهرخی

میان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود

 

میان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود 

من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام ری‌را 

میان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود 

که راه را بی‌دلیلِ راه جسته بودیم 

بی‌راه و بی‌شمال 

بی‌راه و بی‌جنوب 

بی‌راه و بی‌رویا.

من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام 

اسامی آسان کسانم را 

نامم را، دریا و رنگ روسری تو را، ری‌را!

دیگر چیزی به ذهنم نمی‌رسد 

حتی همان چند چراغ دور 

که در خواب مسافرانْ مرده بودند!

...

من راهِ خانه‌ام را گم کرده‌ام ری را،

شما، بانو که آشنای همه‌ی آوازهای روزگار منید 

آیا آرزوهای مرا در خواب نی‌لبکی شکسته ندیدید؟

می‌گویند در کوی شما 

هر کودکی که در آن دمیده، از سنگ،‌ ناله و 

از ستاره، هق‌هقِ گریه شنیده است.

چه حوصله‌ئی ری‌را! 

بگو رهایم کنند،‌

بگو راه خانه‌ام را به یاد خواهم آورد 

می‌خواهم به جایی دور خیره شوم 

می‌خواهم سیگاری بگیرانم 

می‌خواهم یک‌لحظه به این لحظه بیندیشم ...! 

- آیا میان آن همه اتفاق 

من از سرِ اتفاق زنده‌ام هنوز!

"سیدعلی صالحی"

چگونگی محاسبه نفس

 

 

علی(ع) از قول پیامبر گرامی(ص) فرموده است: زیرک‌ترین زیرکان کسی است که به حساب خود برسد و برای پس از مرگ کاری کند. کسی گفت: یا امیر مومنان! چگونه انسان باید به حساب خود برسد؟ امام فرمود: آنگاه که وارد صبح و سپس شام شد به خویشتن خود بازگردد و به خود بگوید: ای نفس! امروز بر تو گذشت و هرگز برنخواهد گشت و خدا درمورد آن و از دست دادن آن از تو سوال خواهد کرد. 

در این روز (شبانه‌روز) چه کاری انجام دادی؟ آیا خدا را یاد کردی؟ آیا او را سپاس گفتی؟ آیا حوائج مومنی را در آن برآورده ساختی؟ آیا غم و اندوه مومنی را در آن برطرف کردی؟ آیا خانواده مومنی را در غیاب (سفر) او حفظ کردی؟

 آیا بازماندگان او را پس از مردنش مراقبت کردی؟ آیا از اینکه پشت سر مومنی از او غیبت شود ممانعت کردی؟ آیا مسلمانی را یاری کردی؟ (به طور کلی) در این روز (شبانه‌روز) چه کردی؟ (پس از طرح این‌گونه سوال‌ها از نفس) کارهایی راکه از خود سر زده است به یاد می‌آورد و آنگاه چنانکه دید کار نیکی از او سر زده است، خدا را سپاس می‌گوید و او را از توفیقی که نصیب وی ساخته است بزرگ می‌شمارد و چنانچه دید گناه یا لغزشی از او سر زده است، استغفار می‌کند و تصمیم به عدم بازگشت به آن گناه می‌گیرد.(1)

__________________

1- بحارالانوار، ج 89، ص 250

از راه خواسته‌ها و تمایلات، قلب‌ها را متحول کنید نه اجبار

  

قال‌الامام علی(ع):

 

«ان للقلوب شهوهًْ  و کراههًْ و اقبالاً و ادباراً، فأتوها من اقبالها و شهوتها، فان القلب

 

اذا اکره عمی»

امام علی(ع) فرمود:

 

دل‌ها را حالت خواستن و ناخواستن و روی آوردن و پشت کردن است، از راه 

خواسته‌ها و تمایلات، سراغ قلب‌ها بروید، چرا که اگر دل به کاری مجبور

 شود، کور می‌شود. (1)

________________

1- نهج‌البلاغه - حکمت 193

هر که در عشق نمیرد به بقایی نرسد

هر که در عشق نمیرد به بقایی نرسد

 مرد باقی نشود تا به فنایی نرسد

تو به خود رفتی، از آن کار به جایی نرسید

 هر که از خود نرود هیچ به جایی نرسد

 در ره او نبود سنگ و اگر باشد نیز

 جز گهر از سر هر سنگ به پایی نرسد

عاشق از دلبر بی‌لطف نیابد کامی

 بلبل از گلشن بی گل به نوایی نرسد

 سعی کردی و جزا جستی و گفتی هرگز

 بی عمل مرد به مزدی و جزایی نرسد

 سعی بی عشق تو را فایده ندهد که کسی

 به مقامات عنایت به عنایی نرسد

 هر که را هست مقام از حرم عشق برون

 گر چه در کعبه نشیند به صفایی نرسد

 تندرستی که ندانست نجات اندر عشق

 اینت بیمار که هرگز به شفایی نرسد

 دلبرا چند خوهم دولت وصلت به دعا

 خود مرا دست طلب جز به دعایی نرسد

 خوان نهاده‌ست و گشاده در و بی خون جگر

 لقمه‌ای از تو توانگر به گدایی نرسد

 ابر بارنده و تشنه نشود زو سیراب

شاه بخشنده و مسکین به عطایی نرسد

سیف فرغانی دردی ز تو دارد در دل

 می‌پسندی که بمیرد به دوایی نرسد؟!

 سیف فرغانی